Ζητήματα εκ της μετατροπής ναυτικής εταιρείας του ν. 959/1979 σε ομόρρυθμη εταιρεία παρά τη ρητή απαγόρευση της εν λόγω μετατροπής, εκ του άρθρου 57 παρ. 4 του ως άνω νόμου.(..)Κατάσταση : Αποδεκτή 
Η ναυτική εταιρεία «Ε...Ν.Ε.» λύθηκε από του χρόνου μετατροπής της και ίδρυσης της ομόρρυθμης εταιρείας «Ε κ' Ε Ε...Ο.Ε.» και συνακόλουθα πρέπει να γίνει σχετική σημείωση στη μερίδα της στα Μητρώα Ναυτικών Εταιρειών, αφού πρώτα διορισθεί προσωρινή διοίκηση αυτής και ορισθούν εκκαθαριστές, με επιμέλεια των οποίων θα καταχωρηθεί η σχετική σημείωση με το πέρας της εκκαθάρισης, στα Μητρώα Ναυτικών Εταιρειών. Δεν μπορεί εν προκειμένω να τύχει εφαρμογής το άρθρο 42 του ν. 959/1979, με αίτημα τον ορισμό εκκαθαριστικών ή τη διαγραφή της ναυτικής εταιρείας από τα ως άνω Μητρώα, ούτε μπορεί, εναλλακτικά, να επιβληθεί από την Υπηρεσία Μητρώου Ναυτικών Εταιρειών (Υ.Μ.Ν.Ε.) η διαγραφή της ως άνω ναυτικής εταιρείας ως κύρωση, λόγω της μετατροπής της σε ομόρρυθμη εταιρεία. (ομόφ.)

Περί της Ναυτικής Εταιρείας.

Ανακοπή κατά προγράμματος πλειστηριασμού εκδοθέντος σε βάρος συνυπόχρεου προσώπου - διευθύνοντος συμβούλου εταιρίας για χρέη αυτής, σε βάρος του οποίου είχε ήδη επιβληθεί αναγκαστική κατάσχεση ακινήτων του. Το ΣτΕ επανέλαβε την πάγια νομολογία του ότι απαιτείται νόμιμη έκδοση και κοινοποίηση ατομικής ειδοποίησης του άρθρου 4 παρ. 1 ΚΕΔΕ προς το συνυπεύθυνο πρόσωπο πριν από τη λήψη οποιουδήποτε μέτρου αναγκαστικής εκτέλεσης, όπως η αναγκαστική κατάσχεση ακινήτων. Επίσης έκρινε απαράδεκτο τον λόγο αναίρεσης περί πλημμελούς αιτιολογίας της αναιρεσιβαλλομένης, διότι αυτός περιοριζόταν στο ζήτημα της αιτιολογίας και δεν αναφερόταν σε διατυπωμένη στην αναιρεσιβαλλόμενη ερμηνεία διατάξεων νόμου ή γενικής αρχής δικαίου. Σχόλιο: Στην ένδικη περίπτωση τόσο η έκθεση της αναγκαστικής κατάσχεσης, όσο και το ανακοπτόμενο πρόγραμμα είχαν επιδοθεί στο συνυπεύθυνο πρόσωπο με δικαστικό επιμελητή, κατ’ έφεση δε είχε, ορθά, προβληθεί από το Δημόσιο ότι το κύρος της έκθεσης της αναγκαστικής κατάσχεσης δεν μπορεί να ελεγθεί παρεμπιπτόντως, κατ’ άρθρο 224 παρ. 3 ΚΔΔ, στα πλαίσια ανακοπής κατά του επακολουθήσαντος προγράμματος πλειστηριασμού, ισχυρισμός ο οποίος στο αναιρετήριο διατυπώθηκε με το λόγο περί αιτιολογίας. Ενδεχομένως το ΣτΕ εννοεί ότι ο περί αιτιολογίας λόγος δεν συσχετίσθηκε ρητά με την ερμηνεία του άρθρου 224 παρ. 3 ΚΔΔ. Ο σχετικός λόγος έφεσης του Δημοσίου είχε πάντως αγνοηθεί από την αναιρεσιβαλλομένη, η οποία περιορίστηκε στην κρίση ότι «δεν προέκυψε από τα στοιχεία του φακέλου ότι το Δημόσιο είχε εκδώσει και κοινοποιήσει νόμιμα ατομική ειδοποίηση προ κατάσχεσης στο συνυπεύθυνο για τα χρέη της εταιρίας πρόσωπο

Αστική ευθύνη δημοσίου - απονομή συντάξεως:..Επειδή, από τις διατάξεις του άρθρου 105 και 106 του Εισαγωγικού Νόμου του Αστικού Κώδικα προκύπτει ότι το Δημόσιο ή το Ν.Π.Δ.Δ., για παράνομες πράξεις ή παραλείψεις των οργάνων τους, κατά την άσκηση της δημόσιας εξουσίας που τους έχει ανατεθεί, ευθύνεται, ανεξάρτητα από την αποζημίωση για την περιουσιακή ζημία, και σε χρηματική ικανοποίηση, λόγω ηθικής βλάβης, βάσει της γενικής διατάξεως του άρθρου 932 Α.Κ., η οποία παρέχει χρηματική ικανοποίηση σε κάθε περίπτωση ηθικής βλάβης, δηλαδή και όταν αυτή προέρχεται από οποιαδήποτε αδικοπραξία. Η δε κρίση του δικαστηρίου της ουσίας για το αν ο παθών υπέστη ηθική βλάβη και ποίο το ύψος της βλάβης αυτής είναι κυριαρχική και, συνεπώς, αναιρετικώς ανέλεγκτη (βλ. ΣτΕ 2536/2008, 1410/2006, 1970/2002, 1555/2001επταμ., 2463, 3230/1998).Επειδή, με την υπό κρίση αίτηση προβάλλεται ότι η αναιρεσιβαλλομένη, με πλημμελή αιτιολογία και κατά παράβαση των διδαγμάτων της κοινής πείρας και λογικής, όρισε τη χρηματική ικανοποίηση στο ποσό του 1.000.000 δραχμών, ενώ θα έπρεπε να καθορίσει το ύψος της στο ποσό των 200.000.000 δραχμών. Ο λόγος αυτός είναι απορριπτέος, ως απαράδεκτος, διότι, ναι μεν η διάταξη του άρθρου 932 του Αστικού Κώδικα, με την οποία προβλέπεται η χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης, τυγχάνει εφαρμογής και επί της κατά το άρθρο 105 του ΕισΝΑΚ αδικοπραξίας, όμως, ο ανωτέρω λόγος, όπως προβάλλεται, στρέφεται αποκλειστικά κατά της ανέλεγκτης κατ’ αναίρεση ουσιαστικής εκτιμήσεως του δικάσαντος δικαστηρίου, που αφορά στο ύψος του ποσού της χρηματικής ικανοποιήσεως λόγω ηθικής βλάβης του αιτούντος.

Παράταση του χρονικού διαστήματος εκκαθάρισης για την παροχή φαρμάκων αποκλειστικά σε ασφαλισμένους του Ε.Ο.Π.Υ.Υ., σύμφωνα με την παρ. 5 του άρθρου 24 του ν. 4715/2020 (Α' 149).

Έργο....Επειδή, κατόπιν των ανωτέρω γενομένων δεκτών, πρέπει να απορριφθεί η κρινόμενη αίτηση καθώς και η παρέμβαση της ένωσης εταιριών «... - ...» και να γίνει δεκτή η παρέμβαση της ένωσης εταιρειών «.......». Περαιτέρω, μετά την απόρριψη της κρινόμενης αίτησης επιβάλλεται σε βάρος της αιτούσας εταιρείας η καταβολή του υπολειπόμενου ενός τρίτου του παραβόλου, ύψους 16.666 ευρώ, προς είσπραξη του οποίου διατάσσεται η διαβίβαση αντιγράφου της παρούσας απόφασης στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, ώστε το Τμήμα Εκκαθάρισης Δικαστικών Δαπανών να επιμεληθεί της διαδικασίας για την εν λόγω είσπραξη. Το Τμήμα αυτό είναι, κατά την έννοια του άρθρου 5 παρ. 5 του π.δ/τος 238/2003 (Α΄ 214), αρμόδιο για τη βεβαίωση των πάσης φύσης δαπανημάτων που επιδικάζονται υπέρ του Δημοσίου ή εισπράττονται από τις Δημόσιες Οικονομικές Υπηρεσίες, δηλαδή από υπηρεσίες του Δημοσίου, είτε υπό τη μορφή του παραβόλου, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται και το προβλεπόμενο για την άσκηση αίτησης ασφαλιστικών μέτρων, κατά το άρθρο 5 παρ. 1 του ν. 3886/2010 παράβολο, δοθέντος, άλλωστε, ότι η τελευταία αυτή διάταξη δεν προβλέπει άλλη ειδική διαδικασία για τη βεβαίωση του καταλογιζόμενου από το Δικαστήριο ενός τρίτου του εν λόγω παραβόλου.

Με τα δεδομένα αυτά και σύμφωνα με όσα έγιναν δεκτά στην προηγούμενη σκέψη, το Κλιμάκιο κρίνει ότι η επικληθείσα από τη διαφωνούσα Επίτροπο μη τήρηση της διαδικασίας του άρθρου 47 του ν. 2190/1920 για την αντιμετώπιση της αρνητικής καθαρής θέσης της προαναφερθείσας εταιρείας δεν συνεπάγεται, κατά τα προεκτεθέντα, την αυτοδίκαιη λύση της εταιρείας «…..», αντιθέτως καθιδρύει κατ’άρθρο 48 παρ. 1 περ. γ΄ του ν. 2190/1920 δικαίωμα παντός έχοντος έννομο συμφέρον (καθώς και του εποπτεύοντος κατ’άρθρο 51 του ν. 2190/1920 Υπουργού Ανάπτυξης) να αιτηθούν τη λύση της εταιρείας κατόπιν έκδοσης δικαστικής απόφασης, δοθέντος ότι τα ίδια κεφάλαια αυτής υπολείπονται του 1/10 του μετοχικού της κεφαλαίου. Κατά τούτο, η μη τήρηση της προαναφερθείσας διαδικασίας δεν επηρεάζει τη νομιμότητα της ελεγχόμενης δαπάνης η οποία έχει ως έρεισμα την υποχρέωση του βασικού μετόχου της εταιρείας (Δήμου ….) προς ολοσχερή καταβολή του ιδρυτικού της κεφαλαίου. Περαιτέρω όμως, δοθέντος ότι από τα στοιχεία του φακέλου προκύπτει μείωση των ιδίων κεφαλαίων της προαναφερθείσας εταιρείας, ώστε αυτά να υπολείπονται του 1/10 του μετοχικού της κεφαλαίου καθώς και η μη τήρηση της απαιτούμενης διαδικασίας του άρθρου 47 του ν. 2190/1920, το Κλιμάκιο λαμβάνοντας υπόψη ότι σύμφωνα με το άρθρο 27 περ. β΄ του ν. 4129/2013 (Φ.Ε.Κ. Α΄, 52) το Ελεγκτικό Συνέδριο ανακοινώνει στους Υπουργούς κάθε παράβαση νόμου ή άλλης διάταξης που διαπιστώθηκε από αυτό κατά την άσκηση των αρμοδιοτήτων του, άγεται στην κρίση ότι η προαναφερθείσα παράβαση πρέπει να ανακοινωθεί στον εποπτεύοντα Υπουργό Ανάπτυξης. Κατ’ ακολουθίαν των ανωτέρω, η εντελλόμενη με το υπό κρίση χρηματικό ένταλμα δαπάνη παρίσταται νόμιμη, πλην όμως το ελεγχόμενο χρηματικό ένταλμα δεν πρέπει να θεωρηθεί, λόγω λήξης του οικονομικού έτους 2013, σε βάρος των πιστώσεων του οποίου εκδόθηκε.

Δημιουργία Πάρκου Ναυτικής Παράδοσης - Κύρωση Σύμβασης δωρεάς μεταξύ της εταιρείας «Κύκλωψ Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρεία» και του Ελληνικού Δημοσίου και λοιπές επείγουσες διατάξεις του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας.

Τροποποίηση των διατάξεων του Ν. 959/1979 «Περί Ναυτικής Εταιρείας» (ΦΕΚ 192 Α΄) και ρύθμιση άλλων θεμάτων αρμοδιότητας του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας.

Συνεταιριστική Ανώνυμη Εταιρεία. Εφαρμογή των διατάξεων του Ν.Δ.76/1974 για την επαναφορά απολυθέντος υπαλλήλου.(..)Κατάσταση :  Αποδεκτή 
Δεν είναι δυνατή η εφαρμογή των διατάξεων του Ν.Δ.76/74, αφού η απόλυση του αναφερομένου υπαλλήλου, η οποία έγινε με το 230/76 πρακτικό του Δ.Σ. της εταιρείας "ΕΣΠΕΡΙΣ Α.Ε." ανάγεται σε χρόνο μεταγενέστερο της 23-7-1974. Εξ άλλου, το αίτημα του πρώην υπαλλήλου περί εφαρμογής των διατάξεων του Ν.Δ.76/74 για την επαναφορά του μετά την απόλυσή του το έτος 1976, απορρίφθηκε με την 5/1984 απόφαση της Επιτροπής του άρθρου 12 του Ν.1232/82, την οποία και ήδη έχει αποδεχθεί, αφού δεν την προσέβαλε ενώπιον της δευτεροβάθμιας επιτροπής κρίσεως της παραγράφου 3 του ίδιου άρθρου.