Αυτοδίκαιη αργία διπλωματικού υπαλλήλου συνεπεία έκδοσης καταδικαστικής δικαστικής απόφασης.(...)Για τη θέση σε αυτοδίκαιη αργία διπλωματικού υπαλλήλου, αρκεί η έκδοση καταδικαστικής απόφασης δικαστηρίου οποιουδήποτε βαθμού δικαιοδοσίας (ομόφ.). Ως στέρηση της προσωπικής ελευθερίας και προϋπόθεση θέσεως σε αυτοδίκαιη αργία νοείται η επιβολή στερητικής της ελευθερίας ποινής, έστω και αν δεν εκτελέσθηκε με εγκλεισμό σε φυλακή, αλλά ανεστάλη κατ’ άρθρο 99 παρ. 1 Π.Κ. (πλειοψ.).

Αυτοδίκαιη αργία υπαλλήλου, λόγω στέρησης της προσωπικής του ελευθερίας.(..)Κατάσταση : Μη αποδεκτή 
Η στέρηση της προσωπικής ελευθερίας του υπαλλήλου που προβλέπεται από την παράγραφο 1α του άρθρου 107 του ν. 3584/2007 «Κώδικας Κατάστασης Δημοτικών και Κοινοτικών Υπαλλήλων», όπως αυτό έχει τροποποιηθεί από τις διατάξεις του άρθρου πρώτου, υποπαράγραφος Ζ3 του ν. 4093/2012, νοείται ως πραγματικό γεγονός, δηλαδή, ως φυσική κατάσταση κατά την οποία ο υπάλληλος έχει πράγματι στερηθεί την ελευθερία του και επομένως, η Διοίκηση, δεν νομιμοποιείται να εκδώσει διαπιστωτική πράξη θέτοντας σε αυτοδίκαιη αργία υπάλληλο ΟΤΑ, στον οποίο επιβλήθηκε, ύστερα από πρωτοβάθμια ή δευτεροβάθμια απόφαση ποινικού δικαστηρίου, ποινή στερητική της προσωπικής του ελευθερίας με αναστολή. (ομοφ.)

Πειθαρχική ποινή δημοσίου υπαλλήλου – Αυτοδίκαιη αργία – Επάνοδος στην υπηρεσία.(..)Κατάσταση : Αποδεκτή 
Προκειμένου περί της αυτοδίκαιης αργίας, αρκεί για την υποχρεωτική επέλευσή της να υφίσταται η στέρηση της προσωπικής ελευθερίας του δημοσίου υπαλλήλου συνεπεία εντάλματος φυλακίσεως ή δικαστικής απόφασης ή πειθαρχικής περί απολύσεως αυτού απόφασης. Η κατάσταση της αυτοδίκαιης αργίας του υπαλλήλου, λόγω στέρησης της προσωπικής του ελευθερίας, αρχίζει από την έκδοση του εντάλματος φυλακίσεως ή τη δημοσίευση της δικαστικής απόφασης και διαρκεί για όσο χρονικό διάστημα υπάρχει ο λόγος (προφυλάκιση ή φυλάκιση) για τον οποίο ο υπάλληλος μετέπεσε σε αυτή. Αν ο λόγος αυτός εκλείψει, ο υπάλληλος επανέρχεται αυτοδικαίως στην ενεργό υπηρεσία. Ο λόγος αυτός δεν εκλείπει με την απόλυση με εγγύηση. Αν ακολουθήσει αποφυλάκιση αυτού όχι όμως με εγγύηση, αλλά με περιοριστικούς όρους, τότε ο προφυλακισθείς υπάλληλος επανέρχεται στην ενεργό υπηρεσία, αφού πλέον δεν διατελεί σε περιορισμό της προσωπικής του ελευθερίας.

Επάνοδος στην υπηρεσία υπαλλήλου που έχει τεθεί σε αυτοδίκαιη αργία.(..)Κατάσταση :  Εκκρεμεί αποδοχή 
α) Δημόσιος υπάλληλος, ο οποίος έχει τεθεί σε αυτοδίκαιη αργία συνεπεία καταδίκης του σε στερητική της ελευθερίας ποινή με απόφαση πρωτοβάθμιου δικαστηρίου, δεν επανέρχεται στην υπηρεσία έστω και αν απολύθηκε με περιοριστικούς όρους, λόγω του ανασταλτικού αποτελέσματος της έφεσής του. β) Η Διοίκηση δεν δύναται, κατ’ εφαρμογή του άρθρου 155 του Ν 3528/2007, να εκδώσει διαπιστωτική πράξη απόλυσης από την υπηρεσία υπαλλήλου, λόγω συμπληρώσεως ορίου ηλικίας και τριακονταπενταετίας κατά την διάρκεια της καταστάσεως αργίας.

Αυτοδίκαιη αργία δημοσίου υπαλλήλου σε περίπτωση καταδίκης του με απόφαση ποινικού δικαστηρίου, χωρίς πραγματική στέρησή της με εγκλεισμό του σε χώρο κράτησης.(..)Κατάσταση : Αποδεκτή 
Η καταδίκη δημοσίου υπαλλήλου σε ποινή στερητική της ελευθερίας, η οποία δεν επιφέρει και πραγματική στέρησή της, λόγω αναστολής εκτέλεσης της ποινής, ή μετατροπής της σε χρηματική και καταβολής του σχετικού ποσού ή άσκησης έφεσης με ανασταλτικό αποτέλεσμα ή παραγραφής της ποινής, κατά το άρθρο 2 παρ.1 του ν. 4043/2012, δεν συνεπάγεται τη περιέλευση του υπαλλήλου που καταδικάστηκε σε κατάσταση αυτοδίκαιης αργίας. (ομοφ.)

Κοινοποίηση διατάξεων πειθαρχικού δικαίου

Συνημμ.Άρθρα 103 και 104 του Υπαλληλικού Κώδικα (Ν 3528/2007) όπως αυτά αντικατάσταθηκαν με τις διατάξεις του Ν. 4093/20012 (ΦΕΚ Α' 222, διευρύνοντας τις περιπτώσεις υπό τη συνδρομή των οποίων οι υπάλληλοι τίθενται σε αυτοδίκαιη αργία.

Βάση υπολογισμού της επιβληθείσας, σε βάρος μετακλητού υπαλλήλου της Βουλής, πειθαρχικής ποινής του προστίμου, κατ' εφαρμογή των διατάξεων των άρθρων 113 και 144 παρ. 1 και 5 του ισχύοντος Υπαλληλικού Κώδικα.(...)Ως βάση υπολογισμού της επιβληθείσας, σε βάρος μετακλητού υπαλλήλου της Βουλής, πειθαρχικής ποινής του προστίμου, λαμβάνονται οι μηνιαίες αποδοχές του ανωτέρω υπαλλήλου, μετά από αφαίρεση των κατά νόμο κρατήσεων, τις οποίες αυτός θα εισέπραττε, εάν δεν είχε τεθεί σε αργία, κατά τον τελευταίο μήνα πριν την αυτοδίκαιη απόλυσή του.ΑΠΟΔΕΚΤΗ

Θέση υπαλλήλου σε αργία – Υπολογισμός χρόνου αργίας ως πραγματικής ή μη δημόσιας υπηρεσίας – Μη έκδοση αμετάκλητης απόφασης επί ασκηθείσης πειθαρχικής δίωξης.(..)Κατάσταση : Αποδεκτή 
Εκκρεμούσης πειθαρχικής υποθέσεως ενώπιον του Δευτεροβάθμιου Πειθαρχικού Συμβουλίου, κατόπιν ασκήσεως ενστάσεως εκ μέρους του υπαλλήλου, στον οποίο επεβλήθη η πειθαρχική ποινή της οριστικής παύσης, ο χρόνος της διανυόμενης αργίας, δεν δύναται να υπολογισθεί ως χρόνος πραγματικής δημόσιας υπηρεσίας για την αυτοδίκαιη απόλυση του υπαλλήλου, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 155 του Υπαλληλικού Κώδικα, λόγω μη υπάρξεως αμετάκλητης απόφασης επί της ασκηθείσης πειθαρχικής δίωξης. (ομοφ.)

Αποζημίωση για την αποκατάσταση της ζημίας που, κατά τους ισχυρισμούς του, υπέστη εξαιτίας της παράνομης θέσεώς του σε αργία και της στερήσεως, για τον λόγο αυτό, του ημίσεος των αποδοχών του, καθώς και ποσό 15.000 ευρώ ως χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης.(...)Επειδή, στο άρθρο 103 παρ. 2 του Υπαλληλικού Κώδικα (ν. 2683/1999 Α΄ 19), ορίζεται ότι: «Τίθεται αυτοδίκαια σε αργία ο υπάλληλος στον οποίο επιβλήθηκε η ποινή της οριστικής παύσης. Η αργία αρχίζει από την κοινοποίηση της πειθαρχικής αποφάσεως και λήγει την τελευταία ημέρα της προθεσμίας άσκησης προσφυγής ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας ή την ημέρα που δημοσιεύθηκε η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας εφόσον έχει ασκηθεί προσφυγή». Όπως έχει κριθεί, η αυτοδίκαια θέση υπαλλήλου σε κατάσταση αργίας, σε περίπτωση κατά την οποία έχει επιβληθεί σε αυτόν, με απόφαση πειθαρχικού συμβουλίου η ποινή της οριστικής παύσεως, δεν επιφέρει την λύση της υπαλληλικής σχέσεως ούτε την απώλεια της οργανικής θέσεως ή του κατεχομένου από τον υπάλληλο βαθμού ούτε αποτελεί πράξη απολύσεως του υπαλλήλου από την υπηρεσία ή πράξη εκτελέσεως της σχετικής αποφάσεως του πειθαρχικού συμβουλίου, αλλά συνιστά προσωρινό διοικητικό μέτρο, το οποίο συνεπάγεται την, για λόγους δημοσίου συμφέροντος, διακοπή της ενεργού ασκήσεως των υπηρεσιακών καθηκόντων των υπαλλήλων, κατά τη διάρκεια της εκκρεμότητας της πειθαρχικής του υποθέσεως (ΣτΕ 2163/2004 7μ., επίσης πρβλ. ΣτΕ 1990/2014 Ολομ., 3622/2012, 4919/1995, 1241/1993, 140/1992, 1506/1989, 4635/1987). Εξάλλου, όπως προκύπτει από την διατύπωση της διατάξεως του άρθρου 103 παρ. 2 του Υπαλληλικού Κώδικα, η διάταξη αυτή δεν τροποποιήθηκε, τόσο ως προς τις διαδικαστικές, όσο και ως προς τις ουσιαστικές προϋποθέσεις θέσεως του υπαλλήλου σε καθεστώς αυτοδίκαιης αργίας, μετά την πρόβλεψη, με τις προαναφερθείσες διατάξεις του άρθρου 15 του ν. 2839/2000, οι οποίες τροποποίησαν τις ανωτέρω διατάξεις του Υπαλληλικού Κώδικα, ενστάσεως κατά των πειθαρχικών αποφάσεων των πρωτοβαθμίων συμβουλίων. Το γεγονός δε αυτό, σε συνδυασμό με το ότι η αυτοδίκαια αργία υπαλλήλου δεν αποτελεί, κατά τα ήδη εκτεθέντα, πράξη εκτελέσεως της πειθαρχικής αποφάσεως, αλλά διοικητικό μέτρο που αποβλέπει στην προστασία του δημοσίου συμφέροντος, δικαιολογεί την εφαρμογή του μέτρου αυτού, αμέσως μετά την έκδοση της αποφάσεως περί οριστικής παύσεως του υπαλλήλου από το πρωτοβάθμιο πειθαρχικό συμβούλιο. Εξάλλου, τυχόν αντίθετη ερμηνευτική εκδοχή, που θα εξαρτούσε την εφαρμογή του διοικητικού αυτού μέτρου από την προηγούμενη έκδοση αποφάσεως του δευτεροβάθμιου πειθαρχικού συμβουλίου, θα αναιρούσε, λόγω της καθυστερήσεως, τον επιδιωκόμενο με το μέτρο αυτό σκοπό της άμεσης διασφαλίσεως του δημοσίου συμφέροντος, το οποίο επιβάλλει την άμεση απομάκρυνση του διωκόμενου υπαλλήλου από την ενεργό υπηρεσία. Κατόπιν τούτων πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος ο προβαλλόμενος λόγος ότι το δικάσαν δικαστήριο ερμήνευσε εσφαλμένα τις διατάξεις των άρθρων 103 παρ. 2, 104, 121, 142, 144, 145 του Υπαλληλικού Κώδικα, δεχόμενο ότι για την αυτοδίκαιη αργία αρκεί η έκδοση αποφάσεως του πρωτοβαθμίου πειθαρχικού συμβουλίου περί οριστικής παύσεως του υπαλλήλου, χωρίς να απαιτείται η έκδοση αποφάσεως και από το δευτεροβάθμιο πειθαρχικό συμβούλιο.8. Επειδή, κατόπιν τούτων η κρινόμενη αίτηση πρέπει να απορριφθεί στο σύνολό της.Δια ταύταΑπορρίπτει την αίτηση.

Εφαρμογή ή μη, των διατάξεων των άρθρων 103 και 104 του Ν. 3528/2007 περί θέσεως σε αργία των δημοσίων υπαλλήλων και υπαλλήλων Ν.Π.Δ.Δ., όπως ισχύουν σήμερα μετά την αντικατάστασή τους, και στο προσωπικό του Οργανισμού Γεωργικών Ασφαλίσεων.(..)Κατάσταση : Αποδεκτή 
Οι διατάξεις των άρθρων 103 και 104 του Ν. 3528/2007 «Κώδικας Δημοσίων Πολιτικών Διοικητικών Υπαλλήλων και Υπαλλήλων Ν.Π.Δ.Δ.», περί θέσεως σε αργία των δημοσίων υπαλλήλων και υπαλλήλων Ν.Π.Δ.Δ., όπως ισχύουν σήμερα μετά την αντικατάστασή τους, αντίστοιχα, με τις περ.1 και 2 της υποπαραγράφου Ζ.3 άρθρου πρώτου του Ν. 4093/2012, τυγχάνουν εφαρμογής και στο προσωπικό του Οργανισμού Γεωργικών Ασφαλίσεων (Ο.Γ.Α.), ως Δημόσιο Οργανισμό, ήτοι, κρατικό φορέα, ρητά, συμπεριλαμβανόμενο στον δημόσιο τομέα, κατά τη διάταξη της παρ.6 του άρθρου 1 του Ν.1256/1982, ενώ, εξάλλου, οι διατάξεις των άρθρων 29 και 30 του Κανονισμού Καταστάσεως Προσωπικού του Ο.Γ.Α., περί θέσεως του προσωπικού του Ο.Γ.Α. σε αυτοδίκαιη ή δυνητική αργία και επιβολής του μέτρου αναστολής άσκησης των καθηκόντων του, δεν είναι αυστηρότερες των διατάξεων των άρθρων 103 και 104 του Υπαλληλικού Κώδικα. (ομοφ.)