Η απόφαση 0396/2025 του Πέμπτου Τμήματος του Ελεγκτικού Συνεδρίου αφορά την προσφυγή-αγωγή ιατρού του ΕΣΥ κατά του Γενικού Νοσοκομείου Βόλου και του Ελληνικού Δημοσίου. Η προσφεύγουσα ζητούσε την ακύρωση καταλογιστικής πράξης ύψους 3.345,12 ευρώ, το οποίο φερόταν ότι εισέπραξε αχρεωστήτως ως επίδομα θέσης Διευθυντή Τομέα. Το Δικαστήριο δέχθηκε την έφεση και ακύρωσε την πράξη, κρίνοντας ότι εκδόθηκε από αναρμόδιο όργανο (Υποδιευθυντή του Νοσοκομείου), καθώς οι αποδοχές του προσωπικού βαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό, καθιστώντας τον Υπουργό Υγείας αρμόδιο διατάκτη. Ωστόσο, η σωρευόμενη αγωγή για αποζημίωση ή επιστροφή του ποσού λόγω αδικαιολόγητου πλουτισμού (904 ΑΚ) ή αδικοπραξίας (914 ΑΚ) απορρίφθηκε ως απαράδεκτη λόγω αοριστίας, επειδή το δικόγραφο δεν εξειδίκευε επαρκώς την ιστορική βάση και την ευθύνη των εναγομένων.

Σύσταση Περιφερειακού Ιατρείου (Π.Ι.) στη Δημοτική Ενότητα Αρκιών Δωδεκανήσου, ως αποκεντρωμένης μονάδας του Κέντρου Υγείας Πάτμου, αρμοδιότητας της 2ης Υγειονομικής Περιφέρειας Πειραιώς και Αιγαίου.

Λαθρεμπορία. Προϋποθέσεις στοιχειοθέτησης της αντικειμενικής και υποκειμενικής υπόστασης της λαθρεμπορίας. Το διοικητικό δικαστήριο, όταν κρίνει επί υποθέσεως επιβολής πολλαπλού τέλους, δεν δεσμεύεται από την αμετάκλητη αθωωτική απόφαση ποινικού δικαστηρίου, αλλά υποχρεούται να τη συνεκτιμήσει, ενώ δεν οφείλει να εξετάσει αυτεπαγγέλτως αν αυτή έχει καταστεί αμετάκλητη. Μαρτυρικές καταθέσεις που έχουν ληφθεί στο πλαίσιο ποινικής δίκης δεν αποτελούν νόμιμα αποδεικτικά μέσα ενώπιον των διοικητικών δικαστηρίων. Πότε επιτρέπεται η επίκληση και προσαγωγή το πρώτον κατ’ έφεση νέων αποδεικτικών μέσων. Ο ειδικότερος νομικός χαρακτηρισμός από τα δικαστήρια της ουσίας της πράξης ως απόπειρας τελέσεως λαθρεμπορίας, δεν συνιστά ανεπίτρεπτη μεταβολή της νομικής βάσης της. Αιτιολογημένη η επιβολή του πολλαπλού τέλους για λαθρεμπορία καυσίμων και απόπειρα λαθρεμπορίας. Απορρίπτεται η αναίρεση (επικυρώνει την αριθμ. 1878/2006 απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Πειραιώς).

Ιδιωτικοί Φορείς Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας.(..)Κατάσταση : Αποδεκτή 
(Τριμελούς Επιτροπής) 1α. Γενικός Διευθυντής Ιδιωτικής Κλινικής απαγορεύεται να είναι και επιστημονικός υπεύθυνος Φορέα Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας (ΠΔ 84/2001). β. Ακτινολόγος ιατρός που διατηρεί ατομικό ακτινολογικό εργαστήριο δεν αποκλείεται να είναι επιστημονικά υπεύθυνος σε ιδιωτική κλινική. γ. Ο ιατρός μπορεί να ορισθεί επιστημονικός υπεύθυνος μόνο σε φορείς ΠΦ Υγείας που λειτουργούν νόμιμα μέσα στην περιφέρεια του Ιατρικού Συλλόγου που ο ίδιος είναι γραμμένος. δ. Κάθε παράρτημα φορέα που παίρνει άδεια κατά τη μεταβατική περίοδο του άρθρου 21 παρ.3 Π. Δ/τος 84/2001 πρέπει να έχει επιστημονικό Διευθυντή και Επιστημονικό Συμβούλιο. 2. Συμμετοχή νομικών προσώπων στο 51% του Κεφαλαίου Ιατρικής Εταιρείας που ελέγχεται από ειδικευμένους ιατρούς δεν επιτρέπεται. 3. Οι ιατροί και θεραπευτές του ΤΕΒΕ, με ετήσιες συμβάσεις μερικής απασχόλησης, απαγορεύεται να είναι μέτοχοι ιατρικών εταιρειών. 4. Φορείς ΠΦΥ δεν επιτρέπεται να λειτουργούν ως μονάδες ποιοτικού ελέγχου άλλων φορέων ΠΦ Υγείας. 5. Δεν απαγορεύεται η απλή συστέγαση στον ίδιο χώρο ιατρών κλινικής και εργαστηριακής ειδικότητας.

Ιατροί Ε.Σ.Υ. – Δικαίωμα επισχέσεως εργασίας – Λήψη ή μη μισθού και εφημεριών – Συνυπολογισμός ή μη του χρόνου επισχέσεως για την βαθμολογική και μισθολογική τους εξέλιξη.α) Οι ιατροί του Ε.Σ.Υ. δεν δικαιούνται, ως δημόσιοι υπάλληλοι, να προβαίνουν σε επίσχεση εργασίας, λόγω οφειλομένων αμοιβών από δεδουλευμένες εφημερίες. β) Οι ανωτέρω ιατροί δεν δικαιούνται μισθού και λοιπών αποδοχών κατά το χρονικό διάστημα, κατά το οποίο προβαίνουν σε επίσχεση της μελλοντικής τους εργασίας. γ) Ο ως άνω χρόνος δεν υπολογίζεται για την καταβολή σ’ αυτούς επιδόματος χρόνου υπηρεσίας και δεν λαμβάνεται υπόψη για τη βαθμολογική τους εξέλιξη, καθώς και για τη μισθολογική εξέλιξη όσων εξ αυτών υπηρετούν σε Κέντρα Υγείας.

Με την κρινόμενη έφεση ζητείται η ακύρωση της 1179/27.2.2014 απόφασης της Διευθύντριας του Περιφερειακού Υποκαταστήματος ΙΚΑ-ΕΤΑΜ Πειραιώς, με την οποία καταλογίστηκε η εκκαλούσα με το ποσό των 38.967,88 ευρώ, που φέρεται να εισέπραξε αχρεωστήτως ως αποδοχές κατά το χρονικό διάστημα από 18.11.2010 έως 31.7.2013, λόγω αυτοδίκαιης έκπτωσή της από την υπηρεσία, συνεπεία αμετάκλητης ποινικής καταδίκης της. 

Προσθήκη του Ondexxya στην Εγκύκλιο σχετικά με την προμήθεια και διακίνηση αντιδότων δηλητηριάσεων στις Μονάδες Υγείας. ΑΔΑ:95ΩΙ465ΦΥΟ-ΩΡΦ

Η απόφαση 0590/2025 του Δευτέρου Τμήματος του Ελεγκτικού Συνεδρίου αφορά την κατάργηση δίκης που ξεκίνησε με αγωγή της ενάγουσας κατά του Ελληνικού Δημοσίου και του Γενικού Νοσοκομείου Αθηνών “Κοργιαλένειο - Μπενάκειο” Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Κατά τη δημόσια συνεδρίαση της 8ης Απριλίου 2025, ο πληρεξούσιος δικηγόρος της ενάγουσας δήλωσε προφορικά την παραίτηση από το δικόγραφο της αγωγής, έχοντας ρητή και ειδική πληρεξουσιότητα από την ενάγουσα. Η αγωγή ζητούσε την καταβολή 50.000,00 ευρώ, το οποίο καταλογίστηκε σε βάρος της, καθώς και 25.000,00 ευρώ ως χρηματική ικανοποίηση για ηθική βλάβη. Βάσει των διατάξεων του ν. 4700/2020 περί παραίτησης από ένδικο βοήθημα, το Δικαστήριο κήρυξε τη δίκη καταργημένη και απάλλαξε την ενάγουσα από τα δικαστικά έξοδα των εναγομένων.

Ιατροί. ΕΟΚ - ελεύθερη εγκατάσταση. ΕΣΥ. Διορισμός. Υπηρεσία υπαίθρου.(..)Κατάσταση :  Μη αποδεκτή 
Προεδρεύων: Α. Σοφός, Αντιπρόεδρος Εισηγήτρια: Χ. Αυγερινού, Πάρεδρος Και οι ιατροί, υπήκοοι των άλλων κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, υποχρεούνται στην προηγούμενη εκπλήρωση της υπηρεσίας υπαίθρου του ΝΔ 67/1968, προκειμένου να υποβάλλουν υποψηφιότητα για θέση κλάδου ιατρών ΕΣΥ σε νοσοκομείο, όπως και οι Ελληνες ιατροί, εκτός εάν έχουν νόμιμα απαλλαγεί ή είναι υποψήφιοι σε Νομαρχιακά Γενικά Νοσοκομεία-Κέντρα Υγείας, Κέντρα Υγείας και Πολυδύναμα Ιατρεία (παρ.11 άρθρου 21 του Ν 2737/1999). Η ανωτέρω προϋπόθεση δεν απαιτείται αν, σύμφωνα με τη νομοθεσία της χώρας του κράτους-μέλους της ΕΕ, της οποίας είναι υπήκοος ο υποψήφιος για θέση στο ΕΣΥ (ή όπου ασκούσε το επάγγελμά του), υπάρχει αντίστοιχη υποχρέωση με αυτή της υπηρεσίας υπαίθρου, προκειμένου να διορισθεί ιατρός σε νοσοκομείο δημοσίου χαρακτήρα και αυτός αποδείξει ότι την εξεπλήρωσε. (πλειοψ.)

Συμβάσεις πώλησης ιατρικών – φαρμακευτικών προϊόντων..Με δεδομένο, όμως, ότι όλες οι επίδικες συμβάσεις καταρτίστηκαν εντός των ετών 2006 και 2007, η παραγραφή των αντίστοιχων αγωγικών αξιώσεων άρχιζε από 1.1.2007 και 1.1.2008 και συμπληρωνόταν την 31.12.2011 και την 31.12.2012 αντίστοιχα. Με την ασκηθείσα στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο από 16.6.2015 αγωγή της, η οποία επιδόθηκε στο εναγόμενο την 29.6.2015, η ενάγουσα ζήτησε, κατά τις διατάξεις περί αδικαιολόγητου πλουτισμού, λόγω ακυρότητας των επίδικων συμβάσεων εξαιτίας της μη τήρησης του απαιτούμενου από το νόμο για τη σύναψή τους έγγραφου τύπου, το ποσό των 56.039,84 ευρώ ως ισόποση δαπάνη που το εναγόμενο ΝΠΔΔ εξοικονόμησε και στην οποία θα υποβαλλόταν, εάν προμηθευόταν το ιατροφαρμακευτικό υλικό με έγκυρες συμβάσεις από άλλο πρόσωπο. Από το χρόνο, όμως, που γεννήθηκε η επίδικη αξίωση και ήταν δυνατή η δικαστική της επιδίωξη μέχρι την άσκηση της ως άνω αγωγής (29.6.2015), παρήλθε χρόνος μεγαλύτερος των πέντε ετών, με αποτέλεσμα να έχει παραγραφεί η αξίωση αυτή της ενάγουσας έναντι του εναγομένου ΝΠΔΔ, σύμφωνα με τα εκτιθέμενα στη νομική σκέψη της παρούσας (άρθρα 48 παρ. 1 και 49 ν.δ. 496/1974), κατά την βάσιμη σχετική ένσταση του τελευταίου, ζήτημα άλλωστε, που εξετάζεται και αυτεπαγγέλτως (άρθρο 52 εδ. γ΄ του ν.δ. 496/1974). Και ναι μεν η ενάγουσα επικαλείται διακοπή της παραγραφής με την επίδοση της προγενέστερης από 18.4.2011 (με αριθμό κατάθεσης …./2011) αγωγής της στο εναγόμενο πριν την πάροδο της πενταετίας, πλην όμως ο ισχυρισμός αυτός είναι ουσιαστικά αβάσιμος. Ειδικότερα, με την ως άνω προγενέστερη αγωγή της η ενάγουσα ζήτησε να υποχρεωθεί το εναγόμενο να της καταβάλει, ως οφειλόμενο τίμημα από τις συμβάσεις πώλησης (σε συνδυασμό με τις συμβάσεις εκχώρησης), την αξία των πωληθέντων ιατροφαρμακευτικών υλικών εντόκως από την επομένη της παρέλευσης 60 ημερών από την επίδοση εκάστου τιμολογίου. Επί της αγωγής αυτής εκδόθηκε η υπ’ αριθ. 3437/2014 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου ..., η οποία δέχθηκε εν μέρει αυτήν, ως βάσιμη κατ’ ουσία, ως προς τα αναφερόμενα τιμολόγια πώλησης που δεν υπερέβαιναν το ποσό των 2.500 ευρώ έκαστο και απέρριψε αυτήν, ως αόριστη, ως προς τα λοιπά τιμολόγια, που υπερέβαιναν το ποσό των 2.500 ευρώ έκαστο. Η αγωγή, όμως, αυτή είχε ιστορική και νομική αιτία διάφορη της μεταγενέστερης από 16.6.2015 αγωγής που ασκήθηκε ενώπιον του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου για τα ίδια αυτά τιμολόγια, δεδομένου ότι η ευθύνη του εναγομένου στην πρώτη αγωγή στηριζόταν αποκλειστικά στη σύμβαση πώλησης, ενώ στην μεταγενέστερη αγωγή στηρίζεται στις διατάξεις περί αδικαιολόγητου πλουτισμού, δηλαδή σε εντελώς διαφορετική ιστορική και νομική βάση. Σύμφωνα, όμως, με όσα εκτέθηκαν στη νομική σκέψη της παρούσας για να επέλθει διακοπή της παραγραφής λόγω της ασκηθείσης πρώτης χρονικά αγωγής και της επανέγερσής της κατ’ άρθρο 263 ΑΚ (το οποίο έχει εφαρμογή και στην παραγραφή των κατά των ΝΠΔΔ χρηματικών απαιτήσεων, ενόψει του ότι δεν υπάρχει αντίθετη ρύθμιση με το ν.δ. 496/1974), πρέπει η μεταγενέστερη αγωγή να έχει την ίδια ιστορική και νομική βάση με την αρχική αγωγή, προϋπόθεση που δεν συντρέχει στην προκείμενη περίπτωση ως προς τις αγωγές αυτές (ήτοι την αρχική που ασκήθηκε με βάση τη σύμβαση πώλησης και την μεταγενέστερη που ασκήθηκε με βάση τον αδικαιολόγητο πλουτισμό), οι οποίες εισάγουν διαφορετικά αντικείμενα δίκης, δεδομένου ότι το πραγματικό των εφαρμοζομένων διατάξεων είναι διαφορετικό στις δύο αυτές περιπτώσεις, ενώ και οι έννομες συνέπειες (νομική θεμελίωση) είναι, επίσης, διαφορετικές κατά τα εκτιθέμενα στη νομική σκέψη της παρούσας. Επομένως, η εκκαλούμενη απόφαση, η οποία δέχθηκε τα ίδια και απέρριψε ως παραγεγραμμένη την αξίωση της ενάγουσας και, συνακόλουθα, ως ουσιαστικά αβάσιμη την αγωγή, κατά παραδοχή του περί παραγραφής ισχυρισμού του εναγόμενου ΝΠΔΔ, δεν έσφαλε ως προς την ερμηνεία και εφαρμογή των διατάξεων που αναφέρθηκαν στη ίδια ως άνω νομική σκέψη της και, ως εκ τούτου, ο μοναδικός λόγος της υπό κρίση έφεσης πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος.