Δημόσια έργα:..Η κρίση της προσβαλλομένης αποφάσεως, ότι για την καταβολή αποζημιώσεως στον ανάδοχο λόγω διαλύσεως της εργολαβίας χωρίς δική του υπαιτιότητα πρέπει προηγουμένως να έχει χωρήσει η τήρηση της διαδικασίας παραλαβής του έργου και ο καθορισμός της αποζημιώσεως με απόφαση της Προϊσταμένης Αρχής, είναι ορθή, σύμφωνα με τα εκτεθέντα στην προηγούμενη σκέψη, ανεξαρτήτως αν στην προκειμένη περίπτωση, λόγω μη εκτελέσεως εργασιών και λόγω ελλείψεως υλικών και εγκαταστάσεων του αναδόχου, ήταν αναγκαία ή όχι η σύνταξη τελικής επιμετρήσεως. Συνεπώς, τα περί του αντιθέτου προβαλλόμενα με την κρινόμενη αίτηση είναι απορριπτέα ως αβάσιμα. Ειδικότερα, είναι απορριπτέος ως αβάσιμος ο λόγος αναιρέσεως, με τον οποίο προβάλλεται ότι στην περίπτωση που η σύμβαση διαλύεται πριν αρχίσει η εκτέλεση των εργασιών κατασκευής του έργου, η διαδικασία παραλαβής παραλείπεται ως άνευ αντικειμένου και ο καθορισμός της αποζημιώσεως του αναδόχου διενεργείται απ’ ευθείας από την προϊσταμένη αρχή, η οποία είναι η μόνη που διαθέτει την αποφασιστική αρμοδιότητα επί του ζητήματος αυτού. Περαιτέρω, ο λόγος αναιρέσεως, με τον οποίο προβάλλεται ότι το άρθρο 50 του π.δ/τος 609/1985 είναι εφαρμοστέο μόνον στην περίπτωση που η διάλυση της συμβάσεως οφείλεται σε υπαιτιότητα του κυρίου του έργου ή του φορέα κατασκευής του και όχι στην περίπτωση που η σύμβαση διαλύεται με πρωτοβουλία απλώς του φορέα κατασκευής του έργου, είναι απορριπτέος ως αβάσιμος, διότι η ανωτέρω διάταξη είναι εφαρμοστέα σε κάθε περίπτωση που η διάλυση της συμβάσεως δεν οφείλεται σε υπαιτιότητα του αναδόχου. Τέλος, προβάλλεται ότι η διάταξη του ανωτέρω άρθρου 50 του π.δ/τος 609/1985, ερμηνευόμενη ως έχουσα την έννοια ότι προς καθορισμό της καταβλητέας στον ανάδοχο αποζημιώσεως απαιτείται η προηγούμενη τήρηση της διαδικασίας παραλαβής και στην περίπτωση που η διάλυση συντελέσθηκε πριν καν ξεκινήσουν οι εργασίες εκτελέσεως του έργου, είναι ανίσχυρη ως εκδοθείσα καθ’ υπέρβαση της παρασχεθείσης με τον ν. 1418/1984 σχετικής εξουσιοδοτήσεως, δοθέντος ότι η παρ. 3 του άρθρου 9 του εν λόγω νόμου προσδιορίζει αναλυτικώς το περιεχόμενο και τον τρόπο υπολογισμού της ως άνω αποζημιώσεως, ώστε δεν υπήρχε ανάγκη περαιτέρω εξειδικεύσεως της θεσπιζομένης με την λόγω διάταξη ρυθμίσεως με κανονιστική πράξη. Ο λόγος αυτός αναιρέσεως είναι απορριπτέος ως αβάσιμος, διότι η ανωτέρω διάταξη της παρ. 3 του άρθρου 9 του ν. 1418/1984 θεσπίζει τις ουσιαστικές προϋποθέσεις για τον καθορισμό της αποζημιώσεως του αναδόχου σε περίπτωση διαλύσεως της συμβάσεως χωρίς δική του υπαιτιότητα και δεν αποκλείει την θέσπιση της διαδικασίας για τον καθορισμό αυτής με προεδρικό διάταγμα κατ’ εξουσιοδότηση της διατάξεως του άρθρου 18 παρ. 2 του ίδιου νόμου.

Σύμβασης προμήθειας εξοπλισμού και παροχής υπηρεσιών...Επειδή, ο επίμαχος διαγωνισμός εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής της οδηγίας 2004/17/ΕΚ. Τούτο διότι, κατ’ αρχάς, η καθ’ ης η αίτηση ...., η οποία έχει συσταθεί και λειτουργεί ως νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου κοινωφελούς χαρακτήρα (βλ. άρθρο 1 παρ.1 και 3 ν.1069/1980, Α΄ 191, όπως ισχύει, καθώς και την 3442+1134/2005 απόφαση του Γ.Γ. Περιφέρειας Κρήτης, Β΄ 405, εγκριτική της 14/2005 απόφασης του Δημοτικού Συμβουλίου …, όπως ίσχυε, και την τροποποιητική της 6191+5367/2011 απόφαση του Γ.Γ. Αποκεντρωμένης Διοίκησης Κρήτης, Β΄ 1538) αποτελεί «αναθέτοντα φορέα», κατά τα οριζόμενα στις διατάξεις των άρθρων 2 παρ. 2 και 8 καθώς και στο Παράρτημα IΙΙ της οδηγίας αυτής, ασκεί δε κατά νόμον δραστηριότητα στον τομέα του ύδατος, η οποία υπάγεται στο ειδικό καθ’ ύλην αντικείμενο του άρθρου 4 παρ.1 της αυτής οδηγίας. Περαιτέρω, κατά τα ήδη εκτεθέντα, το κύριο αντικείμενο του επίδικου διαγωνισμού αποτελεί η προμήθεια συστήματος επεξεργασίας υφάλμυρου για την παραγωγή πόσιμου νερού, που εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής της οδηγίας, η δε προϋπολογισθείσα δαπάνη υπερβαίνει το ισχύον κατά τον κρίσιμο χρόνο κατώτατο όριο (400.000 ευρώ) του άρθρου 16 αυτής για τις συμβάσεις προμηθειών (βλ. επίσης άρθρα 3 παρ.2, 5 παρ.1, 16 και Παράρτημα IΙΙ π.δ.59/2007). Ενόψει αυτών, η ένδικη διαφορά διέπεται από τις διατάξεις του ν. 3886/2010 και αρμοδίως εισάγεται ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας, σύμφωνα με τα άρθρα 3 παρ. 3 και 11 του ίδιου νόμου. Δεδομένου όμως ότι, κατά τα ανωτέρω, ο προέχων χαρακτήρας της επίμαχης σύμβασης είναι η προμήθεια, η υπό κρίση αίτηση δεν υπάγεται στην αρμοδιότητα του Δ΄ Τμήματος αλλά του Β΄ Τμήματος του Δικαστηρίου, σύμφωνα με το άρθρο 2 παρ.2 του π.δ.361/2001 (Α΄ 244), όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 1 παρ.1 του π.δ.334/2003 (Α΄ 285). Συνεπώς, η κρινόμενη αίτηση πρέπει να παραπεμφθεί προς εκδίκαση ενώπιον της αρμόδιας Επιτροπής Αναστολών του Β΄ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Προμήθειες: ..Επειδή, προβάλλεται, περαιτέρω, ότι η προσφερθείσα από την παρεμβαίνουσα εταιρεία τιμή περιελάμβανε Φ.Π.Α., κατά παράβαση του άρθρου 16 παρ.1 του π.δ. 118/2007. Στην παράγραφο 8 της Διακηρύξεως προβλέπεται ότι «Οι προσφορές αυτών που θα γίνουν δεκτές στο διαγωνισμό θα αφορούν το αντίτιμο της ημερήσιας τροφοδοτικής μερίδας … για τις Ακαδημίες συμπεριλαμβανομένου ΦΠΑ…», ενώ στην παράγραφο 20 ότι «Οι διαγωνιζόμενοι υποχρεούνται να προσφέρουν αντίτιμο για μια πλήρη τροφοδοτική μερίδα (…) συμπεριλαμβανομένου Φ.Π.Α.», στη δε παράγραφο 1 του άρθρου 16 π.δ. 118/2007 (Α’ 150) ότι «Με την προσφορά, η τιμή του προς προμήθεια υλικού δίνεται ανά μονάδα, όπως καθορίζεται στη διακήρυξη. Στην τιμή περιλαμβάνονται οι τυχόν υπέρ τρίτων κρατήσεις, ως και κάθε άλλη επιβάρυνση, εκτός από το Φ.Π.Α., για παράδοση του υλικού στον τόπο και με τον τρόπο που προβλέπεται στη διακήρυξη». Ενόψει της σαφούς διατύπωσης των ως άνω διατάξεων της διακήρυξης, που αποτελεί το κανονιστικό πλαίσιο του διαγωνισμού, δεσμεύοντας τόσο την αναθέτουσα αρχή όσο και τους διαγωνιζομένους, δεν πιθανολογείται σοβαρώς ως βάσιμος ο ισχυρισμός της αιτούσης ότι η προσφερόμενη από τον διαγωνιζόμενο τιμή δεν έπρεπε να περιλαμβάνει τον Φ.Π.Α. Άλλωστε, η με τον τρόπο αυτό διαμορφωθείσα τιμή, την οποία εξ αρχής προσέφερε η παρεμβαίνουσα και δεν έχει μεταβάλει, δεν καθίστατο μη συγκρίσιμη, δεδομένου ότι το ποσό του Φ.Π.Α., καθορίζεται καθ’ύψος από διατάξεις αναγκαστικού δικαίου και προσδιορίζεται ευχερώς (πρβλ. ΕΑ 149/2008, 1031/2007 κ.ά.). Συνεπώς, ο ισχυρισμός της αιτούσης ότι η παρεμβαίνουσα, μη προσδιορίζοντας εξαρχής το ποσοστό της τιμής που αναλογεί σε Φ.Π.Α., είχε τη δυνατότητα να μεταβάλει κατά βούληση και εκ των υστέρων το ύψος της προσφοράς της, παραβιάζοντας με τον τρόπο αυτό τη αρχή της μυστικότητας της διαδικασίας, λαμβανομένου μάλιστα υπ’ όψιν ότι το ποσοστό Φ.Π.Α. διαφοροποιείται από 19% για προμήθεια αγαθών, σε 9% για παροχή υπηρεσιών, μέχρι δε και 4% προκειμένου περί επιχειρήσεων με έδρα σε παραμεθόριες περιοχές δεν πιθανολογείται σοβαρώς ως βάσιμος, είναι δε, εν πάση περιπτώσει, απορριπτέος ως αλυσιτελής, εφ’όσον, όπως προκύπτει από το από 28.9.2009 πρακτικό της αρμόδιας Επιτροπής, η προσφερθείσα από την παρεμβαίνουσα τιμή, μετά υφαίρεση Φ.Π.Α. ποσοστού 9% είναι, πάντως, χαμηλότερη της προσφερθείσης από την αιτούσα, ενώ, εξ άλλου, δεν προβάλλεται από την αιτούσα ούτε προκύπτει ότι η παρεμβαίνουσα εμπίπτει σε άλλη εξαιρετική διάταξη..