Ευθύνη διαχειριστή μονοπρόσωπης ΕΠΕ και πληρεξουσίου αυτού, κατ’ άρθρο 115 του Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος – Προϋποθέσεις.(..)Κατάσταση : Αποδεκτή 
Η γνωμοδότηση αποφαίνεται, με βάση συγκεκριμένο πραγματικό, ότι, για τα προς το Δημόσιο χρέη μονοπρόσωπης ΕΠΕ, από παρακρατούμενους φόρους που γεννήθηκαν κατά τη διάρκεια της λειτουργίας της μετά την 1-12-1998, ευθύνονται, κατ’ άρθρο 115 παρ.3 Κ.Φ.Ε., προσωπικώς και εις ολόκληρον με το νομικό πρόσωπο της εταιρείας ο νόμιμος διαχειριστής αυτής και ο πληρεξούσιος αυτού, ως πρόσωπο εντεταλμένο στη διοίκηση της εταιρείας, υπό την προϋπόθεση ότι ανέλαβε και άσκησε καθήκοντα. (ομοφ.)

Δυνατότητα ή μη έκδοσης πράξεων επιβολής προστίμου του άρθρου 5 του ν. 2523/1997 εις βάρος του νομικού προσώπου μονοπρόσωπης ΕΠΕ, μετά το θάνατο του μοναδικού εταίρου της.(..)Κατάσταση : Αποδεκτή 
Οι διοικητικές κυρώσεις του άρθρου 5 του ν. 2523/1997 νομίμως επιβάλλονται εις βάρος της μονοπρόσωπης ΕΠΕ και μετά το θάνατο του μοναδικού της εταίρου, σε καμία περίπτωση, όμως, δεν επιβάλλονται εις βάρος των κληρονόμων του θανόντος μοναδικού εταίρου της. (ομοφ.)

Αγροτικοί Συνεταιρισμοί – Ευθύνη του Προέδρου, του Συμβουλίου Γενικής Διεύθυνσης ή μέλους του Οργάνου της Ενώσεως για χρέη από παρακρατούμενους φόρους και Φ.Μ.Α.Π.(..)Κατάσταση : Αποδεκτή 
Για την πληρωμή των χρεών της Ενώσεως Αγροτικών Συνεταιρισμών «Θ.», όσον αφορά μεν τον Φ.Μ.Α.Π., δεν μπορεί να θεμελιωθεί, κατά τις διατάξεις της παραγράφου 3 του άρθρου 115 του Ν. 2238/1994, προσωπική και εις ολόκληρον ευθύνη οποιουδήποτε προσώπου ή οργάνου της Ενώσεως, όσον αφορά όμως τους παρακρατούμενους φόρους θεμελιώνεται, κατά τις ίδιες διατάξεις, ευθύνη των μελών του Συμβουλίου Γενικής Διεύθυνσης, στο οποίο με πράξη του Δ.Σ. της Ενώσεως είχαν εκχωρηθεί το μάνατζμεντ και όλες οι βασικές αρμοδιότητες διοίκησης και διαχείρισης της Ενώσεως. (ομοφ.)

Φορολογική μεταχείριση ασφαλιστικών εισφορών εταίρου-διαχειριστή Ε.Π.Ε. και μετόχου -μέλους ΔΣ Α.Ε.

Ερώτημα σχετικά με αποχώριση εταίρου διαχειριστή εταιρίας περιορισμένης ευθύνης

Αστική ευθύνη εκκαθαριστή Α.Ε., για χρέη της εταιρείας.

Παροχή υπηρεσιών φύλαξης:..Με τα δεδομένα αυτά και σύμφωνα με όσα έγιναν δεκτά στις νομικές σκέψεις που προηγήθηκαν, το Κλιμάκιο κρίνει ότι είναι δυνατόν να προβλεφθεί στο καταστατικό Ε.Π.Ε. ότι η παρεπόμενη παροχή εταίρου μπορεί να συνίσταται στην εκ μέρους του αμισθί προσφορά εργασίας προς την εταιρεία. Περαιτέρω, η μειοδότρια Ε.Π.Ε. προϋπολόγισε στην προσφορά της ως μηνιαίο κέρδος από την εκτέλεση της σύμβασης το ποσό των 1,75 ευρώ και συνολικά για όλη τη σύμβαση το ποσό των 21,00 ευρώ, το οποίο –κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας- είναι από μόνο του ιδιαίτερα μικρό, ώστε να απαιτείται η κλήση της μειοδότριας προς παροχή εξηγήσεων, σύμφωνα με όσα έγιναν δεκτά στην 5η σκέψη. Περαιτέρω, τούτο συνεπάγεται ότι, μετά την κατ’ αναλογία αφαίρεση ποσού για τους αναλογούντες φόρους και το τακτικό αποθεματικό της Ε.Π.Ε., τα διανεμόμενα κέρδη (από τη συγκεκριμένη σύμβαση) στον μοναδικό εταίρο και διαχειριστή είναι ακόμα μικρότερα, παρότι μάλιστα ο τελευταίος θα καλύψει εξ ολοκλήρου και χωρίς αμοιβή την εργασία που θα παρείχε ένας αντικαταστάτης υπαλλήλου φύλαξης κατά την απουσία του τελευταίου με άδεια, ως εκ μέρους του παρεχόμενη προσφορά προς την εταιρεία. Το γεγονός αυτό όμως αντίκειται στην κοινή λογική και πείρα, καθώς, ναι μεν υπάρχει αυτοτέλεια το νομικού προσώπου της εταιρείας έναντι των μετόχων της, όμως, στην προκειμένη περίπτωση, ενόψει του ότι η μειοδότρια είναι μονοπρόσωπη και η σχέση του μοναδικού εταίρου και διαχειριστή της με αυτήν είναι εξ αντικειμένου ιδιαίτερα στενή, δεν είναι αναμενόμενο ο μοναδικός αυτός εταίρος να παρέχει προσωπική εργασία χωρίς οποιαδήποτε απολαβή (μισθό ή μέρισμα), με αποτέλεσμα να υπάρχει εύλογη αμφιβολία ως προς τη δυνατότητα εκτέλεσης της σύμβασης ή τη δυνατότητα τήρησης της εργατικής νομοθεσίας και των κανόνων του υγιούς ανταγωνισμού. Εξάλλου, η εξυπηρετούσα την αρχή της οικονομικότητας προσπάθεια επιτεύξεως της χαμηλότερης δυνατής προσφοράς, δεν μπορεί πάντως να οδηγεί στο να γίνονται δεκτές προσφορές που είναι εξωπραγματικές και οι οποίες δεν αντιστοιχούν στην πραγματική βούληση των διαγωνιζομένων, εφόσον τούτο δεν προάγει τον υγιή ανταγωνισμό (πρβλ. ΣτΕ 213/2006, βλ. ΔΕΦ .. 33/2019)

Ευθύνη του δικαστικά διορισμένου προσωρινού διαχειριστή Μονοπρόσωπων ΕΠΕ και ΕΠΕ για χρέη που αφορούν οφειλές ΦΠΑ και ΦΜΥ και γεννήθηκαν κατά το χρόνο λειτουργίας του νομικού προσώπου.(..)Κατάσταση : Εκκρεμεί αποδοχή 
Ο δικαστικά διορισμένος προσωρινός διαχειριστής Μονοπρόσωπων ΕΠΕ και ΕΠΕ κατά το χρόνο λειτουργίας αυτών έχει, με βάση τις διατάξεις των άρθρων 115 παρ. 3 του ν. 2238/1994 (ΚΦΕ), αλληλέγγυα ευθύνη για χρέη που γεννήθηκαν πριν την έναρξη ισχύος του ν. 4174/2013 (ΚΦΔ), αλλά και για εκείνα που γεννήθηκαν μετά την έναρξη ισχύος αυτού, (κατ' άρθρο 50 παρ. 2 ν. 4174/2013) και αφορούν μη απόδοση ΦΠΑ και ΦΜΥ. (πλειοψ.) Παραπέμπεται στην Ολομέλεια ΝΣΚ, λόγω μείζονος σπουδαιότητας του κρίσιμου νομικού θέματος. Εκδόθηκε η υπ' αριθ.168/2018 γνωμοδότηση Α΄ Τακτικής Ολομέλειας ΝΣΚ.

Εφαρμογή της υπ’ αριθ. 7602/2004 απόφασης του Εφετείου Αθηνών, με την οποία επικυρώθηκε συμφωνία του άρθρου 44 του Ν. 1892/1990 της ΠΑΕ ΑΕΚ και πιστωτών της, σε ό,τι αφορά την υπαγωγή ή μη σε αυτήν των απαιτήσεων του Δημοσίου που προέρχονται από παρακρατούμενους φόρους.(..)Κατάσταση : Αποδεκτή 
1) Οι απαιτήσεις του Δημοσίου, που προέρχονται από παρακρατούμενους φόρους και είχαν βεβαιωθεί μέχρι 30-6-2003 και εκείνες που βεβαιώθηκαν μεταγενέστερα, μετά από φορολογικό έλεγχο, αλλά ανάγονται σε χρόνο προγενέστερο της ανωτέρω ημερομηνίας, καταλαμβάνονται από την ισχύ της υπ’ αριθμ. 7602/2004 απόφασης του Εφετείου Αθηνών, με την οποία επικυρώθηκαν, κατ’ άρθρο 44 του Ν. 1892/1990, οι από 14.5.2004 και 29.6.2004 συμφωνίες μεταξύ της εταιρίας με ην επωνυμία «Αθλητική Ένωσις Κωνσταντινουπόλεως – Α.Ε.Κ. Ποδοσφαιρική Ανώνυμη Εταιρία» και των πιστωτών της, υπό την έννοια ότι εμπίπτουν και αυτές στον συμφωνηθέντα περιορισμό των απαιτήσεων, δεδομένου ότι η εν λόγω δικαστική απόφαση δεσμεύει κατά νόμο και το Ελληνικό Δημόσιο, το οποίο υποχρεούται σε συμμόρφωση προς αυτήν, ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι ουχί ορθώς η δικαστική απόφαση επικύρωσε τις συμφωνίες και κατά το μέρος που περιελάμβαναν παρακρατούμενους φόρους, οι οποίοι, σύμφωνα με τη νομολογία (ΣτΕ 1841/2000, 2084/2000) και την υπ’ αριθμ. 477/2006 γνωμοδότηση του ΝΣΚ, που έγινε αρμοδίως αποδεκτή, δεν μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο και περιεχόμενο συμφωνίας του άρθρου 44 του Ν. 1892/1990. (ομοφ.) 2) Υπό την αυτονόητη προϋπόθεση ότι πράγματι η ΠΑΕ ΑΕΚ εξακολουθεί να μην έχει εξοφλήσει τις υποχρεώσεις της, όπως περιορίστηκαν και διακανονίστηκαν με την συμφωνία που επικύρωσε η υπ’ αριθμ. 7602/2004 απόφαση του Εφετείου Αθηνών, το Ελληνικό Δημόσιο, νομίμως εκπροσωπούμενο τόσο από τον Υπουργό των Οικονομικών, όσο και από τον Προϊστάμενο της αρμόδιας Δ.Ο.Υ., μπορεί να επιδιώξει την ανατροπή του συμβιβασμού, κατ’ εφαρμογή του προπαρατεθέντος όρου, χωρίς να παρίσταται αναγκαία προς τούτο η προηγουμένη άσκηση κάποιου ενδίκου βοηθήματος εκ μέρους του Δημοσίου. (πλειοψ.)

Ανακοπή κατά προγράμματος πλειστηριασμού εκδοθέντος σε βάρος συνυπόχρεου προσώπου - διευθύνοντος συμβούλου εταιρίας για χρέη αυτής, σε βάρος του οποίου είχε ήδη επιβληθεί αναγκαστική κατάσχεση ακινήτων του. Το ΣτΕ επανέλαβε την πάγια νομολογία του ότι απαιτείται νόμιμη έκδοση και κοινοποίηση ατομικής ειδοποίησης του άρθρου 4 παρ. 1 ΚΕΔΕ προς το συνυπεύθυνο πρόσωπο πριν από τη λήψη οποιουδήποτε μέτρου αναγκαστικής εκτέλεσης, όπως η αναγκαστική κατάσχεση ακινήτων. Επίσης έκρινε απαράδεκτο τον λόγο αναίρεσης περί πλημμελούς αιτιολογίας της αναιρεσιβαλλομένης, διότι αυτός περιοριζόταν στο ζήτημα της αιτιολογίας και δεν αναφερόταν σε διατυπωμένη στην αναιρεσιβαλλόμενη ερμηνεία διατάξεων νόμου ή γενικής αρχής δικαίου. Σχόλιο: Στην ένδικη περίπτωση τόσο η έκθεση της αναγκαστικής κατάσχεσης, όσο και το ανακοπτόμενο πρόγραμμα είχαν επιδοθεί στο συνυπεύθυνο πρόσωπο με δικαστικό επιμελητή, κατ’ έφεση δε είχε, ορθά, προβληθεί από το Δημόσιο ότι το κύρος της έκθεσης της αναγκαστικής κατάσχεσης δεν μπορεί να ελεγθεί παρεμπιπτόντως, κατ’ άρθρο 224 παρ. 3 ΚΔΔ, στα πλαίσια ανακοπής κατά του επακολουθήσαντος προγράμματος πλειστηριασμού, ισχυρισμός ο οποίος στο αναιρετήριο διατυπώθηκε με το λόγο περί αιτιολογίας. Ενδεχομένως το ΣτΕ εννοεί ότι ο περί αιτιολογίας λόγος δεν συσχετίσθηκε ρητά με την ερμηνεία του άρθρου 224 παρ. 3 ΚΔΔ. Ο σχετικός λόγος έφεσης του Δημοσίου είχε πάντως αγνοηθεί από την αναιρεσιβαλλομένη, η οποία περιορίστηκε στην κρίση ότι «δεν προέκυψε από τα στοιχεία του φακέλου ότι το Δημόσιο είχε εκδώσει και κοινοποιήσει νόμιμα ατομική ειδοποίηση προ κατάσχεσης στο συνυπεύθυνο για τα χρέη της εταιρίας πρόσωπο