Η απόφαση 1062/2021 της Ελάσσονος Ολομέλειας του Ελεγκτικού Συνεδρίου αφορά την αίτηση αναίρεσης ομόρρυθμης εταιρείας κατά της 441/2016 απόφασης του Ι Τμήματος, με την οποία είχε απορριφθεί η έφεσή της κατά δημοσιονομικής διόρθωσης ύψους 35.094,90 ευρώ. Η διόρθωση επιβλήθηκε λόγω ελλιπούς τεκμηρίωσης της προμήθειας μηχανολογικού εξοπλισμού (βυτίου και χορτοδετικής πρέσας) στο πλαίσιο συγχρηματοδοτούμενου επενδυτικού σχεδίου. Το Δικαστήριο (κατά πλειοψηφία) έκρινε ότι η προσβαλλόμενη απόφαση στερείται νόμιμης βάσης, καθώς περιείχε ανεπαρκείς, ασαφείς και αντιφατικές αιτιολογίες ως προς την ακριβή φύση και τη σοβαρότητα της διαπιστωθείσας παρατυπίας. Συνεπώς, η απόφαση 441/2016 αναιρέθηκε και η υπόθεση αναπέμπεται στο αρμόδιο Ι Τμήμα για εκ νέου εκδίκαση, με σκοπό τη διερεύνηση ουσιωδών πραγματικών ζητημάτων.

Η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (1473/2024) αφορά αίτηση αναίρεσης κατά της απόφασης 294/2024 του Διοικητικού Πρωτοδικείου Πειραιώς, η οποία ακύρωνε την ανακήρυξη της αναιρεσείουσας ως τακτικής δημοτικής συμβούλου στον Δήμο …. λόγω κωλύματος εκλογιμότητας. Το κώλυμα φερόταν να συνίσταται στην άσκηση καθηκόντων Προϊσταμένης Διεύθυνσης στην Περιφερειακή Ένωση Δήμων Αττικής (ΠΕΔΑ). Το ΣτΕ έκρινε ότι, ενόψει της στενής ερμηνείας, το κώλυμα εκλογιμότητας του άρθρου 10 παρ. 2 περ. ε´ του ν. 4804/2021 εφαρμόζεται μόνο σε οργανικές μονάδες που παράγουν διοικητικό έργο και χειρίζονται υποθέσεις των πολιτών. Καθώς η Διεύθυνση της ΠΕΔΑ ασχολείται κυρίως με την υποστήριξη και το συντονισμό των μελών-δήμων και όχι με διοικητικές υποθέσεις των δημοτών, η αναιρεσείουσα δεν εμπίπτει στο κώλυμα. Συνεπώς, η αίτηση αναίρεσης έγινε δεκτή, η πρωτόδικη απόφαση αναιρέθηκε, και η αρχική ένσταση απορρίφθηκε.

Η απόφαση 102/2025 του Ελεγκτικού Συνεδρίου απέρριψε την αίτηση αναίρεσης στρατιωτικού συνταξιούχου κατά της 2698/2020 απόφασης του ΙΙΙ Τμήματος. Η αρχική έφεση είχε απορριφθεί ως εκπρόθεσμη, καθώς στρεφόταν κατά της σιωπηρής απόρριψης ένστασης του αιτούντος για αναδρομική προσαύξηση σύνταξης. Το Δικαστήριο έκρινε ότι η σιωπηρή απόρριψη της ένστασης συντελέστηκε στις 26.6.2010. Καθώς η ετήσια προθεσμία άσκησης έφεσης έληξε στις 26.11.2011, τα συνταξιοδοτικά δεδομένα είχαν οριστικοποιηθεί πριν τη δημοσίευση του ν. 4151/2013 (29.4.2013). Συνεπώς, η υπόθεση δεν ήταν «εκκρεμής» και δεν εμπίπτει στις προβλέψεις της παραγράφου 5α του άρθρου 2 του ν. 4151/2013. Η αίτηση αναίρεσης απορρίφθηκε και διατάχθηκε η κατάπτωση του παραβόλου υπέρ του Δημοσίου.

Καταβολή αμοιβής στον Πρόεδρο του Διοικητικού Συμβουλίου :..Με τα δεδομένα αυτά και σύμφωνα με όσα έγιναν δεκτά στην προηγούμενη σκέψη, η καταβολή αποζημίωσης στον Πρόεδρο του Δ.Σ. της ..., ..., για το χρονικό διάστημα από 1.1.2012 έως και 31.5.2012, εντέλλεται νόμιμα, διότι από το περιεχόμενο της 4446/31.5.2012 απόφασης του Γενικού Γραμματέα Αποκεντρωμένης Διοίκησης ..., ως κανονιστικής διοικητικής πράξης κατά το μέρος που αφορά στον καθορισμό του ύψους της αποζημίωσης που χορηγείται στον Πρόεδρο της επιχείρησης για τις παρεχόμενες προς αυτήν υπηρεσίες, σαφώς προκύπτει ότι αυτή αναπτύσσει αναδρομική ισχύ, ανατρέχοντας στο χρόνο ανάληψης των καθηκόντων του ως Προέδρου του Δ.Σ. σύμφωνα με την 683/31.12.2011 απόφαση του Δ.Σ. της ..... Αντίθετα, η καταβολή αμοιβής στον .., μέλος του Δ.Σ. της ..., για το χρονικό διάστημα από 1.1.2012 έως και 31.5.2012, δεν εντέλλεται νόμιμα, διότι η 4446/31.5.2012 απόφαση του Γενικού Γραμματέα Αποκεντρωμένης Διοίκησης ..., κατά το μέρος που αφορά στον ορισμό του ως άνω μέλους του Δ.Σ. με πλήρη απασχόληση στην Επιχείρηση και καθορίζει τις αρμοδιότητές του, αποτελεί ατομική διοικητική πράξη, η οποία δεν έχει αναδρομική ισχύ, καθόσον δεν συντρέχει κάποια από τις προαναφερόμενες (βλ. σκέψη ΙΙ της παρούσας) εξαιρέσεις αναγνώρισης αναδρομικότητας, και συνεπώς δεν παράγει έννομα αποτελέσματα πριν από την ημερομηνία έκδοσής της. Εξάλλου, ο προβαλλόμενος με το έγγραφο επανυποβολής του χρηματικού εντάλματος ισχυρισμός της .... περί συγγνωστής πλάνης των αρμοδίων οργάνων, είναι απορριπτέος, καθόσον δεν προκύπτει ότι ο ... κατά το επίμαχο χρονικό διάστημα (1.1.2012 έως 31.5.2012), που προηγείτο της έκδοσης της 4446/31.5.2012 απόφασης του Γενικού Γραμματέα Αποκεντρωμένης Διοίκησης ..., με την οποία ορίστηκε το πρώτον ως μέλος του Δ.Σ. της ... με πλήρη απασχόληση και καθορίστηκαν οι αρμοδιότητές του, παρείχε ανάλογες υπηρεσίες στην ... υπό συνθήκες πλήρους απασχόλησης. Κατ’ ακολουθίαν των ανωτέρω, η εντελλόμενη με τα 62 έως 66, οικονομικού έτους 2012, χρηματικά εντάλματα δαπάνη, συνολικού ποσού 10.540,95 ευρώ είναι νόμιμη, όμως αυτά δεν πρέπει να θεωρηθούν λόγω λήξης του οικονομικού έτους 2012 τις πιστώσεις του οποίου βαρύνουν. Αντίθετα, η εντελλόμενη με τα 67 έως 71, οικονομικού έτους 2012, χρηματικά εντάλματα δαπάνη, συνολικού ποσού 7.625,00 ευρώ, δεν είναι νόμιμη, και ως εκ τούτου, τα εντάλματα αυτά δεν πρέπει να θεωρηθούν.

Εφαρμογή διάταξης άρθρου 12 Ν 2913/2001 σε όλους τους διοικητικά και συνταξιοδοτικά αποκατασταθέντες δυνάμει των διατάξεων των άρθρων 20-22 Ν 1543/1985 στρατιωτικούς.(..)Κατάσταση :  Εκκρεμεί αποδοχή 
Η διάταξη του άρθρου 12 του Ν 2913/2001 καταλαμβάνει όλους τους διοικητικά και συνταξιοδοτικά αποκατασταθέντες με το Ν 1543/1985 στρατιωτικούς.

Η απόφαση 461/2025 του Ελεγκτικού Συνεδρίου (Β΄ Ελάσσονα Ολομέλεια) δέχεται την αίτηση αναίρεσης ανώνυμης εταιρείας («…Α.Ε.») κατά της 1332/2020 απόφασης του Ι Τμήματος. Η εταιρεία ζητούσε την αναίρεση της απόφασης του Τμήματος που απέρριψε ως εκπρόθεσμη τη δεύτερη έφεσή της κατά δημοσιονομικής διόρθωσης ύψους 335.243,57 ευρώ. Το Τμήμα είχε βασίσει την κρίση του στο ότι η προθεσμία άσκησης της δεύτερης έφεσης ανατρέχει στον χρόνο κοινοποίησης της αρχικής καταλογιστικής πράξης. Η Ολομέλεια έκρινε ότι το Τμήμα παραβίασε ουσιώδη τύπο της διαδικασίας, ερμηνεύοντας εσφαλμένα το άρθρο 54 του π.δ/τος 1225/1981. Διευκρίνησε ότι η προθεσμία άσκησης της κατ’ εξαίρεση επιτρεπόμενης δεύτερης έφεσης αρχίζει από την κοινοποίηση της δικαστικής απόφασης που απορρίπτει την πρώτη έφεση για τυπικό λόγο. Κατά συνέπεια, αναιρείται η προσβαλλόμενη απόφαση, διατάσσεται η απόδοση του παραβόλου και η υπόθεση αναπέμπεται στο Δέκατο Τμήμα για νέα κρίση.

Συνταξιοδοτικές παροχές:Επειδή, από την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, σε συνδυασμό προς τα λοιπά διαδικαστικά έγγραφα προκύπτουν τα εξής: Με την 4864/18.03.1980 πράξη κανονισμού στρατιωτικής σύνταξης του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους απονεμήθηκε στην αναιρεσείουσα, με την ιδιότητα της διαζευγμένης θυγατέρας, σύνταξη λόγω θανάτου του πατέρα της, λοχαγού εν αποστρατεία. Η αναιρεσείουσα με την από 13.05.1987 αίτησή της προς το αναιρεσίβλητο Ταμείο, ζήτησε να της απονεμηθεί το προβλεπόμενο μέρισμα που λάμβανε ο πατέρας της ως μέτοχος του Ταμείου. Η αίτηση απορρίφθηκε με την 2430/Σ.13/8.7.1987 απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου του Ταμείου, με την αιτιολογία ότι το δικαίωμα της αναιρεσείουσας για απονομή μερίσματος, το οποίο είχε γεννηθεί στις 30.12.1980, ημερομηνία δημοσίευσης του ν. 1105/1980, είχε αποσβεστεί, διότι δεν ασκήθηκε, κατά το άρθρο 1 παρ. 14 του ν.δ. 4198/1961, εντός πενταετίας από τη γέννησή του, δηλαδή μέχρι 30.12.1985. Ακολούθως, η αναιρεσείουσα υπέβαλε την 22213/30.11.1995 αίτηση με το ίδιο αίτημα, η οποία απορρίφθηκε με την 744/Σ.6/1996 απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου του Ταμείου. Η αναιρεσείουσα άσκησε στις 8.4.1999 την επίδικη αγωγή (α.π. 1370/8.4.1999), με την οποία ζήτησε να αναγνωριστεί η υποχρέωση του αναιρεσίβλητου Ταμείου να της καταβάλει ποσό που αντιστοιχούσε στα μερίσματα που θα ελάμβανε από 30.12.1980 έως 30.3.1999. Το Διοικητικό Πρωτοδικείο .. εξέδωσε την 12640/1999 προδικαστική απόφαση και, ακολούθως, με την 1583/2001 απόφαση δέχτηκε εν μέρει την αγωγή, κρίνοντας ότι το δικαίωμα της αναιρεσείουσας να λάβει μέρισμα ήταν απαράγραπτο βάσει του άρθρου 31 του ν. 1027/1980 και ότι μπορούσε, συνεπώς, να ασκηθεί οποτεδήποτε, αναγνώρισε δε την υποχρέωση του αναιρεσίβλητου Ταμείου να της καταβάλει ποσό 3.216.931 δραχμών, που αντιστοιχούσε στα μερίσματα που θα ελάμβανε από 13.05.1987, ημερομηνία υποβολής της πρώτης αίτησής της, έως 30.3.1999. Κατά της απόφασης αυτής το Ταμείο άσκησε έφεση. Επ’ αυτής εκδόθηκε αρχικά η 1607/2004 προδικαστική απόφαση του Διοικητικού Εφετείου ..και, ακολούθως, η αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, με την οποία έγινε εν μέρει δεκτή η έφεση, μεταρρυθμίστηκε η εκκληθείσα απόφαση και κρίθηκε ότι το δικαίωμα της αναιρεσείουσας να λάβει μέρισμα δεν υπέκειτο σε χρονικούς περιορισμούς, η απορρέουσα όμως από το δικαίωμα αυτό αξίωση υπέκειτο στη διετή παραγραφή του άρθρου 48 παρ. 3 του ν.δ. 496/1974. Με τις σκέψεις αυτές το εφετείο μεταρρύθμισε την πρωτόδικη απόφαση και περιόρισε το μέρισμα που εδικαιούτο να λάβει η αναιρεσείουσα από το Ταμείο σε 2.720 ευρώ, ποσό που αντιστοιχούσε στο χρονικό διάστημα από 1.1.1996 ως 30.3.1999. 

Αξιωματικοί λιμενικού σώματος-αποστρατεία: Αυτά δεχθέν το δικάσαν Τμήμα έσφαλε ως προς την ερμηνεία και εφαρμογή των κρίσιμων διατάξεων, όπως βασίμως υποστηρίζει με την κρινόμενη αίτησή του το Ελληνικό Δημόσιο, καθόσον, όπως προκύπτει από τις ισχύουσες κατά το χρόνο αποστρατείας του αναιρεσίβλητου διατάξεις, η προαγωγή ομοιόβαθμου νεότερου στην επετηρίδα στη θέση του Αρχηγού του Λιμενικού Σώματος δεν επέφερε για τον παραλειφθέντα αναιρεσίβλητο την κρίση «ευδοκίμως τερματίσας τη σταδιοδρομία του». Συνεπώς, κατά την κρίση της πλειοψηφίας η διάταξη της παρ.2 του άρθρου 6 του ν.2838/2000 δεν μπορεί να εφαρμοστεί στην περίπτωση του αναιρεσίβλητου, που αποστρατεύθηκε αυτεπάγγελτα, χωρίς την κρίση του «ευδοκίμως τερματίσαντος», υπό την ισχύ ιδρυθέντος συστήματος ιεραρχίας, προαγωγών και αποστρατείας του ν.δ.139/1969 και του ν.1339/1983, το οποίο δεν προέβλεπε τον ευδόκιμο τερματισμό της σταδιοδρομίας των αξιωματικών του Λιμενικού Σώματος, στην περίπτωση επιλογής στην Αρχηγία του Λιμενικού Σώματος νεότερου ομοιόβαθμου στην επετηρίδα, αξιωματικού.

Με την υπό κρίση αίτηση ο αναιρεσείων, πολιτικός συνταξιούχος, ζητεί την αναίρεση της 1196/2021 αποφάσεως του Τρίτου Τμήματος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, με την οποία απορρίφθηκε, ως εκπροθέσμως ασκηθείσα, η από 30.10.2013 (με Α.Β.Δ. 2124/2013) έφεσή του, με την οποία προσέβαλε, κατά την ανέλεγκτη αναιρετικά εκτίμηση του περιεχομένου του δικογράφου από το Τμήμα, την τεκμαιρόμενη, λόγω άπρακτης παρόδου τριμήνου, απόρριψη από την Επιτροπή Ελέγχου Πράξεων Κανονισμού Συντάξεων (Ε.Ε.Π.Κ.Σ.) του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους (Γ.Λ.Κ.) της 125027/6.9.2011 ένστασής του κατά της 28081/2011 πράξης κανονισμού σύνταξης της 42ης Διεύθυνσης του Γ.Λ.Κ.(...)Σύμφωνα, επομένως, με όσα έγιναν δεκτά στις σκέψεις 9 έως 13 ο πρώτος λόγος αναιρέσεως πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος, διότι, εφόσον στις διατάξεις του Συνταξιοδοτικού Κώδικα δεν τάσσεται ορισμένη προθεσμία, εντός της οποίας οφείλει να αποφανθεί η Επιτροπή Ελέγχου Πράξεων Κανονισμού Συντάξεων, η απόρριψη της 125027/6.9.2011 ένστασης του αναιρεσείοντος τεκμαίρεται ότι επήλθε με την άπρακτη πάροδο τριμήνου από την υποβολή της, από την οποία άρχεται και η ετήσια προθεσμία προσβολής της σιωπηρής απόρριψής της με έφεση ενώπιον του αρμοδίου Τμήματος του Ελεγκτικού Συνεδρίου (ΕλΣυν Ολ. 2018/2020, πρβ. Ολ. 423/2018). Επομένως, ορθά κρίθηκε από το δικάσαν Τμήμα, ότι η συμπλήρωση του τριμήνου από την κατάθεση της ανωτέρω ένστασης συντελέσθηκε στις 6.12.2011 και η ετήσια προθεσμία για την άσκηση κατ’ αυτής έφεσης (αφαιρουμένου του χρονικού διαστήματος των δικαστικών διακοπών από 1.7.2011 έως 15.9.2011) εξέπνευσε στις 22.2.2013, με συνέπεια η άπρακτη πάροδος αυτής να έχει καταστήσει οριστικά τα συνταξιοδοτικά δεδομένα του αναιρεσείοντος σε χρόνο προγενέστερο της δημοσίευσης του ν. 4151/2013 (29.4.2013). Ως εκ τούτου, ορθά κρίθηκε περαιτέρω με την αναιρεσιβαλλομένη ότι η υπόθεσή του δεν καταλαμβάνεται από τις ρυθμίσεις της παρ. 5α του νόμου αυτού, επειδή δεν ήταν εκκρεμής κατά την έναρξη ισχύος του, και ότι δεν υφίσταται ρητή διάταξη που να επιτρέπει την επανάκριση οριστικώς περαιωθεισών συνταξιοδοτικών υποθέσεων.Κατ’ ακολουθίαν των ανωτέρω πρέπει η κρινόμενη αίτηση να απορριφθεί και να διαταχθεί η κατάπτωση του παραβόλου που κατατέθηκε για την άσκησή της υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου, σύμφωνα με το άρθρο 310 παρ. 1 του ν. 4700/2020.

Εγκυρότητα ή μη κατάσχεσης εις χείρας τρίτου στηριζόμενης σε απόγραφο τελεσίδικης απόφασης, η οποία στη συνέχεια αναιρέθηκε. Ύψος και ποσοστό τόκου που καταβάλλεται στον επισπεύδοντα την κατάσχεση.(..)Κατάσταση : Εκκρεμεί αποδοχή 
Η επιβληθείσα κατάσχεση εις χείρας του Ελληνικού Δημοσίου ως τρίτου δυνάμει απογράφου τελεσίδικης απόφασης, η οποία στη συνέχεια αναιρέθηκε, παραμένει τυπικά ισχυρή, αφού δεν έχει απαγγελθεί με δικαστική απόφαση η ακυρότητά της, όμως η αρμόδια υπηρεσία του Ελληνικού Δημοσίου δεν μπορεί να καταβάλει το ποσόν για το οποίο έχει εκδοθεί το ανωτέρω απόγραφο στον επισπεύδοντα την κατάσχεση, αλλά ούτε και στον καθ’ ού η εκτέλεση. Υποχρεούται να καταβάλει τα ποσά για τα οποία έχουν εκδοθεί άλλα απόγραφα. Οι τόκοι αυτών πρέπει να υπολογισθούν μέχρι την ημέρα της πληρωμής με το οριζόμενο από το νόμο γα τον τόκο υπερημερίας ποσοστό (345 Α.Κ.) και όχι με το προβλεπόμενο από το άρθρο 21 του ΝΔ 26/1944 τόκο υπερημερίας για τις οφειλές του Δημοσίου. (ομοφ.)