Με την προδικαστική προσφυγή, ο προσφεύγων ζητά την ακύρωση της υπ’ αριθμ. 14999/430 Απόφασης Δ.Σ. ΕΟΠΠΥ της 30.11.2017, καθώς και της αποδοχής των προσφορών δύο συγκεκριμένων οικονομικών φορέων (των οποίων τα ονόματα έχουν απαλειφθεί). Το αντικείμενο της σύμβασης αφορά την «Παροχή Υπηρεσιών Ταχυμεταφοράς από τα σημεία υποβολής προς την Κεντρική Μονάδα Επεξεργασίας Συνταγών (Κ.Μ.Ε.Σ.) στην Αττική και αντίστροφα», με διάρκεια ενός έτους και προϋπολογισμό 400.000 € (άνευ ΦΠΑ). Ο προσφεύγων ενόχει τους άλλους διαγωνιζόμενους ότι παρέλειψαν να συμπληρώσουν κρίσιμα κριτήρια στο Ενιαίο Ευρωπαϊκό Έγγραφο Σύμβασης (ΕΕΕΣ), όπως την τήρηση κοινωνικών υποχρεώσεων και διακανονισμούς με πιστωτές, καθώς και κριτήρια επιλογής, παραβιάζοντας έτσι την αρχή της τυπικότητας και διαφάνειας.

Η αιτούσα εταιρεία, μέσω της προδικαστικής προσφυγής της, επιδιώκει: (α) την ακύρωση της υπ’ αριθμ. 454/7.3.2018 απόφασης του Διοικητικού Συμβουλίου του ΕΟΠΠΥ, με την οποία εγκρίθηκε το πρακτικό οικονομικής αξιολόγησης της Επιτροπής, (β) τον αποκλεισμό της εταιρείας-παρεμβαίνουσας από τον διαγωνισμό και (γ) την κατακύρωση του διαγωνισμού στην ίδια, ως επόμενη κατά σειρά αξιολόγησης. Το αντικείμενο της σύμβασης αφορά 'Παροχή Υπηρεσιών ταχυμεταφοράς από τα Σημεία Υποβολής προς τη Κεντρική Μονάδα Επεξεργασίας Συνταγών (Κ.Μ.Ε.Σ.) στην Αττική και αντίστροφα', με προϋπολογιζόμενη δαπάνη 400.000 ευρώ και διάρκεια ενός έτους ή μέχρι εξάντλησης του προϋπολογισμού.

Ζητείται η ανάκληση της 140/2018 πράξης του Κλιμακίου Προληπτικού Ελέγχου Δαπανών στο I Τμήμα(...)Το Κλιμάκιο, λαμβάνοντας υπόψη τα ανωτέρω πραγματικά δεδομένα, έκρινε ότι η κατάταξη της ως άνω υπαλλήλου στο 4ο Μ.Κ. της κατηγορίας Δ.Ε., μετά τη μετάταξή της, ήταν μη νόμιμη, καθώς αυτή έπρεπε, κατ’ ορθή ερμηνεία των διατάξεων του ν. 4354/2015, να καταταγεί στο 3ο Μ.Κ. της κατηγορίας Δ.Ε., με βασικό μισθό 978,00 ευρώ, το οποίο είναι το πλησιέστερο ποσοτικά με το, μέχρι τη μετάταξή της λαμβανόμενο, 4ο Μ.Κ. της κατηγορίας Υ.Ε., στο οποίο αντιστοιχούσε βασικός μισθός ύψους 909,00 ευρώ.Με βάση τα γενόμενα δεκτά στη σκέψη 3, έτσι που έκρινε το Κλιμάκιο ορθά τις διατάξεις του άρθρου 70 του ν. 3528/2007 και του Κεφαλαίου Β΄ του ν. 4354/2015 ερμήνευσε και εφάρμοσε, τα δε περί του αντιθέτου υποστηριζόμενα με την ένδικη αίτηση είναι αβάσιμα και απορριπτέα. Περαιτέρω, ο προβαλλόμενος με την αίτηση ισχυρισμός του Ε.Φ.Κ.Α. ότι νομίμως η εν λόγω υπάλληλος κατατάχθηκε, από 30.11.2017, στο 4ο Μ.Κ. της ανώτερης κατηγορίας (Δ.Ε.), αφού κατείχε, από του διορισμού της, απολυτήριο λυκείου (από το έτος 1994), είναι αβάσιμος, διότι νομικά κρίσιμο γεγονός είναι η κατηγορία στην οποία εντάχθηκε κατά το χρόνο του διορισμού της (Υ.Ε.), σε συνδυασμό με τα καθήκοντα που ασκούσε, που ήταν εκείνα της υπαλλήλου κατηγορίας Υ.Ε.. Επομένως, το γεγονός ότι διέθετε απολυτήριο λυκείου ήδη από το έτος 1994 δεν δύναται να την εξομοιώσει με υπαλλήλους που εξαρχής εντάχθηκαν στην κατηγορία Δ.Ε., ασκώντας παράλληλα και τα αντίστοιχα καθήκοντα  Τέλος, η επικαλούμενη από τον αιτούντα Οργανισμό διάταξη του άρθρου 44 του ν. 4569/2018 (Α΄179), με την οποία προστέθηκε παράγραφος 13 στο  άρθρο 25 του ν. 4354/2015, που προβλέπει τη λήψη υπόψη, για τη μισθολογική κατάταξη σε Μ.Κ. των μετατασσόμενων υπαλλήλων από κατώτερη σε ανώτερη κατηγορία εκπαίδευσης, του συνόλου της υπηρεσίας που είχε διανυθεί και λαμβανόταν υπόψη για τη μισθολογική κατάταξη και εξέλιξη αυτών στα Μ.Κ. της κατώτερης εκπαιδευτικής βαθμίδας, δεν καταλαμβάνει την κρινόμενη περίπτωση, ως εκ του χρόνου διενέργειας της επίμαχης κατάταξης (30.11.2017), καθόσον η διάταξη αυτή ισχύει από τη δημοσίευση του ν. 4569/2018 στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (11.10.2018) και, ως εκ τούτου, δεν ασκεί επιρροή σε μισθολογικές κατατάξεις υπαλλήλων που έλαβαν χώρα σε χρόνο προγενέστερο της έναρξης ισχύος της και μάλιστα μετά από κρίση του αρμόδιου υπηρεσιακού συμβουλίου.Κατ’ ακολουθίαν των ανωτέρω και μη προβαλλομένου άλλου λόγου, η ένδικη αίτηση πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμη

Με την προσβαλλόμενη απόφαση απορρίφθηκε η από 1.8.2013 έφεση της ήδη αιτούσας κατά της 5491/5.6.2013 απόφασης δημοσιονομικής διόρθωσης της Προϊσταμένης ΚΠΑ 2 Βόλου του Οργανισμού Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού (ΟΑΕΔ), με την οποία της ζητήθηκε η ανάκτηση του ποσού των 12.000,00 ευρώ, πλέον τόκων ποσού 496,96 ευρώ, που φέρεται ότι της καταβλήθηκε αχρεωστήτως ως οικονομική ενίσχυση, στο πλαίσιο του Προγράμματος «Επιχειρηματικότητα Ανέργων Γυναικών Ηλικίας 22-64», (...)Τούτων δοθέντων, ο προβαλλόμενος λόγος αναιρέσεως είναι απορριπτέος ως αβάσιμος, καθώς το δικάσαν Τμήμα, ερμηνεύοντας, έστω και με διαφορετική εν μέρει αιτιολογία, και εφαρμόζοντας την επίμαχη διάταξη, ορθώς έκρινε ότι αφού κατά την ημερομηνία του επιτόπιου ελέγχου, που προηγήθηκε της ένταξης στο πρόγραμμα, η αναιρεσείουσα είχε ήδη ιδρύσει υποκατάστημα στον ίδιο χώρο με το κατάστημα της μητέρας της και με το ίδιο αντικείμενο, ενώ ήδη στις 9.11.2010 είχε προβεί σε εξαγορά του εξοπλισμού και του εμπορεύματος της εν λόγω επιχείρησης της μητέρας της, κατά το χρόνο που τελικά έγινε δεκτή η αίτηση της αναιρεσείουσας για την ένταξή της στο πρόγραμμα, με την 18481/278/15.2.2011 απόφαση της Ειδικής Επιτροπής Ενστάσεων, δεν συνέτρεχαν ως προς το υποκατάστημα της επιχείρησής της οι προϋποθέσεις για ένταξη σε αυτό. Συναφώς, η ως άνω αρνητική προϋπόθεση, η οποία, όπως προεκτέθηκε, συνέτρεχε κατά το χρόνο που η αίτηση προς ένταξη ήταν εκκρεμής, επηρεάζει, λόγω και του πεπερασμένου αριθμού των ωφελουμένων προς ένταξη προτάσεων, την επιλεξιμότητα της συνολικής επένδυσης(...)	Κατ’ ακολουθίαν των ανωτέρω, και μη υπάρχοντος άλλου λόγου αναίρεσης, η υπό κρίση αίτηση πρέπει να απορριφθεί και να διαταχθεί η κατάπτωση του παραβόλου που κατατέθηκε υπέρ του Δημοσίου (άρθρο 310 παρ. 1 εδ. α του ν. 4700/2020).

Αστική ευθύνη δημοσίου - απαλλοτριώσεις...Επειδή, τέλος, προκειμένου περί του διαφυγόντος κέρδους, το Δικαστήριο λαμβάνοντας υπόψη τα όσα έγιναν ερμηνευτικώς δεκτά στην δεύτερη σκέψη της παρούσας απόφασης και περαιτέρω, ότι η εκκαλούσα – εφεσίβλητη εταιρία, σε κάθε περίπτωση, δεν προσκόμισε πρωτοδίκως κανένα αποδεικτικό στοιχείο (π.χ. έγγραφο της Τράπεζας της Ελλάδος ή άλλης Τράπεζας) για το ύψος των επιτοκίων καταθέσεων ταμιευτηρίου στις εμπορικές τράπεζες, κατά το διάστημα από τον Ιανουάριο του έτους 2008, που όπως προέβαλε με την αγωγή θα κατέθετε σε Τράπεζα το σύνολο της αποζημίωσης που θα εισέπραττε, με επιτόκιο 6% ετησίως, εάν δεν είχε μεσολαβήσει η παρανομία των οργάνων του Ελληνικού Δημοσίου, έως τον Ιανουάριο του έτους 2013, ούτε εξέθεσε στην αγωγή αλλά ούτε και απέδειξε τις ειδικές περιστάσεις ή τα πραγματικά περιστατικά που συνέτρεχαν και καθιστούσαν πιθανή, κατά τη συνηθισμένη πορεία των πραγμάτων, την πραγματοποίηση του εν λόγω κέρδους, παραθέτοντας λογιστικά στοιχεία σχετικά με την πορεία των εργασιών της επιχείρησής της, κατά την παραπάνω χρονική περίοδο, από τα οποία να προκύπτουν θετικά ή αρνητικά (κέρδη ή ζημιές) αποτελέσματα των εν λόγω χρήσεων που να δικαιολογούν ή να αποκλείουν τη δυνατότητα αυτής να αποταμιεύσει ή όχι το ένδικο ποσό της απαλλοτρίωσης σε Τράπεζα, ενώ, εξάλλου, δεν προέβαλε ότι είχε τυχόν κατατεθειμένα σε τράπεζα και άλλα χρηματικά ποσά, κρίνει, ανεξαρτήτως άλλου, ότι στην προκειμένη περίπτωση δεν πιθανολογείται η ύπαρξη διαφυγόντος κέρδους, όπως ορθά κρίθηκε και με την εκκαλούμενη απόφαση και απορριπτομένου ως αβασίμου του αντίθετου λόγου έφεσης της εκκαλούσας – εφεσίβλητης. Επειδή, κατ΄ ακολουθίαν, από τις συνεκδικαζόμενες εφέσεις εκείνη του εκκαλούντος - εφεσίβλητου Ελληνικού Δημοσίου πρέπει να απορριφθεί ενώ αυτή της εκκαλούσας – εφεσίβλητης ανώνυμης εταιρίας πρέπει να γίνει εν μέρει δεκτή, να μεταρρυθμιστεί η εκκαλούμενη απόφαση και να αναγνωριστεί η υποχρέωση  του εφεσίβλητου - εκκαλούντος Ελληνικού Δημοσίου να καταβάλει στην παραπάνω εταιρία το συνολικό ποσό των 99.794,55 ευρώ, νομιμότοκα με επιτόκιο 6%, από 23.11.2012 έως την εξόφληση. Περαιτέρω, από το παράβολο που καταβλήθηκε ποσό 100,00 ευρώ πρέπει να αποδοθεί στην εκκαλούσα – εφεσίβλητη εταιρία (Κ.Δ.Δ. άρθρο 277 παρ. 9), ενώ κατ΄ εκτίμηση των περιστάσεων το εκκαλούν – εφεσίβλητο Ελληνικό Δημόσιο πρέπει να απαλλαγεί από τα δικαστικά έξοδα της εφεσίβλητης – εκκαλούσας (Κ.Δ.Δ. άρθρο 275 παρ. 1).