Απόσπαση άνευ αποδοχών υπαλλήλου του Διπλωματικού Κλάδου του ΥΠΕΞ σε Διεθνή Οργανισμό – Μη καταβολή στο Δημόσιο των ασφαλιστικών εισφορών – Λήψη αποζημίωσης κατά την αποχώρησή του ως εφάπαξ – Υπολογισμός του χρόνου της απόσπασης ως συντάξιμου.(..)Κατάσταση : Αποδεκτή 
Με το δεδομένο ιστορικό του ερωτήματος, ο χρόνος της απόσπασης, άνευ αποδοχών, υπαλλήλου του Διπλωματικού Κλάδου του ΥΠΕΞ σε Διεθνή Οργανισμό, για τον οποίο δεν έχουν καταβληθεί στο Δημόσιο εισφορές, και ο υπάλληλος αυτός έλαβε κατά την αποχώρησή του από τον Οργανισμό αποζημίωση αποχωρήσεως ως εφάπαξ στη σύνταξή του, εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής της παρ.8 του άρθρου 11 του π.δ. 169/2007 και δεν λογίζεται ως συντάξιμος. (ομοφ.) ΑΠΟΔΕΚΤΗ

Προϋποθέσεις καταβολής επιδόματος απόλυτης αναπηρίας, σε συνταξιούχους και (παλαιούς) ασφαλισμένους του πρώην ΤΑΠ - ΟΤΕ, μετά την ένταξη του Κλάδου Σύνταξης του Ταμείου τούτου, στον αντίστοιχο Κλάδο του ΙΚΑ.(..)Κατάσταση : Αποδεκτή 
Για τη καταβολή του επιδόματος απόλυτης αναπηρίας στους προερχόμενους από το ΤΑΠ – ΟΤΕ ασφαλισμένους, θα εφαρμοσθούν, μετά την (κατ’ άρθρο 1 του Ν. 3655/2008) ένταξη τούτου στο ΙΚΑ, οι διέπουσες και τους λοιπούς ασφαλισμένους του Ιδρύματος διατάξεις του άρθρου 60 του Ν. 3518/2006 και της παρ. 3 του άρθρου 42 του Ν. 1140/1981. Τούτο δε, διότι, το εν λόγω επίδομα είναι ιδιόμορφου χαρακτήρα παροχή και δεν αποτελεί ούτε ταυτίζεται εννοιολογικά με “σύνταξη”, και πάντως δεν έχει σχέση με “προϋποθέσεις” και “τρόπο υπολογισμού” σύνταξης, που είναι τα μόνα ζητήματα για τα οποία διατηρήθηκε, με το άρθρο 2 παρ.1 εδάφ. β΄ του ως άνω νόμου της ένταξης, ως προς τα πρόσωπα αυτά, η νομοθεσία του ΤΑΠ – ΟΤΕ, στην οποία συμπεριλαμβάνεται και η διάταξη του άρθρου 19 παρ. 6 (7) του καταστατικού του Ταμείου αυτού. Οι συνταξιούχοι (όχι μόνο οι λόγω αναπηρίας, αλλά και οι λόγω γήρατος που δεν είναι καν τυφλοί) του πρώην ΤΑΠ – ΟΤΕ, οι οποίοι είχαν κριθεί απολύτως ανάπηροι εφ’ όρου ζωής, και ελάμβαναν τέτοιο επίδομα και πριν την ένταξη, θα συνεχίσουν να το λαμβάνουν και μετά την ένταξη, ήτοι μέχρι το θάνατό τους (έστω, δηλαδή, και εάν στους δικούς του συνταξιούχους λόγω γήρατος, το ΙΚΑ, δεν μπορεί να χορηγήσει, με βάση τη νομοθεσία του, τέτοιο επίδομα, αν αυτοί δεν είναι τυφλοί). Αντιθέτως, οι συνταξιούχοι του τ. ΤΑΠ – ΟΤΕ που είχαν κριθεί απολύτως ανάπηροι για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, θα συνεχίσουν και μετά την ένταξη να το λαμβάνουν μέχρι τη λήξη του διαστήματος αυτού, στη συνέχεια όμως, αυτοί θα πρέπει να επανακριθούν από το ΙΚΑ, επί τη βάσει των κριτηρίων της διέπουσας και τους λοιπούς συνταξιούχους του Ιδρύματος, νομοθεσίας και όχι εκείνης του τ. ΤΑΠ – ΟΤΕ. Τα δικαιοδόχα μέλη της οικογένειας θανόντος ασφαλισμένου ή συνταξιούχου, δικαιούνται επιδόματος απόλυτης αναπηρίας, είτε αυτά κατέστησαν συνταξιούχοι (λόγω θανάτου) πριν, είτε μετά την ένταξη. Το ποσοστό του εν λόγω επιδόματος, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ξεπερνά το 20πλάσιο του κάθε φορά ισχύοντος ημερομισθίου του ανειδίκευτου εργάτη. (ομοφ.)

Περικοπή ή μη του ποσού της σύνταξης και δυνατότητα ή όχι, αναγνώρισης ως συντάξιμου, του χρόνου ασφάλισης των συνταξιούχων του Δημοσίου ή του ευρύτερου δημόσιου τομέα, οι οποίοι εξακολουθούν και μετά τη συνταξιοδότησή τους να εργάζονται σε επιχειρήσεις που, κάποτε ανήκαν στον δημόσιο τομέα, στη συνέχεια όμως, εξήλθαν απ’ αυτόν.(..)Κατάσταση : Αποδεκτή 
α) Η απαγόρευση που θεσπίζουν οι διατάξεις των παρ.1 και 5 του άρθρου 58 του Π.Δ. 1041/1979, αναφορικά με τη μη αναγνώριση ως συντάξιμου στο Δημόσιο, καθώς και στους άλλους ασφαλιστικούς φορείς, του χρόνου ασφάλισης των συνταξιούχων γενικά του Δημοσίου ή του δημόσιου τομέα του άρθρου 1 παρ.6 του Ν. 1256/1982, οι οποίοι εξακολουθούν και μετά τη συνταξιοδότησή τους, να απασχολούνται σε επιχειρήσεις του τομέα αυτού, και να λαμβάνουν ταυτοχρόνως σύνταξη και αποδοχές, δεν επηρεάζεται από την έξοδο των επιχειρήσεων αυτών, από τον ειρημένο τομέα. (ομοφ.) β) Οι εν λόγω συνταξιούχοι, υπόκεινται και στους θεσπιζόμενους με τη διάταξη της παρ. 14 του άρθρου 8 του Ν. 2592/1998 περιορισμούς (κατά 70 %) του ποσού της αποληπτέας σύνταξής τους, ακόμη και στη περίπτωση που, οι ως άνω, υπαγόμενες αρχικά στο δημόσιο τομέα του άρθρου 1 παρ.6 του Ν. 1256/1982, επιχειρήσεις στις οποίες παρείχαν αυτοί, μετά τη συνταξιοδότησή τους, τις υπηρεσίες τους, στη συνέχεια ιδιωτικοποιήθηκαν ή εξήλθαν από τον δημόσιο αυτό τομέα, στα πλαίσια των ρυθμίσεων του Ν. 3429/2005 ή άλλου νόμου. (ομοφ.)

Η απόφαση 570/2025 του Ελεγκτικού Συνεδρίου (Γ' Ελάσσονα Ολομέλεια) απορρίπτει αίτηση αναίρεσης κατά της 1608/2021 απόφασης του Τρίτου Τμήματος. Η αναιρεσείουσα, πρώην υπάλληλος της Βουλής, ζητούσε επανυπολογισμό της σύνταξης της βάσει των διατάξεων του Κανονισμού της Βουλής, υποστηρίζοντας ότι έπρεπε να ληφθούν υπόψη οι τελευταίες αποδοχές πριν την αποχώρηση. Το Δικαστήριο έκρινε νόμιμο τον κανονισμό της σύνταξης με βάση τις συντάξιμες αποδοχές της 31ης Οκτωβρίου 2011, σύμφωνα με τις διατάξεις του Κανονισμού της Βουλής και του άρθρου 1 παρ. 2 του ν. 4024/2011. Επίσης, απέρριψε τους λόγους αναίρεσης περί αντισυνταγματικότητας του ν. 4024/2011, κρίνοντας ότι τα μέτρα ήταν δικαιολογημένα λόγω της δημοσιονομικής κατάστασης και δεν παραβιάζουν τα συνταγματικά ή υπερνομοθετικά δικαιώματα της περιουσίας.

Μετοχικό Ταμείο Ναυτικού. Μέρισμα. Μετοχική Σχέση. Χρόνος σπουδών.(..)Κατάσταση :  Αποδεκτή 
Το ΜΤΝ πρέπει να αναγνωρίσει το χρόνο σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Υποπλοιάρχου ΛΣ ε.α., ως χρόνο μετοχικής του σχέσης με το ΜΤΝ, αδιαφόρως αν αυτός κρίθηκε συντάξιμος ή όχι από το Ελεγκτικό Συνέδριο, με την προϋπόθεση όμως ότι το πτυχίο αυτό αποτέλεσε τυπικό προσόν για την κατάταξή του ως Δοκίμου Σημαιοφόρου του ΛΣ ή για την κατάταξή του στους μονίμους Αξιωματικούς του ΛΣ και θα καταβάλει τις νόμιμες, σύμφωνα με την παρ.6 του άρθρου 4 του Ν 2913/2001, κρατήσεις. Βεβαίως για να του χορηγηθεί μέρισμα θα πρέπει να δικαιούται και σύνταξη από το Δημόσιο Ταμείο.

α) Η απαγόρευση που θεσπίζουν οι διατάξεις των παρ.1 και 5 του άρθρου 58 του Π.Δ. 1041/1979, αναφορικά με τη μη αναγνώριση ως συντάξιμου στο Δημόσιο, καθώς και στους άλλους ασφαλιστικούς φορείς, του χρόνου ασφάλισης των συνταξιούχων γενικά του Δημοσίου ή του δημόσιου τομέα του άρθρου 1 παρ.6 του Ν. 1256/1982, οι οποίοι εξακολουθούν και μετά τη συνταξιοδότησή τους, να απασχολούνται σε επιχειρήσεις του τομέα αυτού, και να λαμβάνουν ταυτοχρόνως σύνταξη και αποδοχές, δεν επηρεάζεται από την έξοδο των επιχειρήσεων αυτών, από τον ειρημένο τομέα. (ομοφ.)
β) Οι εν λόγω συνταξιούχοι, υπόκεινται και στους θεσπιζόμενους με τη διάταξη της παρ. 14 του άρθρου 8 του Ν. 2592/1998 περιορισμούς (κατά 70 %) του ποσού της αποληπτέας σύνταξής τους, ακόμη και στη περίπτωση που, οι ως άνω, υπαγόμενες αρχικά στο δημόσιο τομέα του άρθρου 1 παρ.6 του Ν. 1256/1982, επιχειρήσεις στις οποίες παρείχαν αυτοί, μετά τη συνταξιοδότησή τους, τις υπηρεσίες τους, στη συνέχεια ιδιωτικοποιήθηκαν ή εξήλθαν από τον δημόσιο αυτό τομέα, στα πλαίσια των ρυθμίσεων του Ν. 3429/2005 ή άλλου νόμου. (ομοφ.)

Με την αίτηση αυτή επιδιώκεται η αναίρεση της 1590/2021 απόφασης του II Τμήματος του Ελεγκτικού Συνεδρίου.(...) Με την πράξη αυτή ανακλήθηκε η αρχική 44111/2014 συνταξιοδοτική πράξη της ίδιας υπηρεσίας του ΓΛΚ, με την αιτιολογία ότι δεν θεμελιώνει, κατά το άρθρο 58 του π.δ/τος 169/2007, συνταξιοδοτικό δικαίωμα από το Δημόσιο, διότι ο χρόνος υπηρεσίας της ως τακτικής υπαλλήλου στο Υπουργείο Εσωτερικών, κατά τη διάρκεια του οποίου ελάμβανε ταυτόχρονα τις αποδοχές ενεργείας της θέσης της και σύνταξη κατά μεταβίβαση από το ΙΚΑ λόγω θανάτου του συζύγου της, δεν λογίζεται ως συντάξιμος.(...) Η δε σε μεταγενέστερο χρόνο (12.11.2021) επίδοση της αναιρεσιβαλλόμενης απόφασης και προς την αναιρεσείουσα, ανεξαρτήτως της νομιμότητας ή μη της σχετικής έκθεσης επίδοσης, δεν ασκεί έννομη επιρροή όσον αφορά στον χρόνο έναρξης της εξηκονθήμερης προθεσμίας για την άσκηση της αίτησης αναίρεσης, αφού στην προκειμένη περίπτωση η προθεσμία αυτή άρχισε από την πρώτη και σύμφωνα με τις οικείες διατάξεις συντελεσθείσα επίδοση της άνω απόφασης στον πληρεξούσιο δικηγόρο (και αντίκλητο) της αναιρεσείουσας. Περαιτέρω, η ως άνω προθεσμία συμπληρώθηκε στις 3.1.2022, ημέρα Δευτέρα, εργάσιμη και μη εξαιρετέα εκ του νόμου. Επομένως, η υπό κρίση αίτηση αναίρεσης, που κατατέθηκε, όπως προαναφέρθηκε, στις 11.1.2022, ασκήθηκε εκπροθέσμως και πρέπει, ως εκ τούτου, να απορριφθεί ως απαράδεκτη. Για τους λόγους αυτούς Απορρίπτει την αίτηση

Δικηγόροι-Αποζημίωση συνταξιοδότησης.(...)Με τα δεδομένα αυτά και σύμφωνα με όσα έγιναν δεκτά ανωτέρω, το Κλιμάκιο κρίνει ότι οι από ..και από …αιτήσεις του φερόμενου ως δικαιούχου του ελεγχόμενου χρηματικού εντάλματος προς το Δήμο ...., οι οποίες υποβλήθηκαν πριν αυτός θεμελιώσει δικαίωμα για πλήρη σύνταξη, κατά τη νομοθεσία που διέπει τον οικείο Ο.Τ.Α. (ν.3584/2007, ν.4505/1966 και ν.δ. 1827/1942), έχοντας συμπληρώσει είκοσι οκτώ (28) έτη συντάξιμης υπηρεσίας και όχι τριάντα πέντε (35) έτη που απαιτούνται για πλήρη σύνταξη, συνιστούν καταγγελία της σύμβασης έμμισθης εντολής (οικειοθελή αποχώρηση) και δεν συνεπάγονται υποχρεωτική αποχώρηση.  Περαιτέρω, το δικαίωμα προς αποζημίωση του φερόμενου ως δικαιούχου δικηγόρου κρίνεται σύμφωνα με νομοθετικό καθεστώς, που ίσχυε κατά τον χρόνο περιέλευσης (βλ. και άρθρο 152 παρ. 5 του ν. 3584/2007) της σχετικής δεύτερης αίτησης – καταγγελίας στο Δήμο .... (31.10.2014), που αποτελεί τον κρίσιμο χρόνο, δεδομένου ότι η καταγγελία της έμμισθης εντολής, παράγει τα έννομα αποτελέσματά της, μεταξύ των οποίων και το δικαίωμα προς αποζημίωση, από την περιέλευσή της στον εντολέα (Ε.Σ. Κλ.Πρ.Ελ.Δαπ. 116/2015). Λαμβάνοντας, δε, υπόψη ότι ο εν λόγω πρώην έμμισθος δικηγόρος του Δήμου κατήγγειλε (έλυσε) οικειοθελώς τη σύμβαση έμμισθης εντολής με τον Δήμο ...., δεν δικαιούται την  προβλεπόμενη στο άρθρο 46 παρ. 3 του Κώδικα Δικηγόρων αποζημίωση. Περαιτέρω, δεδομένου ότι από 7.4.2014, ημερομηνία έναρξης ισχύος του άρθρου πρώτου υποπαρ. ΙΕ.1.α΄ του ν.4254/2014, καταργήθηκε η προβλεπόμενη στο άρθρο 46 παρ.5 του Κώδικα Δικηγόρων αποζημίωση σε περίπτωση οικειοθελούς αποχώρησης δικηγόρου από την υπηρεσία, ο φερόμενος ως δικαιούχος δεν δικαιούται ούτε την μειωμένη αποζημίωση που προβλεπόταν μέχρι τις 6.4.2014, σε περίπτωση οικειοθελούς αποχώρησης δικηγόρου. Εξάλλου, εσφαλμένως υπολαμβάνει αυτός ότι θεμελίωσε δικαίωμα για πλήρη σύνταξη από το Ελληνικό Δημόσιο, βάσει του άρθρου 6 παρ.2 περ. βα΄ του ν. 3865/2010, καθόσον με τη διάταξη αυτή, οι δημόσιοι και δημοτικοί υπάλληλοι, οι οποίοι έχουν ανήλικο τέκνο δικαιούνται να λάβουν σύνταξη, ακόμα και αν έχουν συμπληρώσει χαμηλότερο όριο ηλικίας, ήτοι το πεντηκοστό δεύτερο (52ο) έτος της ηλικίας τους συμπληρωμένο, το οποίο αυξάνεται στο πεντηκοστό πέμπτο (55ο) έτος από 1ης Ιανουαρίου 2012, κατ’ εξαίρεση των γενικών κανόνων που διέπουν τα όρια ηλικίας που απαιτούνται για τη θεμελίωση δικαιώματος σε σύνταξη. Η διάταξη αυτή, ωστόσο  δεν αναιρεί το γεγονός ότι πλήρη σύνταξη, ανερχόμενη δηλαδή στα 35/35 του μηνιαίου συντάξιμου μισθού δικαιούται ο υπάλληλος που συμπληρώνει 35ετή πραγματική συντάξιμη υπηρεσία. Κατ’ ακολουθία, είναι αβάσιμα όσα περί του αντιθέτου προβάλλονται με τα από 10.12.2015, 5.1.2016 και 15.1.2016 υπομνήματα του φερόμενου ως δικαιούχου. Κατόπιν τούτων η εντελλόμενη με το επίμαχο χρηματικό ένταλμα πληρωμής δαπάνη δεν είναι νόμιμη στο σύνολό της και το χρηματικό αυτό ένταλμα δεν πρέπει να θεωρηθεί,  παρέλκει δε ως αλυσιτελής η εξέταση του επικουρικά προβαλλόμενου λόγου  διαφωνίας της Επιτρόπου. 

ΑΝΑΚΛΗΣΗ ΔΙΟΡΙΣΜΟΥ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥ- Δικάιωμα συνταξιοδότησης:..Υπό τα δεδομένα αυτά και σύμφωνα με όσα αναλυτικώς εκτέθηκαν στις σκέψεις ΙΙ, ΙΙΙ, Vκαι VII της παρούσας, το Τμήμα άγεται στην κρίση ότι μη νομίμως απορρίφθηκε με την προσβαλλόμενη πράξη η αίτηση του εκκαλούντος για τον κανονισμό σύνταξης από το Δημόσιο, με την αιτιολογία ότι η περί τα 17 έτη υπηρεσία του στο Δημόσιο δεν δύναται να αναγνωρισθεί ως συντάξιμη λόγω της ανάκλησης της πράξης διορισμού του. Και τούτο, διότι, όπως εκτέθηκε στη σκέψη VII Η, η στέρηση της σύνταξης σε υπάλληλο του οποίου ανακλήθηκε ο διορισμός μετά πάροδο μακρότατου χρόνου από αυτό, όπως εν προκειμένω, και ανεξαρτήτως της υπαιτιότητάς του κατά την πρόκληση ή υποβοήθηση του παράνομου διορισμού, αντίκειται στα άρθρα 2 παρ.1, 17 παρ.1, 25 παρ.1 α΄ του Συντάγματος, στις συνταγματικές αρχές της ασφάλειας δικαίου, της σαφήνειας, της προβλεψιμότητας και της αναλογικότητας, καθώς και στο άρθρο 1 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ, όπως βασίμως προβάλλει ο εκκαλών με τους πρώτο, δεύτερο και τρίτο λόγους έφεσής του και κατ’ εκτίμηση αυτών, παρελκούσης ως αλυσιτελούς της εξέτασης των λοιπών λόγων έφεσης. Οφείλει δε η Διοίκηση να εξετάσει εάν με τα έτη αυτά υπηρεσίας, λαμβανομένων υπόψιν και των αιτημάτων του εκκαλούντος για αναγνώριση ως συντάξιμου του χρόνου της στρατιωτικής του θητείας, αλλά και του χρόνου απασχόλησής του στον ιδιωτικό τομέα και ασφάλισής του στο ΙΚΑ κατά τα άρθρα 1 έως 6 του ν. 1405/1983, συμπληρώνει αυτός τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης από το Δημόσιο και σε καταφατική περίπτωση να του καταβάλει τη σύνταξη που θα δικαιούτο εάν δεν είχε χωρήσει η ανάκληση του διορισμού του....Κατ’ ακολουθίαν αυτών, η έφεση πρέπει να γίνει δεκτή, να ακυρωθεί η προσβαλλόμενη πράξη και να αναπεμφθεί η υπόθεση στη Διοίκηση προκειμένου να εξετάσει εάν ο εκκαλών πληροί τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησής του από το Δημόσιο, συνυπολογίζοντας τον χρόνο υπηρεσίας του σ’ αυτό, ήτοι από 22.10.1997, ημερομηνία δημοσίευσης της πράξης διορισμού του, έως 18.6.2014, ημερομηνία δημοσίευσης της πράξης ανάκλησής της

Η απόφαση 354/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) απορρίπτει την ενδικοφανή προσφυγή κατά της πράξης διοικητικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος φορολογικού έτους 2023 (ύψους 2.981,19€) της Δ.Ο.Υ. Νέων Μουδανιών. Η προσφεύγουσα ζητούσε την αναγνώριση και αφαίρεση φόρου 1.311,84€ που κατέβαλε στο Βέλγιο για σύνταξη, επικαλούμενη τη Σύμβαση Αποφυγής Διπλής Φορολογίας (ΣΑΔΦ) Ελλάδος-Βελγίου. Η Δ.Ο.Υ. είχε μηδενίσει το ποσό του φόρου αλλοδαπής (κωδικός 651), καθώς έκρινε ότι η Ελλάδα είχε αποκλειστικό δικαίωμα φορολόγησης βάσει των διατάξεων της ΣΑΔΦ. Η ΔΕΔ διαπίστωσε ότι, αν και προσκομίστηκε εκκαθαριστικό σύνταξης με επισημείωση της Χάγης, η προσφεύγουσα δεν προσκόμισε τα απαραίτητα δικαιολογητικά που να αποδεικνύουν τον τομέα (δημόσιο ή ιδιωτικό) εργασίας, προκειμένου να κριθεί η υπαγωγή των συντάξεων στο άρθρο 18 ή 19 της ΣΑΔΦ και κατά συνέπεια το δικαίωμα πίστωσης φόρου. Ως εκ τούτου, ο ισχυρισμός απορρίφθηκε ως αναπόδεικτος.