Η απόφαση 175/03-02-2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή που ασκήθηκε κατά Οριστικής Πράξης Διορθωτικού Προσδιορισμού Φόρου Κληρονομιάς φορολογικού έτους 2023, η οποία καταλόγιζε συνολικό ποσό 173.388,67€. Η προσφεύγουσα, που ενήργησε ως ασκούσα γονική μέριμνα ανηλίκου υιού, υπέβαλε το ένδικο μέσο υπό την επιφύλαξη – αίρεση της αποδοχής αίτησης για μείωση του πρόσθετου φόρου κατά 40% βάσει του άρθρου 75 του ν. 5104/2024 (ΚΦΔ). Η Δ.Ε.Δ. έκρινε ότι, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 75 ΚΦΔ, η αποδοχή της κύριας οφειλής, ενόσω διαρκεί η προθεσμία για ενδικοφανή προσφυγή, θεωρείται αυτοδίκαιη παραίτηση από την προσφυγή. Επιπλέον, λόγω της εξάρτησης της προσφυγής από μελλοντικό και αβέβαιο γεγονός, κρίθηκε αόριστη και ως εκ τούτου, απορρίφθηκε.

Η απόφαση 173/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (Δ.Ε.Δ.) απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή κατά της Οριστικής Πράξης Διορθωτικού Προσδιορισμού Φόρου Κληρονομιάς που εκδόθηκε από το Κέντρο Ελέγχου Φορολογουμένων Μεγάλου Πλούτου (Κ.Ε.ΦΟ.ΜΕ.Π.). Η πράξη αυτή επιβάρυvε την προσφεύγουσα με φόρο κληρονομιάς ύψους 62.651,25€ συν πρόσθετο φόρο 75.181,50€. Η προσφεύγουσα είχε υποβάλει ταυτόχρονα αίτημα υπαγωγής στη ρύθμιση μείωσης του πρόσθετου φόρου, σύμφωνα με το άρθρο 75 του ν. 5104/2024, δηλώνοντας ότι η ενδικοφανής προσφυγή ασκείται υπό την αίρεση της αποδοχής της ρύθμισης. Η Δ.Ε.Δ. έκρινε ότι η υποβολή της αίτησης μείωσης του φόρου συνιστά αυτοδίκαιη αποδοχή της κύριας οφειλής και, ως εκ τούτου, αυτοδίκαιη παραίτηση από την προσφυγή. Επιπλέον, κρίθηκε ότι η άσκηση αγωγής υπό αίρεση καθιστά την προσφυγή αόριστη και μη αποδεκτή.

Η απόφαση 41/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (Δ.Ε.Δ.) αφορά την ενδικοφανή προσφυγή κατά πολλαπλών Οριστικών Πράξεων Διορθωτικού Προσδιορισμού Φόρου Εισοδήματος και ΦΠΑ (2012-2021) του Κ.Ε.ΦΟ.ΜΕ.Π. Οι πράξεις αυτές καταλόγιζαν στον προσφεύγοντα σημαντικές διαφορές φόρου, πρόσθετο φόρο/πρόστιμα και εισφορά αλληλεγγύης (συνολικά ποσά που υπερβαίνουν τις 400.000€), προερχόμενα κυρίως από προσαύξηση περιουσίας λόγω άγνωστης πηγής. Ο προσφεύγων αιτήθηκε ακύρωση των πράξεων, προβάλλοντας λόγους παραγραφής και εσφαλμένης εκτίμησης στοιχείων (ιδίως πιστώσεις που σχετίζονται με εξυπηρέτηση συναδέλφου μηχανικού με δεσμευμένους λογαριασμούς). Η Δ.Ε.Δ. απέρριψε την υπό κρίση προσφυγή ως απαράδεκτη, καθώς ο προσφεύγων είχε ήδη υποβάλει προηγούμενη (πρώτη) ενδικοφανή προσφυγή κατά των ίδιων πράξεων, παραβιάζοντας το άρθρο 70 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας που επιτρέπει μόνο μία προσφυγή κατά της ίδιας πράξης.

Η απόφαση 1246/07.07.2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή που υπέβαλε ο προσφεύγων κατά τριών πράξεων επιβολής προστίμου (ύψους €250,00 έκαστη) από την Δ.Ο.Υ. Βόλου για το φορολογικό έτος 2021. Τα πρόστιμα αφορούσαν την εκπρόθεσμη υποβολή δηλώσεων παρακρατούμενου φόρου από δικαιώματα. Ο προσφεύγων ισχυρίστηκε ότι οι παραβάσεις έγιναν λόγω της περιόδου του κορωνοϊού και ότι δεν υπήρχε δόλος φοροδιαφυγής, καθώς ο οφειλόμενος φόρος ήταν μικρός. Η ΔΕΔ απέρριψε την προσφυγή, καθώς διαπίστωσε ότι ο προσφεύγων είχε ήδη υποβάλει προγενέστερα ενδικοφανή προσφυγή κατά των ίδιων πράξεων, η οποία είχε εξεταστεί κατ' ουσία και είχε απορριφθεί ως αβάσιμη. Συνεπώς, η άσκηση δεύτερης προσφυγής κατά των ίδιων πράξεων κρίθηκε απαράδεκτη βάσει του ισχύοντος νομικού πλαισίου.

Η απόφαση 48 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή κατά της Πράξης Διοικητικού Προσδιορισμού Φόρου Κληρονομιάς. Ο προσφεύγων αμφισβητούσε τον καταλογισμό φόρου 12.454,12 ευρώ, ισχυριζόμενος ότι εσφαλμένα υπολογίστηκε στην φορολογητέα αξία αξία επίπλων και σκευών ύψους 16.107,00 ευρώ, καθώς τα σχετικά ακίνητα ήταν μισθωμένα και δεν διέθεταν οικοσκευή. Ωστόσο, διαπιστώθηκε ότι ο προσφεύγων έλαβε γνώση της προσβαλλόμενης πράξης στις 17.04.2024 (μέσω της καταβολής του φόρου), αλλά υπέβαλε την ενδικοφανή προσφυγή εκπρόθεσμα, μετά την παρέλευση της νόμιμης προθεσμίας των τριάντα (30) ημερών, σύμφωνα με το άρθρο 72 παρ. 1 του Κ.Φ.Δ. Ως εκ τούτου, η εξέταση των ουσιαστικών του ισχυρισμών παρέλκει.

Η απόφαση 84/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή που υποβλήθηκε κατά πράξης διοικητικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος φορολογικού έτους 2023, με την οποία είχε καταλογιστεί συνολικό ποσό 2.035,31€. Ο προσφεύγων ζητούσε την ακύρωση της πράξης, αμφισβητώντας το τεκμήριο ελάχιστου ετήσιου εισοδήματος του άρθρου 28Α του Κ.Φ.Ε., υποστηρίζοντας ότι αντιβαίνει στις συνταγματικές αρχές της ισότητας και της αναλογικότητας. Η Διεύθυνση απέρριψε την προσφυγή καθώς διαπιστώθηκε ότι ο υπόχρεος είχε ήδη καταθέσει προηγούμενη ενδικοφανή προσφυγή κατά της ίδιας πράξης, καθιστώντας τη δεύτερη προσφυγή απαράδεκτη βάσει του άρθρου 70 παρ. 1 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας.

Η απόφαση (Αριθμός 1245/07.07.2025) της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή που υποβλήθηκε κατά τριών πράξεων επιβολής προστίμου άρθρου 53 του ΚΦΔ, φορολογικού έτους 2021, του Προϊσταμένου της Δ.Ο.Υ. Βόλου. Τα πρόστιμα, συνολικού ύψους 750,00€, είχαν επιβληθεί λόγω εκπρόθεσμης υποβολής αρχικών δηλώσεων απόδοσης παρακρατούμενου φόρου από δικαιώματα. Ο προσφεύγων ζητούσε την ακύρωση επικαλούμενος τις συνθήκες της περιόδου του κορωνοϊού, την έλλειψη δόλου φοροδιαφυγής και τη μικρή χρονική καθυστέρηση. Η ΔΕΔ απέρριψε την προσφυγή βάσει του άρθρου 70 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, καθώς διαπίστωσε ότι ο προσφεύγων είχε ήδη υποβάλει χρονικά προγενέστερη ενδικοφανή προσφυγή κατά των ίδιων πράξεων, η οποία είχε απορριφθεί κατ' ουσία, καθιστώντας έτσι τη δεύτερη προσφυγή απαράδεκτη.

Η απόφαση 503/04.03.2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει την ενδικοφανή προσφυγή κατά της Οριστικής Πράξης Διορθωτικού Προσδιορισμού Φόρου Εισοδήματος (χρήση 2009) του Κ.Ε.ΦΟ.ΜΕ.Π., και επικυρώνει τη φορολογική οφειλή ύψους 607.854,74€. Ο καταλογισμός του φόρου (273.092,02€, πλέον προστίμων) βασίστηκε σε τραπεζικές πιστώσεις ύψους 705.230,05€ που κρίθηκαν ως αδικαιολόγητη προσαύξηση περιουσίας. Ο προσφεύγων ισχυρίστηκε ότι ήταν φορολογικός κάτοικος εξωτερικού (Μεγάλης Βρετανίας) και άρα φορολογείται μόνο για εισοδήματα πηγής Ελλάδας. Η ΔΕΔ απέρριψε αυτό τον ισχυρισμό, καθώς διαπιστώθηκε ότι ο προσφεύγων δεν είχε προβεί ποτέ στις απαραίτητες διαδικασίες αλλαγής φορολογικής κατοικίας, παραμένοντας καταχωρημένος ως φορολογικός κάτοικος Ελλάδας.

Η απόφαση 41/10.01.2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή ενός επιχειρηματία που δραστηριοποιείται στο εμπόριο ψαριών. Ο προσφεύγων ζητούσε την ακύρωση πράξεων επιβολής προστίμου (άρθρου 58Α Ν.4987/2022) για τα φορολογικά έτη 2020 και 2021, συνολικού ύψους 5.177,27€, που επιβλήθηκαν λόγω μη έκδοσης φορολογικών στοιχείων και απόκρυψης συναλλαγών. Η προσφυγή κρίθηκε απαράδεκτη διότι ο προσφεύγων είχε ήδη υποβάλει προηγουμένως ενδικοφανή προσφυγή κατά των ίδιων ακριβώς πράξεων, η οποία είχε απορριφθεί με την απόφαση 2708/19.12.2024, καθιστώντας έτσι τη δεύτερη προσφυγή απαράδεκτη βάσει δικονομικών κανόνων.

Η απόφαση 183/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή του φορολογούμενου. Ο προσφεύγων ζητούσε την ακύρωση της εντολής μερικού φορολογικού ελέγχου της Δ.Ο.Υ. Βέροιας, χωρίς να προσβάλει τις οριστικές πράξεις διορθωτικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος και προστίμων για τα φορολογικά έτη 2019 (€11.323,70) και 2020 (€12.832,30). Η ΔΕΔ έκρινε την προσφυγή απαράδεκτη διότι στρεφόταν κατά προπαρασκευαστικής πράξης (εντολή ελέγχου), η οποία δεν είναι εκτελεστή. Επιπλέον, η προσφυγή δεν έφερε την απαιτούμενη ψηφιακή βεβαίωση εγγράφου μέσω gov.gr, σύμφωνα με την Α. 1165/2022.