Η απόφαση 481/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή που υποβλήθηκε από πολίτη κατά ατομικής ειδοποίησης καταβολής-υπερημερίας της Δ.Ο.Υ. Πατρών. Η ειδοποίηση αφορούσε οφειλές 5.097,64€ για ληξιπρόθεσμα τέλη κυκλοφορίας παρελθόντων ετών, τα οποία βαρύνουν τον προσφεύγοντα ως κληρονόμο. Η ΔΕΔ έκρινε ότι στερείται αρμοδιότητας, καθώς: α) η διαφορά ανάγεται στο στάδιο της διοικητικής εκτέλεσης, όπου προβλέπεται άσκηση ανακοπής (άρθρο 65 ΚΕΔΕ, άρθρο 217 ΚΔΔ), και όχι ενδικοφανούς προσφυγής, και β) τα τέλη κυκλοφορίας δεν αναφέρονται στο Παράρτημα Α' του Κώδικα Φορολογικής Διαδικασίας (ν.5104/2024), οπότε δεν υπάγονται στο πεδίο εφαρμογής του.

Η απόφαση 483/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή που υποβλήθηκε στις 14-11-2024. Η προσφυγή στρεφόταν κατά της Ατομικής Ειδοποίησης Καταβολής - Υπερημερίας του ΚΕ.Β.ΕΙΣ ΑΤΤΙΚΗΣ, συνολικού ποσού 144.841,21€, η οποία εκδόθηκε σε βάρος της προσφεύγουσας ως κληρονόμου του πατέρα της. Η προσφεύγουσα ζητούσε την ακύρωση της ειδοποίησης λόγω πλασματικής αποδοχής κληρονομιάς λόγω πλάνης και ακυρότητας ταμειακής βεβαίωσης. Η Διεύθυνση έκρινε την ενδικοφανή προσφυγή απαράδεκτη, καθώς η διαφορά ανάγεται στο στάδιο της διοικητικής εκτέλεσης και πρέπει να επιλυθεί με την άσκηση ανακοπής ενώπιον των αρμόδιων διοικητικών δικαστηρίων, σύμφωνα με το άρθρο 217 παρ. 1 του Κ.Δ.Δ., και όχι μέσω της διαδικασίας ενδικοφανούς προσφυγής του ΚΦΔ.

Η παρούσα απόφαση (564/2025) απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή της .................., η οποία στρεφόταν κατά ατομικής ειδοποίησης καταβολής-υπερημερίας του ΚΕ.Β.ΕΙΣ. ΑΤΤΙΚΗΣ. Η προσφεύγουσα καλείτο να καταβάλει 5.147,58€, εκ των οποίων 4.390,48€ αφορούσαν οφειλές του αποβιώσαντα συζύγου της, αμφισβητώντας την ιδιότητά της ως κληρονόμος εξ αδιαθέτου. Η Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών έκρινε ότι η προσβαλλόμενη πράξη αφορά το στάδιο της διοικητικής εκτέλεσης (είσπραξη), και όχι το στάδιο του προσδιορισμού φόρου. Συνεπώς, η Υπηρεσία στερείται αρμοδιότητας, καθώς το νόμιμο ένδικο βοήθημα κατά των πράξεων διοικητικής εκτέλεσης είναι η ανακοπή (άρθρα 65 ΚΕΔΕ και 217 ΚΔΔ) ενώπιον των Διοικητικών Δικαστηρίων, και όχι η ενδικοφανής προσφυγή.

Πρόκειται για την Απόφαση 1339/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών, η οποία αφορά την ενδικοφανή προσφυγή του φορολογουμένου κατά της ατομικής ειδοποίησης καταβολής - υπερημερίας ληξιπρόθεσμων οφειλών, ύψους 64.152,73€, που εξέδωσε η ΔΟΥ Α' ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ. Ο προσφεύγων ισχυρίστηκε ότι οι οφειλές (φορολογικών ετών 2013 - 2015) έχουν παραγραφεί. Η ΔΕΔ απέρριψε την προσφυγή ως απαράδεκτη. Η απόφαση κρίνει ότι η ατομική ειδοποίηση αποτελεί πράξη της διοικητικής εκτέλεσης και οι διαφορές που ανακύπτουν σε αυτό το στάδιο επιλύονται με ανακοπή (ΚΔΔ) και όχι με ενδικοφανή προσφυγή (άρθρο 72 ΚΦΔ), η οποία εφαρμόζεται μόνο σε πράξεις προσδιορισμού φορολογικών βαρών.

Η Απόφαση 1229 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) αποδέχεται την ενδικοφανή προσφυγή της κληρονόμου κατά της σιωπηρής απόρριψης του Προϊσταμένου της Δ.Ο.Υ. Ιωνίας. Η προσφυγή αφορούσε τη διαγραφή του τέλους επιτηδεύματος οικονομικού έτους 2011, το οποίο είχε βεβαιωθεί στον θανόντα πατέρα της. Διαπιστώθηκε ότι ο πατέρας της είχε υποβάλει εκπρόθεσμη δήλωση διακοπής εργασιών με αναδρομική ημερομηνία την 30η Απριλίου 2009. Σύμφωνα με την πάγια πρακτική της Διοίκησης και τις σχετικές εγκυκλίους (όπως η ΠΟΛ. 1149/2012), εφόσον η διακοπή είχε γίνει πριν την 1η Ιανουαρίου 2011, δεν έπρεπε να επιβληθεί τέλος επιτηδεύματος για το οικονομικό έτος 2011. Ως εκ τούτου, η ΔΕΔ ακυρώνει τη σιωπηρή απόρριψη και διατάσσει τη διαγραφή του βεβαιωθέντος ποσού.

Η απόφαση 520 του Προϊσταμένου της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή κατά ατομικής ειδοποίησης χρεών του ΚΕΒΕΙΣ Αττικής. Η προσφεύγουσα αμφισβητούσε βεβαιωμένες οφειλές ύψους 144.841,21€ (κεφάλαιο και τόκοι) που κληρονόμησε από τον θανόντα πατέρα της, ισχυριζόμενη ακυρότητα της ειδοποίησης λόγω μη αναφοράς ποσού κατ' αναλογία κληρονομικής μερίδας, καθώς και πλάνη περί την αποδοχή της κληρονομίας. Η ΔΕΔ έκρινε ότι η προσβαλλόμενη πράξη (ατομική ειδοποίηση καταβολής-υπερημερίας) ανάγεται στο στάδιο της διοικητικής εκτέλεσης. Κατά τέτοιων πράξεων, σύμφωνα με τον Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας και τον Κ.Ε.Δ.Ε., προβλέπεται μόνο η άσκηση ανακοπής ενώπιον των Διοικητικών Δικαστηρίων και όχι η ενδικοφανής προσφυγή, συνεπώς η Υπηρεσία στερείται αρμοδιότητας.

Η Απόφαση 228/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής που υποβλήθηκε από κληρονόμο κατά Ατομικής Ειδοποίησης Καταβολής Υπερημερίας, ποσού 4.819,32€, που αφορούσε οφειλές της αποβιώσασας μητέρας του. Ο προσφεύγων ζήτησε τη διαγραφή των οφειλών και των προσαυξήσεων, υποστηρίζοντας ότι δεν είχε ενημερωθεί εγκαίρως για την ύπαρξή τους. Η Διεύθυνση απέρριψε την ενδικοφανή προσφυγή ως απαράδεκτη. Η απόρριψη βασίστηκε στο σκεπτικό ότι η εν λόγω πράξη (Ατομική Ειδοποίηση Καταβολής) ανάγεται στο στάδιο της διοικητικής εκτέλεσης και όχι στον προσδιορισμό του φόρου, συνεπώς η αμφισβήτησή της δεν υπάγεται στην αρμοδιότητα της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών μέσω ενδικοφανούς προσφυγής (άρθρο 72 ΚΦΔ).

Η παρούσα απόφαση της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή που υποβλήθηκε κατά της Ατομικής Ειδοποίησης Καταβολής – Υπερημερίας, η οποία εκδόθηκε από τον Προϊστάμενο του ΚΕ.Β.ΕΙΣ. Αττικής, για φορολογικές οφειλές συνολικού ποσού 10.198,97 ευρώ (εκ των οποίων 3.410,46 ευρώ κεφάλαιο και 6.788,48 ευρώ προσαυξήσεις), του αποβιώσαντος οφειλέτη. Ο προσφεύγων ισχυρίστηκε ότι είχε προβεί σε αποποίηση της σχετικής κληρονομιάς. Η Διεύθυνση έκρινε ότι η προσβαλλόμενη πράξη ανάγεται στο στάδιο της διοικητικής εκτέλεσης και οι αναφυόμενες διαφορές δεν επιλύονται μέσω ενδικοφανούς προσφυγής (άρθρο 72 Κ.Φ.Δ.), αλλά με την άσκηση ανακοπής ενώπιον του αρμόδιου Διοικητικού Δικαστηρίου, σύμφωνα με το άρθρο 217 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας.

Η απόφαση 544/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής ανώνυμης εταιρείας. Η εταιρεία προσέβαλε την Απόφαση αδρανοποίησης κατασχετηρίου εις χείρας τρίτου, που είχε εκδοθεί από την Ε.Μ.ΕΙΣ. σε βάρος οφειλέτιδας του Δημοσίου για συνολικές οφειλές ύψους 2.277.177,64€. Η προσφεύγουσα ζητούσε την ακύρωση της πράξης, υποστηρίζοντας την παρανομία και καταχρηστικότητα του κατασχετηρίου, κατά το μέρος που θεμελίωνε υποχρέωση απόδοσης των κατασχεθέντων ποσών. Η ΔΕΔ, επικαλούμενη τις διατάξεις του άρθρου 72 του ΚΦΔ και 217 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, έκρινε ότι η διαφορά ανάγεται στο στάδιο της διοικητικής εκτέλεσης και ότι οι πράξεις αυτές προσβάλλονται μόνο με ανακοπή και όχι με ενδικοφανή προσφυγή. Ως εκ τούτου, η προσφυγή απορρίφθηκε ως απαράδεκτη.

Η απόφαση 11/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή ενός φορολογούμενου. Ο προσφεύγων αμφισβητούσε ατομικές ειδοποιήσεις χρεών της Δ.Ο.Υ. Ξάνθης, συνολικού ύψους 26.345,10€, που αφορούσαν την κατάπτωση εγγύησης του Δημοσίου σε στεγαστικό δάνειο που είχε λάβει από την Εθνική Τράπεζα το 2005. Ο προσφεύγων ισχυρίστηκε ότι στις οφειλές περιλαμβάνονται δόσεις που έχουν υποπέσει σε παραγραφή. Η ΔΕΔ έκρινε ότι η διαφορά αφορά το στάδιο της διοικητικής εκτέλεσης και συνεπώς δεν υπάγεται στην αρμοδιότητά της βάσει του άρθρου 72 του Κώδικα Φορολογικής Διαδικασίας (Ν. 5104/2024). Η διαφορά αυτή επιλύεται με την άσκηση ανακοπής ενώπιον των αρμόδιων Διοικητικών Δικαστηρίων, σύμφωνα με το άρθρο 217 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας.