Η απόφαση αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής ως απαράδεκτης, η οποία είχε υποβληθεί κατά Πράξης Βεβαίωσης Οφειλής από κατάπτωση εγγυήσεων έτους 2024, ποσού 54.656,16 €. Η οφειλή προέκυψε από στεγαστικό δάνειο ειδικού καθεστώτος του 2005, το οποίο εγγυόταν το Ελληνικό Δημόσιο. Η προσφεύγουσα ζητούσε την ακύρωση ή αναστολή της πράξης λόγω εκκρεμούς έφεσης σχετικά με την υπαγωγή της στις διατάξεις του Ν.3869/2010. Το Τμήμα Α3 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απέρριψε την προσφυγή, κρίνοντας ότι η διαφορά δεν υπάγεται στο άρθρο 72 του Κώδικα Φορολογικής Διαδικασίας (ΚΦΔ), καθώς αφορά ζήτημα που ανάγεται στο στάδιο της διοικητικής εκτέλεσης και της είσπραξης, κατά των οποίων προβλέπεται ανακοπή και όχι ενδικοφανής προσφυγή.

Η απόφαση 544/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής ανώνυμης εταιρείας. Η εταιρεία προσέβαλε την Απόφαση αδρανοποίησης κατασχετηρίου εις χείρας τρίτου, που είχε εκδοθεί από την Ε.Μ.ΕΙΣ. σε βάρος οφειλέτιδας του Δημοσίου για συνολικές οφειλές ύψους 2.277.177,64€. Η προσφεύγουσα ζητούσε την ακύρωση της πράξης, υποστηρίζοντας την παρανομία και καταχρηστικότητα του κατασχετηρίου, κατά το μέρος που θεμελίωνε υποχρέωση απόδοσης των κατασχεθέντων ποσών. Η ΔΕΔ, επικαλούμενη τις διατάξεις του άρθρου 72 του ΚΦΔ και 217 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, έκρινε ότι η διαφορά ανάγεται στο στάδιο της διοικητικής εκτέλεσης και ότι οι πράξεις αυτές προσβάλλονται μόνο με ανακοπή και όχι με ενδικοφανή προσφυγή. Ως εκ τούτου, η προσφυγή απορρίφθηκε ως απαράδεκτη.

Η απόφαση 457 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή κατά της ατομικής ειδοποίησης καταβολής – υπερημερίας της Δ.Ο.Υ. Πολυγύρου και κατά της αρνητικής απάντησης της Δ.Ο.Υ. σε αίτημα διαγραφής οφειλών. Ο προσφεύγων αμφισβητούσε χρέη 13.635,42 € που προέρχονταν από κληρονομιά, ισχυριζόμενος ότι η αποποίησή του ήταν εμπρόθεσμη, καθώς έλαβε γνώση των οφειλών στις 27.09.2024. Η ΔΕΔ έκρινε ότι η προσφυγή κατά της ειδοποίησης ήταν εκπρόθεσμη (ασκήθηκε μετά την προθεσμία των 30 ημερών). Επιπλέον, αποφάνθηκε ότι η διαφορά που προκύπτει από την αρνητική απάντηση σχετικά με τη διαγραφή των οφειλών (που αφορά το στάδιο της διοικητικής εκτέλεσης) επιλύεται μόνο με την άσκηση ανακοπής στα Διοικητικά Δικαστήρια, καθιστώντας έτσι την ενδικοφανή προσφυγή απαράδεκτη.

Η απόφαση 481/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή που υποβλήθηκε από πολίτη κατά ατομικής ειδοποίησης καταβολής-υπερημερίας της Δ.Ο.Υ. Πατρών. Η ειδοποίηση αφορούσε οφειλές 5.097,64€ για ληξιπρόθεσμα τέλη κυκλοφορίας παρελθόντων ετών, τα οποία βαρύνουν τον προσφεύγοντα ως κληρονόμο. Η ΔΕΔ έκρινε ότι στερείται αρμοδιότητας, καθώς: α) η διαφορά ανάγεται στο στάδιο της διοικητικής εκτέλεσης, όπου προβλέπεται άσκηση ανακοπής (άρθρο 65 ΚΕΔΕ, άρθρο 217 ΚΔΔ), και όχι ενδικοφανούς προσφυγής, και β) τα τέλη κυκλοφορίας δεν αναφέρονται στο Παράρτημα Α' του Κώδικα Φορολογικής Διαδικασίας (ν.5104/2024), οπότε δεν υπάγονται στο πεδίο εφαρμογής του.

Η απόφαση αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής που υποβλήθηκε κατά της τεκμαιρόμενης αρνητικής απάντησης της Προϊσταμένης του ΚΕ.Β.ΕΙΣ. ΑΤΤΙΚΗΣ. Ο προσφεύγων είχε ζητήσει τη διαγραφή συγκεκριμένων ταμειακών βεβαιώσεων της Δ.Ο.Υ. Α' ΑΘΗΝΩΝ, οι οποίες αφορούσαν οφειλές ετών 1994 έως 2013. Η Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών έκρινε την ενδικοφανή προσφυγή απαράδεκτη. Η νομική αιτιολόγηση βασίστηκε στο ότι οι ταμειακές βεβαιώσεις ανάγονται στο στάδιο της διοικητικής εκτέλεσης, και όχι στον προσδιορισμό του φόρου (ΚΦΔ), για τον οποίο προβλέπεται η ενδικοφανής προσφυγή. Κατά των πράξεων διοικητικής εκτέλεσης, όπως οι ταμειακές βεβαιώσεις, το προβλεπόμενο ένδικο βοήθημα είναι η ανακοπή ενώπιον του αρμόδιου διοικητικού δικαστηρίου, σύμφωνα με την πρόβλεψη του άρθρου 217 παρ. 1 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας.

Η παρούσα απόφαση της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή που υποβλήθηκε κατά της Ατομικής Ειδοποίησης Καταβολής – Υπερημερίας, η οποία εκδόθηκε από τον Προϊστάμενο του ΚΕ.Β.ΕΙΣ. Αττικής, για φορολογικές οφειλές συνολικού ποσού 10.198,97 ευρώ (εκ των οποίων 3.410,46 ευρώ κεφάλαιο και 6.788,48 ευρώ προσαυξήσεις), του αποβιώσαντος οφειλέτη. Ο προσφεύγων ισχυρίστηκε ότι είχε προβεί σε αποποίηση της σχετικής κληρονομιάς. Η Διεύθυνση έκρινε ότι η προσβαλλόμενη πράξη ανάγεται στο στάδιο της διοικητικής εκτέλεσης και οι αναφυόμενες διαφορές δεν επιλύονται μέσω ενδικοφανούς προσφυγής (άρθρο 72 Κ.Φ.Δ.), αλλά με την άσκηση ανακοπής ενώπιον του αρμόδιου Διοικητικού Δικαστηρίου, σύμφωνα με το άρθρο 217 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας.

Η Απόφαση 321 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής ως απαράδεκτης. Ο προσφεύγων, ως κληρονόμος του αποβιώσαντος πατέρα του, αμφισβητούσε βεβαιωμένες οφειλές ΕΝΦΙΑ (Ν. 4223/2013) των ετών 2019, 2020 και 2021, συνολικού ποσού 2.131,94€, οι οποίες αφορούσαν Ίδρυμα του οποίου ο πατέρας ήταν νόμιμος εκπρόσωπος. Ο προσφεύγων ισχυρίστηκε ότι ο πατέρας είχε παραιτηθεί και ζήτησε ακύρωση των οφειλών. Η ΔΕΔ απέρριψε την προσφυγή, κρίνοντας ότι οι οφειλές είχαν καταστεί οριστικές, καθώς δεν είχαν αμφισβητηθεί εγκαίρως από τον θανόντα ή το Ίδρυμα. Συνεπώς, η αμφισβήτηση ανάγεται πλέον στο στάδιο της διοικητικής εκτέλεσης και πρέπει να προσβληθεί με ανακοπή ενώπιον του αρμόδιου Διοικητικού Δικαστηρίου, σύμφωνα με το άρθρο 217 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, καθιστώντας την ΔΕΔ αναρμόδια.

Η απόφαση 462/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή κατά ατομικής ειδοποίησης καταβολής οφειλών κληρονομίας και αρνητικής απάντησης της Δ.Ο.Υ. Πολυγύρου. Η προσφεύγουσα αμφισβητούσε βεβαιωμένες οφειλές θείου της, ύψους 13.627,35 €, λόγω αποποίησης κληρονομίας. Η Δ.Ε.Δ. έκρινε την προσφυγή απαράδεκτη αφενός ως εκπρόθεσμη κατά της ειδοποίησης καταβολής (λόγω παρέλευσης της 30-ήμερης προθεσμίας), αφετέρου, κατά της αρνητικής απάντησης, διότι η διαφορά ανάγεται στο στάδιο της διοικητικής εκτέλεσης και επιλύεται με ανακοπή. Επιπροσθέτως, η Δ.Ο.Υ., με μεταγενέστερο έγγραφο (18.12.2024), έκανε αποδεκτή ως εμπρόθεσμη τη δήλωση αποποίησης κληρονομίας, καθιστώντας την προσφυγή ως προς την αρνητική απάντηση άνευ αντικειμένου.

Η απόφαση 423/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή που υποβλήθηκε στις 01-11-2024 από έναν κληρονόμο φορολογούμενου. Ο προσφεύγων στρεφόταν κατά του ποσού οφειλής του θανόντα πατέρα του για τα έτη 2010-2012 (συνολικού ύψους 23.528,74 ευρώ). Ενώ δεν αμφισβητούσε τη βασική οφειλή (€9.916,73), ζητούσε τη διαγραφή των προσαυξήσεων (€14.156,24) που του αναλογούν ως κληρονόμου (50%), ισχυριζόμενος ότι δεν έλαβε γνώση των οφειλών λόγω αλλαγής διεύθυνσης από το 2011. Η ΔΕΔ έκρινε ότι η αναφυόμενη διαφορά ανάγεται στο στάδιο της διοικητικής εκτέλεσης (κατά των ατομικών ειδοποιήσεων καταβολής), και όχι στον προσδιορισμό του φόρου. Ως εκ τούτου, η επίλυση της διαφοράς έπρεπε να γίνει μέσω της άσκησης ανακοπής ενώπιον του αρμόδιου Διοικητικού Δικαστηρίου (άρθρο 217 ΚΔΔ), καθιστώντας την ενδικοφανή προσφυγή απαράδεκτη.

Η απόφαση 583/08-04-2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής με ημερομηνία κατάθεσης 12-12-2024. Η προσφυγή στρεφόταν κατά της Ατομικής Ειδοποίησης Καταβολής Υπερημερίας του ΚΕΒΕΙΣ Θεσσαλονίκης, ποσού 285.441,00€, λόγω οφειλών εταιρείας. Ο προσφεύγων ζητούσε την ακύρωση, ισχυριζόμενος ότι η κοινοποίηση έγινε παρανόμως μετά την πενταετία και ότι ο ρόλος του στην εταιρεία ήταν τυπικός. Η Διεύθυνση απέρριψε την προσφυγή ως απαράδεκτη, καθώς η διαφορά ανάγεται στο στάδιο της διοικητικής εκτέλεσης (Ατομική Ειδοποίηση Καταβολής – Υπερημερίας) και όχι στον προσδιορισμό φόρου σύμφωνα με τις διατάξεις του Κώδικα Φορολογικής Διαδικασίας (ΚΦΔ) και τη νομολογία.