Η Απόφαση 310 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει την ενδικοφανή προσφυγή κατά της σιωπηρής απόρριψης του αιτήματος καταβολής τόκων επί αχρεωστήτως καταβληθέντος φόρου εισοδήματος ύψους 47.249,65 ευρώ, ποσό που είχε ήδη επιστραφεί ατόμως. Ο προσφεύγων ζητούσε την έντοκη επιστροφή αναδρομικά από την ημερομηνία άσκησης της αρχικής δικαστικής προσφυγής (02-05-2012). Η απόφαση έκρινε ότι, σύμφωνα με τη νομολογία του ΣτΕ, η αξίωση για τόκους είναι πενταετής και διακόπτεται μόνο με ρητή υποβολή αιτήματος για καταβολή τόκων. Καθώς ο προσφεύγων δεν είχε συμπεριλάβει αίτημα τόκων στην αρχική δικαστική προσφυγή, ούτε υπέβαλε αίτημα εντός της πενταετίας, η αξίωσή του έχει παραγραφεί, και κρίθηκε ορθώς η απόρριψη του αιτήματός του.

Φορολογία. Επί αχρεώστητης καταβολής φόρων, τόκοι οφείλονται από την άσκηση της προσφυγής, με την οποία υποβάλλεται το σχετικό αίτημα. Το άρθρο 38 παρ. 2 του ν. 1473/1984, όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 3 του ν. 2120/1993, καθ’ ό μέρος ορίζει διαφορετικό χρόνο έναρξης της τοκοφορίας, αντίκειται στα άρθρα 4 παρ. 5 και 17 παρ. 1 του Συντάγματος και 1 του ΠΠΠ της ΕΣΔΑ. Επιτρέπεται να υποβληθεί το πρώτον κατ’ έφεση αίτημα περί επιδικάσεως τόκων, γεννηθέντων μετά την τελευταία 13 συζήτηση στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο, με την έφεση και όχι με το υπόμνημα. Το ίδιο ισχύει και για τη συζήτηση της έφεσης ενώπιον του μετ’ αναίρεση επιλαμβανόμενου δικαστηρίου. Νομίμως το διοικητικό εφετείο απέρριψε το περί τόκων αίτημα της αναιρεσείουσας. Απορρίπτεται η αναίρεση (επικυρώνει την αριθμ. 2148/2008 απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών). Όμοια με την αρ. 2909/2019 ΣτΕ. 

Η απόφαση 1196/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή μιας εταιρείας κατά της αρνητικής απάντησης του ΚΕΒΕΙΣ Θεσσαλονίκης. Η εταιρεία ζητούσε την καταβολή τόκων επί αχρεωστήτως καταβληθέντων φόρων ύψους 14.979,33€, καθώς και την ακύρωση του διενεργηθέντος συμψηφισμού. Η ΔΕΔ έκρινε απαράδεκτο τον ισχυρισμό περί συμψηφισμού, καθώς αυτός ανάγεται στο στάδιο της διοικητικής εκτέλεσης (είσπραξη) και όχι του προσδιορισμού των φόρων. Επίσης, η προσβαλλόμενη πράξη περί άρνησης καταβολής τόκων κρίθηκε επιβεβαιωτική προγενέστερων αρνητικών απαντήσεων, οι οποίες είχαν καταστεί οριστικές, και συνεπώς στερείται  εκτελεστότητας, καθιστώντας την ενδικοφανή προσφυγή μη επιτρεπτή.

Φορολογία εισοδήματος. Η πάγια αποζημίωση χορηγείται στους γιατρούς του ΕΣΥ για δημιουργία και ενημέρωση βιβλιοθήκης και προς αντιμετώπιση δαπανών συμμετοχής σε σεμινάρια και δεν αποτελεί εισόδημα. Κατά παράβαση των άρθρων 78 και 4 παρ. 5 του Συντάγματος υπήχθη αυτή σε φορολόγηση με το άρθρο 12 παρ. 13 του ν. 3052/2002. Η αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση ορθά όρισε ως χρόνο ενάρξεως της τοκοφορίας το χρόνο ασκήσεως της προσφυγής με αίτημα την επιστροφή αχρεωστήτως καταβληθέντος φόρου, χωρίς να διατυπώνει κρίση περί αντισυνταγματικότητας διάταξης. Το άρθρο 38 παρ. 2 του ν. 1473/1984, όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 3 του ν. 2120/1993, καθ’ ό μέρος ορίζει το επιτόκιο που ισχύει επί επιστροφής αχρεωστήτως καταβληθέντων φόρων, δεν αντίκειται στα άρθρα 4 παρ. 1, 4 παρ. 5, 78 παρ. 1 του Συντάγματος και 1 του ΠΠΠ της ΕΣΔΑ. Μη νόμιμα το δικαστήριο εφάρμοσε το εκάστοτε ισχύον επιτόκιο υπερημερίας. Η αναίρεση ασκήθηκε ως προς το ζήτημα αυτό παραδεκτά κατά το άρθρο 2 του ν.3900/2010. Μερικά δεκτές η αναίρεση και η προσφυγή (αναιρεί εν μέρει την αριθμ. 154/2011 απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Πειραιώς). Όμοια με την αρ. 1990/2019 ΣτΕ

Η απόφαση 38/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) αφορά την αποδοχή ενδικοφανούς προσφυγής εταιρείας κατά τριών πράξεων διορθωτικού προσδιορισμού ΦΠΑ του 3ου ΕΛ.ΚΕ. Αττικής, που κάλυπταν περιόδους από 01/01/2023 έως 30/09/2023. Ο έλεγχος είχε περιορίσει το δικαίωμα έκπτωσης και επιστροφής πιστωτικού υπολοίπου ΦΠΑ (συνολικού ύψους 83.953,04 €) με την αιτιολογία ότι τα επενδυτικά αγαθά δεν είχαν ακόμα εγκατασταθεί ή τεθεί σε λειτουργία. Η ΔΕΔ έκρινε τον ισχυρισμό της εταιρείας νόμω βάσιμο, επικαλούμενη τη νομολογία του ΔΕΕ (υπόθεση C-293/21), η οποία ορίζει ότι το δικαίωμα έκπτωσης ΦΠΑ γεννιέται με την απόκτηση των αγαθών από τον υποκείμενο στο φόρο, και όχι κατά τον χρόνο της τελικής χρησιμοποίησής τους, ειδικά πριν παρέλθει η πενταετής περίοδος διακανονισμού. Κατόπιν αυτού, η ΔΕΔ ακύρωσε τις προσβαλλόμενες πράξεις και διέταξε την έντοκη επιστροφή του αιτούμενου ποσού των 83.953,04 €.

Η απόφαση 1473 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) απέρριψε την ενδικοφανή προσφυγή που υποβλήθηκε κατά της πράξης διοικητικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος για το φορολογικό έτος 2022, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τελικό χρεωστικό ποσό 4.650,38 €. Ο προσφεύγων, μέλος ΕΔΙΠ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ζητούσε τη διαγραφή του φόρου που αναλογούσε στο ειδικό επίδομα βιβλιοθήκης (ύψους 280,00 €) που έλαβε. Υποστήριζε ότι το επίδομα δεν αποτελεί φορολογητέο εισόδημα βάσει της απόφασης 29/2014 του ΣτΕ. Η ΔΕΔ έκρινε, επικαλούμενη σχετικό έγγραφο της ΑΑΔΕ, ότι το ειδικό επίδομα βιβλιοθήκης του ν. 5045/2023, καθώς εντάσσεται στις τακτικές μηνιαίες αποδοχές, αποτελεί εισόδημα από μισθωτή εργασία (άρθρο 12 του ΚΦΕ) και φορολογείται σύμφωνα με το άρθρο 15 του ΚΦΕ, δεδομένου ότι δεν εξαιρείται ρητά από καμία νομοθετική διάταξη. Ως εκ τούτου, η αρχική πράξη προσδιορισμού φόρου επικυρώθηκε.

Η παρούσα απόφαση της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής από εταιρεία. Η εταιρεία ζητούσε την ακύρωση αρνητικής απάντησης της Προϊσταμένης του ΚΕ.Β.ΕΙΣ. Αττικής, με την οποία απέρριπτε το αίτημα της εταιρείας για επιστροφή συνολικού ποσού 245.000,00€ (πλέον τελών, προσαυξήσεων και τόκων) και ρύθμιση των σχετικών οφειλών σε μηνιαίες δόσεις. Τα ποσά είχαν εξοφληθεί μέσω συμψηφισμού, ενώ η εταιρεία επικαλούνταν αποφάσεις του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών που διέτασσαν την καταβολή σε δόσεις. Η ΔΕΔ απέρριψε την προσφυγή ως απαράδεκτη (ενώπιον της ΔΕΔ), καθώς έκρινε ότι τα πρόστιμα αυτά, επιβληθέντα από την Τράπεζα υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου, δεν εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του Κώδικα Φορολογικής Διαδικασίας (ν. 5104/2024).

Η απόφαση αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής ανώνυμης εταιρείας κατά της άρνησης του Προϊσταμένου της Δ.Ο.Υ. Φ.Α.Ε. Αθηνών να της καταβάλει τόκους υπερημερίας, ύψους 40.753,45 ευρώ, επί πιστωτικού υπολοίπου φόρου του φορολογικού έτους 2019, που είχε ήδη επιστραφεί άτοκα. Η Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών είχε προηγουμένως κρίνει βάσιμο το αίτημα της εταιρείας για έντοκη επιστροφή. Ωστόσο, η Δ.Ο.Υ. αρνήθηκε την καταβολή τόκων επικαλούμενη την έλλειψη δημοσίευσης του κανονιστικού πλαισίου για τον καθορισμό του τρόπου και της διαδικασίας πληρωμής των έντοκων δικαιωμάτων (παρ. 2 άρθρου 53 του ν. 4174/2013). Η Δ.Ε.Δ. απέρριψε την προσφυγή, κρίνοντας ότι το ζήτημα αφορά την εκτέλεση της προηγούμενης απόφασης και όχι φορολογικό ζήτημα, καθώς η μη καταβολή οφείλεται σε έλλειψη δημοσιονομικών κανονιστικών ρυθμίσεων ενταλματοποίησης που εκπίπτουν της δικαιοδοσίας της.

Η υπ' αριθμ. 1111 Απόφαση της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής εταιρείας περιορισμένης ευθύνης, ως απαράδεκτης. Η εταιρεία ζητούσε τη μεταβολή της ημερομηνίας έναρξης αδράνειας από την 03/01/2018 στην 01/01/2011, διότι ισχυριζόταν ότι είχε σταματήσει τις εργασίες της πολύ νωρίτερα. Η Δ.Ο.Υ. Τρικάλων είχε απορρίψει το αίτημα, καθώς εντοπίστηκαν συναλλαγές με αντισυμβαλλόμενους μέχρι και το φορολογικό έτος 2017. Ωστόσο, η ΔΕΔ απέρριψε την προσφυγή λόγω έλλειψης αρμοδιότητας. Η απόφαση εξηγεί ότι οι διαφορές που προκύπτουν από πράξεις σχετικές με τη μεταβολή στοιχείων στο φορολογικό μητρώο, όπως εν προκειμένω η ημερομηνία αδράνειας, υπάγονται απευθείας στον Πρόεδρο Πρωτοδικών του Διοικητικού Πρωτοδικείου, σύμφωνα με τον ν. 5119/2024, χωρίς να απαιτείται προηγούμενη τήρηση ενδικοφανούς διαδικασίας.

Η απόφαση 937 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής που υποβλήθηκε κατά οκτώ οριστικών πράξεων διορθωτικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος και ΦΠΑ, που αφορούσαν τα φορολογικά έτη 2018, 2019, 2020 και 2021, και εκδόθηκαν από τον Προϊστάμενο της ΔΟΥ Καβάλας. Ο προσφεύγων ζητούσε την ακύρωση των πράξεων επικαλούμενος παραβίαση του δικαιώματος προηγούμενης ακρόασης, έλλειψη αιτιολογίας και ουσιαστική αβασιμότητα. Ωστόσο, η ΔΕΔ διαπίστωσε ότι οι προσβαλλόμενες πράξεις κοινοποιήθηκαν στις 10-12-2024, με τη νόμιμη προθεσμία των 30 ημερών να λήγει στις 09-01-2025. Επειδή η ενδικοφανής προσφυγή υποβλήθηκε στις 20-01-2025, κρίθηκε εκπρόθεσμη και απορρίφθηκε ως απαράδεκτη.