Η Απόφαση 137/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) απέρριψε την ενδικοφανή προσφυγή ενάντια στην αρνητική απάντηση του ΚΕΦΟΚ Αττικής. Ο προσφεύγων ζητούσε τη μη καταλόγιση ΕΝΦΙΑ για τα έτη 2016 (€24.978,23) και 2017 (€1.619,73) για ορισμένα ακίνητα, επικαλούμενος αμετάκλητη δικαστική απόφαση (2022) που αναγνώρισε την ακυρότητα του συμβολαίου δωρεάς με το οποίο τα απέκτησε. Η ΔΕΔ έκρινε ότι το αίτημα εκπρόθεσμης τροποποίησης δήλωσης ΕΝΦΙΑ, που υποβλήθηκε το 2024, απορρίφθηκε νομίμως, καθώς οι προθεσμίες παραγραφής του δικαιώματος καταλογισμού φόρου για τα έτη αυτά έληξαν την 31-12-2021 και 31-12-2022. Απέρριψε επίσης τον ισχυρισμό του προσφεύγοντα ότι η παραγραφή διακόπηκε λόγω ενεργών πράξεων είσπραξης, διότι η σχετική διάταξη (άρθρο 51 ν.4174/2013) αφορά την παραγραφή του δικαιώματος είσπραξης κι όχι την παραγραφή του καταλογισμού.

Η απόφαση αφορά τη μερική αποδοχή ενδικοφανούς προσφυγής κατά οριστικής πράξης προσδιορισμού φόρου κληρονομιάς για το έτος 2019. Ο προσφεύγων αμφισβήτησε τον αρχικό καταλογισμό συνολικού ποσού €14.792,16 (φόρου και προστίμου). Κύριος ισχυρισμός του ήταν ο λανθασμένος υπολογισμός της αξίας μιας επαγγελματικής στέγης στη Θεσσαλονίκη, καθώς η φορολογική αρχή δεν είχε εφαρμόσει συντελεστή παλαιότητας. Η Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) έκανε δεκτό αυτόν τον ισχυρισμό, καθώς ο προσφεύγων προσκόμισε οικοδομική άδεια του 1964, μειώνοντας την αντικειμενική αξία του ακινήτου. Κατόπιν αυτής της μείωσης, μειώθηκε επίσης η τεκμαρτή αξία της οικοσκευής, με αποτέλεσμα η συνολική οφειλή του προσφεύγοντα να μειωθεί στα €8.944,66.

Η απόφαση 592/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών της ΑΑΔΕ αφορά τη μερική αποδοχή ενδικοφανούς προσφυγής νομικής οντότητας κατά αρνητικής απάντησης της Δ.Ο.Υ. Χαλκίδας. Η Δ.Ο.Υ. είχε απορρίψει το αίτημα εκκαθάρισης τροποποιητικών δηλώσεων Ε9 για τα έτη 2014 έως 2018, επικαλούμενη παραγραφή βάσει του άρθρου 37 του Ν. 5104/2024. Η προσφεύγουσα ζήτησε την οριστικοποίηση των δηλώσεων, ισχυριζόμενη πρόδηλη έλλειψη φορολογικής υποχρέωσης, διότι τα ακίνητα χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για λατρευτικούς σκοπούς. Η ΔΕΔ έκρινε ότι το αίτημα για την πράξη προσδιορισμού ΕΝΦΙΑ του 2014 ήταν εκπρόθεσμο. Ωστόσο, αποφάσισε την τροποποίηση των πράξεων Διοικητικού Προσδιορισμού ΕΝΦΙΑ για τα έτη 2015 έως 2018, καθώς το αίτημα υποβλήθηκε εμπρόθεσμα (Άρθρο 74, Ν. 5104/2024) και αποδείχθηκε η ιδιοχρησιμοποίηση των ακινήτων για λατρευτικούς σκοπούς. Η αρμόδια φορολογική αρχή διατάχθηκε να αποδεχθεί τις τροποποιητικές δηλώσεις Ε9 για τα έτη 2015-2018.

Η απόφαση 209 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής κατά έξι (6) πράξεων διορθωτικού προσδιορισμού φόρου ΕΝΦΙΑ για τα φορολογικά έτη 2019 έως 2024. Η προσφεύγουσα ζήτησε την ακύρωση των πράξεων, ισχυριζόμενη ότι δικαιούται ολική απαλλαγή (100% έκπτωση του άρθρου 7 παρ. 2 του Ν. 4223/2013) λόγω αναπηρίας 80% και άνω, όπως είχε χορηγηθεί στις αρχικές δηλώσεις. Η ΔΕΔ απέρριψε την προσφυγή, καθώς διαπίστωσε ότι οι προσβαλλόμενες πράξεις εκδόθηκαν μετά την υποβολή εκπρόθεσμων τροποποιητικών δηλώσεων. Σύμφωνα με τις εφαρμοστέες διοικητικές διατάξεις, το ποσό της έκπτωσης που χορηγείται σε διορθωτικό προσδιορισμό φόρου λόγω εκπρόθεσμης τροποποιητικής δήλωσης δεν μπορεί να υπερβεί το ποσό της έκπτωσης που είχε χορηγηθεί με την τελευταία εκδοθείσα πράξη διοικητικού προσδιορισμού. Η διοίκηση εφάρμοσε δέσμια αρμοδιότητα, επικυρώνοντας τα καταλογιζόμενα ποσά ΕΝΦΙΑ για όλα τα έτη.

Η απόφαση 371/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) απορρίπτει την ενδικοφανή προσφυγή κατά της Πράξης Απόρριψης της Προϊσταμένης της Δ.Ο.Υ. Κέρκυρας. Η προσφυγή στρεφόταν κατά της απόρριψης αιτήματος οριστικοποίησης εκπρόθεσμων τροποποιητικών δηλώσεων ΕΝ.Φ.Ι.Α. των ετών 2014-2017. Ο προσφεύγων ισχυρίστηκε ότι είχε πουλήσει τα ακίνητα το 2009, αλλά εκ παραδρομής δεν δηλώθηκε η πώληση στις οικείες δηλώσεις. Η ΔΕΔ απέρριψε την προσφυγή ως απαράδεκτη, καθώς υποβλήθηκε στις 4/11/2024, δηλαδή εκπρόθεσμα μετά την πάροδο 30 ημερών από την ηλεκτρονική κοινοποίηση της προσβαλλόμενης πράξης στις 5/2/2024. Επιπροσθέτως, η ΔΕΔ έκρινε ότι το δικαίωμα υποβολής των τροποποιητικών δηλώσεων για μείωση φόρου είχε παραγραφεί λόγω παρέλευσης πενταετίας (31/12/2019 έως 31/12/2022) από την έκδοση των αρχικών πράξεων προσδιορισμού ΕΝΦΙΑ.

Η απόφαση 1113/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (Δ.Ε.Δ.) αφορά την αποδοχή της ενδικοφανούς προσφυγής μιας εταιρίας και την ακύρωση της πράξης εκτιμώμενου προσδιορισμού ΕΝΦΙΑ έτους 2014, η οποία είχε καταλογίσει φόρο ύψους 15.262,49€. Αρχικά, η Δ.Ε.Δ. είχε απορρίψει την προσφυγή ως απαράδεκτη λόγω εκπρόθεσμης υποβολής. Ωστόσο, το Μονομελές Διοικητικό Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης ακύρωσε την απόφαση της Δ.Ε.Δ. και ανέπεμψε την υπόθεση για ουσιαστική εξέταση, κρίνοντας ότι δεν είχε λάβει χώρα προσηκοντική κοινοποίηση της καταλογιστικής πράξης. Κατόπιν επανεξέτασης, η Δ.Ε.Δ. έκανε δεκτό τον ισχυρισμό της προσφεύγουσας ότι είχε επέλθει παραγραφή του δικαιώματος του Δημοσίου για επιβολή του φόρου (σύμφωνα με την ΣτΕ 616/2021), καθώς δεν αποδείχθηκε κοινοποίηση της πράξης πριν την 31/12/2019. Επιπλέον, διαπιστώθηκε ότι τα ακίνητα, στα οποία επιβλήθηκε ο φόρος, ανήκαν στην πλήρη κυριότητα άλλης εταιρίας, λόγω σύμβασης χρηματοδοτικής μίσθωσης (sale and lease back). Ως εκ τούτου, ο καταλογισθείς φόρος μηδενίστηκε.

Διατηρητέα. Οικοδομική άδεια. Επισκευή – συντήρηση σε διατηρητέα μνημεία.(..)Κατάσταση :  Εκκρεμεί αποδοχή 
(Τριμελούς Επιτροπής) Στην υποχρέωση έκδοσης οικοδομικής άδειας από το αρμόδιο Πολεοδομικό Γραφείο υπόκεινται και οι Εφορείες Νεωτέρων Μνημείων του ΥΠΠΟ, όταν εκτελούν οι ίδιες, με αυτεπιστασία, εργασίες επισκευής – συντηρήσεως σε ακίνητα ιδιοκτησίας του Δημοσίου ή της Τοπικής Αυτοδιοικήσεως, τα οποία έχουν χαρακτηρισθεί ως έργα τέχνης που χρήζουν ειδικής προστασίας ή ιστορικά διατηρητέα μνημεία, κατά τις διατάξεις του Ν 1469/1950.

Η απόφαση της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει την ενδικοφανή προσφυγή κατά Πράξεων Απόρριψης εκπρόθεσμων τροποποιητικών δηλώσεων Ε9 για τα έτη 2015, 2016, 2017 και 2018, οι οποίες είχαν αρχικά εκδοθεί από την Προϊσταμένη του ΚΕΦΟΚ ΑΤΤΙΚΗΣ. Ο προσφεύγων ζητούσε την ακύρωση των πράξεων και τον επανυπολογισμό του ΕΝΦΙΑ, επικαλούμενος ότι ένα ακίνητο είχε πωληθεί από το 2008 και ότι λόγω άγνοιας δεν είχε προβεί σε διορθώσεις. Η ΔΕΔ έκρινε ότι το δικαίωμα του Δημοσίου για κοινοποίηση πράξης φόρου (ΕΝΦΙΑ) για τα έτη αυτά έχει παραγραφεί (πενταετία), με τις προθεσμίες να λήγουν από το 2020 έως το 2023. Δεδομένου ότι το αίτημα αφορά ανάκληση φορολογητέας ύλης και υποβλήθηκε μετά την παραγραφή, δεν μπορεί να γίνει δεκτό, ούτε μπορούν να εφαρμοστούν οι διατάξεις περί πρόδηλης έλλειψης φορολογικής υποχρέωσης λόγω παρέλευσης της τριετούς προθεσμίας. Συνεπώς, η ενδικοφανής προσφυγή απορρίφθηκε.

Η υπ' αριθμόν 56 απόφαση της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (Δ.Ε.Δ.) εκδόθηκε στις 14-01-2025 κατόπιν αναπομπής από το Μονομελές Διοικητικό Πρωτοδικείο. Η υπόθεση αφορούσε ενδικοφανή προσφυγή κατά πράξης προσδιορισμού φόρου κληρονομιάς ύψους 973,19 € που είχε αρχικά απορριφθεί ως απαράδεκτη λόγω εκπρόθεσμης υποβολής. Το Δικαστήριο ανέπεμψε την υπόθεση για ουσιαστική εξέταση του παραδεκτώς υποβληθέντος ανακλητικού σκέλους της τροποποιητικής δήλωσης φόρου κληρονομιάς. Η προσφεύγουσα επικαλούνταν ουσιώδη πλάνη (μη αποπερατωμένη οικοδομή αντί αποπερατωμένης και λανθασμένο χαρακτηρισμό διαμερίσματος ως καταστήματος). Η Δ.Ε.Δ. απέρριψε την προσφυγή, κρίνοντας ότι οι ισχυρισμοί περί ημιτελούς ακινήτου δεν αποδεικνύονταν επαρκώς (π.χ. το προσκομιζόμενο ιδιωτικό έγγραφο μηχανικού δεν ήταν δημόσιο έγγραφο) και οι ισχυρισμοί για τον λανθασμένο χαρακτηρισμό δεν τεκμηριώνονταν με την οικοδομική άδεια ή αλλαγή χρήσης. Κατά συνέπεια, η οριστική φορολογική υποχρέωση διατηρήθηκε στα 973,19 €.

Η απόφαση 297/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή μιας εταιρείας κατά πράξεων διορθωτικού προσδιορισμού ΕΝΦΙΑ για τα έτη 2020 έως 2024, καθώς και κατά των τόκων υπερημερίας. Η εταιρεία είχε υποβάλει δεύτερες τροποποιητικές δηλώσεις Ε9 στις 25.09.2024, με αποτέλεσμα την επαναβεβαίωση φόρου ύψους 45.998,79 ευρώ ανά έτος. Η προσφεύγουσα ζήτησε να ακυρωθεί ο υπολογισμός των τόκων, ισχυριζόμενη εμπρόθεσμη πληρωμή. Η ΔΕΔ έκρινε ότι η προσφυγή αφορούσε τις ταμειακές βεβαιώσεις των τόκων, οι οποίες ανάγονται στο στάδιο της διοικητικής εκτέλεσης (είσπραξη) και όχι στον προσδιορισμό του φόρου. Συνεπώς, η επίλυση των διαφορών αυτών εμπίπτει στην αρμοδιότητα των Διοικητικών Δικαστηρίων μέσω ανακοπής (άρθρο 65 Κ.Ε.Δ.Ε.), καθιστώντας την προσφυγή στη ΔΕΔ μη επιτρεπτή.