Κύρωση της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας και της συμφωνίας που αφορά την εφαρμογή του Μέρους ΧΙ της Σύμβασης»

Κύρωση του Πρωτοκόλλου της Ναγκόγια σχετικά με την πρόσβαση στους γενετικούς πόρους και τον δίκαιο και ισότιμο καταμερισμό των οφελών που απορρέουν από τη χρησιμοποίησή τους, στη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τη Βιοποικιλότητα και άλλες διατάξεις. 

Κύρωση του Πρωτοκόλλου για τη μείωση της οξίνισης, του ευτροφισμού και του όζοντος σε επίπεδο εδάφους, στη Σύμβαση του 1979 της Οικονομικής Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών για την Ευρώπη «σχετικά με τη διασυνοριακή ατμοσφαιρική ρύπανση σε μεγάλη απόσταση» που κυρώθηκε με τον ν. 1374/1983 και των τροποποιήσεων του Πρωτοκόλλου που υιοθετήθηκαν από τη Σύνοδο των συμβαλλομένων στη Σύμβαση Μερών, με τις Αποφάσεις 2012/1 και 2012/2. 

Ενσωμάτωση στο ελληνικό δίκαιο της Οδηγίας 2007/36/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 11ης Ιουλίου 2007, σχετικά με την άσκηση ορισμένων δικαιωμάτων από μετόχους εισηγμένων εταιρειών – Τροποποίηση και προσαρμογή του κωδικοποιημένου νόμου 2190/1920 Περί ανωνύμων εταιρειών και του ν. 2396/1996.

Προσαρμογή της ελληνικής νομοθεσίας περί προμηθειών του δημοσίου τομέα προς το κοινοτικό δίκαιο, και ειδικότερα προς τις διατάξεις του άρθρου 2 της Οδηγίας 97/52/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 13ης Οκτωβρίου 1997, και τροποποίηση του Προεδρικού Διατάγματος 370/1995 (Α 199).

ΚΑΤΑΡΓΗΘΗΚΕ με το άρθρο 77,παρ.2δ  Π.Δ. 60/07, ΦΕΚ-64 Α’ 

Υπαγωγή ή μη του Οργανισμού Προβολής Ελληνικού Πολιτισμού (Ο.Π.Ε.Π. Α.Ε.) στο ρυθμιστικό πεδίο εφαρμογής του Ν 3316/2005.Ο Ο.Π.Ε.Π. Α.Ε. εμπίπτει στο ρυθμιστικό πεδίο εφαρμογής του Ν 3316/2005 για την εκπόνηση των μελετών και την παροχή των υπηρεσιών του άρθρου 2 του Νόμου τούτου, και στην περίπτωση κατά την οποία το οικονομικό αντικείμενο αυτών είναι μικρότερο από το προβλεπόμενο κοινοτικό όριο εφαρμογής, που προβλέπεται από τις αντίστοιχες Κοινοτικές Οδηγίες (2004/18 και 2004/17), όπως αυτές έχουν ενσωματωθεί στο εθνικό μας δίκαιο με το Νόμο αυτό.

Διαδικτυακή υδροδότηση τοπικών κοινοτήτων..Επειδή, το κρίνον Κλιμάκιο επισημαίνει, τέλος, ότι για τη συναγωγή της κρίσης του εξέτασε το επίμαχο νομικό θέμα όπως ετέθη στην Προσφυγή της αιτούσας υπό το φως της αρχής της τυπικότητας, ήτοι έλεγξε εάν η υποβολή κατά περιεχόμενο των δικαιολογητικών συμμετοχής της παρεμβαίνουσας ένωσης ανταποκρίνονταν στον Ν. 4412/2016 και τη Διακήρυξη. Ουδόλως ετέθη λοιπόν από τη σκοπιά αυτή του Δικαίου των Δημοσίων Συμβάσεων, ζήτημα έρευνας «της νόμιμης εκπροσώπησης της παρεμβαίνουσας ένωσης κατά την υπογραφή του εκάστου υποβληθέντος ΤΕΥΔ από τα μέλη της» ούτε εάν «η συγκεκριμένη ένωση συστάθηκε για την επιδίωξη οικονομικού σκοπού, σύμφωνα και με τα οριζόμενα στο άρθρο 1 παρ. 2 εδ. γ΄ του Ν. 3419/2005, όχι όμως εμπορικού, κατά τα οριζόμενα αντίστοιχα στο άρθρο 1 παρ. 1 εδ. β΄, αφού η σύσταση ένωσης προσώπων προς τον σκοπό της ανάληψης σύμβασης εκτέλεσης δημοσίου έργου, όπως είναι η προκείμενη, συνιστά μεν ένωση προσώπων με οικονομικό σκοπό, όπως προεχόντως είναι κάθε συμμετοχή σε διαδικασία ανάθεσης δημόσιας σύμβασης, πλην όμως η εκτέλεση δημοσίου έργου … δεν εντάσσεται στις απαριθμούμενες στον Εμπορικό Νόμο (Β.Δ. της 19ης Απριλίου/1ης Μαΐου 1835) πράξεις και ως εκ τούτου, δεν συνιστά «εμπορική πράξη» κατά το αντικειμενικό σύστημα … Η παραπάνω δε ένωση προσώπων δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως εμπορική ούτε κατά το υποκειμενικό κριτήριο, διότι ουδαμού στο νόμο ορίζεται ως τέτοια, ενόψει και της αρχής του κλειστού αριθμού (numerus clausus) των εταιριών του  Εμπορικού Νόμου, συμφώνως με την οποία αποκλείεται η υιοθέτηση άλλου τύπου εταιρίας διαφορετικού από εκείνης που το εμπορικό δίκαιο αναγνωρίζει (ΑΠ 1266/1996 Ελλη Δ/νη 38, 1116)», ζητήματα τα οποία αντιμετώπισε ειδικώς, υπό τη σκοπιά του Δίκαιου των Εταιρειών όμως, η επικαλούμενη από την παρεμβαίνουσα ένωση ΑΕΠΠ 168/2019 σκέψη 34 (βλ. σελ. 8-10), ανεξαρτήτως της αρχής της αυτοτέλειας των διαγωνιστικών διαδικασιών.

Aίτηση για αναίρεση της 2634/2014 οριστικής αποφάσεως του VΙΙ Τμήματος του Ελεγκτικού Συνεδρίου(...)Κατά τη γνώμη της Συμβούλου Ασημίνας Σακελλαρίου, ορθώς το δικάσαν Τμήμα έκρινε με την αναιρεσιβαλλόμενη απόφασή του ότι η από 8.12.2008 αγωγή του Ελληνικού Δημοσίου κατά του Δήμου ….με αίτημα την αποκατάσταση της ζημίας που αυτό υπέστη από παράνομες πράξεις και παραλείψεις οργάνων του Δήμου κατά τη διαχείριση δημόσιας χρηματοδότησης που έλαβε ο τελευταίος για τη διενέργεια επισκευαστικών και κατασκευαστικών εργασιών με σκοπό τη στέγαση Υπηρεσίας της Ελληνικής Αστυνομίας, βάσει των άρθρων 105 και 106 ΕισΝΑΚ, είναι παραδεκτή. Και τούτο, διότι, όπως εκτέθηκε ανωτέρω, στον βαθμό που ούτε από το οικείο νομοθετικό πλαίσιο και δη από τις διατάξεις που διέπουν το πρόγραμμα μέσω του οποίου χρηματοδοτήθηκε ο οικείος Δήμος [άρθρο 13 του ν. 2539/1997 (φ. 244 Α΄) και κατ’ εξουσιοδότηση αυτού εκδοθείσα υ.α. 45329/2000 (φ. 7 Β΄)] δεν προβλέπεται ειδικό πλαίσιο ανάκτησης της χρηματοδότησης ούτε, σύμφωνα με τα ανελέγκτως δεκτά γενόμενα με την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση καταρτίστηκε έγγραφη (προγραμματική) σύμβαση μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου και του Δήμου ..... για να γεννάται εκ του νόμου και εκ της σύμβασης ευθύνη του τελευταίου, η ευθύνη του δύναται κατ’ αρχήν να θεμελιωθεί στις γενικές περί αδικοπραξίας διατάξεις των ως άνω διατάξεων του ΕισΝΑΚ. Συνακόλουθα, ο σχετικός λόγος αναίρεσης πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος. Δέχεται την αίτηση αναιρέσεως κατά της 2634/2014 αποφάσεως του VΙΙ Τμήματος του Ελεγκτικού Συνεδρίου

Παροχή υπηρεσιών ταχυμεταφοράς δικαιολογητικών και διαβατηρίων: ..Επειδή, ενόψει των ανωτέρω, η Επιτροπή, μετά στάθμιση των εκατέρωθεν βλάβης και συμφερόντων, κρίνει ότι πρέπει να γίνει δεκτή η κρινόμενη αίτηση και να απορριφθεί η παρέμβαση, να διαταχθεί δε ως μέτρο για την προστασία των συμφερόντων της αιτούσης εταιρείας, η συνέχιση της διαδικασίας του διαγωνισμού αποκλειομένης, όμως, της κατακύρωσης του αποτελέσματός του στην παρεμβαίνουσα στην περίπτωση που θα ανεδεικνύετο ανάδοχος των επιδίκων υπηρεσιών. Και ναι μεν το Δημόσιο προβάλλει ότι συντρέχουν λόγοι δημοσίου συμφέροντος που επιβάλλουν την απόρριψη της υπό κρίση αιτήσεως σύμφωνα με το άρθρο 3 παρ. 5 του ν. 2522/1997. Επικαλείται ειδικότερα τη διάταξη του άρθρου 11 παρ. 3 του ν. 3480/2006 (ΦΕΚ Α΄ 161), κατά την οποία η ισχύουσα σύμβαση με τα .... για τη διακίνηση των διαβατηρίων και των σχετικών δικαιολογητικών «λήγει οπωσδήποτε» στις 28.6.2008, ισχυρίζεται δε ότι «ως εκ τούτου, η μη ολοκλήρωση των διαγωνιστικών διαδικασιών και η μη σύναψη της σχετικής σύμβασης μέχρι την ως άνω καταληκτική ημερομηνία θα έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία σοβαρών προβλημάτων στην έκδοση των διαβατηρίων των Ελλήνων πολιτών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται» ... Οι ισχυρισμοί, όμως, αυτοί, σταθμιζόμενοι με το δικαίωμα παροχής προσωρινής προστασίας της αιτούσης (δικαίωμα κατοχυρωμένο από το Σύνταγμα και το Κοινοτικό Δίκαιο), δεν κρίνεται ότι συνιστούν επιτακτικούς λόγους δημοσίου συμφέροντος που θα δικαιολογούσαν την απόρριψη της κρινομένης αιτήσεως. Αφενός διότι το πρόβλημα, που ενδεχομένως προκληθεί μετά τη λήξη της δια νόμου αναθέσεως της παροχής των επιδίκων υπηρεσιών στα ..., ήταν γνωστό στη Διοίκηση και δεν κινήθηκε εγκαίρως η διαδικασία για την αντιμετώπισή του με την προκήρυξη σχετικού διαγωνισμού ... Αφετέρου, με την παρούσα απόφαση δεν διατάσσεται η αναστολή της προόδου της όλης διαδικασίας του διαγωνισμού, αλλά απαγορεύεται μόνον η κατακύρωσή του στην παρεμβαίνουσα εταιρεία εάν τυχόν συντρέξει τέτοια περίπτωση ... Επιβάλλεται, πάντως, να συντμηθεί σε δέκα (10) ημέρες από την κοινοποίηση της παρούσης απόφασης στην αιτούσα η κατά τη διάταξη του άρθρου 3 παρ. 7 του ν.2522/1997 προθεσμία για την άσκηση αιτήσεως ακυρώσεως κατά της προσβαλλόμενης πράξης, τυχόν δε πάροδος άπρακτης της προθεσμίας αυτής έχει ως αποτέλεσμα την αυτοδίκαιη άρση του διατασσομένου με την παρούσα απόφαση μέτρου προσωρινής προστασίας 

Ερωτάται εάν στους διαγωνισμούς μίσθωσης ακινήτων που διενεργούνται από τη Διεύθυνση Στέγασης του e-ΕΦΚΑ, ο οποίος είναι Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου και εφαρμόζει τις διατάξεις του Π.Δ. 715/1979, μπορεί να τύχει εφαρμογής η διάταξη του άρθρου 27 παράγραφος 2 του νόμου 3130/2003 (ΦΕΚ Α’ 76) περί μισθώσεων προς στέγαση υπηρεσιών του Δημοσίου.Η μη ύπαρξη στο Π.Δ. 715/1979 διάταξης ανάλογης εκείνης του άρθ. 27 παρ. 2 του ν. 3130/2003, δεν υπήρξε ηθελημένη επιλογή του νομοθέτη, ούτε δικαιολογείται καθ’ οιονδήποτε τρόπο από τον επιδιωκόμενο από αυτόν σκοπό, αντιθέτως, υπήρξε ακούσια και οφείλεται στο γεγονός ότι η ανάγκη ρύθμισης του κρίσιμου αυτού ζητήματος απλά διέλαθε της προσοχής του νομοθέτη κατά το χρόνο εκείνο, με αποτέλεσμα να δημιουργεί μία συστηματική αντίφαση στο δίκαιο των μισθώσεων ακινήτων για τη στέγαση δημοσίων υπηρεσιών, η οποία, για την ταυτότητα του νομικού λόγου, επιβάλλεται να θεραπευθεί με την πλήρωση του υπάρχοντος κενού, ώστε να επιλυθούν τα νομικά και πρακτικά προβλήματα, τα οποία ανακύπτουν ακριβώς λόγω της έλλειψής της και να ικανοποιηθεί το επιτακτικό δημόσιο συμφέρον, το οποίο συνίσταται στη στέγαση και απρόσκοπτη λειτουργία των υπηρεσιών του e-ΕΦΚΑ. Η κάλυψη του κενού πρέπει να γίνει με αναλογική εφαρμογή του άρθ. 27 παρ. 2 του ν. 3130/2003 και στις περιπτώσεις που μετά από τη διενέργεια δύο διαδοχικών δημόσιων μειοδοτικών διαγωνισμών, δεν ανευρίσκεται κτίριο κατάλληλο προς στέγαση υπηρεσίας του e-ΕΦΚΑ, με επιτρεπόμενη τη ζητούμενη χρήση γης. Η ανωτέρω αναλογική εφαρμογή ενδείκνυται για το λόγο ότι η προαναφερθείσα διάταξη είναι η πλησιέστερη προς το κρίσιμο νομικό ζήτημα και επομένως η πιο πρόσφορη προς αναλογική εφαρμογή, δεδομένου ότι θεσπίσθηκε με σκοπό την αντιμετώπιση του ίδιου ακριβώς πρακτικού και νομικού προβλήματος που μπορεί να ανακύψει στην απολύτως ομοειδή περίπτωση της μίσθωσης ακινήτου για στέγαση υπηρεσιών του Ελληνικού Δημοσίου (κατά πλειοψηφία).