Η απόφαση (Αριθμός 177/2025) της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών αφορά την ενδικοφανή προσφυγή εταιρείας κατά της σιωπηρής απόρριψης δήλωσης επιφύλαξης από τη Δ.Ο.Υ. Σερρών. Η επιφύλαξη αφορούσε τροποποιητική δήλωση φορολογίας εισοδήματος 2022, σχετικά με τις δαπάνες επιστημονικής έρευνας (άρθρο 22Α του Ν. 4172/2013). Η εταιρεία υποστήριξε ότι οι αρχικά δηλωθείσες δαπάνες έπρεπε να θεωρούνται αυτοδίκαια εγκεκριμένες, καθώς η σχετική βεβαίωση της Γενικής Γραμματείας Έρευνας και Καινοτομίας (ΓΓΕΚ) εκδόθηκε μετά την πάροδο της προβλεπόμενης εξάμηνης προθεσμίας. Η ΔΕΔ ακυρώνει την προσβαλλόμενη σιωπηρή άρνηση της Δ.Ο.Υ. για λόγους τυπικής πλημμέλειας, κρίνοντας ότι η φορολογική αρχή παρέλειψε ουσιωδώς να αντικρούσει ρητά τον ισχυρισμό της επιφύλαξης.

Η απόφαση αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής της αλλοδαπής εταιρείας «……………….» κατά της τεκμαιρόμενης αρνητικής απάντησης του Προϊσταμένου του ΚΕ.ΦΟ.Δ.Ε. Αττικής επί δήλωσης επιφύλαξης για τον φόρο πολυτελείας περιόδου Μαΐου 2024. Η εταιρεία, εγγεγραμμένη για σκοπούς ΦΠΑ στην Ελλάδα, ζητούσε επιστροφή φόρου πολυτελείας ύψους 419,36€ για ενδοκοινοτικώς αποκτηθέντα αγαθά πολυτελείας (κοσμήματα) που δεν πωλήθηκαν εντός της Ελλάδος αλλά μεταφέρθηκαν/επιστράφηκαν στο εξωτερικό, ισχυριζόμενη ότι δεν θεμελιώνεται νόμιμη υποχρέωση καταβολής φόρου. Η Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών απέρριψε την προσφυγή, επικυρώνοντας την άρνηση της φορολογικής αρχής, καθώς ο φόρος πολυτελείας επί των ενδοκοινοτικών αποκτήσεων οφείλεται κατά τον χρόνο παραλαβής των ειδών, και ο νόμος δεν παρέχει δυνατότητα επιστροφής του φόρου σε περίπτωση μεταγενέστερης εξαγωγής ή ενδοκοινοτικής παράδοσης.

Η Απόφαση 72/2025 του Προϊσταμένου της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει την ενδικοφανή προσφυγή αλλοδαπής εταιρείας, εγγεγραμμένης για σκοπούς ΦΠΑ στην Ελλάδα μέσω φορολογικού αντιπροσώπου, που στρεφόταν κατά της τεκμαιρόμενης αρνητικής απάντησης του ΚΕ.ΦΟ.Δ.Ε. Αττικής σε δήλωση επιφύλαξης. Η εταιρεία ζητούσε την επιστροφή φόρου πολυτελείας ύψους 12.832,17€, τον οποίο είχε αποδώσει κατά την ενδοκοινοτική απόκτηση ειδών πολυτελείας, εφόσον αυτά δεν πωλήθηκαν τελικώς στην Ελλάδα αλλά μεταφέρθηκαν ή επιστράφηκαν στο εξωτερικό. Η προσφεύγουσα επικαλέστηκε την παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης, καθώς ο φόρος δεν επιβάλλεται σε εγχωρίως παραγόμενα αγαθά που εξάγονται. Η ΔΕΔ απέρριψε την προσφυγή, επιβεβαιώνοντας τη φορολογική αρχή, καθώς, βάσει του άρθρου 17 του ν. 3833/2010, η φορολογική υποχρέωση γεννάται κατά τον χρόνο της ενδοκοινοτικής απόκτησης και δεν προβλέπεται εκ του νόμου δυνατότητα επιστροφής του φόρου πολυτελείας σε περίπτωση μεταγενέστερης εξαγωγής των αγαθών.

Η απόφαση 521/05.03.25 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) αφορά την ενδικοφανή προσφυγή κατά της Πράξης Επιβολής Προστίμου της Δ.Ο.Υ. ΝΑΞΟΥ, ύψους 100,00 €. Το πρόστιμο επιβλήθηκε για εκπρόθεσμη υποβολή της κατάστασης φορολογικών στοιχείων πελατών-προμηθευτών του 2ου τριμήνου 2018 (για έσοδα Μαΐου 2018). Ο προσφεύγων ισχυρίστηκε ότι η υποβολή αφορούσε τροποποιητική δήλωση για διόρθωση αποκλίσεων προμηθευτών, η οποία εκ παραδρομής συμπεριέλαβε και στοιχεία πελατών που είχαν ήδη υποβληθεί εμπρόθεσμα. Η ΔΕΔ, κατόπιν ελέγχου, διαπίστωσε ότι δεν προέκυψαν μεταβολές στα στοιχεία πελατών-εσόδων, συνεπώς η τροποποιητική δήλωση υποβλήθηκε εμπρόθεσμα σύμφωνα με την παράταση έως 22.04.19. Κατά συνέπεια, ακυρώθηκε η Πράξη Επιβολής Προστίμου, με την οριστική φορολογική υποχρέωση να ορίζεται σε 0,00 €.

Η απόφαση αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής που υπέβαλε εταιρεία κατά της σιωπηρής απόρριψης της δήλωσης επιφύλαξης του Προϊσταμένου του ΚΕ.ΦΟ.Δ.Ε. Αττικής. Η διαφορά αφορά τη μη αναγνώριση δαπανών επιστημονικής και τεχνολογικής έρευνας για το φορολογικό έτος 2021. Ενώ η εταιρεία ζητούσε την αναγνώριση δαπανών συνολικού ύψους 832.568,30 ευρώ, η Γενική Γραμματεία Έρευνας και Καινοτομίας με τελική βεβαίωση (22/05/2024) αναγνώρισε μόνο 259.110,57 ευρώ. Η εταιρεία υπέβαλε τροποποιητική δήλωση με επιφύλαξη για το υπολειπόμενο ποσό των 573.457,73 ευρώ. Η Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών απέρριψε την προσφυγή, κρίνοντας ότι η προσαύξηση των φορολογητέων κερδών ήταν ορθή, καθώς η φορολογική αναγνώριση των δαπανών εξαρτάται αποκλειστικά από τη βεβαίωση της Γενικής Γραμματείας Έρευνας και Καινοτομίας.

Η απόφαση αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής κατά Πράξης Διοικητικού Προσδιορισμού Φόρου Εισοδήματος φορολογικού έτους 2018 του ΚΕΦΟΔΕ Αττικής. Η φορολογική αρχή προσδιόρισε φόρο ύψους 862,98 € λόγω αδήλωτου εισοδήματος από τόκους αλλοδαπής προέλευσης (Η.Β.) ύψους 4.200,00 € που διαπιστώθηκε μέσω αυτόματης ανταλλαγής πληροφοριών. Η προσφεύγουσα είχε αρχικά υποβάλει τροποποιητική δήλωση δηλώνοντας μερικώς τους τόκους, με αποτέλεσμα αρχικό χρεωστικό 329,48 €, και ισχυρίστηκε ότι η φορολογική αρχή χρέωσε διπλά το φόρο. Η Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών απέρριψε τον ισχυρισμό κρίνοντας ότι βεβαιώθηκε μόνο η διαφορά (533,50 €) από τον τελικό προσδιορισμό (862,98 €) μετά την οίκοθεν 2η τροποποιητική δήλωση.

Η απόφαση αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής ως άνευ αντικειμένου. Η προσφεύγουσα αρχικά αμφισβήτησε πράξη διορθωτικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος (έτους 2023) ύψους 1.429,88 €, ισχυριζόμενη ότι έπεσε θύμα απάτης και ότι η 1η τροποποιητική δήλωση, η οποία δημιούργησε τη φορολογική υποχρέωση καταχωρώντας εισόδημα 9.500,00 € από την αλλοδαπή, είχε υποβληθεί χωρίς τη γνώση της. Με την προσφυγή ζητούσε την αποδοχή της 2ης τροποποιητικής δήλωσης που διέγραφε το επίμαχο ποσό. Ωστόσο, επειδή, μετά την υποβολή της προσφυγής, η αρμόδια φορολογική αρχή αποδέχθηκε τη 2η τροποποιητική δήλωση και προσδιόρισε φόρο ίσο με την αρχική δήλωση (6,11 €), η υπό κρίση ενδικοφανής προσφυγή κρίνεται πλέον άνευ αντικειμένου και απορρίπτεται ως απαράδεκτη.

Η απόφαση αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής αλλοδαπής εταιρείας, μη εγκατεστημένης στην Ελλάδα, η οποία είναι εγγεγραμμένη για σκοπούς ΦΠΑ μέσω φορολογικού αντιπροσώπου. Η εταιρεία ζητούσε την ακύρωση της τεκμαιρόμενης αρνητικής απάντησης του ΚΕ.ΦΟ.Δ.Ε. Αττικής και την επιστροφή φόρου πολυτελείας ύψους 6.086,95€ ως αχρεωστήτως καταβληθέντος, ο οποίος αντιστοιχούσε σε ενδοκοινοτικές αποκτήσεις αγαθών που δεν πωλήθηκαν στην Ελλάδα αλλά μεταφέρθηκαν/επιστράφηκαν στο εξωτερικό. Η Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών απέρριψε την προσφυγή, επικυρώνοντας τη φορολογική αρχή. Η απόρριψη βασίστηκε στο άρθρο 17 του ν. 3833/2010, καθώς κρίθηκε ότι ο φόρος οφείλεται κατά τον χρόνο της ενδοκοινοτικής απόκτησης, ενώ «δεν παρέχεται εκ του νόμου δυνατότητα επιστροφής του φόρου πολυτελείας, που αποδόθηκε κατά τη στιγμή της ενδοκοινοτικής αποκτήσεως αυτών».

Η απόφαση αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής νομικού προσώπου ιδιωτικού δικαίου (ΝΠΙΔ) μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα κατά της τεκμαιρόμενης απόρριψης επιφύλαξης που υπέβαλε επί της φορολογικής δήλωσης του φορολογικού έτους 2023. Το προσφεύγον ζητούσε την ακύρωση της σιωπηρής απόρριψης, την ανάκληση της δήλωσης και την επιστροφή αχρεωστήτως καταβληθέντος φόρου εισοδήματος ύψους €1.642.597,23. Ισχυρίστηκε ότι συνολικά έσοδα ύψους €5.035.487,15 (από μερίσματα, τόκους και υπεραξία τίτλων) δεν υπόκεινται σε φορολογία εισοδήματος, καθώς πραγματοποιούνται προς εκπλήρωση του κοινωφελούς σκοπού του. Η Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών απέρριψε την προσφυγή ως νόμω αβάσιμη, κρίνοντας ότι, σύμφωνα με το άρθρο 45 παρ. γ΄ του ν.4172/2013 και τις ερμηνευτικές εγκυκλίους, τα έσοδα από διαχείριση κεφαλαίου αποτελούν αντικείμενο φορολογίας, ακόμη και αν διατίθενται για την εκπλήρωση του μη κερδοσκοπικού σκοπού.

Η απόφαση αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής κατά Πράξης Διοικητικού Προσδιορισμού Φόρου Εισοδήματος φορολογικού έτους 2018. Η προσφεύγουσα είχε λάβει εισόδημα από τόκους αλλοδαπής προέλευσης ύψους 4.200,00 € (από το Ηνωμένο Βασίλειο), το οποίο αρχικά δεν είχε δηλώσει. Η προσφεύγουσα, μετά την έκδοση αρχικής τροποποιητικής δήλωσης (με την οποία δήλωσε 1.600,00 €), προσέβαλε τη δεύτερη οίκοθεν τροποποιητική δήλωση που καταχώρισε το σύνολο του ποσού. Ο κύριος ισχυρισμός της προσφεύγουσας ήταν ότι η φορολογική αρχή, κατά την οίκοθεν εκκαθάριση, προέβη σε βεβαίωση χωρίς να διαγράψει το ποσό που είχε βεβαιωθεί στην πρώτη τροποποιητική δήλωση. Η Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών απέρριψε τον ισχυρισμό ως αβάσιμο, καθώς από τα στοιχεία του TAXIS προέκυψε ότι η διαφορά του τελικού πιστωτικού υπολοίπου υπολογίστηκε ορθώς. Συνεπώς, η προσφυγή απορρίφθηκε, επικυρώνοντας τελικό πιστωτικό ποσό 401,68 €.