Η απόφαση 626/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει την ενδικοφανή προσφυγή μιας εταιρείας χονδρικού εμπορίου φαρμακευτικών προϊόντων κατά πράξεων διορθωτικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος και Φ.Π.Α. για το φορολογικό έτος 2018, επιβάλλοντας συνολικό ποσό 561.810,92 € (φόρος εισοδήματος και πρόστιμο) και 137.156,52 € (Φ.Π.Α. και πρόστιμο). Η απόφαση βασίζεται στη μη αναγνώριση δαπανών και αφαιρέσεων λόγω λήψης έξι πλήρως και τριάντα τριών μερικώς εικονικών φορολογικών στοιχείων συνολικής εικονικής καθαρής αξίας άνω των 1,4 εκατομμυρίων ευρώ. Η φορολογική αρχή τεκμηρίωσε την εικονικότητα μέσω ελέγχου κλειστής αποθήκης και διαπίστωσε ότι ο προμηθευτής δεν διέθετε επαρκή αποθέματα ή άδεια λειτουργίας. Απορρίφθηκαν οι ισχυρισμοί της προσφεύγουσας ότι οι συναλλαγές ήταν πραγματικές και η ένσταση περί παράβασης του δικαιώματος ακρόασης, καθώς δεν προέκυψε αίτημα για τα σχετικά έγγραφα.

Η απόφαση του Προϊστάμενου της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (Δ.Ε.Δ.) απορρίπτει την ενδικοφανή προσφυγή ιδιωτικής κεφαλαιουχικής εταιρείας κατά οριστικών πράξεων διορθωτικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος και Φ.Π.Α. του φορολογικού έτους 2019 από το 1ο ΕΛ.ΚΕ. Θεσσαλονίκης. Οι πράξεις επιβλήθηκαν λόγω της διαπίστωσης λήψης 46 εικονικών και 2 μερικώς εικονικών φορολογικών στοιχείων, συνολικής καθαρής αξίας άνευ Φ.Π.Α. €215.757,49, για ανύπαρκτες συναλλαγές. Η Δ.Ε.Δ. έκρινε ότι ο έλεγχος απέδειξε πλήρως την εικονικότητα των στοιχείων, καθώς ο εκδότης στερούνταν έδρας και αποθεμάτων, όπως προέκυψε από έλεγχο κλειστής αποθήκης. Ως εκ τούτου, απορρίφθηκαν οι ισχυρισμοί της προσφεύγουσας περί καλής πίστης, περί μη αναγνώρισης δαπανών και περί εσφαλμένης εφαρμογής διατάξεων ΦΠΑ, επικυρώνοντας έτσι τα καταλογιζόμενα ποσά των €77.672,70 για φόρο εισοδήματος και €75.107,39 για Φ.Π.Α.

Η απόφαση 506/01.04.2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απέρριψε την ενδικοφανή προσφυγή της εταιρίας «...............» (ΑΦΜ ...............) κατά της πράξης επιβολής προστίμου για το φορολογικό έτος 2015. Η πράξη (υπ’ αριθ. ............... /05.11.2024) αφορούσε την επιβολή προστίμου 2.500,00 € (βάσει του άρθρου 54 του ν. 4987/2022) λόγω έκδοσης τριακοσίων τριάντα δύο (332) μερικώς εικονικών φορολογικών στοιχείων. Η απόφαση στήριξε την απόρριψη στους προγενέστερους ελέγχους που διαπίστωσαν εκτεταμένη λήψη εικονικών στοιχείων, με το ποσοστό των εικονικών αγορών να ανέρχεται στο 89% επί του συνόλου των αγορών. Επιπλέον, ποσοτικός έλεγχος (μέθοδος κλειστής αποθήκης) έδειξε ότι το 79% των πωλήσεων σε kg δεν δικαιολογούνταν από αντίστοιχες αγορές. Συνεπώς, όλοι οι ισχυρισμοί της προσφεύγουσας κρίθηκαν αβάσιμοι.

Η Απόφαση 764/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει την ενδικοφανή προσφυγή της φορολογουμένης κατά των οριστικών πράξεων διορθωτικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος και ΦΠΑ για τα φορολογικά έτη 2018 και 2019, που εκδόθηκαν από την Δ.Ο.Υ. Βέροιας. Οι πράξεις βασίστηκαν στην έκδοση εικονικών φορολογικών στοιχείων από την προσφεύγουσα, συνολικής αξίας άνω των 2,7 εκατομμυρίων ευρώ. Η φορολογική αρχή τεκμηρίωσε την εικονικότητα λόγω έλλειψης έδρας, ανυπαρξίας προσωπικού, ελλιπούς λογιστικής οργάνωσης και αδυναμίας πραγματοποίησης πωλήσεων λόγω ανύπαρκτων αγορών εμπορευμάτων. Η προσφεύγουσα απέτυχε να προσκομίσει αποδεικτικά έγγραφα που να τεκμηριώνουν τους ισχυρισμούς της για πραγματικές συναλλαγές. Τα συνολικά καταλογιζόμενα ποσά φόρων, προστίμων και εισφοράς αλληλεγγύης ανέρχονται σε €3.088.024,26.

Η απόφαση της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής της υπόχρεου κατά οριστικών πράξεων διορθωτικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος και ΦΠΑ για το φορολογικό έτος 2017, που εκδόθηκαν από τη Δ.Ο.Υ. Βέροιας. Οι καταλογιστικές πράξεις, συνολικού ύψους €889.720,93 (Φ.Ε.) και €1.244.490,71 (Φ.Π.Α.), βασίστηκαν σε διαπιστώσεις της ΥΕΔΔΕ Αττικής για εκτεταμένη φοροδιαφυγή μέσω λήψης (92) και έκδοσης (109) εικονικών φορολογικών στοιχείων για ανύπαρκτες συναλλαγές. Η ΔΕΔ απέρριψε τον ισχυρισμό περί παραγραφής, κρίνοντας ότι εφαρμόζεται η δεκαετής προθεσμία λόγω φοροδιαφυγής. Επίσης, απέρριψε ως αναπόδεικτους τους ισχυρισμούς της προσφεύγουσας ότι οι συναλλαγές ήταν πραγματικές, επικυρώνοντας τα ευρήματα του ελέγχου σχετικά με την έλλειψη έδρας της επιχείρησης και την αδυναμία δικαιολόγησης των ποσοτήτων πώλησης βάσει αγορών (μέθοδος κλειστής αποθήκης).