Η απόφαση 568 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει την ενδικοφανή προσφυγή κατά οριστικών πράξεων διορθωτικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος και επιβολής προστίμου για τα φορολογικά έτη 2020, 2021, 2022 και 2024. Ο προσφεύγων ισχυριζόταν ότι ήταν φορολογικός κάτοικος Βουλγαρίας. Η ΔΕΔ επικύρωσε τις πράξεις του Κ.Ε.ΦΟ.ΜΕ.Π., κρίνοντας ότι ο προσφεύγων ήταν φορολογικός κάτοικος Ελλάδας, καθώς πληρούσε τα κριτήρια του άρθρου 4 του ν. 4172/2013 (παραμονή άνω των 183 ημερών, ύπαρξη κύριας κατοικίας, κέντρο ζωτικών συμφερόντων). Επικυρώθηκε η καταλογισθείσα προσαύξηση περιουσίας ύψους €4.000 για το 2020 και η επιβολή φόρου πολυτελούς διαβίωσης για την κατοχή αυτοκινήτων και σκάφους αναψυχής για τα έτη 2020, 2021 και 2022, καθώς και πρόστιμο μη ανταπόκρισης σε αίτημα πληροφοριών για το 2024.

Η Απόφαση 1174/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής κατά πράξης επιβολής προστίμου ποσού 100,00€, λόγω εκπρόθεσμης υποβολής της αρχικής δήλωσης στοιχείων ακινήτων (Ε9) για το φορολογικό έτος 2024. Ο προσφεύγων, εξ αδιαθέτου κληρονόμος, υπέβαλε τη δήλωση στις 22.10.2024, ισχυριζόμενος ότι είναι φορολογικός κάτοικος εξωτερικού και είχε επαγγελματικές υποχρεώσεις στη Γερμανία. Η ΔΕΔ έκρινε ότι, λαμβάνοντας υπόψη την ετήσια προθεσμία αποποίησης κληρονομιάς για κατοίκους εξωτερικού, η εμπρόθεσμη υποβολή του Ε9 έπρεπε να είχε γίνει έως τις 30.09.2024. Κατά συνέπεια, ο ισχυρισμός απορρίφθηκε και το πρόστιμο που επιβλήθηκε σύμφωνα με το άρθρο 53 παρ. 1δ του ν. 5104/2024 κρίνεται ορθό.

Η απόφαση αφορά την ενδικοφανή προσφυγή ενός φορολογούμενου κατά της Πράξης Εκτιμώμενου Προσδιορισμού Φόρου Εισοδήματος 2019, η οποία εκδόθηκε λόγω μη υποβολής δήλωσης και συμπεριέλαβε εισόδημα από μισθωτές υπηρεσίες ύψους 177.177,14 € που απέκτησε από την Γερμανία. Ο προσφεύγων, ιρλανδικής υπηκοότητας, ισχυρίστηκε ότι ήταν φορολογικός κάτοικος Γεωργίας για το έτος 2019, όπου διέμενε πάνω από 183 ημέρες και είχε το κέντρο των ζωτικών του συμφερόντων (οικογενειακή εστία, εργασία). Προς επίρρωση των ισχυρισμών του προσκόμισε μεταξύ άλλων πιστοποιητικό φορολογικής κατοικίας Γεωργίας, στοιχεία εργασίας στην αλλοδαπή και προηγούμενες αποφάσεις της ΔΕΔ που τον αναγνώριζαν ως κάτοικο εξωτερικού. Η ΔΕΔ δέχθηκε ότι ο προσφεύγων ήταν φορολογικός κάτοικος Γεωργίας και συνεπώς φορολογείται στην Ελλάδα μόνο για εισόδημα ελληνικής πηγής (τόκοι), οδηγώντας στην αποδοχή της προσφυγής και την τροποποίηση της πράξης.

Η απόφαση 1172/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) απορρίπτει την ενδικοφανή προσφυγή κατά πράξης επιβολής προστίμου 100,00€ για το φορολογικό έτος 2024. Η προσφεύγουσα είχε υποβάλει εκπρόθεσμα, στις 22.10.2024, την αρχική δήλωση στοιχείων ακινήτων (Ε9), η οποία αφορούσε ακίνητα που αποκτήθηκαν μέσω εξ αδιαθέτου κληρονομιάς (θάνατος στις 27.08.2023). Η προσφεύγουσα ισχυρίστηκε ότι ως φορολογικός κάτοικος εξωτερικού δεν μπορούσε να υποβάλει έγκαιρα τη δήλωση. Η ΔΕΔ έκρινε ότι, λαμβάνοντας υπόψη την ετήσια προθεσμία αποποίησης κληρονομιάς λόγω της κατοικίας της στο εξωτερικό, η καταληκτική ημερομηνία υποβολής της δήλωσης Ε9 ήταν η 30.09.2024. Συνεπώς, η υποβολή της 22.10.2024 ήταν εκπρόθεσμη, και το πρόστιμο επιβλήθηκε ορθώς σύμφωνα με το άρθρο 53 παρ. 1δ του ν. 5104/2024.

Η απόφαση 1104/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει την ενδικοφανή προσφυγή κατά πράξης επιβολής προστίμου ύψους €100,00 από την Δ.Ο.Υ. ΕΔΕΣΣΑΣ. Το πρόστιμο επιβλήθηκε για την εκπρόθεσμη υποβολή της αρχικής δήλωσης φορολογίας εισοδήματος φορολογικού έτους 2023, η οποία υποβλήθηκε στις 16/01/2025. Ο προσφεύγων ισχυρίστηκε ότι δεν μπορούσε να την υποβάλει εμπρόθεσμα (έως 31/12/2024, ως κάτοικος εξωτερικού) επειδή η μεταβολή της φορολογικής του κατοικίας (προς Σουηδία) εγκρίθηκε επίσημα μόλις στις 10/01/2025. Η ΔΕΔ απέρριψε τον ισχυρισμό, τονίζοντας ότι ο προσφεύγων είχε υποβάλει εκπροθέσμως όλες τις αρχικές αιτήσεις και τα δικαιολογητικά για τη μεταβολή κατοικίας το 2024. Συνεπώς, όφειλε να είχε υποβάλει τη δήλωση ως φορολογικός κάτοικος Ελλάδος έως την κανονική καταληκτική προθεσμία της 02/08/2024, καθιστώντας την υποβολή του Ιανουαρίου 2025 εκπρόθεσμη και την επιβολή του προστίμου σύννομη.

Η Απόφαση 184 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών αποδέχεται την ενδικοφανή προσφυγή κατά της Πράξης Εκτιμώμενου Προσδιορισμού Φόρου Εισοδήματος Φυσικών Προσώπων του ΚΕΦΟΔΕ ΑΤΤΙΚΗΣ, φορολογικού έτους 2019. Το ΚΕΦΟΔΕ είχε καταλογίσει φόρο 4.531,31 ευρώ για εισοδήματα (μισθούς 28.295,57 ευρώ) που ο προσφεύγων έλαβε από εταιρεία στη Ρουμανία και δεν είχε δηλώσει. Ο προσφεύγων ισχυρίστηκε ότι ήταν φορολογικός κάτοικος Ρουμανίας από το 2005. Η ΔΕΔ έκρινε ότι, με βάση τα προσκομισθέντα αποδεικτικά (πιστοποιητικά φορολογικής κατοικίας, σύμβαση εργασίας και κατοικίας), το κέντρο των ζωτικών συμφερόντων του βρισκόταν στη Ρουμανία, και συνεπώς πρέπει να χαρακτηριστεί ως φορολογικός κάτοικος Ρουμανίας. Ως αποτέλεσμα, η ΔΕΔ ακύρωσε την προσβαλλόμενη πράξη και η οριστική φορολογική υποχρέωση για το 2019 ορίστηκε σε 0,00 ευρώ.

Η απόφαση 912/19.05.2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) απορρίπτει την ενδικοφανή προσφυγή που υποβλήθηκε κατά οριστικής πράξης διορθωτικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος και επιβολής προστίμου για το φορολογικό έτος 2018, συνολικού ύψους 18.591,09€. Η πράξη επιβλήθηκε από το 2ο ΕΛ.ΚΕ. Θεσσαλονίκης λόγω μη δήλωσης μισθωτού εισοδήματος 41.682,43€ (67.608,91 AUD) που αποκτήθηκε στην Αυστραλία, καθώς ο προσφεύγων παρέμεινε φορολογικός κάτοικος Ελλάδας. Η ΔΕΔ απέρριψε τους ισχυρισμούς περί τυπικών πλημμελειών της πράξης (όπως έλλειψη σφραγίδας/αριθμού πρωτοκόλλου), επικαλούμενη την αρχή της αλυσιτέλειας. Επιπλέον, ο ισχυρισμός για μη πίστωση φόρου αλλοδαπής απορρίφθηκε, καθώς ο προσφεύγων δεν προσκόμισε την απαιτούμενη πρωτότυπη βεβαίωση καταβολής φόρου με προξενική θεώρηση. Αν και η ΔΕΔ διαπίστωσε ότι το φορολογητέο εισόδημα ήταν υψηλότερο βάσει της μέσης ετήσιας ισοτιμίας, διατηρήθηκε το αρχικά καταλογισθέν ποσό λόγω της αρχής της μη χειροτέρευσης της θέσης του προσφεύγοντος.

Η απόφαση 438/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών αφορά την αποδοχή ενδικοφανούς προσφυγής κατά Πράξης Εκτιμώμενου Προσδιορισμού Φόρου Εισοδήματος φυσικών προσώπων για το φορολογικό έτος 2019, ύψους 63.778,73€. Η φορολογική αρχή είχε προχωρήσει σε εκτίμηση λόγω μη υποβολής δήλωσης, παρά το εισόδημα από μισθωτές υπηρεσίες στη Γερμανία. Ο προσφεύγων ισχυρίστηκε ότι ήταν φορολογικός κάτοικος Γερμανίας για το 2019 και προσκόμισε σχετικά δικαιολογητικά, συμπεριλαμβανομένων πιστοποιητικών φορολογικής κατοικίας και συμβάσεων εργασίας. Η ΔΕΔ διαπίστωσε ότι ο ισχυρισμός είναι βάσιμος, καθώς μάλιστα είχε ήδη αναγνωριστεί η φορολογική του κατοικία αλλοδαπής από τη Δ.Ο.Υ. Κατοίκων Εξωτερικού, εγκρίνοντας την υπαγωγή του στον ειδικό τρόπο φορολόγησης του άρθρου 5Γ του Ν. 4172/2013. Συνεπώς, η προσβαλλόμενη πράξη ακυρώνεται.

Η απόφαση 362/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών αφορά την αποδοχή της ενδικοφανούς προσφυγής ενός φυσικού προσώπου και την ακύρωση της Πράξης Εκτιμώμενου Προσδιορισμού Φόρου Εισοδήματος για το φορολογικό έτος 2019. Η φορολογική αρχή είχε προσδιορίσει κύριο φόρο εισοδήματος και εισφορά αλληλεγγύης (συνολικά 21.575,80€) με βάση εισοδήματα από μισθωτές υπηρεσίες στη Ρουμανία. Ο προσφεύγων ισχυρίστηκε ότι ήταν φορολογικός κάτοικος Ρουμανίας το 2019, προσκομίζοντας πιστοποιητικό φορολογικής κατοικίας, άδειες παραμονής και στοιχεία εργασίας. Η ΔΕΔ έκρινε ότι ο προσφεύγων ήταν φορολογικός κάτοικος Ρουμανίας και, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 4172/2013 και τη Σύμβαση Αποφυγής Διπλής Φορολογίας Ελλάδας-Ρουμανίας, δεν φορολογείται στην Ελλάδα για εισόδημα αλλοδαπής προέλευσης.

Η απόφαση (342) της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει την ενδικοφανή προσφυγή κατά τεσσάρων πράξεων του Προϊσταμένου της ΔΟΥ Ιωνίας Θεσσαλονίκης, οι οποίες αφορούσαν πράξεις διοικητικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος και επιβολής προστίμων για τα φορολογικά έτη 2018 και 2019, λόγω εκπρόθεσμης υποβολής δήλωσης. Ο προσφεύγων ισχυρίστηκε ότι είναι φορολογικός κάτοικος Κύπρου και ότι βρισκόταν στην Ελλάδα μόνο για σπουδές. Η ΔΕΔ έκρινε ότι ο προσφεύγων υπέβαλε τις αρχικές δηλώσεις ως κάτοικος Ελλάδας χωρίς να διατυπώσει επιφύλαξη, με βάση τα στοιχεία που ο ίδιος παρείχε. Τα πρόστιμα επιβλήθηκαν ορθά επειδή το ποσό του κύριου φόρου που προέκυπτε προς καταβολή για κάθε έτος (117,04€ και 115,72€) ήταν μεγαλύτερο από το όριο των 100,00€ που ορίζεται στο νόμο.