Η απόφαση αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής ως άνευ αντικειμένου. Η προσφεύγουσα αμφισβητούσε πράξη διοικητικού προσδιορισμού φόρου για το φορολογικό έτος 2023, καθώς φορολογήθηκε βάσει ελάχιστου καθαρού εισοδήματος (10.512,64€). Ισχυριζόταν ότι, λόγω του ότι εξασκούσε το επάγγελμα της λογίστριας σε οικισμό με πληθυσμό 50 κατοίκων, δικαιούταν μείωση 50% του ελαχίστου εισοδήματος, σύμφωνα με το άρθρο 28Γ παρ. 3 του ΚΦΕ. Η Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών διαπίστωσε ότι εκδόθηκε νέα πράξη προσδιορισμού φόρου (13.2.2025), κατόπιν αλλαγής των στοιχείων της έδρας της προσφεύγουσας, η οποία εφάρμοσε τη μείωση 50%, προσδιορίζοντας το ελάχιστο εισόδημα στα 5.256,32€. Συνεπώς, εφόσον το αίτημά της ικανοποιήθηκε πλήρως, η ενδικοφανής προσφυγή απορρίφθηκε ως άνευ αντικειμένου.

Η Απόφαση 579 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ), με ημερομηνία 07.03.2025, απορρίπτει την ενδικοφανή προσφυγή φορολογουμένης κατοίκου Πατρών. Η προσφεύγουσα αμφισβητούσε την πράξη διοικητικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος φορολογικού έτους 2023 (€2.496,79), ζητώντας μείωση κατά το ήμισυ λόγω της ιδιότητάς της ως γονέας μονογονεϊκής οικογένειας, σύμφωνα με το άρθρο 28Γ παρ. 2 του ΚΦΕ. Η ΔΕΔ επικύρωσε την πράξη της Δ.Ο.Υ. Πατρών, κρίνοντας ότι η φορολογούμενη δεν πληροί τις προϋποθέσεις για την εν λόγω μείωση, καθώς προσκόμισε μόνο προσωρινή απόφαση δικαστηρίου περί κοινής άσκησης της επιμέλειας του ανηλίκου τέκνου με τον εν διαστάσει σύζυγό της, ενώ για την απόδειξη της μονογονεϊκότητας σε περίπτωση διαζυγίου απαιτείται οριστική δικαστική απόφαση αποκλειστικής επιμέλειας.

Η απόφαση 172/03.02.25 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής. Ο προσφεύγων αμφισβητούσε Πράξη Διοικητικού Προσδιορισμού Φόρου Εισοδήματος για το φορολογικό έτος 2024, η οποία βασίστηκε στην υποβολή δήλωσης φόρου εισοδήματος στις 04.07.24 και περιλάμβανε ελάχιστο ποσό καθαρού εισοδήματος ύψους 14.534,52 €. Η πράξη προέκυψε τελικό ποσό προς καταβολή 3.101,20 €. Ο προσφεύγων ισχυρίστηκε ότι δεν ασκεί ατομική δραστηριότητα λόγω σοβαρού προβλήματος υγείας που δεν του επέτρεψε να υποβάλει δήλωση διακοπής επιτηδεύματος. Η ΔΕΔ απέρριψε την προσφυγή ως απαράδεκτη, καθώς ασκήθηκε εκπρόθεσμα (στις 26.10.24), ενώ η κοινοποίηση της προσβαλλόμενης πράξης θεωρείται ότι συντελέστηκε στις 15.07.24, με την προθεσμία για προσφυγή να είναι 30 ημέρες από την κοινοποίηση.

Η απόφαση 29/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής που υποβλήθηκε κατά πράξης διοικητικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος για το φορολογικό έτος 2023. Η προσφεύγουσα αμφισβήτησε τον καθορισμό ελάχιστου τεκμαρτού καθαρού εισοδήματος ύψους 13.656,22 € (Κωδ. 406). Η προσφεύγουσα ζήτησε τροποποίηση, υποστηρίζοντας ότι, καθώς λειτουργούσε σχολικό κυλικείο για 141 ημέρες, δικαιούτο αναλογική μείωση του τεκμηρίου βάσει του άρθρου 28Α παρ. 7 του ν. 4172/2013. Ωστόσο, η ΔΕΔ απέρριψε τον ισχυρισμό, καθώς διαπιστώθηκε ότι η προσφεύγουσα ασκούσε παράλληλα και άλλη επιχειρηματική δραστηριότητα (καφενείο) για την οποία δεν υφίστατο χρονικός περιορισμός στην άσκησή της. Συνεπώς, η αίτηση για αναλογική μείωση κρίθηκε αβάσιμη και η τελική φορολογική υποχρέωση (ποσό πληρωμής) παρέμεινε στα 3.227,45 €.

Η απόφαση της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) απέρριψε την ενδικοφανή προσφυγή φορολογουμένου κατά της πράξης διοικητικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος για το φορολογικό έτος 2023. Ο προσφεύγων ζητούσε μείωση 50% στο ελάχιστο τεκμαρτό εισόδημα, επικαλούμενη την ιδιότητα του γονέα μονογονεϊκής οικογένειας. Η ΔΕΔ διαπίστωσε ότι βάσει της συμβολαιογραφικής πράξης συναινετικής λύσης γάμου, η γονική μέριμνα και η επιμέλεια του ανήλικου τέκνου είχαν ανατεθεί από κοινού και στους δύο γονείς. Κατά την κρίση της ΔΕΔ, η ιδιότητα του μονογονέα για τη χορήγηση της έκπτωσης απαιτεί την κατ' αποκλειστικότητα άσκηση της επιμέλειας. Συνεπώς, εφόσον δεν πληρούνταν οι προϋποθέσεις, ο τελικός φόρος παρέμεινε στο χρεωστικό ποσό των 3.673,76€.

Η απόφαση 1042/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) απορρίπτει την ενδικοφανή προσφυγή φορολογουμένης κατά πράξης προσδιορισμού φόρου εισοδήματος ύψους 1.919,54 € για το φορολογικό έτος 2023, ο οποίος βασίστηκε στο ελάχιστο τεκμαρτό εισόδημα επιχειρηματικής δραστηριότητας σύμφωνα με τα άρθρα 28Α-28Γ του Ν. 4172/2013. Η προσφεύγουσα ζήτησε την ακύρωση, επικαλούμενη αντικειμενικούς λόγους αδυναμίας άσκησης δραστηριότητας λόγω εγκυμοσύνης και τοκετού (3/6/2023). Η ΔΕΔ έκρινε ότι η φορολογούμενη δεν προσκόμισε τα προβλεπόμενα δικαιολογητικά για την εγκυμοσύνη (βεβαίωση από ΗΓΙΚΑ ή δημόσιο νοσοκομείο) και επιπλέον εξέδωσε τρία τιμολόγια παροχής υπηρεσιών μετά την ημερομηνία τοκετού (26/06/2023, 25/09/2023, 02/11/2023), γεγονός που καταρρίπτει τον ισχυρισμό της περί αντικειμενικής αδυναμίας. Συνεπώς, η Φορολογική Διοίκηση ενήργησε ορθά και νόμιμα, διατηρώντας την αρχική υποχρέωση.

Η απόφαση 715/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) αφορά τη μερική αποδοχή ενδικοφανούς προσφυγής κατά πράξεων διορθωτικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος και ΦΠΑ για το φορολογικό έτος 2018. Ο έλεγχος εφάρμοσε έμμεσες μεθόδους (αρχή των αναλογιών) λόγω διαπιστωμένης παράβασης μη έκδοσης φορολογικών στοιχείων, χρησιμοποιώντας μέσο συντελεστή καθαρού κέρδους 15% για τον προσδιορισμό φορολογητέου εισοδήματος. Η ΔΕΔ απέρριψε τους ισχυρισμούς του προσφεύγοντος περί μη νομιμότητας ή ακαταλληλότητας των μεθόδων. Ωστόσο, η ΔΕΔ προέβη σε τροποποίηση της Οριστικής Πράξης Διορθωτικού Προσδιορισμού Φόρου Εισοδήματος, καθώς διαπίστωσε ότι εσφαλμένα είχε καταλογιστεί πρόστιμο ύψους 1.367,79 ευρώ (άρθρο 54 του ν. 5104/2024) επί της διαφοράς εισφοράς αλληλεγγύης, ενώ αυτό επιβάλλεται μόνο στη διαφορά του φόρου.

Η απόφαση αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής κατά πράξης διοικητικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος φορολογικού έτους 2023, ύψους 2.865,63 €. Η προσφεύγουσα ζήτησε τροποποίηση της πράξης, ισχυριζόμενη ότι δικαιούται μείωση 50% του τεκμαρτού ελάχιστου εισοδήματος, επειδή η κύρια κατοικία και η έδρα της επιχείρησής της βρίσκονται σε οικισμό με λιγότερους από 500 κατοίκους, βάσει του άρθρου 28Γ παράγραφος 3 του ΚΦΕ. Η Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών απέρριψε τον ισχυρισμό, καθώς διαπιστώθηκε ότι η μεταβολή διεύθυνσης κατοικίας δηλώθηκε στο μητρώο μετά τη λήξη του υπό κρίση έτους. Επιπλέον, τα προσκομιζόμενα στοιχεία, όπως η υπεύθυνη δήλωση κοινοτάρχη, κρίθηκαν ότι δεν αποδεικνύουν με αδιαμφισβήτητο τρόπο τη μόνιμη κατοικία στην εν λόγω περιοχή, με αποτέλεσμα την επικύρωση της αρχικής πράξης.

Η απόφαση της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) απορρίπτει την ενδικοφανή προσφυγή ενός δικηγόρου που στρέφεται κατά της πράξης διοικητικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος για το φορολογικό έτος 2023. Ο προσδιορισθείς φόρος, ύψους 2.035,31€, βασίστηκε στον τεκμαρτό προσδιορισμό ελάχιστου καθαρού εισοδήματος του άρθρου 28Α του Κ.Φ.Ε. (€14.534,52). Η ΔΕΔ απορρίπτει τους ισχυρισμούς του προσφεύγοντος περί αντισυνταγματικότητας του τεκμηρίου και μη ορθής σύγκρισης με τον κατώτατο μισθό, καθώς δεν ακολούθησε την προβλεπόμενη διοικητική διαδικασία αμφισβήτησης (δεν συμπληρώθηκε ο κωδικός 443). Επιπλέον, κρίνει ότι ο έλεγχος των συνταγματικών κανόνων ανήκει στην αποκλειστική δικαιοδοσία των Δικαστηρίων και όχι στα όργανα της Διοίκησης.

Η υπ' αριθ. 245/14.02.2025 απόφαση της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) απορρίπτει την ενδικοφανή προσφυγή κατά πράξης διοικητικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος φορολογικού έτους 2023, η οποία προέκυψε βάσει του ελάχιστου καθαρού εισοδήματος από επιχειρηματική δραστηριότητα (€50.000,00) σύμφωνα με το άρθρο 28Α Κ.Φ.Δ. Η προσφεύγουσα ισχυρίστηκε ότι η δραστηριότητά της (πώληση πετρελαίου θέρμανσης) περιορίζεται χρονικά (15/10 έως 30/04) βάσει του άρθρου 73 του Εθνικού Τελωνειακού Κώδικα, ζητώντας αναλογική μείωση του τεκμηρίου (παρ. 7 άρθρου 28Α). Η ΔΕΔ απέρριψε τους ισχυρισμούς, κρίνοντας ότι το άρθρο 73 ρυθμίζει μόνο τον Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης και όχι τον περιορισμό άσκησης της εμπορικής δραστηριότητας πετρελαίου θέρμανσης καθ' όλη τη διάρκεια του έτους. Επιπλέον, διαπιστώθηκε ότι η προσφεύγουσα είχε δηλώσει πληθώρα δραστηριοτήτων, και ο μόνος τρόπος αμφισβήτησης του τεκμηρίου (πέραν των αντικειμενικών λόγων) ήταν μέσω της διαδικασίας ελέγχου της παρ. 4 του άρθρου 28Α, την οποία δεν επέλεξε. Ως εκ τούτου, η τελική χρεωστική υποχρέωση των €12.716,72 κρίθηκε νόμιμη.