Η υπ' αριθμόν 346/2025 απόφαση της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή που υπέβαλε η προσφεύγουσα στις 21/10/2024. Η προσφυγή στρεφόταν κατά ατομικής ειδοποίησης καταβολής-υπερημερίας του ΚΕ.Β.ΕΙΣ. ΑΤΤΙΚΗΣ, μέσω της οποίας κοινοποιήθηκε οφειλή 1.158,00 ευρώ (πλέον προσαυξήσεων) για τέλος επιτηδεύματος οικονομικού έτους 2012. Η προσφεύγουσα ζητούσε την ακύρωση λόγω παραγραφής, καθώς ενημερώθηκε 11 χρόνια μετά τη λήξη της οφειλής. Η ΔΕΔ έκρινε ότι η εν λόγω ειδοποίηση αποτελεί πράξη της διαδικασίας διοικητικής εκτέλεσης και ως εκ τούτου, δεν υπάγεται στην αρμοδιότητα της ΔΕΔ, αλλά προσβάλλεται μόνο μέσω ανακοπής ενώπιον των αρμόδιων διοικητικών δικαστηρίων.

Η απόφαση (αριθμός 365/10.03.2025) αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής της εταιρείας «.................» ως απαράδεκτης. Η εταιρεία είχε προσφύγει κατά βεβαίωσης διοικητικών κυρώσεων ύψους 900,00€, οι οποίες είχαν επιβληθεί από τη Χημική Υπηρεσία Κεντρικής Μακεδονίας και βεβαιωθεί από το ΚΕ.Β.ΕΙΣ. Θεσσαλονίκης. Η προσφεύγουσα υποστήριξε ότι το πρόστιμο είχε ήδη εξοφληθεί στις 07.03.2024. Η Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών απέρριψε την προσφυγή, κρίνοντας ότι το εν λόγω πρόστιμο δεν υπάγεται στον Κώδικα Φορολογικής Διαδικασίας (Κ.Φ.Δ.) και συνεπώς δεν δύναται να ασκηθεί κατ’ αυτού ενδικοφανής προσφυγή.

Τρόπος, προϋποθέσεις, διαδικασία και δικαιολογητικά για την καταβολή των προστίμων, ανέγερσης και διατήρησης των αυθαιρέτων κατασκευών και τη ρύθμιση σε μηνιαίες δόσεις αυτών.

Ρυθμίσεις καταβολής με έκπτωση και σε δόσεις προστίμων παλαιών αυθαιρέτων και τροποποίηση της 55472/02 Κοινής Υπουργικής Απόφασης «Τρόπος, προϋποθέσεις, διαδικασία και δικαιολογητικά για την καταβολή των προστίμων, ανέγερσης και διατήρησης των αυθαιρέτων κατασκευών και την ρύθμιση σε μηνιαίες δόσεις αυτών» (ΦΕΚ 240 Β/28.2.2002). 

Η απόφαση 1196/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή μιας εταιρείας κατά της αρνητικής απάντησης του ΚΕΒΕΙΣ Θεσσαλονίκης. Η εταιρεία ζητούσε την καταβολή τόκων επί αχρεωστήτως καταβληθέντων φόρων ύψους 14.979,33€, καθώς και την ακύρωση του διενεργηθέντος συμψηφισμού. Η ΔΕΔ έκρινε απαράδεκτο τον ισχυρισμό περί συμψηφισμού, καθώς αυτός ανάγεται στο στάδιο της διοικητικής εκτέλεσης (είσπραξη) και όχι του προσδιορισμού των φόρων. Επίσης, η προσβαλλόμενη πράξη περί άρνησης καταβολής τόκων κρίθηκε επιβεβαιωτική προγενέστερων αρνητικών απαντήσεων, οι οποίες είχαν καταστεί οριστικές, και συνεπώς στερείται  εκτελεστότητας, καθιστώντας την ενδικοφανή προσφυγή μη επιτρεπτή.

Η Απόφαση 595/08-04-2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής ως απαράδεκτης. Ο προσφεύγων ζητούσε την ακύρωση της απάντησης του Προϊσταμένου του ΚΕ.Β.ΕΙΣ. Θεσσαλονίκης, η οποία αρνούνταν την επιστροφή καταβληθέντων ποσών. Τα ποσά είχαν εισπραχθεί στο πλαίσιο αλληλέγγυας ευθύνης, από την οποία ο προσφεύγων είχε απαλλαχθεί με προηγούμενη απόφαση της ΔΕΔ. Το ΚΕ.Β.ΕΙΣ. επικαλέστηκε το άρθρο 66 παρ. 29 του Ν.4646/2019 για τη μη επιστροφή των εισπραχθέντων ποσών. Ο προσφεύγων ισχυρίστηκε ότι η εν λόγω ρύθμιση είναι αντισυνταγματική και παραβιάζει τις αρχές της νομιμότητας και της ισότητας. Η ΔΕΔ απέρριψε την προσφυγή, κρίνοντας ότι η απάντηση του ΚΕ.Β.ΕΙΣ. δεν είναι εκτελεστή πράξη, αλλά έγγραφο πληροφοριακού χαρακτήρα, το οποίο δεν υπόκειται σε ενδικοφανή προσφυγή σύμφωνα με το άρθρο 72 του Κώδικα Φορολογικής Διαδικασίας.

Δικαίωμα αμοιβής για υπόδειξη ενόχου για παράνομη εξαγωγή αρχαιοτήτων.(..)Κατάσταση :  Αποδεκτή 
Εφόσον η επιδικασθείσα σε βάρος του καταδικασθέντος για παράνομη εξαγωγή αρχαίων αποζημίωση βεβαιώθηκε και ρυθμίσθηκε από το Δημόσιο να καταβληθεί σε μηνιαίες δόσεις, ο υποδείξας ένοχο παράνομης εξαγωγής αρχαιοτήτων θα εισπράττει, από τη δικαιούμενη αμοιβή, ανάλογο ποσοστό από τις δόσεις, που κάθε φορά θα εισπράττονται από τον καταδικασθέντα. (πλειοψ.)

Η απόφαση (Αριθμός 1200) της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή που υποβλήθηκε από τον φορολογούμενο στις 28/02/2025. Ο προσφεύγων ζητούσε την ακύρωση της αρνητικής απάντησης του Προϊσταμένου του ΚΕ.Β.ΕΙΣ. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, με την οποία απορρίφθηκε το αίτημά του για συμψηφισμό παρακρατηθέντος ποσού ύψους 12.000,00€ από ψηφιακή βεβαίωση οφειλής, εξαιρώντας ωστόσο οφειλές για τις οποίες ευθύνεται αλληλέγγυα. Η ΔΕΔ έκρινε ότι η υπό κρίση διαφορά, καθώς αφορά τον τρόπο συμψηφισμού του ποσού, δεν αποτελεί φορολογική διαφορά που αναφύεται στο στάδιο προσδιορισμού των οικονομικών βαρών, αλλά στο στάδιο της είσπραξης. Ως εκ τούτου, η διαφορά δεν υπάγεται στο πεδίο εφαρμογής του άρθρου 72 του ΚΦΔ και πρέπει να προσβληθεί με ανακοπή ενώπιον των αρμόδιων Διοικητικών Δικαστηρίων.

Η απόφαση 613/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) απορρίπτει ενδικοφανή προσφυγή ως απαράδεκτη. Ο προσφεύγων είχε προσφύγει κατά της απάντησης του ΚΕ.Β.ΕΙΣ. Θεσσαλονίκης, με την οποία απορρίφθηκε το αίτημά του για επιστροφή ποσού 1.561,16€ που κατέβαλε ως εκκαθαριστής για χρέη εταιρείας, προκειμένου να λάβει φορολογική ενημερότητα. Ο προσφεύγων ισχυρίστηκε ότι δεν άσκησε διαχειριστικές πράξεις. Ωστόσο, η ΔΕΔ έκρινε ότι η απάντηση του ΚΕ.Β.ΕΙΣ. ήταν εγγράφου πληροφοριακού χαρακτήρα και στερούταν εκτελεστότητας, και συνεπώς δεν συνιστά εκτελεστή πράξη κατά της οποίας επιτρέπεται η άσκηση ενδικοφανούς προσφυγής, σύμφωνα με το άρθρο 72 του Κώδικα Φορολογικής Διαδικασίας.

Η υπ’ αριθμ. 1265/2025 απόφαση της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής ανώνυμης εταιρείας κατά της άρνησης του ΚΕ.Β.ΕΙΣ. Θεσσαλονίκης να χορηγήσει ειδικό σημείωμα περί καταβολής του 20% του επίδικου οφειλόμενου φόρου (άρθρο 93 παρ.3 του ν.2717/1999). Η εταιρεία ζητούσε τη χορήγηση του σημειώματος ως απαραίτητη προϋπόθεση για το παραδεκτό των εφέσεών της κατά πρωτόδικων δικαστικών αποφάσεων, ισχυριζόμενη ότι είχε ήδη καταβάλει συνολικό ποσό άνω του 20%. Ωστόσο, η ΔΕΔ απέρριψε την ενδικοφανή προσφυγή ως απαράδεκτη, κρίνοντας ότι η άρνηση χορήγησης του σημειώματος δεν αποτελεί εκτελεστή διοικητική πράξη που υπάγεται στην αρμοδιότητα της ΔΕΔ, καθώς η κρίση σχετικά με την τήρηση της προϋπόθεσης καταβολής του 20% ανήκει αποκλειστικά στο δικάζον Δικαστήριο.