Ζητήματα σχετικά με την ερμηνεία του άρθρου 39 του Ν 3259/2004.(..)Κατάσταση :  Εκκρεμεί αποδοχή 
Επί περισσοτέρων δανείων ή πιστώσεων, ο περιορισμός της συνολικής οφειλής κατά τις παραγράφους 1 και 8 του άρθρου 39 του Ν 3259/2004, ήτοι στο τριπλάσιο ή διπλάσιο (για τους αγρότες) του καταβληθέντος κεφαλαίου, μείον τις γενόμενες καταβολές, θα γίνει με βάση το άθροισμα των καταβληθέντων κεφαλαίων των περισσοτέρων δανείων ή πιστώσεων και όχι κατά δάνειο ή πίστωση. Τα χρηματικά όρια της παρ.4 εδ.1 του άρθρου 39 του Ν 3259/2004 (όριο οφειλής 2.201.000 ευρώ και όριο αρχικού κεφαλαίου 400.000 ευρώ) για την εξαίρεση οφειλών από την ρύθμιση της παρ.1 του ίδιου άρθρου τίθενται διαζευκτικά. Δεν υπόκεινται στις ρυθμίσεις του άρθρου 39 του Ν 3259/2004 οφειλές από δάνεια, πιστώσεις και αλληλόχρεους λογαριασμούς που, πριν τη θέση σε ισχύ του προαναφερθέντος άρθρου (4-8-2004), εξοφλήθηκαν από το Δημόσιο, ως εγγυητή, και βεβαιώθηκαν στην αρμόδια Δ.Ο.Υ. μετά από υποκατάσταση του Δημοσίου στα δικαιώματα του οικείου πιστωτικού ιδρύματος κατά του πρωτοφειλέτη.

Ρυθμίσεις οφειλών προς πιστωτικά ιδρύματα.(..)Κατάσταση :  Εκκρεμεί αποδοχή 
Οι διαγραφές τόκων υπερημερίας που έγιναν από εισπράξεις του λογαριασμού του Ν 128/1975 αποτελούν καταβολές από τρίτο, οι οποίες πρέπει να αφαιρούνται από το ποσό των οφειλών που έχουν ρυθμισθεί με βάση το Ν 128/1975, όπως αυτές αναμορφώνονται σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 39 του Ν 3259/2004.

Διευθέτηση από το Τ.Π.& Δανείων τόκων υπερημερίας στις περιπτώσεις δανειοληπτών των οποίων περιορίστηκαν, δυνάμει του άρθρου 39 του ν. 3259/2004, οι ληξιπρόθεσμες, κατά την έναρξη ισχύος του άρθρου αυτού, οφειλές, αλλά δεν τηρήθηκε η ρύθμιση εξόφλησης. Για τις περιπτώσεις των ήδη, κατά την έναρξη ισχύος του άρθρου 39 του ν. 3259/2004, ληξιπρόθεσμων οφειλών, τα πιστωτικά ιδρύματα όφειλαν να προχωρήσουν σε αναπροσαρμογή του ύψους των απαιτήσεών τους, με την έναρξη ισχύος του νόμου (4-8-2004) και, επομένως, μία φορά επαναπροσδιορίστηκαν οι οφειλές αυτές και δεν μπορούν να προσδιοριστούν εκ νέου, εάν δε ο οφειλέτης δεν τήρησε τη ρύθμιση εξόφλησης, νομίμως βαρύνονται οι οφειλές με τόκους υπερημερίας. Ειδικώς δε για το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, παρέχεται η δυνατότητα στο Διοικητικό Συμβούλιο αυτού, δυνάμει της διατάξεως της παρ. 6 του άρθρου 25 του ν. 3867/2010, με απόφασή του, μετά από αίτηση του υποχρέου, να διευθετήσει τους τόκους υπερημερίας των περιπτώσεων αυτών (ομόφ.).

Καταβλητέα αποζημίωση άρθρων 2 παρ.2 και 3 ΑΝ 173/1967, λόγω απομάκρυνσης ή απόλυσης.(..)Κατάσταση : Εκκρεμεί αποδοχή 
Η καταβλητέα στους εργαζόμενους της ανώνυμης εταιρείας «ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΑΜΥΝΤΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΑΒΕΕ» αποζημίωση λόγω απομάκρυνσης ή απόλυσης δεν μπορεί να υπερβαίνει το όριο, που έχει τεθεί με τον ΑΝ 173/1967. Οι γνωμοδοτήσεις του Ν.Σ.Κ., όταν γίνουν αποδεκτές, δεσμεύουν τα όργανα της Διοίκησης. Καταβληθέντα χρηματικά αποζημίωσης υπερβαίνοντα τα όρια του ΑΝ 173/1967 μπορούν να αναζητηθούν –εφόσον συντρέχουν και οι λοιπές προϋποθέσεις- με βάση τις διατάξεις περί αδικαιολόγητου πλουτισμού. Η ενδεχόμενη «έμμεση» ζημία των μετόχων από τη μείωση της αξίας των μετοχών της ως άνω ανώνυμης εταιρείας επιτυγχάνεται με την άσκηση της εταιρικής αγωγής. Αν σημειωθεί αδράνεια στην άσκηση της αγωγής αυτής, οι μέτοχοι νομιμοποιούνται στην άσκηση αγωγής, βάσει των άρθρων 919, 281 και 914 Α.Κ., για αποκατάσταση της ζημίας από τη μείωση της αξίας των μετοχών. (ομοφ.)

Εγγύηση Ελληνικού Δημοσίου – Κατάπτωση – Υποκατάσταση στα δικαιώματα των τραπεζών – Αποδέσμευση ασφαλειών – Γνωμοδοτική αρμοδιότητα Ν.Σ.Κ.(..)Κατάσταση : Αποδεκτή 
1) Με βάση το διδόμενο ιστορικό το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους στερείται της αρμοδιότητας να εκφέρει γνώμη επί του πρώτου και του δευτέρου ερωτήματος. 2) Δεν παρέχεται αρμοδιότητα στο Δημόσιο να αποδεσμεύει, αυτοβούλως, τις διατηρηθείσες από τις τράπεζες ασφάλειες, μετά από την κατάπτωση της εγγύησής του και την αυτοδίκαια εκ του νόμου υποκατάστασή του στα δικαιώματα των τραπεζών τόσο κατά του πρωτοφειλέτη όσο και κατά των εγγυητών και λοιπών συνυποχρέων από και δια της βεβαίωσης στις αρμόδιες Δημόσιες Οικονομικές Υπηρεσίες (ΔΟΥ), ως εσόδων του Δημοσίου, των εγγυημένων οφειλών. (ομοφ.)

Παροχή της εγγύησης του Ελληνικού Δημοσίου προς τις Τράπεζες για τις ρυθμίσεις οφειλών και τη χορήγηση κεφαλαίων κίνησης των επιχειρήσεων και επαγγελματιών, που είναι εγκατεστημένες και λειτουργούν στους Νομούς Μεσσηνίας, Ηλείας, Αρκα-δίας, Λακωνίας, Εύβοιας και στην περιοχή Αιγιαλείας του Νομού Αχαΐας, οι οποίοι Νομοί επλήγησαν από τις πυρκαγιές του έτους 2007.

Ποιες από τις υποθέσεις, που αφορούν επιχειρήσεις εισηγμένες στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών, δεν υπάγονται στην περαίωση των άρθρων 1 έως 11 του Ν. 3259/2004.(..)Κατάσταση : Αποδεκτή 
Στην εξαίρεση από τις ρυθμίσεις των άρθρων 1 έως 11 του ν. 3259/2004, (Α’ 149), όπως ίσχυαν μετά την τροποποίηση και συμπλήρωσή τους με το άρθρο 28 του Ν. 3697/2008 (Α’ 194), υπάγονται, κατ’ άρθρο 4 περ. ζ’ του ίδιου νόμου, οι υποθέσεις που αφορούν επιχειρήσεις που ήταν εισηγμένες στο ΧΑΑ, κατά τη διάρκεια των ελεγχομένων διαχειριστικών χρήσεων και όχι κατά τον χρόνο εκδόσεως του εκκαθαριστικού σημειώματος ή κατά τον χρόνο της ολοκληρώσεως της περαιώσεως με την αποδοχή αυτού. Υπ’ αυτήν την έννοια, για την υπαγωγή στην εξαίρεση, (α) δεν προαπαιτείται η επιχείρηση να ήταν εισηγμένη στο ΧΑΑ και κατά τον χρόνο εκδόσεως του εκκαθαριστικού σημειώματος ή κατά τον χρόνο της ολοκληρώσεως της περαιώσεως με την αποδοχή αυτού και (β) δεν ασκεί καμία επιρροή το γεγονός ότι επιχειρήσεις που ήταν εισηγμένες στο ΧΑΑ κατά τη διάρκεια των ελεγχομένων διαχειριστικών χρήσεων, είχαν εξέλθει του ΧΑΑ κατά τον χρόνο εκδόσεως του εκκαθαριστικού σημειώματος ή κατά τον χρόνο της ολοκληρώσεως της περαιώσεως με την αποδοχή αυτού. Αντιθέτως, δεν εμπίπτουν στην εξαίρεση επιχειρήσεις, οι οποίες δεν ήταν εισηγμένες στο ΧΑΑ κατά τη διάρκεια των ελεγχομένων διαχειριστικών χρήσεων, αλλά ήταν εισηγμένες κατά τον χρόνο εκδόσεως του εκκαθαριστικού σημειώματος ή κατά τον χρόνο της ολοκληρώσεως της περαιώσεως με την αποδοχή αυτού (ομόφ).

Κατασκευή ιδιωτικών συνδέσεων στα δίκτυα αποχετεύσεως.. ζητείται η αναθεώρηση της 6068/2015 απόφασης του VI Τμήματος του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Υπό τα δεδομένα αυτά και σύμφωνα με όσα έγιναν δεκτά στις νομικές σκέψεις που προηγήθηκαν, το Τμήμα άγεται στην κρίση ότι, όπως ορθώς κρίθηκε με την προσβαλλόμενη απόφαση του VI Τμήματος, ο δεύτερος αιτών Δήμος ..., ο οποίος συμμετέχει στην υπό έλεγχο δανειακή σύμβαση, ως εγγυητής υπέρ της πρώτης αιτούσας ... αναλαμβάνοντας έναντι της δανείστριας Τράπεζας ..., πλην άλλων, την κύρια συμβατική υποχρέωση καταβολής του ποσού του δανείου, δεν έχει την απαιτούμενη κατ’ άρθρο 264 παράγραφος 1 β΄ του ν. 3852/2010 και την κατ’ εξουσιοδότηση αυτού εκδοθείσα υ.α. 43093/30.7.2010 πιστοληπτική επάρκεια προκειμένου να συμμετέχει ως συμβαλλόμενο μέρος στην επίμαχη δανειακή σύμβαση, αφού, όπως προκύπτει από την από 18.3.2015 βεβαίωση της Προϊσταμένης της Διεύθυνσης Οικονομικών και Διοικητικών Υπηρεσιών του Δήμου ..., το συνολικό του χρέος ύψους 4.333.451,96 υπερβαίνει το ποσοστό του 60% επί του αριθμητικού μέσου των συνολικών εσόδων των ετών 2011, 2012 και 2013, σύμφωνα με τους εγκεκριμένους ισολογισμούς των αντίστοιχων ετών που ανέρχεται στο ποσό των 5.196.138,97 ευρώ. Περαιτέρω, ο προβαλλόμενος λόγος αναθεώρησης ότι η οφειλή προς το Δημόσιο ύψους 2.503.789,33 ευρώ, έχει διαγραφεί μετά την ακύρωση των σχετικών ταμειακών βεβαιώσεων που είχαν εκδοθεί από την οικεία Δ.Ο.Υ. σε βάρος του Δήμου ... με την 60/2015 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου ...., με συνέπεια το συνολικό χρέος του Δήμου να αναδιαμορφώνεται αναδρομικώς, ως εκ του ακυρωτικού αποτελέσματος της εν λόγω απόφασης, από το ποσό των 4.333.451,96 ευρώ σε αυτό των 1.829.662,63 ευρώ, που δεν υπερβαίνει το 60% επί του αριθμητικού μέσου των συνολικών εσόδων των ετών 2011, 2012 και 2013, ύψους 5.196.138,97, είναι απορριπτέος ως αβάσιμος. Τούτο δε διότι, όπως εκτέθηκε σε προηγούμενη νομική σκέψη, η πιστοληπτική ικανότητα του οικείου Ο.Τ.Α. αποδεικνύεται κατά νόμο αποκλειστικώς από τις εγγραφές των τριών τελευταίων εγκεκριμένων ισολογισμών, ήτοι των ετών 2011, 2012 και 2013, όπως ορθώς κρίθηκε με την προσβαλλομένη, χωρίς να ασκούν κατ’ αρχήν επιρροή τυχόν οψιγενή γεγονότα που αφορούν στις απαιτήσεις ή στις υποχρεώσεις του οικείου Ο.Τ.Α., στον βαθμό που δεν έχουν αποτυπωθεί λογιστικώς στους εν λόγω λογαριασμούς. Αντίθετη εκδοχή θα διατάρασσε την ασφάλεια, την ακρίβεια και την πληρότητα των λογιστικών εγγράφων, αφού θα προϋπέθετε τον εκάστοτε έλεγχο της αντιστοίχισης των μεγεθών προς οψιγενείς περιστάσεις (ανατροπές εσόδων – εξάλειψη υποχρεώσεων) και, ως εκ τούτου, θα καθιστούσε πρακτικώς ανέφικτο τον έλεγχο της πιστοληπτικής επάρκειας των μετεχόντων σε δανειακές συμβάσεις Δήμων, κατά παρέκκλιση τόσο του σκοπού του άρθρου 264 του ν. 3852/2010 όσο και των οριζομένων στην κατ’ εξουσιοδότηση αυτού εκδοθείσα υ.α. 43093/30.7.2010. Σε κάθε δε περίπτωση, ούτε από τα στοιχεία που προσκομίζονται στοιχειοθετείται απόσβεση της επίμαχης υποχρέωσης του δεύτερου αιτούντος έναντι του Δημοσίου, όπως αβασίμως ισχυρίζονται οι αιτούντες. Και τούτο, διότι με την 60/2015 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου .... - η οποία δεν προκύπτει ότι έχει καταστεί τελεσίδικη με δύναμη δεδικασμένου δεσμευτικού για το Ελεγκτικό Συνέδριο ως προς τις κύριες και παρεμπίπτουσες κρίσεις της επί της οφειλής (βλ. άρθρο 321 επ. ΚΠολΔ, άρθρο 28 παράγραφος 3 του Κώδικα Νόμων για το Ελεγκτικό Συνέδριο και Πρακτικά Ολομ. 16ης Γεν. Συν. της 19.9.2012) - ακυρώθηκαν μεν οι ταμειακές βεβαιώσεις, που φέρονται να αφορούν σε δανειακές υποχρεώσεις του δεύτερου αιτούντος, ως καθολικού διαδόχου των τέως Κοινοτήτων ... και ..., πλην η ακύρωση αυτών έγινε για λόγους τυπικούς και συγκεκριμένα λόγω της αοριστίας των ταμειακών αυτών βεβαιώσεων και όχι για λόγους ουσίας, ως προς την ύπαρξη ή ανυπαρξία της σχετικής οφειλής, η οποία δεν κρίθηκε ούτε καν ως παρεμπίπτον ζήτημα. Συνεπώς, με την απόφαση αυτή δεν έχει μεταβληθεί, ούτε και οψιγενώς, το σύνολο των υποχρεώσεων του δεύτερου αιτούντος, όπως αυτό είχε αποτυπωθεί στους τρεις τελευταίους εγκεκριμένους ισολογισμούς του, αφού, κατ’ αρχήν και στο βαθμό που δεν προβάλλονται ειδικότεροι ισχυρισμοί των αιτούντων ως προς τις ακριβείς νομικές και πραγματικές περιστάσεις γένεσης της συγκεκριμένης οφειλής, η ακύρωση του εν στενή εννοία τίτλου δεν σημαίνει και εξάλειψη της επίμαχης υποχρέωσης, ως μεγέθους καθοριστικού για τον δείκτη πιστοληπτικής επάρκειας του δεύτερου αιτούντος, κατά την έννοια του άρθρου 264 του ν. 3852/2010 και της οικείας υ.α.. Περαιτέρω, όπως ορθώς δέχθηκε το VI Τμήμα με την προσβαλλόμενη απόφασή του, αλυσιτελώς προβάλλεται με την υπό κρίση αίτηση ότι στον προϋπολογισμό του έτους 2015 δεν έχει εγγραφεί η σχετική οφειλή λόγω της 83/2013 απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου .... περί αναστολής πληρωμής του χρέους μέχρι την έκδοση οριστικής απόφασης επί της υπόθεσης. Και τούτο, διότι αφενός κρίσιμες για την απόδειξη της πιστοληπτικής επάρκειας παρίστανται οι λογιστικές εγγραφές των βραχυχρόνιων και μακροχρόνιων υποχρεώσεων των τριών τελευταίων εγκεκριμένων ισολογισμών και όχι εκείνες του τρέχοντος προϋπολογισμού, ενώ η εκδοθείσα απόφαση περί αναστολής εκτέλεσης των σχετικών ταμειακών βεβαιώσεων, ήδη απεκδυθείσα των ανασταλτικών εννόμων συνεπειών της, λόγω της έκδοσης της ανωτέρω οριστικής απόφασης επί της διαφοράς, δεν συνιστά, κατά τα προεκτεθέντα, και λόγο εξάλειψης της επίμαχης υποχρέωσης του δεύτερου αιτούντος. Εξ άλλου, ο ισχυρισμός των αιτούντων περί παραγραφής των επίμαχων οφειλών έναντι του Ελληνικού Δημοσίου, είναι απορριπτέος προεχόντως ως απαράδεκτος, καθόσον προβάλλεται το πρώτον με το υπόμνημα (βλ. ΕΣ αποφ. VI Tμ. 2311, 1957/2014 κ.ά.). Ανεξαρτήτως αυτού, ο ισχυρισμός αυτός, για τον οποίον μάλιστα ουδεμία κρίση διέλαβε η προμνησθείσα 60/2015 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου ..., είναι απορριπτέος και ως αλυσιτελής, καθόσον λόγοι αναγόμενοι στην ουσία της οφειλής δεν δύνανται, κατά τα προεκτεθέντα, να αλλοιώσουν τις λογιστικές εγγραφές των τριών τελευταίων εγκεκριμένων ισολογισμών, ενώ σε κάθε περίπτωση προβάλλεται και αορίστως, δοθέντος ότι ούτε οι αιτούντες εξειδικεύουν, ούτε από τα στοιχεία του φακέλου προκύπτει ο χρόνος έναρξης της παραγραφής και τα τυχόν διακοπτικά αυτής γεγονότα που μεσολάβησαν (βλ. ΑΠ 7/2015). Κατ’ ακολουθία αυτών, η αίτηση πρέπει να απορριφθεί και να διαταχθεί η επιστροφή του κατατεθέντος παραβόλου στην αιτούσα Δημοτική Επιχείρηση Ύδρευσης - Αποχέτευσης ....

Αχρεωστήτως καταβληθέντα ποσά...με τον τρίτο λόγο έφεσης ο εκκαλών προβάλει παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας με την έννοια ότι η διοίκηση όφειλε, προτού του επιβάλει το επαχθές μέτρο της ολικής δημοσιονομικής διόρθωσης, να συνεκτιμήσει τις συντρέχουσες περιστάσεις, τη βαρύτητα των διαπιστωθεισών παραβάσεων και την αιτιώδη σχέση αυτών με την άρτια ή μη υλοποίηση του επίμαχου «υποέργου» και τη λειτουργικότητα του. Η δε μη εμπρόθεσμη υποβολή φακέλου και δικαιολογητικών για τη χορήγηση της δεύτερης δόσης της ενίσχυσης συνιστά τυπική παρατυπία, η οποία, δεδομένου ότι έχουν πλέον εκπληρωθεί πλήρως άπασες οι συμβατικές του υποχρεώσεις και ότι η κτηνοτροφική μονάδα του λειτουργεί πλέον απρόσκοπτα, δεν επιφέρει οιαδήποτε ζημία στο προϋπολογισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα ανωτέρω τυγχάνουν απορριπτέα ως αβάσιμα, καθόσον η μη τήρηση του τιθέμενου με το άρθρο 19 παρ. 4 της ΚΥΑ 448/2001 όρου επιλεξιμότητας περί εμπρόθεσμης υποβολής αίτησης και φακέλου για την καταβολή της δεύτερης δόσης της ενίσχυσης, που να περιλαμβάνει τα εκεί προβλεπόμενα δικαιολογητικά, χωρίς να συντρέχουν λόγοι ανωτέρας βίας, δεν συνιστά μία απλή τυπική παράλειψη αλλά ουσιώδη κι αυτοτελή αθέτηση συμβατικής υποχρέωσης, η οποία άγει σε αναζήτηση του ποσού της ήδη καταβληθείσας πρώτης δόσης της ενίσχυσης, κατά τα ειδικότερα οριζόμενα στα άρθρα 19 παρ. 5 περ. γ και 21 παρ. 2 της ίδιας ΚΥΑ (βλ. Ε.Σ. Ι Τμ. 1397/2019). Αντίθετη εκδοχή, κατά την οποία θα αρκούσε η έστω εκπρόθεσμη εκπλήρωση των σχετικών συμβατικών δεσμεύσεων και η de facto λειτουργία της ενισχυθείσας γεωργικής εκμετάλλευσης για την μη εφαρμογή του μέτρου της ολικής ή μερικής ανάκτησης των ποσών της ενίσχυσης, ενόψει της αρχής της αναλογικότητας, αφενός θα προσέκρουε στις επιτακτικές ρυθμίσεις του Κανονισμού 817/2004, ως προς την προθεσμία εκπλήρωσης των αναγκαίων όρων επιλεξιμότητας που αφορούν στην προστασία του περιβάλλοντος και στην υγιεινή και καλή διαβίωση των ζώων, αφετέρου θα αφαιρούσε από τις ενισχύσεις του Κανονισμού 1257/1999 το αναγκαίο αντιστάθμισμα (τήρηση των όρων επιλεξιμότητας εντός του τιθέμενου χρονικού πλαισίου), μετατρέποντας αυτές σε ενισχύσεις λειτουργίας, ήτοι σε αμιγή οικονομικά πλεονεκτήματα εκτός των στόχων της διαρθρωτικής προσαρμογής των αναπτυξιακά καθυστερημένων περιοχών στον τομέα γεωργίας (βλ. Ε.Σ. Ι Τμ. 1817/2017). Περαιτέρω, η ως άνω ανάκτηση ως διοικητικό μέτρο αποκαταστατικού χαρακτήρα είναι πρόσφορη και αναγκαία για την εκπλήρωση του επιδιωκόμενου σκοπού, δοθέντος ότι δεν εξαντλείται στην δημοσιονομική αποκατάσταση των δημόσιων προϋπολογισμών, αλλά αποσκοπεί στην επαναφορά των πραγμάτων στην προ της καταβολής της ενίσχυσης κατάσταση, ώστε να αποτρέπονται στρεβλώσεις κατά τους όρους ανάπτυξης του ανταγωνισμού στον τομέα της γεωργίας, άλλως, διαταράσσεται η επίτευξη μέσω των διαρθρωτικών προσαρμογών αγροτική ανάπτυξη με την επιλεκτική και εκτός ενιαίου προγραμματισμού ενίσχυση συγκεκριμένων επιχειρηματιών στον οικείο τομέα (βλ. Ε.Σ. Ολ. 1278/2019).

16. Τέλος, ο σε βάρος του εκκαλούντος καταλογισμός δεν δύναται να αρθεί ούτε δυνάμει της διάταξης του άρθρου 61 του ν.4235/2014 (Α΄ 32), σύμφωνα με την οποία απαλλάσσονται από την υποχρέωση επιστροφής της καταβλητέας πρώτης δόσης της ενίσχυσης οι νέοι γεωργοί – κτηνοτρόφοι, που δεν προσκόμισαν την άδεια ίδρυσης - λειτουργίας της πτηνοκτηνοτροφικής μονάδας τους, δεν δικαιούνται, όμως, τη δεύτερη (τελική) δόση, είτε η σχετική υπόθεση εκκρεμεί στο Ελεγκτικό Συνέδριο είτε όχι, η εφαρμογή της οποίας δύναται κατ’ αρχήν να εξεταστεί και αυτεπαγγέλτως από το Δικαστήριο, καθόσον ο επίδικος καταλογισμός δεν ερείδεται αποκλειστικά και μόνον στην μη προσκόμιση άδειας λειτουργίας της μονάδας του αλλά στη μη υποβολή του συνόλου των απαραίτητων δικαιολογητικών για τη χορήγηση της δεύτερης δόσης της ενίσχυσης εντός της καθορισμένης συμβατικής προθεσμίας. Επομένως, η εφαρμογή της ανωτέρω διάταξης ουδεμία επιρροή ασκεί (βλ. ad hoc Ε.Σ. Ολ. 1428/2019, Ι Τμ. 1907/2017, 1915/2016). Κατόπιν των ανωτέρω, η ένδικη έφεση πρέπει να απορριφθεί στο σύνολό της και να διαταχθεί η κατάπτωση του κατατεθέντος παραβόλου υπέρ του Δημοσίου.