Εφαρµογή παρ. 7 άρθρου 3 ν. 998/1979 στους δασικούς χάρτες. (ΑΔΑ:ΩΘΠΧ4653Π8-51Γ)

Δασικές εκτάσεις – Δυνατότητα ανάκλησης ή μη πράξεων χαρακτηρισμού του άρθρου 14 του Ν 998/1979.(..)Κατάσταση : Εκκρεμεί αποδοχή 
Η διοίκηση δεν μπορεί να ανακαλέσει μεταγενέστερες πράξεις χαρακτηρισμού του δασάρχη, με τις οποίες αποδόθηκε διαφορετικός χαρακτηρισμός έκτασης με προηγούμενες πράξεις του επί της ιδίας έκτασης, ούτε οι Επιτροπές Επίλυσης Δασικών Αμφισβητήσεων έχουν τη δυνατότητα να ανακαλέσουν εκδοθείσες πράξεις τους επί ασκηθεισών αντιρρήσεων κατά των μεταγενέστερων πράξεων χαρακτηρισμού του δασάρχη. (πλειοψ.) ΠΑΡΑΠΕΜΦΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΕΚΔΟΘΗΚΕ Η 87/2013.

Εγκαταστάσεις ειδικής τουριστικής υποδομής σε ιδιωτικά δάση και ιδιωτικές δασικές εκτάσεις.(..)Κατάσταση : Αποδεκτή 
1) Επιτρέπεται η κατασκευή των εγκαταστάσεων ειδικής τουριστικής υποδομής, που προβλέπονται στην παρ. 3 του άρθρου 2 του Ν. 2160/1993 όχι μόνο σε δημόσια δάση και δημόσιες δασικές εκτάσεις, αλλά και σε ιδιωτικά δάση και ιδιωτικές δασικές εκτάσεις υπό τις ειδικότερες προϋποθέσεις που τίθενται στις παρ. 1, 2, 3 και 4 του άρθρου 51 του Ν 998/1979, πέραν των προϋποθέσεων, οι οποίες έχουν τεθεί από το Σύνταγμα και τις διατάξεις του Ν 998/1979, όπως τροποποιήθηκε και συμπληρώθηκε από τον Ν 3208/2003 και έχουν εξειδικευθεί από τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας και οι οποίες πρέπει να συντρέχουν άνευ ετέρου σε οποιαδήποτε επιτρεπόμενη από το νόμο και το Σύνταγμα επέμβαση σε έκταση με δασικό χαρακτήρα. (ομοφ.) 2) Η διάταξη του άρθρου 51 του Ν 998/1979 μπορεί να εφαρμοσθεί, όχι μόνο σε συνδυασμό με τη διάταξη της παρ. 3 του άρθρου 2 του Ν. 2160/1993, αλλά και ανεξάρτητα από τη διάταξη αυτή, για έργα που δεν χαρακτηρίζονται ως ειδικής τουριστικής υποδομής. (ομοφ)

Ορισμός επιστημονικών κριτηρίων και συνεκτιμώμενων στοιχείων για την υπαγωγή εκτάσεων στις περιπτώσεις των παραγράφων 1, 2 και 5 του άρθρου 3 του Ν. 998/1979.

Χαρακτηρισμός εκτάσεων ως δασών ή δασικών εκτάσεων – Ισχύς, έκταση και προϋποθέσεις εφαρμογής των διατάξεων της παρ.5 του άρθρου 3 του ν. 998/1979 και της παρ.2 του άρθρου 13 του ν. 3889/2010.(..)Κατάσταση : Αποδεκτή 
α) Εκτάσεις που απώλεσαν το δασικό τους χαρακτήρα μετά την 11η.6.1975 και μέχρι την έναρξη ισχύος των διατάξεων της παρ.5 του άρθρου 3 του ν. 998/1979, όπως αντικαταστάθηκαν με το άρθρο 1 του ν. 3208/2003, λόγω επεμβάσεων που έλαβαν χώρα με βάση διοικητική πράξη, δύνανται να χαρακτηρίζονται κατά τη διαδικασία του άρθρου 14 του ν. 998/1979 και να κηρύσσονται αναδασωτέες. Περαιτέρω δε β) οι ανωτέρω διατάξεις (παρ.5 άρθρο 3 ν. 998/1979) αναφέρονται σε εκτάσεις που απώλεσαν για οποιονδήποτε λόγο τη δασική βλάστηση και δεν αποδόθηκαν με πράξεις της διοικήσεως μέχρι την έναρξη ισχύος του σε άλλες χρήσεις, ενώ με τις διατάξεις της παρ.2 του άρθρου 13 του ν. 3889/2010 προβλέπεται συγκεκριμένα η περίπτωση απώλειας του δασικού χαρακτήρα πριν την 11η.6.1975, λόγω επεμβάσεων που έλαβαν χώρα με βάση σχετική διοικητική πράξη. (ομοφ.)

Καθορισμός κριτηρίων χαρακτηρισμού κτιρίων ως ειδικής αρχιτεκτονικής σχεδίασης, κατά την έννοια και για την εφαρμογή των παρ. 3 και 4 του άρθρου 13 του ν. 4067/2012 (Α’ 79).

Δασικοί χάρτες:..Επειδή, οι προπαρατεθείσες διατάξεις του άρθρου 23 παρ. 4 του ν. 3889/2010, όπως ίσχυαν κατά το χρόνο που εκδόθηκε η προσβαλλόμενη πράξη, σε συνδυασμό με τις διατάξεις της τελευταίας, προβλέπουν, κατά το ρητό τους γράμμα, την αποτύπωση και εξαίρεση από την ανάρτηση δασικών χαρτών των περιοχών όπου έχουν αναπτυχθεί «οικιστικές πυκνώσεις», των οποίων δεν περιέχει ορισμό. Οι εν λόγω συγκεντρώσεις κτιρίων, πάντως, δεν εμπίπτουν, κατά την έννοια του νόμου, ούτε σε περιοχές εγκεκριμένων ρυμοτομικών σχεδίων ή νομίμως υφισταμένων οικισμών, οι οποίες, κατά το σύστημα του νόμου, αποτυπώνονται στο υπόβαθρο του δασικού χάρτη με πορτοκαλί χρώμα, ούτε σε περιοχές οικισμών που στερούνται νόμιμης έγκρισης ή, έστω, υπό έγκριση σχεδίων ή υπό οριοθέτηση οικισμών, οι οποίες αποτυπώνονται με κίτρινο χρώμα. Περαιτέρω, η εξαίρεσή τους από τον αναρτώμενο δασικό χάρτη και τη διαδικασία αντιρρήσεων κατ’ αυτού νοείται από το νομοθέτη, υπό το ισχύον νομοθετικό καθεστώς, ως οριστική. Τούτο συνάγεται από το γεγονός ότι οι διατάξεις αυτές αφενός δεν προβλέπουν άλλη διαδικασία, η οποία θα διασφάλιζε ότι οι εντός των «πυκνώσεων» δασικές εκτάσεις θα συμπεριληφθούν στους οριστικούς δασικούς χάρτες και, εν τέλει, στο Δασολόγιο (πρβλ. σχετικώς, άρθρο 24 για τις περιοχές μη εγκύρως οριοθετημένων οικισμών κ.λπ.), αφετέρου δε από τον ρητώς διατυπούμενο σκοπό τους, που είναι η «περιβαλλοντική και πολεοδομική διαχείριση» των «οικιστικών πυκνώσεων», τμήματα των οποίων έχουν, εν τούτοις, εγνωσμένο δασικό χαρακτήρα (βλ. προπαρακευαστικές εργασίες ψήφισης του ν. 4389/2016, ανωτέρω). Η εξαίρεση, εξάλλου, αυτών των περιοχών από τους δασικούς χάρτες και, κατ’ επέκταση, από το Δασολόγιο δεν υπαγορεύεται από κανένα σκοπό δημοσίου συμφέροντος, είναι δε, ιδίως, απρόσφορη για την επιτάχυνση της κύρωσης των δασικών χαρτών. Τούτο δε διότι, για μεν τα τμήματα των δασικών χαρτών ως προς τα οποία δεν υποβλήθηκαν αντιρρήσεις, η κύρωση των δασικών χαρτών προβλέπεται ως άμεση και χωρεί ανεξαρτήτως της εκβάσεως των αντιρρήσεων (άρθρο 17 του ν. 3889/2010), που, άλλωστε, δεν αφορούν τα τμήματα αυτά, για δε τα υπόλοιπα τμήματα, ως προς τα οποία υποβλήθηκαν αντιρρήσεις, η κύρωση και η πρόσδοση σ’ αυτούς οριστικής ισχύος μετατίθεται μεν για το μετά την εξέταση των αντιρρήσεων χρόνο, γεγονός που επιφέρει μοιραίως τις αναγκαίες καθυστερήσεις, πρόσφορος, όμως, τρόπος αντιμετώπισής τους δεν είναι η εκ προοιμίου έκταξή τους από τους δασικούς χάρτες, η οποία αφενός μεν στερεί χωρίς αποχρώντα λόγο τα τμήματα αυτά και από την προσωρινή, αλλά άμεση ισχύ της καταγραφής τους ως δασικών στον καταρτισθέντα χάρτη (άρθρο 17 παρ. 7), και, αφετέρου, όχι απλώς δεν επιταχύνει, αλλά ματαιώνει, υπό το ισχύον νομοθετικό καθεστώς, την συμπερίληψή τους στο Δασολόγιο. (...)Ενόψει τούτων, και ανεξαρτήτως της παροχής εξουσιοδότησης σε άλλο, πλην του Προέδρου της Δημοκρατίας, όργανο (άρθρο 43 παρ. 2 Συντ.), οι ως άνω διατάξεις είναι, κατά την ίδια γνώμη, σύμφωνες, πάντως, με το άρθρο 24 παρ. 1 του Συντάγματος και η ερειδόμενη σ’ αυτές προσβαλλόμενη πράξη είναι, από την άποψη αυτή, νόμιμη. Επειδή, κατόπιν των ανωτέρω, η προσβαλλόμενη πράξη, η οποία, λόγω του αντιθέτου προς το Σύνταγμα περιεχομένου της εξουσιοδοτικής διάταξης, δεν θα μπορούσε επιτρεπτώς να εκδοθεί ούτε υπό τον τύπο προεδρικού διατάγματος, είναι μη νόμιμη και πρέπει να ακυρωθεί.

Ζητείται η ακύρωση: 1) του 998/Γρ. ΓΓΙΦ/998/30.11.2017 εγγράφου της Γενικής Γραμματέως Ισότητας των Φύλων του Υπουργείου Εσωτερικών, 2) του συνημμένου στο ως άνω έγγραφο χρηματικού καταλόγου και 3) κάθε άλλης, προγενέστερης ή μεταγενέστερης, πράξης ή παράλειψης. Το Δικαστήριο επισημαίνει ότι, μετά την έκδοση των υπ’ αριθμ. 2204/2017, 2205/2017 και 2206/2017 αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας, με τις οποίες απορρίφθηκαν αντίστοιχες αιτήσεις ακυρώσεως της ήδη εκκαλούσας κατά των αναφερόμενων στη σκέψη 3 πράξεων (αποφάσεων), η ουσία της υπόθεσης έχει κριθεί αμετάκλητα. Περαιτέρω, οι προσβαλλόμενες εν προκειμένω πράξεις, ήτοι το 998/Γρ. ΓΓΙΦ/998/30.11.2017 έγγραφο και ο οικείος χρηματικός κατάλογος, που είναι συνημμένος στην 1490/30.11.2017 τριπλότυπη περιληπτική κατάσταση βεβαίωσης χρέους, εντάσσονται στο πλαίσιο συμμόρφωσης προς τις ως άνω αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, με σκοπό την έναρξη της διοικητικής εκτέλεσης με την έκδοση, από την αρμόδια ΔΟΥ ...., πράξης ταμειακής βεβαίωσης του ποσού των 104.839,02 ευρώ, ως και σχετικής ατομικής ειδοποίησης χρεών σε βάρος της εκκαλούσας, ενέργειες οι οποίες έχουν ήδη λάβει χώρα (βλ. σκ. 5).Με βάση το ιστορικό που εκτέθηκε στις προηγούμενες σκέψεις, η επίδικη υπόθεση έχει ως υποκείμενη σχέση ακυρωτική διαφορά, απορρέουσα από τις υπ’ αριθμ. 2204/2017, 2205/2017 και 2206/2017 αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, περαιτέρω δε, οι εν προκειμένω προσβαλλόμενες πράξεις, ανεξαρτήτως της εκτελεστότητάς τους ή μη, εντάσσονται στη διαδικασία διοικητικής εκτέλεσης του - επικυρωθέντος με τις προαναφερθείσες δικαστικές αποφάσεις - χρέους των 104.839,02 ευρώ, ως προπαρασκευαστικές της 4210/6.12.2017 πράξης ταμειακής βεβαίωσης.Συνακόλουθα, το κρινόμενο ένδικο βοήθημα, ανεξαρτήτως του ρητού χαρακτηρισμού του από την προσφεύγουσα ως «έφεση», συνιστά, κατ’ ορθό χαρακτηρισμό αυτού, ανακοπή κατά το άρθρο 217 επ. του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, η οποία πρέπει να παραπεμφθεί, σύμφωνα με το άρθρο 12 παρ. 2 του ίδιου Κώδικα, στο αρμόδιο κατά τόπο Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών.

Καθορισμός κριτηρίων χαρακτηρισμού ως «ευάλωτων» ατόμων με ειδικές ανάγκες βάσει ποσοστού αναπηρίας, καθώς και εισοδηματικών και περιουσιακών κριτηρίων προκειμένου για την ένταξή τους στις πρόνοιες του ν. 4738/2020 για τους ευάλωτους οφειλέτες βάσει της παρ. 3 του άρθρου 14 καθώς και του Μέρους Δευτέρου του Βιβλίου Τρίτου ν. 4738/2020. 

Εφαρμογή ή μη της διάταξης της παραγράφου 21 του άρθρου 19 του ν. 3208/2003, όπως προστέθηκε με την παράγραφο 8β του άρθρου 43 του ν. 4280/2014, στις περιπτώσεις εκτάσεων πρώην αγροτικού ή χορτολιβαδικού χαρακτήρα.(...)Η διάταξη της παραγράφου 21 του άρθρου 19 του ν. 3208/2003, όπως προστέθηκε με την παράγραφο 8β του άρθρου 43 του ν. 4280/2014, εφαρμόζεται στις περιπτώσεις εκτάσεων πρώην αγροτικού ή χορτολιβαδικού χαρακτήρα, στις οποίες έπαυσε η καλλιέργεια ή η βόσκηση λόγω απαγόρευσης διενέργειας διακατοχικών πράξεων σε αυτές μέχρι την επίλυση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος έναντι του Δημοσίου, εφόσον αναγνωριστούν με αμετάκλητη δικαστική απόφαση ως μη δημόσιες. Οι εκτάσεις αυτές διατηρούν το χαρακτήρα που είχαν, αγροτικό ή χορτολιβαδικό, μολονότι φέρουν σήμερα χαρακτήρα δασικής έκτασης, συνεπεία της απαγόρευσης επεμβάσεων σ’ αυτές, έστω και αν ο δασικός χαρακτήρας τους κρίθηκε μεταγενέστερα με τελεσίδικη πράξη χαρακτηρισμού και έχουν κηρυχθεί αναδασωτέες είτε λόγω εκχέρσωσής τους για καλλιέργεια μετά τη δάσωσή τους, είτε λόγω πυρκαγιάς, ανακαλουμένων αυτοδίκαια των σχετικών διοικητικών πράξεων (ομόφωνα).