Αποζημίωση και χρηματική ικανοποίηση προς αποκατάσταση της ζημίας και της ηθικής βλάβης που υπέστη από βαρύτατο τραυματισμό εξαιτίας πτώσεως δένδρου στον προαύλιο χώρο του νοσοκομείου, όπου εργαζόταν ως νοσηλεύτρια, οφειλόμενης σε παραλείψεις οργάνων του αναιρεσείοντος ιδρύματος.(....)Ειδικότερα, ο προβαλλόμενος λόγος ότι η βλάβη της υγείας της αναιρεσίβλητης οφειλόταν σε απρόβλεπτο γεγονός και ότι ακόμη και με τη λήψη κατάλληλων μέτρων δεν θα μπορούσε να αποτραπεί, δεν υπάρχει δε για την ταυτότητα του νομικού και πραγματικού λόγου αιτιώδης σύνδεσμος μεταξύ της επελθούσης ζημίας της αναιρεσίβλητης και των προαναφερομένων παραλείψεων οργάνων του αναιρεσείοντος είναι απορριπτέος. Και τούτο διότι, όπως με νόμιμη κατ’ αρχήν και επαρκή αιτιολογία έκρινε το δικάσαν δικαστήριο, η απόσπαση κλώνων των δένδρων ιδίως σε περίπτωση κακοκαιρίας δεν μπορεί να θεωρηθεί απρόβλεπτο και αναπόφευκτο γεγονός αλλά πιθανό, κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας και δυνάμενο να αποφευχθεί με την καταβολή της επιμέλειας του μέσου συνετού ανθρώπου (αποκοπή των κλάδων) και συνεπώς η πτώση του κλάδου στον προαύλιο χώρο του αναιρεσείοντος και ο τραυματισμός της αναιρεσίβλητης συνδέετει αιτωδώς με υπαίτια συμπεριφορά των μελών της διοικήσεως του αναιρεσείοντος (παράλειψη να προβούν εγκαίρως στην αποκοπή των κλάδων).(....)Απορρίπτει την αίτηση.

Αποκατάσταση της ηθικής βλάβης που αυτή υπέστη εξαιτίας του τραυματισμού της, που έλαβε χώρα στις 16.10.2007, κατά τη διάρκεια της εργασίας της στο εκκαλούν Νοσοκομείο.(....)Επειδή, και ο λόγος αυτός της έφεσης περί συντρέχοντος πταίσματος της εφεσίβλητης πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος. Και τούτο, διότι η καλή λειτουργία και συντήρηση του ανωτέρω μηχανήματος (πρέσας σιδερώματος) αποτελεί υποχρέωση του εκκαλούντος Νοσοκομείου, ... συνεπώς, το Νοσοκομείο γνώριζε ή όφειλε να γνωρίζει την κατάσταση λειτουργίας του μηχανήματος, πράγμα το οποίο όμως δεν αποδείχθηκε προσηκόντως, κατά τα προεκτεθέντα στην ένατη σκέψη της παρούσας.Επειδή, ενόψει όλων των ανωτέρω, το Δικαστήριο κρίνει ότι το ένδικο ατύχημα -που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της εργασίας της εφεσίβλητης εργαζόμενης- οφείλεται αποκλειστικά στην πλημμελή συντήρηση και κακή λειτουργία της ένδικου μηχανήματος, για την οποία ευθύνεται το Νοσοκομείο, τα όργανα του οποίου δεν μερίμνησαν, ως είχαν νόμιμη (και συμβατική) υποχρέωση, και δεν έλαβαν τα κατάλληλα μέτρα για την εξασφάλιση της ασφάλειας και της υγείας της. Συνεπώς, στοιχειοθετείται αδικοπρακτική ευθύνη του Νοσοκομείου(...)Απορρίπτει την έφεση.

- Επειδή, σύμφωνα με το άρθρο 5 παρ.1 του α.ν.539/1945, όπως έχει τροποποιηθεί με το άρθρο 3 του ν.δ.3755/1957, ο εργοδότης που αρνήθηκε να χορηγήσει στο μισθωτό του τη νόμιμη κατ’ έτος άδειά του, υποχρεούται, μόλις λήξει το έτος, κατά το οποίο ο μισθωτός δικαιούται την άδεια, να καταβάλει σ’ αυτόν: α) τις αποδοχές που αντιστοιχούν στις ημέρες της άδειας και β) προσαύξηση των αποδοχών τούτων κατά 100% (δηλαδή τις αποδοχές άδειας στο διπλάσιο). Η προσαύξηση αυτή θεωρείται αστική κύρωση της υπερημερίας του εργοδότη. Γι΄ αυτό και προϋποθέτει, υπαιτιότητα τούτου, έστω και στο βαθμό της ελαφράς αμέλειας (Α.Κ. 300), η οποία όμως, (υπαιτιότητα), δεν υπάρχει όταν ο μισθωτός δεν ζήτησε την άδεια, οπότε και δεν δικαιούται την προσαύξηση. Συνεπώς το Εφετείο, που έκρινε ότι ο αναιρεσείων δεν δικαιούται την προσαύξηση των αποδοχών άδειας (για τα έτη 1990-1993), διότι δεν είχε ζητήσει την άδειά του «ενόψει επιθυμούμενης μεταφοράς της σε επόμενα έτη» και απέρριψε ως αβάσιμη κατ΄ ουσίαν την αγωγή του, ως προς την προσαύξηση αυτή, δεν παραβίασε την ως άνω διάταξη και ο πρώτος λόγος αναιρέσεως, κατά την από το άρθρο 559 παρ.1 Κ.Πολ.Δ., αντίθετή αιτίασή του πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος. Ο ίδιος λόγος, κατά την από το άρθρο 559 παρ.19 Κ.Πολ.Δ. αιτίαση, συνισταμένη στο ότι το Εφετείο «δεν αναφέρει έστω και ένα από τους λόγους που το οδήγησαν στο να σχηματίσει την πεποίθηση, ότι δεν ζήτησε ο αναιρεσείων από τον αναιρεσίβλητο να του χορηγήσει τις επίδικες άδειες», είναι απορριπτέος ως απαράδεκτος, προεχόντως διότι υπό την επίκληση της πλημμέλειας του ως άνω άρθρου πλήσσει την επί της ουσίας, ανέλεγκτη (561 παρ.1 Κ.Πολ.Δ.) κρίση του Εφετείου.

Σύμβαση μίσθωσης έργου:Με τα δεδομένα αυτά και σύμφωνα με όσα έγιναν δεκτά στην προηγούμενη σκέψη, η εν λόγω σύμβαση μίσθωσης έργου δεν είναι νόμιμη, διότι με αυτήν καλύπτονται πάγιες και διαρκείς ανάγκες του ως άνω Δήμου, εφόσον η εκτέλεση του έργου του ιατρού εργασίας δεν αποτελεί ποσοτικά περιορισμένη και παροδική ανάγκη του Δήμου, η οποία, μετά την εκτέλεση του συγκεκριμένου έργου από τον  ανάδοχο εντός  ορισμένου χρονικού διαστήματος, θα πάψει να υφίσταται, αλλά ανάγκη που ανακύπτει σε διαρκή και μόνιμη βάση. Περαιτέρω, η επίμαχη σύμβαση αποτελεί ανανέωση προγενέστερης, που είχε λήξει στις 6.11.2008, σύμβασης της εν λόγω ιατρού, και ως εκ τούτου είναι άκυρη σύμφωνα με το άρθρο 6 παρ. 1 του ν. 2527/1997. Σημειώνεται ότι η φερόμενη ως δικαιούχος απασχολείται ως ιατρός εργασίας στον πιο πάνω Δήμο με διαδοχικές συμβάσεις έργου από το έτος 2001. Εξάλλου, ο ισχυρισμός που προβάλλεται από το Δήμο  στο 5869/22.1.2009 έγγραφο, ότι δεν μπορούσε να προκηρύξει «θέση για πρόσληψη μόνιμου προσωπικού», δεδομένου ότι στον Οργανισμό Εσωτερικής Υπηρεσίας (Ο.Ε.Υ.) του Δήμου δεν προβλέπεται οργανική θέση ιατρού εργασίας,  δεν ευσταθεί, διότι το στοιχείο αυτό δεν νομιμοποιεί τον Δήμο να καλύπτει τις πάγιες και διαρκείς υπηρεσιακές ανάγκες του με τη σύναψη συμβάσεων μίσθωσης έργου, αλλά αντιθέτως επιβάλλει τη σύσταση αντίστοιχης οργανικής θέσης στον Ο.Ε.Υ. του Δήμου για την  εξυπηρέτηση της ως άνω πάγιας και διαρκούς ανάγκης. Τέλος, ο ισχυρισμός του Δήμου ότι η απασχόληση ιατρού εργασίας είναι υποχρεωτική για κάθε εργοδότη, προκειμένου να συμμορφωθεί στις διατάξεις του ν.1568/1985, προβάλλεται αλυσιτελώς, εφόσον η συμμόρφωση του Δήμου στις επικαλούμενες υποχρεώσεις που απορρέουν από τις διατάξεις του ν.1568/1985 και της 88555/30.9.1988 Κοινής Υπουργικής Απόφασης δεν επιτρέπεται να γίνεται κατά παράβαση της αρχής της νομιμότητας. Κατ’ ακολουθία των ανωτέρω, η εντελλόμενη δαπάνη είναι μη νόμιμη και το επίμαχο χρηματικό ένταλμα δεν πρέπει να θεωρηθεί.

Καταβολή αναδρομικών αποδοχών- Αστική ευθύνη δημοσίου:..Επειδή, υπό τα ανωτέρω δεδομένα, στην προκειμένη περίπτωση, αφού με την 4065/1998 απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας ακυρώθηκε, για τυπικό λόγο (για μη νόμιμη σύνθεση του ειδικού εκλεκτορικού σώματος) η 208/28.7.1993 πράξη του Πρύτανη του ... Πανεπιστημίου, με την οποία ο αναιρεσίβλητος είχε διορισθεί, αρχικά, σε μόνιμη θέση Δ.Ε.Π. της βαθμίδας του Αναπληρωτή Καθηγητή, ο εκ νέου διορισμός του ανωτέρω, με την 318/29.11.1999 πράξη του Αντιπρύτανη, σε συμμόρφωση προς την ως άνω ακυρωτική απόφαση, έπρεπε, κατά τα ήδη εκτεθέντα στη σκέψη 3, να ανατρέξει στο χρόνο του αρχικού διορισμού, ως προς όλες τις συνέπειες, στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η λήψη αναδρομικών αποδοχών. Ως εκ τούτου, η παράλειψη των οργάνων του Πανεπιστημίου να προσδώσουν αναδρομικότητα στον εκ νέου διορισμό του αναιρεσιβλήτου και η μη καταβολή σ’ αυτόν αποδοχών, για το χρονικό διάστημα από της διακοπής της μισθοδοσίας του (1.3.1999) μέχρι την εκ νέου ανάληψη των καθηκόντων του (18.2.2000), αποτελούσαν παράνομες παραλείψεις, κατά την έννοια των διατάξεων των άρθρων 105-106 του ΕισΝΑΚ, οι οποίες γέννησαν ευθύνη του ως άνω νομικού προσώπου προς αποκατάσταση της ζημίας του αναιρεσιβλήτου από τη μη καταβολή των αποδοχών αυτών. Εφόσον δε η επίδικη αξίωση του αναιρεσιβλήτου θεμελιωνόταν στο παράνομο των εν λόγω παραλείψεων, το δικάσαν δικαστήριο ορθά, σύμφωνα με τα προβλεπόμενα στο άρθρο 80 παρ. 2 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας (ν. 2717/1999, Α΄ 97), προέβη παρεμπιπτόντως σε κρίση για τη νομιμότητα των παραλείψεων αυτών. Η ως άνω δε κρίση του δικαστηρίου της ουσίας είναι νομίμως και επαρκώς αιτιολογημένη και τα περί του αντιθέτου προβαλλόμενα με την παρούσα αίτηση α) περί ελλείψεως της προϋποθέσεως του παρανόμου του νέου διορισμού, λόγω μη προσβολής του, β) περί ελλείψεως προσφόρου αιτιώδους συναφείας μεταξύ της από 17.12.1992 ακυρωθείσας συνεδριάσεως του εκλεκτορικού σώματος και της από 14.5.1999 εκ νέου συνεδριάσεως αυτού και γ) περί ελλείψεως υπαιτιότητας των οργάνων του Πανεπιστημίου, ως προς την καθυστέρηση ολοκληρώσεως της διαδικασίας του διορισμού, είναι απορριπτέα ως αβάσιμα.Επειδή, κατόπιν των ανωτέρω, εφόσον δεν προβάλλεται άλλος λόγος αναιρέσεως, η υπό κρίση αίτηση πρέπει να απορριφθεί στο σύνολό της.

ΠΡΟΜΗΘΕΙΕΣ:Με αυτά τα δεδομένα και σύμφωνα με όσα έγιναν δεκτά στη μείζονα σκέψη της παρούσας, η κρινόμενη δαπάνη είναι μη νόμιμη κατά το μέρος που αφορά στην παροχή γάλακτος και στο ως άνω εκπαιδευτικό προσωπικό των βρεφονηπιακών σταθμών, διότι οι συγκεκριμένες ειδικότητες του προσωπικού αυτού (νηπιαγωγοί, βρεφονηπιοκόμοι, βοηθοί βρεφονηπιοκόμοι και κλητήρας), δεν περιλαμβάνονται μεταξύ των δικαιούχων των ειδών ατομικής προστασίας, που αναλυτικά αναφέρονται στην ως άνω Κ.Υ.Α. 53361/2.10.2006, ούτε απασχολούνται κατ’ αποκλειστικότητα και καθόλη τη διάρκεια του ωραρίου τους στις αναφερόμενες στην ανωτέρω Κ.Υ.Α. εργασίες ή χώρους. Ο ισχυρισμός του ν.π.δ.δ. ότι οι ανωτέρω εργαζόμενοι δικαιούνται γάλακτος αφού δικαιούνται και τα γάντια ελαστικής χρήσεως, ως μέσα ατομικής προστασίας, που τους προστατεύουν από τις εκκρίσεις των παιδιών κατά τα τάισμα, το άλλαγμα και την εξυπηρέτηση των σωματικών τους αναγκών, προβάλλεται όλως αβασίμως, καθόσον τα ως άνω πρόσωπα δεν περιλαμβάνονται, όπως ήδη και ανωτέρω ελέχθη, στα πρόσωπα που, σύμφωνα με την ως άνω Κ.Υ.Α., δικαιούνται τα ελαστικά γάντια μίας χρήσης.(..)Εντούτοις, λαμβανομένου υπόψη ότι και στο παρελθόν το ως άνω ν.π.δ.δ. είχε προβεί στην προμήθεια γάλακτος για το ως άνω προσωπικό, χωρίς να τεθεί ζήτημα ως προς τη μη νομιμότητα της σχετικής προμήθειας, το Κλιμάκιο κρίνει ότι τα αρμόδια όργανα του νομικού αυτού προσώπου ενεργώντας την ως άνω προμήθεια δεν είχαν πρόθεση καταστρατήγησης των κειμένων διατάξεων, αλλά συγγνωστώς, υπέλαβαν ότι μπορούσαν νομίμως να προβούν στην προμήθεια γάλακτος και για το εκπαιδευτικό προσωπικό των βρεφονηπιακών του σταθμών, πεποίθηση, η οποία δεν δύναται εφεξής και μετά την κοινοποίηση και της παρούσας πράξης, να αιτιολογεί την προμήθεια γάλακτος για το ως άνω προσωπικό.

Σύμβαση μίσθωσης έργου: Με τα δεδομένα αυτά και σύμφωνα με όσα έγιναν δεκτά στη νομική σκέψη που προηγήθηκε, η 29133/1.10.2013 απόφαση της Προϊσταμένης του Τμήματος Αυτοδιοίκησης και Νομικών Προσώπων Θεσσαλονίκης (εκδοθείσα κατ’ εντολήν του Γενικού Γραμματέα Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας – Θράκης), με την οποία εγκρίθηκε η πρόσληψη των ως άνω ιατρών είναι νομικώς πλημμελής, δεδομένου ότι η απλή παραπομπή, στο σώμα αυτής, στις ως άνω κρίσιμες αποφάσεις του Δ.Σ. του ΔΗ.ΚΕ.Κ.Π.Α.ΚΕ. και του Δημοτικού Συμβουλίου  δεν συνιστά νόμιμη, σαφή και ειδική αιτιολογία κατά τους ορισμούς του άρθρου 6 παρ. 1 του ν. 2527/1997. Εξάλλου, μεταξύ των καταστατικών σκοπών του νομικού προσώπου, σύμφωνα με την 74/6.5.2011 (ΦΕΚ Β΄ 1257) απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου ……….., με τίτλο «Συγχώνευση των Ν.Π.Δ.Δ. των πρώην Δήμων που συνέστησαν το Δήμο …….., σε ένα ενιαίο Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου», περιλαμβάνεται τόσο η παροχή ιατροκοινωνικής προστασίας στα μέλη των Κ.Α.Π.Η., όσο και η καθημερινή φύλαξη, φροντίδα και διατροφή των παιδιών εργαζομένων γονέων της περιοχής του Δήμου, με αποτέλεσμα τα καθήκοντα αυτά να ανακύπτουν σε μόνιμη βάση, καλύπτοντας πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Επομένως, τα ανατιθέμενα στους φερόμενους ως δικαιούχους ιατρούς «έργα» ανάγονται στη συνήθη λειτουργική δραστηριότητα του ως άνω νομικού προσώπου, για την κάλυψη των αναγκών του οποίου απασχολήθηκαν. Προς επίρρωση των ανωτέρω, η παροχή των ως άνω «έργων» - ιατρικών υπηρεσιών εμπίπτει, σύμφωνα με το άρθρο 3 του Οργανισμού Εσωτερικής Υπηρεσίας του ν.π.δ.δ. (υπ’ αριθμ. 50250/30.7.2013 απόφαση του Γενικού Γραμματέα Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας - Θράκης, ΦΕΚ Β΄ 2210/9.9.2013, όπως αυτός δημοσιεύθηκε μετά τη σύναψη των επίμαχων συμβάσεων), στον κύκλο των αρμοδιοτήτων του εν λόγω νομικού προσώπου που υπάγονται πλέον στα Τμήματα Κοινωνικής Υπηρεσίας Κ.Α.Π.Η. και Προσχολικής Αγωγής / Διεύθυνση του ΔΗ.ΚΕ.Κ.Π.Α.ΚΕ.. Ως εκ τούτου, δεν δύναται να υποστηριχθεί βασίμως ότι οι ανατιθέμενες κατά τα ανωτέρω ιατρικές υπηρεσίες κατατείνουν στην παραγωγή ενός πρόσκαιρου και ποσοτικά μετρήσιμου αποτελέσματος. Επομένως, οι επίμαχες συμβάσεις, εφόσον καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες του ΔΗ.ΚΕ.Κ.Π.Α.ΚΕ., είναι αυτοδικαίως άκυρες και οι σχετικές δαπάνες για την καταβολή αμοιβής στους αναδόχους ιατρούς πρέπει να θεωρηθούν μη νόμιμες. Πλην όμως, ενόψει της προκύπτουσας άμεσης και αδήριτης ανάγκης για συνέχιση της εύρυθμης λειτουργίας και των δράσεων, τουλάχιστον για τους συμφωνηθέντες 12 μήνες, τόσο των Κ.Α.Π.Η. όσο και των Παιδικών Σταθμών της περιοχής του ενδιαφερόμενου Δήμου και, συγκεκριμένα, της παροχής ιατροφαρμακευτικής φροντίδας, συνταγογράφησης φαρμάκων και στήριξης στους χρήστες των υπηρεσιών των εν λόγω Κ.Α.Π.Η., καθώς και παρακολούθησης και ελέγχου της υγείας των φιλοξενούμενων στους Παιδικούς Σταθμούς νηπίων, το Κλιμάκιο κρίνει ότι τα αρμόδια όργανα του νομικού προσώπου χωρίς πρόθεση καταστρατήγησης των οικείων διατάξεων υπέλαβαν ότι μπορούσαν να προβούν στη σύναψη των ελεγχόμενων συμβάσεων παροχής ιατρικών υπηρεσιών ετήσιας διάρκειας για την κάλυψη των αντίστοιχων αναγκών των Κ.Α.Π.Η και των Παιδικών Σταθμών του οικείου Δήμου με τους φερόμενους ως δικαιούχους ιατρούς. Κατ’ ακολουθίαν των ανωτέρω, τα ελεγχόμενα χρηματικά εντάλματα, καθώς και όσα τυχόν εκδοθούν για την ίδια αιτία και αφορούν στην καταβολή αμοιβής στους ως άνω ιατρούς για παρασχεθείσες από αυτούς ιατρικές υπηρεσίες έως και τη λήξη της ισχύος των συμβάσεών τους, είναι θεωρητέα, λόγω συγγνωστής πλάνης.

Καταλογισμοί..προμήθεια κινητών τηλεφώνων και για εργασίες εγκατάστασης συστήματος επικοινωνίας των οχημάτων (...)Περαιτέρω, το Κλιμάκιο κρίνει ότι η δαπάνη αυτή δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί με τις διατάξεις των άρθρων 26 παρ.1 του ν.3274/2004 και 29 παρ.8 του ν.3448/2006, για τον ίδιο λόγο που αναφέρθηκε στην προηγούμενη σκέψη. Τούτων έπεται ότι πρέπει να καταλογιστεί, υπέρ του Δήμου .... το ποσό των 3.000.000 δραχμών ή 8.804,11 ευρώ, σε βάρος των ως άνω υπολόγων, αλληλεγγύως και εις ολόκληρον, εξαιρουμένης της Διευθύντριας των Οικονομικών Υπηρεσιών, …., η οποία θα πρέπει να απαλλαγεί, μολονότι υπέγραψε το ως άνω χρηματικό ένταλμα, καθώς           είχε εκφράσει αντιρρήσεις για την έκδοσή του, όπως εμφαίνεται στην 17220/9.10.1996 αναφορά του Προϊσταμένου του Λογιστηρίου, …… προς το Δήμαρχο. Ειδικότερα, το ως άνω ποσό θα πρέπει να καταλογιστεί σε βάρος του Δημάρχου, ….., ο οποίος έδωσε εντολή για την έκδοση του χρηματικού εντάλματος, υπέγραψε αυτό, και συμμετείχε στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου για τη λήψη της απόφασης πραγματοποίησης της επίμαχης δαπάνης, του Ειδικού Ταμία - Ελεγκτού Εξόδων, ……, απορριπτομένου ως αβασίμου του περί αντιθέτου ισχυρισμού του, περί μη ευθύνης αυτού, καθώς και των μελών του δημοτικού συμβουλίου που έλαβαν τη γενεσιουργό της ως άνω δαπάνης απόφαση.(..)Επειδή δεν προκύπτει κανένα άλλο χρηματικό έλλειμμα, ούτε διαπιστώθηκε άλλη λογιστική ανωμαλία, σε βάρος των υπολόγων, θα πρέπει να κηρυχθούν εν μέρει ορθώς έχοντες οι λογαριασμοί της διαχείρισης του Δήμου ...., οικονομικού έτους 1996, και να καθοριστεί το χρηματικό υπόλοιπο της 31 Δεκεμβρίου 1996, που θα μεταφερθεί στο επόμενο οικονομικό έτος, στο ποσό των 28.952.775 δραχμών ή 84.967,80 ευρώ.

ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΟΣ ΠΛΟΥΤΙΣΜΟΣ:Εν προκειμένω το εκκαλούν με τις προτάσεις του ενώπιον του παρόντος Δικαστηρίου α) ισχυρίζεται ότι λόγω απρόοπτης μεταβολής των συνθηκών, ήτοι λόγω της οικονομικής κρίσης που μείωσε τα κονδύλια προς τους δημόσιους φορείς και τα ΝΠΔΔ, η παροχή του (καταβολή μισθωμάτων), ενόψει και της αντιπαροχής της εφεσιβλήτου (χρήση μηχανημάτων) είναι υπέρμετρα επαχθής για το ίδιο (άρθρο 388 ΑΚ) και ζητεί την αναγωγή της στο προσήκον μέτρο και β) επαναφέρει τον πρωτοδίκως προβληθέντα ισχυρισμό του περί παραγραφής της αξίωσης της εφεσιβλήτου. Ο υπό στοιχείο (α) ισχυρισμός, το πρώτο προτεινόμενος στο δευτεροβάθμιο Δικαστήριο από το εκκαλούν με τις προτάσεις του είναι απαράδεκτος κατ' άρθρο 527 ΚΠολΔ, όπως ισχύει μετά την αντικατάστασή του με το ν. 4335/2015 και εφαρμόζεται εν προκειμένω ως εκ του χρόνου ασκήσεως της εφέσεως, διότι τα πραγματικά γεγονότα, στα οποία στηρίζεται, είχαν γεννηθεί πριν από τη συζήτηση στο πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, δηλ. δεν είναι οψιγενή, δεν λαμβάνονται υπόψη αυτεπαγγέλτως και δεν μπορούν να προταθούν σε κάθε στάση της δίκης, ενώ το εκκαλούν δεν ισχυρίζεται ότι δεν προβλήθηκαν εγκαίρως (στο πρωτοβάθμιο Δικαστήριο) από δικαιολογημένη αιτία, περαιτέρω δε, εφόσον δεν προτάθηκαν πρωτόδικα, δεν μπορεί να αποτελέσουν λόγο έφεσης. Ο υπό στοιχείο (β) ισχυρισμός, ο οποίος είχε προταθεί πρωτοδίκως και είχε απορριφθεί κατ’ ουσία, μόνο με το δικόγραφο της έφεσης μπορεί να προταθεί και όχι με τις προτάσεις ή με αναφορά στις πρωτόδικες προτάσεις, η δε προβολή του εν προκειμένω με επαναφορά των πρωτόδικων προτάσεων είναι απαράδεκτη.Κατά συνέπεια, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, που δέχθηκε τα ανωτέρω πραγματικά γεγονότα και ύστερα από ορθή εκτίμηση των αποδείξεων και ορθή ερμηνεία και εφαρμογή του νόμου κατέληξε στην ίδια κρίση, δεν έσφαλλε, όσα δε αντίθετα υποστηρίζονται από το εκκαλούν κρίνονται ουσία αβάσιμα και απορριπτέα καθώς και η έφεση στο σύνολό της. Τα δικαστικά έξοδα της εφεσιβλήτου του παρόντος βαθμού δικαιοδοσίας πρέπει να επιβληθούν σε βάρος του εκκαλούντος (άρθρα 176, 183 ΚΠολΔ).

Αστική ευθύνη δημοσίου - απαλλοτριώσεις...Επειδή, τέλος, προκειμένου περί του διαφυγόντος κέρδους, το Δικαστήριο λαμβάνοντας υπόψη τα όσα έγιναν ερμηνευτικώς δεκτά στην δεύτερη σκέψη της παρούσας απόφασης και περαιτέρω, ότι η εκκαλούσα – εφεσίβλητη εταιρία, σε κάθε περίπτωση, δεν προσκόμισε πρωτοδίκως κανένα αποδεικτικό στοιχείο (π.χ. έγγραφο της Τράπεζας της Ελλάδος ή άλλης Τράπεζας) για το ύψος των επιτοκίων καταθέσεων ταμιευτηρίου στις εμπορικές τράπεζες, κατά το διάστημα από τον Ιανουάριο του έτους 2008, που όπως προέβαλε με την αγωγή θα κατέθετε σε Τράπεζα το σύνολο της αποζημίωσης που θα εισέπραττε, με επιτόκιο 6% ετησίως, εάν δεν είχε μεσολαβήσει η παρανομία των οργάνων του Ελληνικού Δημοσίου, έως τον Ιανουάριο του έτους 2013, ούτε εξέθεσε στην αγωγή αλλά ούτε και απέδειξε τις ειδικές περιστάσεις ή τα πραγματικά περιστατικά που συνέτρεχαν και καθιστούσαν πιθανή, κατά τη συνηθισμένη πορεία των πραγμάτων, την πραγματοποίηση του εν λόγω κέρδους, παραθέτοντας λογιστικά στοιχεία σχετικά με την πορεία των εργασιών της επιχείρησής της, κατά την παραπάνω χρονική περίοδο, από τα οποία να προκύπτουν θετικά ή αρνητικά (κέρδη ή ζημιές) αποτελέσματα των εν λόγω χρήσεων που να δικαιολογούν ή να αποκλείουν τη δυνατότητα αυτής να αποταμιεύσει ή όχι το ένδικο ποσό της απαλλοτρίωσης σε Τράπεζα, ενώ, εξάλλου, δεν προέβαλε ότι είχε τυχόν κατατεθειμένα σε τράπεζα και άλλα χρηματικά ποσά, κρίνει, ανεξαρτήτως άλλου, ότι στην προκειμένη περίπτωση δεν πιθανολογείται η ύπαρξη διαφυγόντος κέρδους, όπως ορθά κρίθηκε και με την εκκαλούμενη απόφαση και απορριπτομένου ως αβασίμου του αντίθετου λόγου έφεσης της εκκαλούσας – εφεσίβλητης. Επειδή, κατ΄ ακολουθίαν, από τις συνεκδικαζόμενες εφέσεις εκείνη του εκκαλούντος - εφεσίβλητου Ελληνικού Δημοσίου πρέπει να απορριφθεί ενώ αυτή της εκκαλούσας – εφεσίβλητης ανώνυμης εταιρίας πρέπει να γίνει εν μέρει δεκτή, να μεταρρυθμιστεί η εκκαλούμενη απόφαση και να αναγνωριστεί η υποχρέωση  του εφεσίβλητου - εκκαλούντος Ελληνικού Δημοσίου να καταβάλει στην παραπάνω εταιρία το συνολικό ποσό των 99.794,55 ευρώ, νομιμότοκα με επιτόκιο 6%, από 23.11.2012 έως την εξόφληση. Περαιτέρω, από το παράβολο που καταβλήθηκε ποσό 100,00 ευρώ πρέπει να αποδοθεί στην εκκαλούσα – εφεσίβλητη εταιρία (Κ.Δ.Δ. άρθρο 277 παρ. 9), ενώ κατ΄ εκτίμηση των περιστάσεων το εκκαλούν – εφεσίβλητο Ελληνικό Δημόσιο πρέπει να απαλλαγεί από τα δικαστικά έξοδα της εφεσίβλητης – εκκαλούσας (Κ.Δ.Δ. άρθρο 275 παρ. 1).