Άσκηση ή μη αγωγής ακύρωσης διαιτητικής απόφασης που εκδόθηκε σε δίκη μεταξύ ν.π.ι.δ. και κοινοπραξίας για διαφορές από σύμβαση κατασκευής έργου, φερόμενου ως χρηματοδοτηθέντος από το ΥΠΠΟΑ.Απόφαση Διαιτητικού Δικαστηρίου που εκδόθηκε σε δίκη μεταξύ ν.π.ι.δ. και κοινοπραξίας για διαφορές από τη μεταξύ τους σύμβαση κατασκευής έργου, παράγει δεδικασμένο και εκτελεστότητα υπέρ και σε βάρος των διαδίκων αυτής. Το Ελληνικό Δημόσιο, που φέρεται ως χρηματοδότης του έργου αλλά δεν συνομολόγησε τη διαιτητική ρήτρα και ούτε παρέστη ως διάδικος στη διαιτητική δίκη, δεν νομιμοποιείται σε άσκηση αγωγής ακύρωσης της διαιτητικής απόφασης. (ομόφ.)

Κοινοτικό Δίκαιο. Επιδοτήσεις προς οινοποιητική εταιρία. Καταβολή της ενίσχυσης μετά την έκδοση απόφασης του ΣτΕ. Δεδικασμένο και αποτελέσματα εξ αυτού.(..)Κατάσταση :  Αποδεκτή 
Προεδρεύων: Β.Κοντόλαιμος, Νομικός Σύμβουλος Εισηγητής: Ι.Χαλκιάς, Πάρεδρος Από την αμετάκλητη απόφαση του ΣτΕ 615/1999 πηγάζει δεδικασμένο (άρθρο 50 παρ.5 ΠΔ 18/89) το οποίο η Διοίκηση είναι υποχρεωμένη να σεβαστεί. Άρα οφείλει να καταβάλλει στην "ΕΡΚΙΣ ΑΕ" το ποσόν των 2.680.343 δρχ. νομιμοτόκως από την επίδοση της αγωγής μέχρι την εξόφληση. Το ποσό αυτό αφορά στην επιδότηση για την υποχρεωτική απόσταξη που έκανε η ΕΡΚΙΣ ΑΕ στα πλαίσια του Καν.(ΕΟΚ) 377/79 στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Όμως το δεδικασμένο αυτό ισχύει μόνο μεταξύ των διαδίκων ήτοι του Δημοσίου και της εταιρίας "ΕΡΚΙΣ ΑΕ" (οινοπνευματοποιός εταιρία) χωρίς να δημιουργεί έννομα αποτελέσματα στις σχέσεις μεταξύ Δημοσίου και ΚΑΒΙΝΟ ΑΕ (οινοπαραγωγός εταιρία) αφού κατά το άρθρο 4 του Καν.(ΕΟΚ) 2046/89 του Συμβουλίου της 19.6.1989 "για τη θέσπιση γενικών κανόνων σχετικά με την απόσταξη οίνων και των προϊόντων της οινοποίησης" (όμοια ρύθμιση στον Καν.(ΕΟΚ) 2179/83) μεταξύ του παραγωγού και του οινοπνευματοποιού συνάπτεται σύμβαση με εκατέρωθεν δικαιώματα και υποχρεώσεις χωρίς συμμετοχή του Δημοσίου το οποίο απλά ελέγχει τη διεξαγωγή των σχετικών εργασιών και την τήρηση των υποχρεώσεων.

Στρατιωτικοί υπάλληλοι – Αποκατάσταση – Καταβολή αναδρομικών αποδοχών – Παραγραφή.(..)Κατάσταση :  Εκκρεμεί αποδοχή 
α) Το ζήτημα του χρόνου ενάρξεως της παραγραφής των απαιτήσεων αποζημιώσεως υποψηφίων μονίμων στρατιωτικών από παράνομη παράλειψη κατατάξεώς των εκκρεμεί ενώπιον του ΣτΕ, κατόπιν αναιρέσεως του Δημοσίου και, ως εκ τούτου, κρίνεται σκόπιμο να αναμένεται η απόφαση και να μη γνωμοδοτήσει το Τμήμα επί του ζητήματος αυτού. β) Τα επιδόματα ενεργείας για τα οποία έχει νομολογήσει το ΣτΕ πρέπει να καταβάλλονται στους στρατιωτικούς που αποκαταστάθηκαν διοικητικά. γ) Είναι δυνατή η απονομή αντιστοίχων με το χρόνο αποκαταστάσεως μισθολογικών προαγωγών και επιδομάτων χρόνου υπηρεσίας. δ) Είναι δυνατή η καταβολή αναδρομικών αποδοχών στους στρατιωτικούς με πρωτοβουλία της υπηρεσίας, εφ όσον έχει εκδοθεί διοικητική πράξη αναδρομικής κατατάξεώς των. ε) Είναι δυνατή η καταβολή αναδρομικών αποδοχών στους στρατιωτικούς που, ενώ έχουν δικαιωθεί αναδρομικής κατατάξεως, έχουν προσφύγει στα δικαστήρια με οικονομικά αιτήματα, εφ όσον παραιτηθούν των δικογράφων των ενδίκων βοηθημάτων που έχουν ασκήσει και η σχετική αξίωσή τους δεν έχει υποκύψει σε παραγραφή.

Κοινοτικό Δίκαιο. Ελαιοτριβεία. Διοικητική διαδικασία αιτήσεως θεραπείας εταιρίας. Επιρροή δεδικασμένου ποινικής αποφάσεως.(..)Κατάσταση :  Αποδεκτή 
(Τριμελούς Επιτροπής) Σε περίπτωση εκδόσεως απορριπτικής αποφάσεως ΣτΕ επί αιτήσεως ακυρώσεως κατά διοικητικής πράξεως, το κύρος και η νομιμότητα της τελευταίας καλύπτονται από το δεδικασμένο. Ανεξάρτητα από αυτό η Διοίκηση, στα πλαίσια της αρχής της χρηστής διοικήσεως λαμβάνοντας γνώση νέων πραγματικών περιστατικών τα οποία αναγόμενα στο χρόνο εκδόσεως της δυσμενούς διοικητικής πράξεως θα ηδύναντο να διαφοροποιήσουν την ουσιαστική κρίση της, δύναται να τροποποιήσει ή να ανακαλέσει τη διοικητική πράξη. Στην έννοια του νέου πραγματικού περιστατικού συγκαταλέγεται και το των εκ των υστέρων προκύπτον δεδικασμένο εκ ποινικής αποφάσεως.

Ιδιωτικές επενδύσεις. Ανάκληση παράνομων ατομικών διοικητικών πράξεων.(..)Κατάσταση :  Αποδεκτή 
Η απόρριψη του αιτήματος της εταιρείας με την επωνυμία «ΟΛΥΜΠΙΚ ΜΑΡΙΝ ΑΕ» για τροποποίηση της με αρ. 56973/ΝΝ675/Ν.1892/90/19.06.1997 αποφάσεως του Υπουργού Εθνικής Οικονομίας και αναμόρφωση του ποσοστού επιχορηγήσεως και επιδοτήσεως επιτοκίου της επενδύσεως της περί επεκτάσεως εκσυγχρονισμού λιμένα σκαφών αναψυχής στο Λαύριο από 35% στο 45% του κόστους αυτής: α) δεν παραβιάζει το δεδικασμένο που πηγάζει από την απόφαση 3132/2003 του ΣτΕ, β) δεν συνιστά πράξη αντίθετη σε οφειλομένη νόμιμη ενέργεια στο πλαίσιο της αποφάσεως 2176/2004 της Ολομελείας του ΣτΕ περί υποχρεωτικής ανακλήσεως παράνομων ατομικών πράξεων που στηρίζονται σε ανίσχυρη νομοθετική ή κανονιστική διάταξη, και γ) δεν συνιστά πράξη αντίθετη στους κανόνες που διέπουν την ανάκληση παράνομων ατομικών πράξεων (ομοφ.). Παραπομπή από την υπ' αριθμ.382/2005 Γνωμ. Α' Τμ.Διακοπών ΝΣΚ.

Η Απόφαση 310 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει την ενδικοφανή προσφυγή κατά της σιωπηρής απόρριψης του αιτήματος καταβολής τόκων επί αχρεωστήτως καταβληθέντος φόρου εισοδήματος ύψους 47.249,65 ευρώ, ποσό που είχε ήδη επιστραφεί ατόμως. Ο προσφεύγων ζητούσε την έντοκη επιστροφή αναδρομικά από την ημερομηνία άσκησης της αρχικής δικαστικής προσφυγής (02-05-2012). Η απόφαση έκρινε ότι, σύμφωνα με τη νομολογία του ΣτΕ, η αξίωση για τόκους είναι πενταετής και διακόπτεται μόνο με ρητή υποβολή αιτήματος για καταβολή τόκων. Καθώς ο προσφεύγων δεν είχε συμπεριλάβει αίτημα τόκων στην αρχική δικαστική προσφυγή, ούτε υπέβαλε αίτημα εντός της πενταετίας, η αξίωσή του έχει παραγραφεί, και κρίθηκε ορθώς η απόρριψη του αιτήματός του.

Η ΥΔΕ στο Δήμο Αθηναίων δεν θα πρέπει να εκδόσει ένταλμα καταβολής οποιουδήποτε χρηματικού ποσού υπέρ της εργολήπτριας εταιρείας ΕΛΤΕΚ ΑΕ ως επιστροφή των παρακρατηθεισών κατά το άρθρο 27 παρ . 34 του Ν . 2166/93 κρατήσεων 6% ο υπέρ ΤΣΜΕΔΕ μέχρι να εκδοθεί απόφαση από το ΣτΕ επί της αιτήσεως αναιρέσεως του Δημοσίου κατά της 4696/98 αποφάσεως του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών , οπότε και σε περίπτωση απορρίψεως της αιτήσεως αναιρέσεως του Δημοσίου η πιο πάνω ΥΔΕ θα πρέπει να επανέλθει επί της υποθέσεως .

Συντάξιμες αποδοχές...Υπό τα ανωτέρω δεδομένα, ο πιο πάνω ισχυρισμός περί ευρυτέρων δημοσιονομικών και οικονομικών επιπτώσεων πρέπει να απορριφθή ως αόριστος (ΣτΕ 1648/2014, 4548/2013, πρβ. ΣτΕ 3239/2013, 1875/2011). Εξ άλλου, με την κρινομένη αίτηση -με την οποία προβάλλονται λόγοι σχετικά με τον υπολογισμό της χορηγουμένης από το Ταμείο εφ’ άπαξ παροχής και όχι σχετικά με τον υπολογισμό της επικουρικής συντάξεως, που αποτελεί αντικείμενο της παρούσης δίκης- το αναιρεσείον επικαλείται σπουδαίο νομικό ζήτημα και αντίθεση της αναιρεσιβαλλομένης προς αποφάσεις των τακτικών διοικητικών δικαστηρίων (12020/2003, 8871/2003, 7379/2007 αποφάσεις του Τριμελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών, 4137/2005, 693/2010, 4488/2002, 3044/2004, 4489/2002, 2633/2003, 4487/2002 αποφάσεις του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών) και προς την 1057/2009 απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας. Και ο ισχυρισμός αυτός, όμως, είναι απορριπτέος, κατά μεν το μέρος που με αυτόν προβάλλεται αντίθεση προς αποφάσεις διοικητικών δικαστηρίων, προεχόντως για το λόγο ότι οι μνημονευόμενες αποφάσεις δεν προσεκομίσθησαν κατά την κατάθεση της αιτήσεως, ενώ κατά το μέρος που με αυτόν γίνεται επίκληση της 1057/2009 αποφάσεως του Συμβουλίου της Επικρατείας, λόγω αοριστίας του, εφόσον, με τον ισχυρισμό αυτό, όπως διατυπώνεται, με αναφορά μόνο στον αριθμό της δικαστικής αποφάσεως, δεν εξειδικεύεται ούτε τεκμηριώνεται ποιες ειδικότερες κρίσεις της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως είναι αντίθετες προς κρίσεις επί των αυτών ζητημάτων της 1057/2009 αποφάσεως του Δικαστηρίου (ΣτΕ 1648/2014, 3998/2013, 327, 970/2014), η οποία, άλλως τε επιλύει ζητήματα σχετικά με την χορηγούμενη από το αναιρεσείον εφ’ άπαξ χορηγία και όχι την βάσει διαφόρων διατάξεων χορηγουμένη από αυτό επικουρική σύνταξη.

Δημοσίευση κανονιστικής διοικητικής πράξης:..Επειδή, εν προκειμένω, η προσβαλλόμενη απόφαση του Δασάρχη ..., στην οποία περιλαμβάνεται, καθ΄ ο μέρος αφορά τις προαναφερόμενες περιοχές του ... του ..., διάταξη περί απαγορεύσεως της θήρας, φέρει κανονιστικό χαρακτήρα (ΣτΕ 1287/2008, σκέψη 6, πρβλ. ΣτΕ 1592/1998, σκέψεις 7 και 11 και ΣτΕ ΕΑ 211/2002) και, συνεπώς, για να λάβει, κατά τα ανωτέρω, νόμιμη υπόσταση έπρεπε να δημοσιευθεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, εφόσον ούτε από τις διατάξεις του ν.δ/τος 86/1969 (Δασικός Κώδικας, Α΄ 7, βλ., ιδίως, άρθρο 258 παρ. 5 αυτού), επί των οποίων ερείδεται η έκδοση της, ούτε από άλλη ειδική διάταξη προβλέπεται η δημοσίευσή της με άλλο τρόπο. Εξάλλου, όπως προκύπτει από τα στοιχεία του φακέλου, η ως άνω κανονιστική απόφαση απεστάλη προς ανάρτηση σε δημοτικά καταστήματα της ευρύτερης περιοχής του Δασαρχείου ... και στους κυνηγετικούς συλλόγους ..., ... και .... Εντούτοις και, ανεξαρτήτως του ότι από τα στοιχεία του φακέλου δεν προκύπτει ότι η, κατά τα ανωτέρω, ανάρτηση της αποφάσεως έλαβε πράγματι χώρα, η τελευταία δεν πληροί τις απαιτήσεις του νόμου, διότι οι κανονιστικού χαρακτήρα πράξεις των οργάνων της Διοικήσεως πρέπει, κατά τα ήδη εκτεθέντα, να δημοσιεύονται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, εφόσον δεν υφίσταται, ούτε η Διοίκηση επικαλείται, ειδική διάταξη, η οποία να προβλέπει την κατ΄ άλλο τρόπο δημοσίευσή τους (ΣτΕ 1287/2008, σκέψη 6). Ενόψει τούτων, η προσβαλλόμενη απόφαση, αν και δεν έλαβε νόμιμη υπόσταση λόγω πλημμελούς δημοσιεύσεώς της, πρέπει, λόγω της φύσεώς της και των κατά νόμο συνεπειών της, αλλά και για λόγους ασφαλείας του δικαίου (ΣτΕ 1287/2008, σκέψη 6, πρβλ. ΣτΕ 1295/2008, σκέψη 5, 1287/2008, σκέψη 6, 3960/2006, σκέψη 8, 1222/2004, σκέψη 6, 664/2004, σκέψη 5 κ.ά.), να ακυρωθεί. Συνεπώς, η υπό κρίση αίτηση πρέπει να γίνει δεκτή, για το λόγο αυτό, ο οποίος βασίμως προβάλλεται υπό των αιτούντων, παρελκούσης ως αλυσιτελούς της εξετάσεως των λοιπών προβαλλόμενων λόγων ακυρώσεως.

Από τις διατάξεις αυτές προκύπτει, ότι η αποζημίωση του άρθρου 19 του ν. 993/1979 δεν είναι μέρος των αποδοχών των υπαλλήλων ούτε "απολαβή", υπό την έννοια της παροχής που δίδεται ως αντάλλαγμα για την προσφερόμενη εργασία, ούτε αποτελεί αποζημίωση λόγω αδικαιολογήτου πλουτισμού, αλλά έχει χαρακτήρα έκτακτης κατά την αποχώρηση ή απόλυση του υπαλλήλου οικονομικής ενίσχυσης του. Επομένως, η αξίωση καταβολής της ως άνω αποζημιώσεως δεν υπόκειται στη διετή παραγραφή που προβλέπεται από τη διάταξη του άρθρου 48 παρ. 3 του Ν.Δ. 496/1974 αλλά στην πενταετή παραγραφή που προβλέπεται από την παρ. 1 του ίδιου άρθρου (Ολ ΑΠ 4/2001, ΑΠ 1726/05, 556/11, 1065/2002). Στην προκειμένη περίπτωση το Εφετείο έκρινε ότι η αξίωση της ενάγουσας - αναιρεσίβλητης για την καταβολή της ως άνω αποζημίωσης, την οποία εδικαιούτο να λάβει κατά την αποχώρησή της από το εναγόμενο - αναιρεσείον ΝΠΔΔ, στο οποίο υπηρετούσε με σύμβαση εργασίας, ιδιωτικού δικαίου, αορίστου χρόνου, υπάγεται στην πενταετή και όχι στη διετή παραγραφή και συνεπώς, δεν παραγράφηκε η αξίωσή της. Και τούτο γιατί δέχθηκε ότι από την ημερομηνία αποχώρησής της από την υπηρεσία (30-4-2010) έως την άσκηση της αγωγής της (41-2013) δεν παρήλθε πενταετία.