Αποδοχές προσωπικού:Με τα δεδομένα αυτά και σύμφωνα με όσα έγιναν δεκτά στις σκέψεις ΙΙΙ και V του παρόντος, μη νομίμως εντέλλεται με το ελεγχόμενο χρηματικό ένταλμα η καταβολή διαφοράς αναδρομικών αποδοχών στη φερόμενο ως δικαιούχο για το χρονικό διάστημα από 12.11.2000 μέχρι 10.5.2011, στο πλαίσιο συμμόρφωσης της Διοίκησης προς το δεδικασμένο που απορρέει από την 1476/2009 τελεσίδικη απόφαση του Εφετείου …. Και τούτο διότι(...), αναγνωρίστηκε απλώς η ύπαρξη σύμβασης εξαρτημένης εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου από τις 12.11.2000, καταληκτική ημερομηνία υποβολής της αίτησής της περί κατάταξης σε τοιαύτη οργανική θέση σύμφωνα με το άρθρο 17 του ν.2839/2000 και δεν καταδικάστηκε το Δημόσιο στην καταβολή σε αυτήν αναδρομικών αποδοχών για το όλο το επίμαχο χρονικό διάστημα...

Σε κάθε περίπτωση η  νεά κρίση της Διοικήσεως πρέπει να μην αντίκειται σε όσα έχουν κριθεί  από την ακυρωτική απόφαση και εκφέρεται ενόψει του νομικού και  πραγματικού καθεστώτος που υπήρχε κατά το χρόνο κατά τον οποίο εκδόθηκε  η πράξη που ακυρώθηκε, δεν απαγορεύεται δε στη Διοίκηση να εκδώσει,  μετά από διαδοχικές ακυρώσεις για πλημμέλειες της αιτιολογίας,  διαδοχικές πράξεις που να καταλήγουν στο ίδιο αποτέλεσμα, με νέα αιτιολογία, αρκεί η εμμονή της Διοικήσεως να μην συνιστά, στις  περιπτώσεις που η πράξη δεν εκδίδεται κατά δέσμια αρμοδιότητα, κακή  χρήση της διακριτικής εξουσίας κατά την κρίση του δικαστηρίου, το οποίο πρέπει να εκτιμά τις συντρέχουσες, κάθε φορά, περιστάσεις. Αν δε, ενόψει του αριθμού των ακυρωτικών αποφάσεων που προηγήθηκαν στη συγκεκριμένη περίπτωση και της αδυναμίας της Διοικήσεως να αιτιολογησει  νομίμως και επαρκώς τη δυσμενή για τον υπάλληλο νέα διοικητική πράξη,η  πράξη αυτή τελικώς ακυρωθεί για κακή χρήση της διακριτικής εξουσίας, η  Διοίκηση έχει την υποχρέωση να προέλθει στις νόμιμες ενέργειες και να εκδώσει θετική πράξη υπέρ του υπαλλήλου, σύμφωνα με όσα κρίθηκαν με την   ακυρωτική απόφαση, χωρίς να μπορεί να επαναλάβει την πράξη με νέα πάλι  αιτιολογία. Αν και κατά τη γνώμη τριών μελών του δικαστηρίου με  αποφασιστική ψήφο, η αρχή της χρηστής και της εύρυθμης Διοικήσεως   επιβάλλει την ταχύτερη δυνατή εκκαθάριση των αμφισβητήσεων που  αναφέρονται στο κύρος δυσμενών διοικητικών πράξεων που αφορούν την  υπηρεσιακή κατάσταση των υπαλλήλων, η οποία και δεν πρέπει, προς το  συμφέρον της ομαλής λειτουργίας της ίδιας της υπηρεσίας, να τελεί, για   μεγάλο χρονικό διάστημα, σε εκκρεμότητα. Για το λόγο αυτό, όταν  ακυρωθεί από τον ακυρωτικό δικαστή μια τέτοια δυσμενής διοικητική πράξη λόγω πλημμέλειας της αιτιολογίας της και η Διοίκηση, επανερχόμενη προς  συμμόρφωση, εκδίδει, όπως έχει δικαίωμα, πράξη με το ίδιο περιεχόμενο,   οφείλει τη φορά αυτή, να επικαλείται και να παραθέτει, για αιτιολόγηση  της κρίσεώς της, όλα τα στοιχεία που έχει στη διάθεσή της και μπορούν  να αιτιολογήσουν, κατά την κρίση της, νομίμως την πράξη αυτή και δεν   είναι πλέον επιτρεπτή, για τρίτη φορά και ακόμη περαιτέρω, η διαδοχική  έκδοση τέτοιων πράξεων που περιέχουν νέες αιτιολογίες, έστω και αν οι αιτιολογίες αυτές είναι εν τέλει νόμιμες και επαρκείς, αυτοτελώς εξεταζόμενες. Επομένως, κατά τη γνώμη αυτή της μειοψηφίας, η εμμονή της  Διοικήσεως και η έκδοση πράξεως με το ίδιο περιεχόμενο με αυτήν που ακυρώθηκε για δεύτερη φορά, έστω και αν η νέα αυτή πράξη (τρίτη κατά σειρά) περιέχει νόμιμη αιτιολογία, δεν είναι νόμιμη και πρέπει να ακυρωθεί αν τα στοιχεία στα οποία στηρίζεται ήταν γνωστά και στη διάθεση της Διοικήσεως κατά το χρόνο που εξέδωσε, μετά την αρχική   ακύρωση, τη νέα (δεύτερη κατά σειρά) πράξη και έτσι μπορούσε να τα   επικαλεσθεί για την αιτιολόγηση της κρίσεώς της.

Αστική ευθύνη δημοσίου- καταβολή αναδρομικών αποδοχών:...Επειδή, υπό τις προαναφερθείσες περιστάσεις, το κέρδος που αποκόμισε ο αναιρεσίβλητος από τη δική του αυτόνομη δραστηριότητα, η οποία συνίσταται στην ένταση των προσπαθειών του για να αντιμετωπίσει, με τις δικές του δυνάμεις, τη ζημία που προκλήθηκε, δεν συνυπολογίζεται σ’ αυτήν. Τούτο δε διότι η εν λόγω δραστηριότητα πηγάζει από την ελευθερία δράσεως του ζημιωθέντος, υπερβαίνει την κατ’ άρθρο 300 του ΑΚ υποχρέωσή του για περιορισμό της εκτάσεως της ζημίας και ως εκ τούτου, συνιστά αυτοτελή λόγο κτήσεως και διατηρήσεως του κέρδους από αυτόν, εκτός του δικαίου της αποζημιώσεως. Συνεπώς, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο καταλογισμός του προκύψαντος οφέλους στη ζημία αντίκειται στην καλή πίστη, δεδομένου ότι, με τον τρόπο αυτό, η Διοίκηση θα επωφελείτο από την επιμέλεια εκείνου, κατά του οποίου είχε εκδοθεί η κριθείσα ως παράνομη πράξη της, με αποτέλεσμα να περιορίζονται, από ενέργειες του ζημιωθέντος, οι συνέπειες της παρανομίας της. Κατόπιν αυτού, η ως άνω κρίση του δικάσαντος δικαστηρίου είναι νόμιμη και τα περί του αντιθέτου προβαλλόμενα από το αναιρεσείον Δημόσιο είναι απορριπτέα ως αβάσιμα, όπως και η παρούσα αίτηση στο σύνολό της.

Καταβολή αναδρομικών αποδοχών.Με την 3135/2004 απόφαση του Τρ. Δ. Π. Θεσσαλονίκης, κρίθηκε μόνο ότι ο χρόνος υπηρεσίας του ανωτέρω, κατά τα έτη 1997-2001, πρέπει να συνυπολογιστεί για την κατάταξή του σε μισθολογικό κλιμάκιο και τη χορήγηση χρονοεπιδόματος και όχι και για την καταβολή αναδρομικών αποδοχών για το χρόνο της υπηρεσίας αυτής. Επομένως, το δεδικασμένο που προκύπτει από την απόφαση αυτή και δεσμεύει το Ελεγκτικό Συνέδριο κατά τον προληπτικό έλεγχο, δεν αφορά και την καταβολή αναδρομικών αποδοχών και συνεπώς ούτε βάσει της ανωτέρω απόφασης επιβάλλεται η καταβολή του εντελλόμενου ποσού.

«Προδικαστική παραπομπή – Ανταγωνισμός – Αποκατάσταση της ζημίας που προκλήθηκε από πρακτική απαγορευόμενη από το άρθρο 101 ΣΛΕΕ – Προσδιορισμός των οντοτήτων που ευθύνονται για την αποκατάσταση της ζημίας – Αγωγή αποζημιώσεως η οποία στρέφεται κατά της θυγατρικής μιας μητρικής εταιρίας και η οποία ασκήθηκε κατόπιν αποφάσεως διαπιστώνουσας τη συμμετοχή της μητρικής και μόνον εταιρίας σε σύμπραξη – Έννοια της “επιχειρήσεως” – Έννοια της “οικονομικής ενότητας”»

ΑΠΟΔΟΧΕΣ:Α. Νόμιμη η καταβολή αναδρομικών αποδοχών σε δημοτικούς αστυνομικούς Δήμου για το χρονικό διάστημα από 22.5.2015, που αυτές ανέλαβαν υπηρεσία στο Δήμο, έως τις 22.6.2015, που δημοσιεύτηκε η σχετική διαπιστωτική πράξη του Δημάρχου, καθόσον η σχετική διαπιστωτική πράξη δεν ενεργεί εφεξής, από τη δημοσίευσή της, αλλά αναπτύσσει αναδρομική ισχύ, που ανατρέχει στο χρόνο της αυτοδίκαιης σύστασης και κατάληψης της θέσης από τον δημοτικό αστυνομικό (άρθρο 19 του ν. 4325/2015, ΦΕΚ Α΄ 47/2015). Β. Μη νόμιμη η καταβολή αναδρομικών αποδοχών σε δημοτικούς αστυνομικούς για το χρονικό διάστημα από 11.5.2015 έως 22.5.2015, καθόσον η αξίωση για μισθό ξεκινά από την ανάληψη της υπηρεσίας από τον υπάλληλο.

Καταβολή αναδρομικών αποδοχών από τη Διοίκηση σε δημόσιο υπάλληλο, ο οποίος είχε τεθεί σε δυνητική αργία, από τότε που κατά τη σχετική διαπιστωτική πράξη επανήλθε ο υπάλληλος στην υπηρεσία, χωρίς πραγματική εκτέλεση καθηκόντων, ή από την πραγματική ανάληψη καθηκόντων και την παροχή εργασίας.(..)Η αξίωση για παροχή μισθού δημοσίου υπαλλήλου, του οποίου ήρθη η θέση σε δυνητική αργία, γεννάται μόνο μετά, την «εν τοις πράγμασι» ανάληψη υπηρεσίας και την εκτέλεση των καθηκόντων του, κατ’ εφαρμογή της ειδικής και εξαιρετικού χαρακτήρα διάταξης της παραγράφου 4 του άρθρου 41 του ν. 3528/2007. (ομόφ.)

Έργο - αξιοποίηση ευρύτερης περιοχής ποταμού...Επειδή, εν όψει των ανωτέρω, η υπ’ αριθμ. 17/30.3.2010 απόφαση της Ειδικής Επιτροπής του άρθρου 152 του ν. 3463/2006, της Περιφέρειας …, με την οποία κρίθηκε ότι η παράλειψη της εταιρείας «….» να αναγράψει ορισμένα λογιστικά αθροίσματα στον Πίνακα Β΄ της οικονομικής προσφοράς της συνιστά ουσιώδη έλλειψη, η οποία καθιστά απαράδεκτη την προσφορά, δεν αιτιολογείται νομίμως, ο σχετικός δε λόγος ακυρώσεως πρέπει να θεωρηθεί ως προδήλως βάσιμος.Επειδή, κατόπιν των ανωτέρω, η υπό κρίση αίτηση πρέπει, σύμφωνα με το άρθρο 52 παρ. 7 εδάφιο πρώτο του π.δ. 18/1989, να γίνει δεκτή και να ανασταλεί, μέχρι την έκδοση αποφάσεως επί της αιτήσεως ακυρώσεως, η εκτέλεση τόσον της αποφάσεως 17/30.3.2010 της Ειδικής Επιτροπής του άρθρου 152 του ν. 3463/2006, της Περιφέρειας …, όσον και της υπ’ αριθμ. 3755/7.5.2010 αποφάσεως του Προϊσταμένου της Τεχνικής Υπηρεσίας του Δήμου ..., με την οποία κλήθηκε η αιτούσα, να διακόψει τις εργασίες που εκτελούσε δυνάμει της από 22.2.2010 συμβάσεως.

Καταβολή αναδρομικών αποδοχών- Αστική ευθύνη δημοσίου:..Επειδή, υπό τα ανωτέρω δεδομένα, στην προκειμένη περίπτωση, αφού με την 4065/1998 απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας ακυρώθηκε, για τυπικό λόγο (για μη νόμιμη σύνθεση του ειδικού εκλεκτορικού σώματος) η 208/28.7.1993 πράξη του Πρύτανη του ... Πανεπιστημίου, με την οποία ο αναιρεσίβλητος είχε διορισθεί, αρχικά, σε μόνιμη θέση Δ.Ε.Π. της βαθμίδας του Αναπληρωτή Καθηγητή, ο εκ νέου διορισμός του ανωτέρω, με την 318/29.11.1999 πράξη του Αντιπρύτανη, σε συμμόρφωση προς την ως άνω ακυρωτική απόφαση, έπρεπε, κατά τα ήδη εκτεθέντα στη σκέψη 3, να ανατρέξει στο χρόνο του αρχικού διορισμού, ως προς όλες τις συνέπειες, στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η λήψη αναδρομικών αποδοχών. Ως εκ τούτου, η παράλειψη των οργάνων του Πανεπιστημίου να προσδώσουν αναδρομικότητα στον εκ νέου διορισμό του αναιρεσιβλήτου και η μη καταβολή σ’ αυτόν αποδοχών, για το χρονικό διάστημα από της διακοπής της μισθοδοσίας του (1.3.1999) μέχρι την εκ νέου ανάληψη των καθηκόντων του (18.2.2000), αποτελούσαν παράνομες παραλείψεις, κατά την έννοια των διατάξεων των άρθρων 105-106 του ΕισΝΑΚ, οι οποίες γέννησαν ευθύνη του ως άνω νομικού προσώπου προς αποκατάσταση της ζημίας του αναιρεσιβλήτου από τη μη καταβολή των αποδοχών αυτών. Εφόσον δε η επίδικη αξίωση του αναιρεσιβλήτου θεμελιωνόταν στο παράνομο των εν λόγω παραλείψεων, το δικάσαν δικαστήριο ορθά, σύμφωνα με τα προβλεπόμενα στο άρθρο 80 παρ. 2 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας (ν. 2717/1999, Α΄ 97), προέβη παρεμπιπτόντως σε κρίση για τη νομιμότητα των παραλείψεων αυτών. Η ως άνω δε κρίση του δικαστηρίου της ουσίας είναι νομίμως και επαρκώς αιτιολογημένη και τα περί του αντιθέτου προβαλλόμενα με την παρούσα αίτηση α) περί ελλείψεως της προϋποθέσεως του παρανόμου του νέου διορισμού, λόγω μη προσβολής του, β) περί ελλείψεως προσφόρου αιτιώδους συναφείας μεταξύ της από 17.12.1992 ακυρωθείσας συνεδριάσεως του εκλεκτορικού σώματος και της από 14.5.1999 εκ νέου συνεδριάσεως αυτού και γ) περί ελλείψεως υπαιτιότητας των οργάνων του Πανεπιστημίου, ως προς την καθυστέρηση ολοκληρώσεως της διαδικασίας του διορισμού, είναι απορριπτέα ως αβάσιμα.Επειδή, κατόπιν των ανωτέρω, εφόσον δεν προβάλλεται άλλος λόγος αναιρέσεως, η υπό κρίση αίτηση πρέπει να απορριφθεί στο σύνολό της.

Καταβολή αναδρομικών αποδοχών:..Επειδή, με την απόφαση 5121/1997 του Συμβουλίου της Επικρατείας ακυρώθηκαν : α) η παράλειψη οφειλόμενης νόμιμης ενέργειας του Πρύτανη του Πανεπιστημίου ... να ολοκληρώσει τη διαδικασία εκλογής της αιτούσης σε θέση με τριετή θητεία της βαθμίδας του επίκουρου καθηγητή του Τμήματος Στατιστικής και Ασφαλιστικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου με τη δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της υπ' αριθμ. 943195/12.10.1994 αποφάσεως του ιδίου περί διορισμού της αιτούσης στην πιο πάνω θέση, η οποία (παράλειψη) εκδηλώθηκε μετά την πάροδο άπρακτης στις 14.11.1994 της κατ' άρθρ. 6 περ. Δ παρ. 9 του Ν. 2083/1992 μηνιαίας αποκλειστικής προθεσμίας για την άσκηση ελέγχου νομιμότητας της εκλογής της αιτούσης στην επίδικη θέση από τον Υπουργό Εθνικής Παιδείας και β) η υπ' αριθμ. Φ.122.1/255/Β2.4456/15.12.1995 πράξη του Υπουργού Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, με την οποία ασκήθηκε έλεγχος νομιμότητας της εκλογής της αιτούσης και αναπέμφθηκε ο φάκελλος της υποθέσεως στον Πρύτανη του Πανεπιστημίου ... με την αιτιολογία ότι η εκλογή αυτή δεν έγινε νομίμως, ως εκδοθείσα καθ' υπέρβαση των χρονικών ορίων ασκήσεως της σχετικής αρμοδιότητας του Υπουργού, δηλαδή μετά τη λήξη της μηνιαίας αποκλειστικής προθεσμίας που θεσπίζεται από την πιο πάνω διάταξη. Περαιτέρω, με την ίδια απόφαση του Δικαστηρίου αναπέμφθηκε η υπόθεση στο Πανεπιστήμιο ..., προκειμένου ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου αυτού να προβεί στις νόμιμες ενέργειες για τη δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της προαναφερθείσης υπ' αριθμ. 943195/12.10.1994 αποφάσεώς του με την οποία η αιτούσα διορίσθηκε στην επίδικη θέση. Σε συμμμόρφωση με την ακυρωτική αυτή απόφαση ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου ... με την από 17.2.1998 απόφασή του, την οποία απέστειλε για δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, αφενός επανέλαβε το περιεχόμενο της προηγούμενης ως άνω αποφάσεως του ιδίου περί διορισμού της αιτούσης στην εν λόγω θέση, αφετέρου δε όρισε ότι ο διορισμός αυτός ισχύει μεν, σύμφωνα με τα κριθέντα με την πιο πάνω ακυρωτική απόφαση, από 15.11.1994, πλην όμως "χωρίς δικαίωμα λήψεως αναδρομικών αποδοχών".Επειδή, η περιεχόμενη στην προσβαλλόμενη πρυτανική απόφαση ρήτρα, κατά την οποία η αιτούσα στερείται γενικά του δικαιώματος λήψεως αναδρομικών αποδοχών για τον διαδραμόντα χρόνο είναι μη νόμιμη. Τούτο δε, γιατί η συμμόρφωση της Διοικήσεως με την προαναφερθείσα ακυρωτική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας επέβαλλε τον αναδρομικό διορισμό της αιτούσης με όλες τις εκ τούτου συνέπειες, στις οποίες περιλαμβάνεται και το δικαίωμα λήψεως αναδρομικών αποδοχών (βλ. σχετ. Σ.τ.Ε. 2884/1998, 2909/1994, 3739/1988, 569/1981 κ.ά.). Επομένως, για το λόγο αυτό, βάσιμα προβαλλόμενο με την κρινόμενη αίτηση, πρέπει αυτή να γίνει δεκτή και να ακυρωθεί η προσβαλλόμενη πρυτανική απόφαση όσον αφορά την πιο πάνω ρήτρα.