Δυνατότητα υπαλλήλων που εντάχθηκαν στην κατηγορία του Ειδικού Τεχνικού Εργαστηριακού Προσωπικού (Ε.Τ.Ε.Π.) των Α.Ε.Ι. μετά τις 11.2.2014, ημερομηνία δημοσίευσης του ν. 4235/2014, να ζητήσουν την ένταξή τους στην κατηγορία του Εργαστηριακού Διδακτικού Προσωπικού (Ε.ΔΙ.Π.).(..)Κατάσταση : Μη αποδεκτή 
Οι υπηρετούντες σε θέση Ειδικού Τεχνικού Εργαστηριακού Προσωπικού (Ε.Τ.Ε.Π.) των Α.Ε.Ι. δύνανται να ζητήσουν την ένταξή τους στην κατηγορία του Εργαστηριακού Διδακτικού Προσωπικού (Ε.ΔΙ.Π.), εφόσον υπηρετούσαν στην κατηγορία Ε.Τ.Ε.Π. κατά τη δημοσίευση του Ν. 4235/2014 ήτοι την 11.2.2014. Σημειώνεται ότι η δυνατότητα ένταξης από την κατηγορία Ε.Τ.Ε.Π. στην κατηγορία Ε.ΔΙ.Π της παρ. 3 του άρθρ. 68 του Ν. 4235/2014 δεν παγιώνεται υπέρ των εκάστοτε υπηρετούντων σε θέση Ε.Τ.Ε.Π. (ομοφ.).

Αν μέλος Διδακτικού Ερευνητικού Προσωπικού (Δ.Ε.Π.) ελληνικού Ανώτατου Εκπαιδευτικού Ιδρύματος (Α.Ε.Ι.) που διορίστηκε και απασχολείται σε θέση Καθηγητή Α.Ε.Ι. της αλλοδαπής, για χρονικό διάστημα μέχρι έξι μηνών, σύμφωνα με τη διάταξη της παραγράφου 3 του άρθρου 26 του ν. 4009/2011, μπορεί, κατά το χρονικό διάστημα που υπηρετεί στο ελληνικό Α.Ε.Ι., : α) να συμμετέχει στη Γενική Συνέλευση της οικείας Σχολής και στη Γενική Συνέλευση του οικείου Τομέα και β) να ορίζεται μέλος Εκλεκτορικού Σώματος για την εκλογή, εξέλιξη και μονιμοποίηση μελών Δ.Ε.Π., που συγκροτείται σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου ...(..)
Μέλος Διδακτικού Ερευνητικού Προσωπικού (Δ.Ε.Π.) ελληνικού Ανώτατου Εκπαιδευτικού Ιδρύματος (Α.Ε.Ι.) που διορίστηκε και απασχολείται σε θέση Καθηγητή Α.Ε.Ι. της αλλοδαπής, για χρονικό διάστημα έξι μηνών, σύμφωνα με τη διάταξη της παραγράφου 3 του άρθρου 26 του ν. 4009/2011, δεν κωλύεται, κατά το χρονικό διάστημα που υπηρετεί στο ελληνικό Α.Ε.Ι.,: α) να συμμετέχει στη Γενική Συνέλευση της οικείας Σχολής και στη Γενική Συνέλευση του οικείου Τομέα και β) να ορίζεται μέλος Εκλεκτορικού Σώματος για την εκλογή, εξέλιξη και μονιμοποίηση μελών Δ.Ε.Π., που συγκροτείται σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 19 του ν. 4009/2011, ως ισχύουν, εφόσον η διαδικασία συγκρότησής του διεξάγεται κατά το ανωτέρω χρονικό διάστημα και συντρέχουν οι προϋποθέσεις που ορίζονται στις διατάξεις των παραγράφων 2 και 3 του άρθρου 19 του ν. 4009/2011 και της με αριθμ. Φ.122.1/6/14241/Ζ2/27-1-2017 απόφασης του Υπουργού Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων.

Προμήθειες Ν.Ι.Μ.Τ.Σ.1) Η προμήθεια από το Ν.Ι.Μ.Τ.Σ. των περί ων το ερώτημα υλικών αγγειοπλαστικής έλαβε χώραν εκτός της ισχύουσας σύμβασης, χωρίς να τηρηθούν οι διατάξεις των άρθρων 82 επ. του Ν 2362/1995 και 1, 2 του Ν 2286/1995 για τη νόμιμη προμήθεια τέτοιων υλικών (με διαγωνισμό, ενώ δεν προκύπτει συνδρομή των νομίμων προϋποθέσεων προμήθειας με απευθείας ανάθεση). Συνεπώς πρόκειται για απολύτως άκυρες συμβάσεις και, ως εκ της ακυρότητας αυτής, οι σχετικές δαπάνες δεν είναι νόμιμες. Η ακυρότητα πλήττει τις συμβάσεις προμήθειας των υλικών αγγειοπλαστικής στο σύνολό  τους και όχι μόνο το τίμημα και, ως εκ τούτου, δεν τίθεται και θέμα τιμολόγησης των παραληφθέντων και χρησιμοποιηθέντων υλικών ανάλογα με τις συμβατικές τιμές της σύμβασης προμήθειας. 2) Βεβαίως δεν αποκλείεται το δικαίωμα των προμηθευτών των περί ων πρόκειται υλικών να στραφούν κατά του Ν.Ι.Μ.Τ.Σ. και να ζητήσουν την απόδοση της ωφέλειας αυτού κατ άρθρο 904 ΑΚ. Εφόσον συμβεί δε τούτο και υποχρεωθεί το Ν.Ι.Μ.Τ.Σ. σε καταβολή, θα μπορεί να στραφεί κατά των υπαλλήλων του (ιατρών) κατ άρθρο 39 του ΝΔ 496/1974 για την αποκατάσταση της ζημίας του. 3) Τέλος, από την καθυστέρηση υποβολής των δαπανών νοσηλίων στα ασφαλιστικά ταμεία μπορεί να χωρήσει παραγραφή της αξιώσεως του Ν.Ι.Μ.Τ.Σ., εφόσον συμπληρωθεί ο χρόνος αυτής. Για την αποφυγή τέτοιου ενδεχομένου θα πρέπει το Ν.Ι.Μ.Τ.Σ. να υποβάλει τα δικαιολογητικά που αφορούν τις (λοιπές) δαπάνες νοσηλίων (χωρίς τα τιμολόγια αγοράς των περί ων πρόκειται υλικών αγγειοπλαστικής). (ομοφ.)

ΜΕΙΩΣΗ ΣΥΝΤΑΞΗΣ:	Συνακόλουθα, για λόγους ισότητας των διαδίκων και ίσου μέτρου κρίσης όμοιων ή παρεμφερών υποθέσεων, το Δικαστήριο οφείλει να συμπεριλάβει στην κρίση του όλα τα ανωτέρω και να μην μεταβάλει τη νομολογία του θέτοντας νέα κριτήρια. Ενόψει αυτών και τα ισχύοντα κατά τον χρόνο δημοσίευσης του ν. 4093/2012, οι συγκεκριμένες μειώσεις των αποδοχών των μελών Ε.Ε.ΔΙ.Π. των Α.Ε.Ι., που επήλθαν με τον νόμο αυτό αποκλειστικά με βάση το αμιγώς αριθμητικό κριτήριο και χωρίς να προκύπτει, από συγκεκριμένα στοιχεία, ότι ελήφθη υπόψη η εκ του άρθρου 16 παρ. 6 εδ. β΄ αναγνώριση του δημοσίου λειτουργήματος που αυτά επιτελούν, και, ακολούθως, οι με βάση αυτές μειώσεις των συντάξεων του προσωπικού αυτού, συνυπολογιζόμενες με τις υπόλοιπες μειώσεις που, κατά τα ανωτέρω, επιβλήθηκαν διαδοχικά στις αποδοχές του εν λόγω προσωπικού, καθώς και τα βάρη που έχουν επιβληθεί στους συνταξιούχους του Δημοσίου (περικοπές συντάξεων, πλήρης κατάργηση των επιδομάτων εορτών και αδείας) και τις αλλεπάλληλες φορολογικές επιβαρύνσεις, υπερβαίνουν, λόγω του σωρευτικού τους αποτελέσματος και της έκτασής τους, το όριο που θέτουν οι συνταγματικές αρχές της αναλογικότητας και της ισότητας στα δημόσια βάρη και παραβιάζουν την κατ’ άρθρο 25 παρ. 4 του Συντάγματος, υποχρέωση των πολιτών για εκπλήρωση του χρέους της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης, δεδομένης, εξάλλου, και της αδυναμίας προώθησης των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και είσπραξης των ληξιπροθέσμων φορολογικών οφειλών που απετέλεσαν, κατά τα προεκτεθέντα, έναν από τους λόγους για τους οποίους κρίθηκαν και πάλι αναγκαίες, μεταξύ άλλων, οι επίμαχες μειώσεις στις αποδοχές των μελών Ε.Ε.ΔΙ.Π. των Α.Ε.Ι. (πρβλ. ΣτΕ Ολομ. 479/2018, ΣτΕ 1198/2017). Κατά συνέπεια, οι διατάξεις της περίπτωσης 18 της υποπαραγράφου Γ.1 της παραγράφου Γ του άρθρου πρώτου του ν. 4093/2012, με τις οποίες μειώθηκαν οι αποδοχές των εν ενεργεία μελών Ε.Ε.ΔΙ.Π. των Α.Ε.Ι., κατ’ επέκταση δε και οι συντάξιμες αποδοχές των συνταξιούχων πρώην μελών του, αντίκεινται προς τις συνταγματικές διατάξεις των άρθρων 4 παρ. 5, 16 παρ. 6 εδ. β΄ και 25 παρ. 1δ και 4 και καθίστανται, ως εκ τούτου ανίσχυρες και μη εφαρμοστέες. H γνώμη, όμως, αυτή δεν κράτησε.(..) Με το άρθρο 1 του (πρώτου) Προσθέτου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ [«Κάθε φυσικό ή νομικό πρόσωπο έχει δικαίωμα στον σεβασμό της περιουσίας του. Κανείς δεν μπορεί να στερηθεί την περιουσία του παρά μόνο για λόγους δημόσιας ωφέλειας και υπό τους όρους που προβλέπουν ο νόμος και οι γενικές αρχές του διεθνούς δικαίου»], που κυρώθηκε με το ν.δ. 53/1974 και έχει, σύμφωνα με το άρθρο 28 παρ. 1 του Συντάγματος, υπερνομοθετική ισχύ, κατοχυρώνεται ο σεβασμός της περιουσίας κάθε προσώπου, την οποία μπορεί να στερηθεί μόνο για λόγους δημόσιας ωφέλειας, τηρουμένων των συνταγματικών αρχών της ισότητας συμμετοχής στα δημόσια βάρη (άρθρ. 4 παρ. 5) και της αναλογικότητας (άρθρ. 25 παρ. 1). Στην έννοια της περιουσίας περιλαμβάνονται όχι μόνον τα εμπράγματα δικαιώματα, αλλά και όλα τα περιουσιακής φύσης δικαιώματα και τα κεκτημένα οικονομικά συμφέροντα, ήτοι και απαιτήσεις που απορρέουν από έννομες σχέσεις δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου είτε αναγνωρισμένες με δικαστική ή διαιτητική απόφαση είτε απλώς γεγενημένες κατά το εθνικό δίκαιο, εφόσον υπάρχει νόμιμη προσδοκία ότι μπορούν, σε περίπτωση αρνήσεως, να ικανοποιηθούν δικαστικώς. Τέτοιες είναι και οι απαιτήσεις για σύνταξη και για κοινωνικοασφαλιστικές εν γένει παροχές. Από τις ανωτέρω διατάξεις συνάγεται, επίσης, ότι η διατήρηση στο διηνεκές των απονεμηθεισών ήδη συντάξεων στο ίδιο ύψος δεν αποτελεί μεν δικαίωμα που εμπίπτει στην έννοια της προστατευόμενης από τις ως άνω διατάξεις περιουσίας, ώστε η μειωτική μεταβολή αυτών για το μέλλον να στοιχειοθετεί παραβίαση αυτών (διατάξεων) πλην, η αναγνωρισμένη από το υφιστάμενο δίκαιο αξίωση του συνταξιούχου για καταβολή της νομίμως κανονισθείσας συντάξεώς του, που έχει γεννηθεί και, δυναμένη να επιδιωχθεί δικαστικά, αποτελεί στοιχείο της περιουσίας αυτού, δεν επιτρέπεται να καταργηθεί ή αποσβεστεί ή περιοριστεί με αναδρομική ουσιαστική νομοθετική ρύθμιση, παρά μόνο στην περίπτωση που συντρέχουν πράγματι λόγοι επιτακτικού δημοσίου συμφέροντος, οι οποίοι δικαιολογούν την κατάργηση ή τον περιορισμό της, τηρουμένης πάντοτε μίας δίκαιης ισορροπίας μεταξύ των απαιτήσεων του γενικού συμφέροντος και των επιταγών της προάσπισης του περιουσιακού δικαιώματος (ΕλΣυν Ολ. 1854/2019, 1506/2016, 4327/2014, 1517/2011, 2028/2004 κ.ά.).  (..) Κατ’ ακολουθίαν των ως άνω παραδοχών, οι διατάξεις της περιπτώσεως 18 της υποπαραγράφου Γ.1 της παραγράφου Γ΄ του άρθρου πρώτου του                ν. 4093/2012, σύμφωνα με τις οποίες η μειωτική αναπροσαρμογή των συντάξεων των συνταξιούχων μελών Ε.Ε.ΔΙ.Π. των ΑΕΙ ανατρέχει στην 1η.8.2012, σε χρόνο, δηλαδή, πριν από τη δημοσίευση του ν. 4093/2012 στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (12.11.2012), ειδικώς ως προς την αναδρομική τους ισχύ πάσχουν εκ του ότι αντίκεινται στο άρθρο 1 του (πρώτου) Προσθέτου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ. Και τούτο διότι, ενώ πρόκειται για στέρηση γεγενημένου περιουσιακής φύσης δικαιώματος, ήτοι συνταξιοδοτικής παροχής συγκεκριμένου ποσού το οποίο έχει νομίμως καταβληθεί, δεν προκύπτει ότι το αναδρομικό της μείωσης υπαγορεύθηκε από ειδικούς και επιτακτικούς λόγους δημόσιας ωφέλειας ούτε τεκμηριώνεται η αναγκαιότητα και προσφορότητα της αναδρομικότητας για την επίτευξη του συνολικώς επιδιωκόμενου με τον ν. 4093/2012 σκοπού δημοσίου συμφέροντος (ΕλΣυν Ολ. 4327/2014, 7412/2015, 1506/2016, 1854/2019, 738/2020, 2070/2020). Καθ’ ο μέρος, επομένως, η ισχύς τους ανατρέχει σε χρόνο προγενέστερο της δημοσιεύσεως του ν. 4093/2012 στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, οι επίμαχες διατάξεις, οι οποίες είχαν ως συνέπεια να εκδοθεί σε βάρος τής εκκαλούσης η προαναφερθείσα από 4.2.2013 απόφαση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, με την οποία υποχρεούται στην επιστροφή, σε έξι μηνιαίες δόσεις, του ποσού των 381,65 ευρώ από τις ήδη καταβληθείσες σε αυτήν συντάξεις, παρίστανται ανίσχυρες.