Η απόφαση 461/2025 του Ελεγκτικού Συνεδρίου (Β΄ Ελάσσονα Ολομέλεια) δέχεται την αίτηση αναίρεσης ανώνυμης εταιρείας («…Α.Ε.») κατά της 1332/2020 απόφασης του Ι Τμήματος. Η εταιρεία ζητούσε την αναίρεση της απόφασης του Τμήματος που απέρριψε ως εκπρόθεσμη τη δεύτερη έφεσή της κατά δημοσιονομικής διόρθωσης ύψους 335.243,57 ευρώ. Το Τμήμα είχε βασίσει την κρίση του στο ότι η προθεσμία άσκησης της δεύτερης έφεσης ανατρέχει στον χρόνο κοινοποίησης της αρχικής καταλογιστικής πράξης. Η Ολομέλεια έκρινε ότι το Τμήμα παραβίασε ουσιώδη τύπο της διαδικασίας, ερμηνεύοντας εσφαλμένα το άρθρο 54 του π.δ/τος 1225/1981. Διευκρίνησε ότι η προθεσμία άσκησης της κατ’ εξαίρεση επιτρεπόμενης δεύτερης έφεσης αρχίζει από την κοινοποίηση της δικαστικής απόφασης που απορρίπτει την πρώτη έφεση για τυπικό λόγο. Κατά συνέπεια, αναιρείται η προσβαλλόμενη απόφαση, διατάσσεται η απόδοση του παραβόλου και η υπόθεση αναπέμπεται στο Δέκατο Τμήμα για νέα κρίση.

Άρση κατασχέσεων κατόπιν άσκησης δεύτερης προσφυγής. Κατά την έννοια των άρθρων 69, 70 και 126 παρ.1 του Κ.Δ.Δ., εάν έχει επιβληθεί σε βάρος του οφειλέτη κατάσχεση εις χείρας τρίτων, σε χρόνο που ίσχυε αναστολή, δηλαδή μετά την κατάθεση από τον προσφεύγοντα παραδεκτώς δεύτερης προσφυγής του κατά της πράξης καταλογισμού του φόρου στο αρμόδιο Διοικητικό Πρωτοδικείο και πριν την επίδοση αντιγράφου της στη Δ.Ο.Υ., η οποία (επίδοση) έγινε στη συνέχεια, συντρέχει νόμιμος λόγος να αρθεί η επίμαχη κατάσχεση εις χείρας τρίτων και ακολούθως, να επιστραφούν τα αποδοθέντα από τα πιστωτικά ιδρύματα ποσά, τα οποία η φορολογική αρχή θα συμψηφίσει με τα χρέη που είναι σε ρύθμιση ή με τα χρέη που τελούν σε αναστολή, κατά τα άρθρα 83 του Κ.Ε.Δ.Ε., 48 του ν. 4174/2013 και 440 επ. του Α.Κ. (ομοφ.)

Κληρονομία. Γνώση της επαγωγής και του λόγου αυτής. Αποποίηση προπορευόμενου κληρονόμου και κλήση του επόμενου. Προθεσμία αποποιήσεως.(..)Κατάσταση :  Αποδεκτή 
Η προθεσμία της αποποιήσεως μετά την πάροδο της οποίας ο κληρονόμος λογίζεται κατ’ αμάχητο τεκμήριο ως οριστικός κληρονόμος δεν αρχίζει προτού λάβει ο τελευταίος γνώση της επαγωγής και του λόγου αυτής. Όπου ο νόμος απαιτεί για κάποια νομική ενέργεια γνώση της επαγωγής, εννοεί και τα μεταγενέστερα του θανάτου του κληρονομουμένου γεγονότα προ της γνώσεως των οποίων η προθεσμία δεν αρχίζει (όπως συμβαίνει επί αποποιήσεως προπορευόμενου κληρονόμου και κλήσεως του επόμενου).

Η απόφαση αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής ως απαράδεκτης. Ο προσφεύγων είχε καταθέσει την προσφυγή στρεφόμενος κατά τεσσάρων οριστικών πράξεων διορθωτικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος και ΦΠΑ, που εκδόθηκαν από την Προϊσταμένη της Δ.Ο.Υ. Πατρών για τα φορολογικά έτη 2018 και 2019. Οι πράξεις αυτές του καταλόγισαν συνολικά προς καταβολή φόρο εισοδήματος και πρόστιμα ύψους €29.959,62 (2018) και €43.409,66 (2019), καθώς και πιστωτικά υπόλοιπα ΦΠΑ για έκπτωση. Η εν λόγω προσφυγή απορρίφθηκε ως απαράδεκτη, διότι διαπιστώθηκε ότι ο προσφεύγων είχε ήδη ασκήσει χρονικά προγενέστερη ενδικοφανή προσφυγή κατά των ίδιων πράξεων, η οποία είχε απορριφθεί, παραβιάζοντας την αρχή του άρθρου 70 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας περί απαγόρευσης άσκησης δεύτερης προσφυγής.

Της πρώτης παρεμβαίνουσας επί της δεύτερης προσφυγής με την επωνυμία « ...» και με διακριτικό τίτλο «...», νομίμως εκπροσωπούμενης και

ΘΕΜΑ: «Κοινοποίηση των διατάξεων της υποπαραγράφου ΙΓ.2. της παραγράφου ΙΓ. του άρθρου πρώτου του ν.4093/2012 σχετικά με την προθεσμία άσκησης της προσφυγής στις φορολογικές και τελωνειακές διαφορές»

Η απόφαση 303/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή του προσφεύγοντα. Ο προσφεύγων είχε υποβάλει αίτημα στο ΚΕΒΕΙΣ Αττικής ζητώντας να αναγνωριστεί ότι δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις για τη θεμελίωση της αλληλέγγυας ευθύνης του για συγκεκριμένες εταιρικές οφειλές, καθώς και την άρση των μέτρων που έχουν ληφθεί σε βάρος του. Το ΚΕΒΕΙΣ απέρριψε το αίτημα ως απαράδεκτο, καθώς είχε υποβληθεί για δεύτερη φορά. Η ΔΕΔ διαπίστωσε ότι προηγούμενη σχετική ενδικοφανής προσφυγή του είχε απορριφθεί το 2022 ως εκπρόθεσμη. Κατ' εφαρμογή του άρθρου 70 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, η άσκηση δεύτερης προσφυγής με το ίδιο αίτημα είναι απαράδεκτη, ειδικά όταν η πρώτη έχει απορριφθεί λόγω εκπρόθεσμης άσκησης. Για αυτόν τον λόγο, η υπό κρίση ενδικοφανής προσφυγή απορρίφθηκε.

Αρμοδιότητα ή μη του Κεντρικού Υπηρεσιακού Συμβουλίου Διοικητικού Προσωπικού (Κ.Υ.Σ.ΔΙ.Π.) να γνωμοδοτήσει επί αιτήσεων Διευθυντών και Υποδιευθυντών Δημόσιων Ινστιτούτων Επαγγελματικής Κατάρτισης (Δ.Ι.Ε.Κ.) και Σχολείων Δεύτερης Ευκαιρίας (Σ.Δ.Ε.) για τη χορήγηση άδειας άσκησης αμειβόμενου ιδιωτικού έργου.Αρμόδιο υπηρεσιακό συμβούλιο για να γνωμοδοτήσει επί αιτήσεων χορήγησης άδειας άσκησης αμειβόμενου ιδιωτικού έργου, που υποβάλλουν Διευθυντές και Υποδιευθυντές Δημόσιων Ινστιτούτων Επαγγελματικής Κατάρτισης (Δ.Ι.Ε.Κ.) και Σχολείων Δεύτερης Ευκαιρίας (Σ.Δ.Ε.), εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας ή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης αποσπασμένοι στις εν λόγω εκπαιδευτικές μονάδες, δεν είναι το Κ.Υ.Σ.ΔΙ.Π., αλλά το αρμόδιο βάσει της οργανικής τους θέσης υπηρεσιακό συμβούλιο (ομόφωνα).

Προστασία του θαλασσίου περιβάλλοντος - Προθεσμία άσκησης προσφυγής του άρθρου 14 του ΠΔ 55/1998.(..)Κατάσταση :  Αποδεκτή 
(Τριμελούς Επιτροπής) Η διάταξη του άρθρου 14 παρ.10 του ΠΔ 55/1998 με την οποία καθιερώνεται 15νθήμερη προθεσμία για την άσκηση της προσφυγής εφόσον δεν εμπίπτει στις εξαιρέσεις της παρ.2 του άρθρου 285 ΚΔΔ δεν ισχύει από της 17-7-99, ως καταργημένη με νεώτερο νόμο και από της ανωτέρω ημερομηνίας ενάρξεως της ισχύος του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, ισχύει για όλες τις προσφυγές που ασκούνται στα διοικητικά δικαστήρια γενικώς, η προθεσμία των εξήκοντα ημερών του άρθρου 66 του ανωτέρω Κώδικα.

Η απόφαση 634/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή δύο προσφευγουσών κατά πινάκων χρεών και αναγκαστικών κατασχέσεων της ΔΟΥ Κατερίνης, ύψους 814,74€ και 3.349,61€ αντίστοιχα. Οι προσφεύγουσες υποστήριζαν ότι τα χρέη αφορούσαν αποβιώσαντα από το 2015 και ότι ήταν είτε μεταγενέστερα του θανάτου του (και επομένως επιβλήθηκαν κατά ανύπαρκτου προσώπου) είτε είχαν παραγραφεί. Η ΔΕΔ διαπίστωσε ότι οι ίδιες προσφεύγουσες είχαν ήδη ασκήσει προγενέστερη ενδικοφανή προσφυγή κατά των ίδιων πράξεων (επί της οποίας εκδόθηκε η απόφαση 629/2025). Κατά συνέπεια, βάσει του κανόνα της απαγόρευσης άσκησης δεύτερης ενδικοφανούς προσφυγής, η παρούσα κρίθηκε απαράδεκτη και απορρίφθηκε.