Η απόφαση 483/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή που υποβλήθηκε στις 14-11-2024. Η προσφυγή στρεφόταν κατά της Ατομικής Ειδοποίησης Καταβολής - Υπερημερίας του ΚΕ.Β.ΕΙΣ ΑΤΤΙΚΗΣ, συνολικού ποσού 144.841,21€, η οποία εκδόθηκε σε βάρος της προσφεύγουσας ως κληρονόμου του πατέρα της. Η προσφεύγουσα ζητούσε την ακύρωση της ειδοποίησης λόγω πλασματικής αποδοχής κληρονομιάς λόγω πλάνης και ακυρότητας ταμειακής βεβαίωσης. Η Διεύθυνση έκρινε την ενδικοφανή προσφυγή απαράδεκτη, καθώς η διαφορά ανάγεται στο στάδιο της διοικητικής εκτέλεσης και πρέπει να επιλυθεί με την άσκηση ανακοπής ενώπιον των αρμόδιων διοικητικών δικαστηρίων, σύμφωνα με το άρθρο 217 παρ. 1 του Κ.Δ.Δ., και όχι μέσω της διαδικασίας ενδικοφανούς προσφυγής του ΚΦΔ.

Η απόφαση 293/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής ως απαράδεκτης. Ο προσφεύγων αμφισβητούσε την απόφαση της Διεύθυνσης Οικονομικής Διαχείρισης της ΑΑΔΕ, με την οποία του καταλογίστηκε το ποσό των 41.673,65 € ως καταβληθείσες αποδοχές για την περίοδο 1/1/2016 έως 31/7/2019, ποσό που βεβαιώθηκε στη Δ.Ο.Υ. Λάρισας. Ο καταλογισμός βασίστηκε στην απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας περί οριστικής παύσης του. Η ΔΕΔ έκρινε ότι η προσβαλλόμενη πράξη δεν αποτελεί εκτελεστή διοικητική πράξη που εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής του άρθρου 72 του Κώδικα Φορολογικής Διαδικασίας, καθώς αφορά διαφορά που αναφύεται στο στάδιο της είσπραξης και θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί με ανακοπή.

Η παρούσα απόφαση της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή που υποβλήθηκε κατά της Ατομικής Ειδοποίησης Καταβολής – Υπερημερίας, η οποία εκδόθηκε από τον Προϊστάμενο του ΚΕ.Β.ΕΙΣ. Αττικής, για φορολογικές οφειλές συνολικού ποσού 10.198,97 ευρώ (εκ των οποίων 3.410,46 ευρώ κεφάλαιο και 6.788,48 ευρώ προσαυξήσεις), του αποβιώσαντος οφειλέτη. Ο προσφεύγων ισχυρίστηκε ότι είχε προβεί σε αποποίηση της σχετικής κληρονομιάς. Η Διεύθυνση έκρινε ότι η προσβαλλόμενη πράξη ανάγεται στο στάδιο της διοικητικής εκτέλεσης και οι αναφυόμενες διαφορές δεν επιλύονται μέσω ενδικοφανούς προσφυγής (άρθρο 72 Κ.Φ.Δ.), αλλά με την άσκηση ανακοπής ενώπιον του αρμόδιου Διοικητικού Δικαστηρίου, σύμφωνα με το άρθρο 217 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας.

Η Απόφαση 321 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής ως απαράδεκτης. Ο προσφεύγων, ως κληρονόμος του αποβιώσαντος πατέρα του, αμφισβητούσε βεβαιωμένες οφειλές ΕΝΦΙΑ (Ν. 4223/2013) των ετών 2019, 2020 και 2021, συνολικού ποσού 2.131,94€, οι οποίες αφορούσαν Ίδρυμα του οποίου ο πατέρας ήταν νόμιμος εκπρόσωπος. Ο προσφεύγων ισχυρίστηκε ότι ο πατέρας είχε παραιτηθεί και ζήτησε ακύρωση των οφειλών. Η ΔΕΔ απέρριψε την προσφυγή, κρίνοντας ότι οι οφειλές είχαν καταστεί οριστικές, καθώς δεν είχαν αμφισβητηθεί εγκαίρως από τον θανόντα ή το Ίδρυμα. Συνεπώς, η αμφισβήτηση ανάγεται πλέον στο στάδιο της διοικητικής εκτέλεσης και πρέπει να προσβληθεί με ανακοπή ενώπιον του αρμόδιου Διοικητικού Δικαστηρίου, σύμφωνα με το άρθρο 217 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, καθιστώντας την ΔΕΔ αναρμόδια.

Η απόφαση 583/08-04-2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής με ημερομηνία κατάθεσης 12-12-2024. Η προσφυγή στρεφόταν κατά της Ατομικής Ειδοποίησης Καταβολής Υπερημερίας του ΚΕΒΕΙΣ Θεσσαλονίκης, ποσού 285.441,00€, λόγω οφειλών εταιρείας. Ο προσφεύγων ζητούσε την ακύρωση, ισχυριζόμενος ότι η κοινοποίηση έγινε παρανόμως μετά την πενταετία και ότι ο ρόλος του στην εταιρεία ήταν τυπικός. Η Διεύθυνση απέρριψε την προσφυγή ως απαράδεκτη, καθώς η διαφορά ανάγεται στο στάδιο της διοικητικής εκτέλεσης (Ατομική Ειδοποίηση Καταβολής – Υπερημερίας) και όχι στον προσδιορισμό φόρου σύμφωνα με τις διατάξεις του Κώδικα Φορολογικής Διαδικασίας (ΚΦΔ) και τη νομολογία.

Η απόφαση αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής ως απαράδεκτης, η οποία είχε υποβληθεί κατά Πράξης Βεβαίωσης Οφειλής από κατάπτωση εγγυήσεων έτους 2024, ποσού 54.656,16 €. Η οφειλή προέκυψε από στεγαστικό δάνειο ειδικού καθεστώτος του 2005, το οποίο εγγυόταν το Ελληνικό Δημόσιο. Η προσφεύγουσα ζητούσε την ακύρωση ή αναστολή της πράξης λόγω εκκρεμούς έφεσης σχετικά με την υπαγωγή της στις διατάξεις του Ν.3869/2010. Το Τμήμα Α3 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απέρριψε την προσφυγή, κρίνοντας ότι η διαφορά δεν υπάγεται στο άρθρο 72 του Κώδικα Φορολογικής Διαδικασίας (ΚΦΔ), καθώς αφορά ζήτημα που ανάγεται στο στάδιο της διοικητικής εκτέλεσης και της είσπραξης, κατά των οποίων προβλέπεται ανακοπή και όχι ενδικοφανής προσφυγή.

Η απόφαση 423/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή που υποβλήθηκε στις 01-11-2024 από έναν κληρονόμο φορολογούμενου. Ο προσφεύγων στρεφόταν κατά του ποσού οφειλής του θανόντα πατέρα του για τα έτη 2010-2012 (συνολικού ύψους 23.528,74 ευρώ). Ενώ δεν αμφισβητούσε τη βασική οφειλή (€9.916,73), ζητούσε τη διαγραφή των προσαυξήσεων (€14.156,24) που του αναλογούν ως κληρονόμου (50%), ισχυριζόμενος ότι δεν έλαβε γνώση των οφειλών λόγω αλλαγής διεύθυνσης από το 2011. Η ΔΕΔ έκρινε ότι η αναφυόμενη διαφορά ανάγεται στο στάδιο της διοικητικής εκτέλεσης (κατά των ατομικών ειδοποιήσεων καταβολής), και όχι στον προσδιορισμό του φόρου. Ως εκ τούτου, η επίλυση της διαφοράς έπρεπε να γίνει μέσω της άσκησης ανακοπής ενώπιον του αρμόδιου Διοικητικού Δικαστηρίου (άρθρο 217 ΚΔΔ), καθιστώντας την ενδικοφανή προσφυγή απαράδεκτη.