Η απόφαση (Αριθμός 150/2025) της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής ως απαράδεκτης. Ο προσφεύγων, διατελέσας Διευθύνων Σύμβουλος, ζήτησε την απαλλαγή του από την προσωπική και αλληλέγγυα ευθύνη για συνολικές οφειλές εταιρείας ύψους 162.463,75€ (81.384,64€ κεφάλαιο συν προσαυξήσεις). Επικαλέστηκε έλλειψη υπαιτιότητας, ισχυριζόμενος ότι ο ρόλος του ήταν μόνο τυπικός. Η αίτηση αυτή είχε γίνει εν μέρει δεκτή από το ΚΕΒΕΙΣ Αττικής (μόνο για πρόστιμο ΦΠΑ), αλλά απορρίφθηκε για τις υπόλοιπες οφειλές. Η ΔΕΔ, λαμβάνοντας υπόψη την Έκθεση Απόψεων του ΚΕΒΕΙΣ Αττικής, έκρινε ότι η ενδικοφανής προσφυγή κατατέθηκε εκπρόθεσμα (μετά την 30-09-2024), υπερβαίνοντας την προβλεπόμενη προθεσμία των τριάντα (30) ημερών. Ως εκ τούτου, η προσφυγή απορρίφθηκε ως απαράδεκτη.

Η απόφαση 1196/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή μιας εταιρείας κατά της αρνητικής απάντησης του ΚΕΒΕΙΣ Θεσσαλονίκης. Η εταιρεία ζητούσε την καταβολή τόκων επί αχρεωστήτως καταβληθέντων φόρων ύψους 14.979,33€, καθώς και την ακύρωση του διενεργηθέντος συμψηφισμού. Η ΔΕΔ έκρινε απαράδεκτο τον ισχυρισμό περί συμψηφισμού, καθώς αυτός ανάγεται στο στάδιο της διοικητικής εκτέλεσης (είσπραξη) και όχι του προσδιορισμού των φόρων. Επίσης, η προσβαλλόμενη πράξη περί άρνησης καταβολής τόκων κρίθηκε επιβεβαιωτική προγενέστερων αρνητικών απαντήσεων, οι οποίες είχαν καταστεί οριστικές, και συνεπώς στερείται  εκτελεστότητας, καθιστώντας την ενδικοφανή προσφυγή μη επιτρεπτή.

Η απόφαση 607 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής εταιρείας κατά της Ατομικής Ειδοποίησης Καταβολής – Υπερημερίας του ΚΕΒΕΙΣ ΑΤΤΙΚΗΣ. Η ειδοποίηση αφορούσε ληξιπρόθεσμες οφειλές συνολικού ποσού 19.905,11 ευρώ. Η προσφεύγουσα ζητούσε την ακύρωση, ισχυριζόμενη ότι οι οφειλές, που χρονολογούνταν από τα έτη 2004, 2005 και 2006, είχαν υποπέσει σε παραγραφή. Ωστόσο, η ΔΕΔ απέρριψε την προσφυγή ως απαράδεκτη κρίνοντας ότι η Ατομική Ειδοποίηση Καταβολής εκδίδεται στο πλαίσιο της διαδικασίας διοικητικής εκτέλεσης. Κατά πράξεων διοικητικής εκτέλεσης, το κατάλληλο ένδικο βοήθημα είναι η ανακοπή (άρθρο 65 ΚΕΔΕ), και όχι η ενδικοφανής προσφυγή που προβλέπεται για πράξεις προσδιορισμού φορολογικών βαρών.

Η απόφαση 520 του Προϊσταμένου της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή κατά ατομικής ειδοποίησης χρεών του ΚΕΒΕΙΣ Αττικής. Η προσφεύγουσα αμφισβητούσε βεβαιωμένες οφειλές ύψους 144.841,21€ (κεφάλαιο και τόκοι) που κληρονόμησε από τον θανόντα πατέρα της, ισχυριζόμενη ακυρότητα της ειδοποίησης λόγω μη αναφοράς ποσού κατ' αναλογία κληρονομικής μερίδας, καθώς και πλάνη περί την αποδοχή της κληρονομίας. Η ΔΕΔ έκρινε ότι η προσβαλλόμενη πράξη (ατομική ειδοποίηση καταβολής-υπερημερίας) ανάγεται στο στάδιο της διοικητικής εκτέλεσης. Κατά τέτοιων πράξεων, σύμφωνα με τον Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας και τον Κ.Ε.Δ.Ε., προβλέπεται μόνο η άσκηση ανακοπής ενώπιον των Διοικητικών Δικαστηρίων και όχι η ενδικοφανής προσφυγή, συνεπώς η Υπηρεσία στερείται αρμοδιότητας.

Η απόφαση 260/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει ως απαράδεκτη τη δεύτερη ενδικοφανή προσφυγή που υποβλήθηκε από την εταιρεία με επωνυμία «………» και ΑΦΜ «………» στις 17-10-2024. Η προσφυγή στρεφόταν κατά πράξεων του Προϊσταμένου του 4ου ΕΛ.ΚΕ. ΑΤΤΙΚΗΣ, που αφορούσαν οριστική πράξη διορθωτικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος (ΦΕ 2023) και πράξεις επιβολής προστίμων (ΦΕ 2023 και 2024). Η πρώτη ενδικοφανής προσφυγή είχε απορριφθεί επί της ουσίας με προηγούμενη απόφαση στις 11-2-2025. Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 24 του ν. 4274/2014 και του άρθρου 72 του ΚΦΔ, η άσκηση δεύτερης προσφυγής κατά της ίδιας πράξης είναι απαράδεκτη. Τα νέα στοιχεία που προσκόμισε η εταιρεία με την εν λόγω προσφυγή οδήγησαν μόνο σε συμπληρωματικό έλεγχο, όπου η φορολογική αρχή ενέμεινε στις αρχικές της απόψεις.

Η απόφαση 173/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (Δ.Ε.Δ.) απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή κατά της Οριστικής Πράξης Διορθωτικού Προσδιορισμού Φόρου Κληρονομιάς που εκδόθηκε από το Κέντρο Ελέγχου Φορολογουμένων Μεγάλου Πλούτου (Κ.Ε.ΦΟ.ΜΕ.Π.). Η πράξη αυτή επιβάρυvε την προσφεύγουσα με φόρο κληρονομιάς ύψους 62.651,25€ συν πρόσθετο φόρο 75.181,50€. Η προσφεύγουσα είχε υποβάλει ταυτόχρονα αίτημα υπαγωγής στη ρύθμιση μείωσης του πρόσθετου φόρου, σύμφωνα με το άρθρο 75 του ν. 5104/2024, δηλώνοντας ότι η ενδικοφανής προσφυγή ασκείται υπό την αίρεση της αποδοχής της ρύθμισης. Η Δ.Ε.Δ. έκρινε ότι η υποβολή της αίτησης μείωσης του φόρου συνιστά αυτοδίκαιη αποδοχή της κύριας οφειλής και, ως εκ τούτου, αυτοδίκαιη παραίτηση από την προσφυγή. Επιπλέον, κρίθηκε ότι η άσκηση αγωγής υπό αίρεση καθιστά την προσφυγή αόριστη και μη αποδεκτή.

Η απόφαση 41/10.01.2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή ενός επιχειρηματία που δραστηριοποιείται στο εμπόριο ψαριών. Ο προσφεύγων ζητούσε την ακύρωση πράξεων επιβολής προστίμου (άρθρου 58Α Ν.4987/2022) για τα φορολογικά έτη 2020 και 2021, συνολικού ύψους 5.177,27€, που επιβλήθηκαν λόγω μη έκδοσης φορολογικών στοιχείων και απόκρυψης συναλλαγών. Η προσφυγή κρίθηκε απαράδεκτη διότι ο προσφεύγων είχε ήδη υποβάλει προηγουμένως ενδικοφανή προσφυγή κατά των ίδιων ακριβώς πράξεων, η οποία είχε απορριφθεί με την απόφαση 2708/19.12.2024, καθιστώντας έτσι τη δεύτερη προσφυγή απαράδεκτη βάσει δικονομικών κανόνων.

Η απόφαση αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής ως απαράδεκτης, η οποία είχε υποβληθεί κατά της Ατομικής Ειδοποίησης Καταβολής - Υπερημερίας του ΚΕΒΕΙΣ ΑΤΤΙΚΗΣ, ύψους 1.056,20 ευρώ. Η προσφεύγουσα, κληρονόμος του θανόντος πατέρα της, ζητούσε την ακύρωση της ειδοποίησης, υποστηρίζοντας ότι δεν γνώριζε την ιδιότητα του κληρονόμου και ότι είχε ήδη προβεί σε δήλωση αποποίησης της κληρονομιάς εντός της νόμιμης προθεσμίας. Η Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών απέρριψε την προσφυγή, κρίνοντας ότι η ατομική ειδοποίηση αποτελεί πράξη που εκδίδεται στο πλαίσιο της διαδικασίας διοικητικής εκτέλεσης. Συνεπώς, οι διαφορές που αναφύονται από αυτήν πρέπει να αντιμετωπίζονται με την άσκηση ανακοπής ενώπιον των αρμόδιων Διοικητικών Δικαστηρίων, και όχι με ενδικοφανή προσφυγή, καθιστώντας έτσι την προσφυγή ενώπιον της ως άνω υπηρεσίας απαράδεκτη.

Η απόφαση 1150/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή ενός φυσικού προσώπου, ασκούντος ατομική επιχείρηση (υπηρεσίες αργυραμοιβού). Η προσφυγή στρεφόταν κατά δύο πράξεων επιβολής προστίμου 250,00€ έκαστη, συνολικού ύψους 500,00€, του Προϊσταμένου της Ε΄ Δ.Ο.Υ. Θεσσαλονίκης, για εκπρόθεσμη υποβολή δηλώσεων απόδοσης τελών χαρτοσήμου του 2024. Η προσφυγή, η οποία υποβλήθηκε στις 25.02.2025, κρίθηκε εκπρόθεσμη, καθώς η κοινοποίηση των πράξεων είχε συντελεστεί νομίμως στις .. .05.2024. Επιπρόσθετα, η ενδικοφανής προσφυγή δεν έφερε ψηφιακή βεβαίωση εγγράφου ούτε περιελάμβανε συγκεκριμένους ισχυρισμούς.

Η απόφαση 378/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής που υποβλήθηκε από ομόρρυθμο εταίρο εταιρείας, στρεφόμενη κατά της αλληλέγγυας ευθύνης της για οφειλές που καταλογίστηκαν στην εταιρεία (Φ.Π.Α., Φόρος Εισοδήματος και πρόστιμα) για τα φορολογικά έτη 2019 έως 2021. Οι πράξεις καταλογισμού εκδόθηκαν λόγω μη ανταπόκρισης της εταιρείας στην προσκόμιση λογιστικών αρχείων. Η προσφεύγουσα ζητούσε επανεξέταση της ευθύνης της βάσει του άρθρου 49 Κ.Φ.Δ. Η ΔΕΔ έκρινε ότι, για τους ομόρρυθμους εταίρους, δεν εφαρμόζονται οι γενικές διατάξεις του Κ.Φ.Δ. περί ευθύνης διοικούντων, αλλά οι ειδικότερες διατάξεις του άρθρου 249 και επόμενων του Ν. 4072/2012, οι οποίες θεσπίζουν απεριόριστη και εις ολόκληρον ευθύνη για τα χρέη της εταιρείας προς το Δημόσιο. Ως εκ τούτου, η ενδικοφανής προσφυγή απορρίφθηκε ως απαράδεκτη.