Η απόφαση αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής κατά Πράξης Διοικητικού Προσδιορισμού Φόρου Εισοδήματος φορολογικού έτους 2018 του ΚΕΦΟΔΕ Αττικής. Η φορολογική αρχή προσδιόρισε φόρο ύψους 862,98 € λόγω αδήλωτου εισοδήματος από τόκους αλλοδαπής προέλευσης (Η.Β.) ύψους 4.200,00 € που διαπιστώθηκε μέσω αυτόματης ανταλλαγής πληροφοριών. Η προσφεύγουσα είχε αρχικά υποβάλει τροποποιητική δήλωση δηλώνοντας μερικώς τους τόκους, με αποτέλεσμα αρχικό χρεωστικό 329,48 €, και ισχυρίστηκε ότι η φορολογική αρχή χρέωσε διπλά το φόρο. Η Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών απέρριψε τον ισχυρισμό κρίνοντας ότι βεβαιώθηκε μόνο η διαφορά (533,50 €) από τον τελικό προσδιορισμό (862,98 €) μετά την οίκοθεν 2η τροποποιητική δήλωση.

Συμψηφισμός ή μη παρακρατηθέντος φόρου εισοδήματος Κοινοπραξίας με το φόρο που προκύπτει από δήλωση φόρου εισοδήματος, που υποβλήθηκε μετά την παρέλευση τριετίας από τη λήψη προθεσμίας υποβολής.(..)Κατάσταση : Αποδεκτή 
Δεν είναι δυνατός ο συμψηφισμός παρακρατηθέντος φόρου, οικονομικού έτους 2005, με τον κύριο φόρο που προκύπτει από δήλωση φόρου εισοδήματος της Κοινοπραξίας του ερωτήματος, η οποία (δήλωση) υποβλήθηκε εκπρόθεσμα και συγκεκριμένα, μετά την παρέλευση τριετίας από τη λήξη προθεσμίας υποβολής. (ομοφ.)

Η απόφαση 65 αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής κατά πράξης διοικητικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος για το φορολογικό έτος 2023, η οποία επέβαλε κύριο φόρο ύψους 786,88€. Ο προσφεύγων είχε υποβάλει δεύτερη τροποποιητική δήλωση, δηλώνοντας εισόδημα από σύνταξη αλλοδαπής προέλευσης (Δανία) και τον αντίστοιχο φόρο που καταβλήθηκε στην αλλοδαπή. Η αρμόδια ΔΟΥ Καλαμαριάς, μετά τον έλεγχο των δικαιολογητικών, προέβη στην εκκαθάριση διαγράφοντας το ποσό του φόρου αλλοδαπής. Ο προσφεύγων ισχυρίστηκε ότι η σύνταξη αποτελεί κοινωνική ασφάλιση και είναι υπόχρεος φόρου μόνο στη Δανία, βάσει της σύμβασης περί αποφυγής διπλής φορολογίας. Η Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών απέρριψε την προσφυγή, καθώς ο προσφεύγων δεν είχε διατυπώσει επιφύλαξη κατά την υποβολή της δήλωσης, επικυρώνοντας την οριστική φορολογική υποχρέωση των 786,88€. Ωστόσο, επισημαίνεται ότι διατηρεί το δικαίωμα υποβολής τροποποιητικής δήλωσης για την πίστωση του φόρου αλλοδαπής.

Η απόφαση 326/04.03.2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών αφορά την αποδοχή ενδικοφανούς προσφυγής κατά πράξης διορθωτικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος φορολογικού έτους 2018 της Δ.Ο.Υ. Καλαμαριάς. Ο προσφεύγων είχε υποβάλει τροποποιητική δήλωση για μερίσματα αλλοδαπής (ΗΠΑ), αιτούμενος πίστωση φόρου αλλοδαπής. Η Δ.Ο.Υ. αρχικά απέρριψε την πίστωση φόρου (€4.239,64) επικαλούμενη την έλλειψη της επισημείωσης της Χάγης (Apostille) στα δικαιολογητικά. Ο προσφεύγων προσκόμισε το απαιτούμενο έντυπο 1042-S με την επισημείωση και επίσημη μετάφραση με την προσφυγή. Η ΔΕΔ κρίνει τον ισχυρισμό βάσιμο, διαπιστώνοντας παρακρατηθέντα φόρο ύψους €4.095,68 (βάσει μέσης ετήσιας ισοτιμίας) και διατάσσει τη διενέργεια νέας εκκαθάρισης της δήλωσης, ώστε να γίνει η πίστωση του φόρου αλλοδαπής σύμφωνα με το άρθρο 9 του ν. 4172/2013.

Επιδικία ακινήτου - Λήξη. Χρόνος γένεσης φορολογικής υποχρεώσεως. Μετάθεση χρόνου γενέσεως. Ανάκληση δηλώσεως φόρου κληρονομίας.(..)Κατάσταση :  Αποδεκτή 
1) Κατά την έννοια του φορολογικού νόμου η επιδικία ακινήτου λήγει με την άπρακτη πάροδο 20ετίας (γενική παραγραφή αξιώσεων άρθρου 249 ΑΚ), από την τελευταία διαδικαστική πράξη των διαδίκων, οπότε ταυτοχρόνως γεννάται και η αντίστοιχη φορολογική υποχρέωση. 2) Το γεγονός ότι η περιγραφή των μεταβιβασθέντων ακινήτων στα μεταβιβαστικά συμβόλαια δεν συμπίπτει με την περιγραφή στη δήλωση φόρου κληρονομίας ως προς τμήμα αυτών 70 στρεμμάτων, δεν καθιστά, αυτό και μόνον, το εν λόγω ακίνητο επίδικο και δεν μετατίθεται εκ του λόγου τούτου ο χρόνος γενέσεως της φορολογικής υποχρεώσεως. 3) Το γεγονός ότι οι κληρονόμοι τρίτου προσώπου διεκδικήσαντος στο παρελθόν τμήμα του κληρονομιαίου ακινήτου, δηλώνουν αγροτεμάχιο 70 στρεμμάτων στην ίδια θέση που κείται και το κληρονομιαίο ακίνητο, δεν επηρεάζει τις υποβληθείσες δηλώσεις φόρου κληρονομίας των κληρονόμων του Π.Β. Εναπόκειται δε στον μη αληθή δικαιούχο είτε να υποβάλλει ανάκληση της δηλώσεώς του εντός των νομίμων προθεσμιών, είτε να ζητήσει να γίνει νέα εκκαθάριση του φόρου, σε περίπτωση κατά την οποία μεταβληθεί η φορολογική υποχρέωσή του, κατά τους όρους και τις προϋποθέσεις του άρθρου 100 του ΝΔ 118/1973. (ομοφ.)

Η απόφαση 1340/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών αφορά την αποδοχή ενδικοφανούς προσφυγής και τη διαγραφή τόκων εκπρόθεσμης καταβολής φόρου (66,71 €) για το φορολογικό έτος 2020. Η προσφεύγουσα υποχρεώθηκε να υποβάλει εκπρόθεσμα τροποποιητική δήλωση φόρου εισοδήματος (21/03/2025), επειδή ο Ηλεκτρονικός Εθνικός Φορέας Κοινωνικής Ασφάλισης απέστειλε εκπροθέσμως στην Α.Α.Δ.Ε. αρχικό ετήσιο ηλεκτρονικό αρχείο αποδοχών ποσού 827,65 € μετά την υποβολή της αρχικής της δήλωσης (17/06/2021). Επειδή ο φορέας δεν ενημέρωσε την προσφεύγουσα σχετικά με την αποστολή του αρχείου, η οποία την εμπόδισε να υποβάλει εμπρόθεσμα την τροποποιητική δήλωση, η ΔΕΔ έκρινε, κατ’ εφαρμογή της αρχής της χρηστής διοίκησης, ότι οι προκύψαντες τόκοι πρέπει να διαγραφούν.

Η Απόφαση 301/12-02-2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) αφορά την αποδοχή ενδικοφανούς προσφυγής εταιρείας που της επιβλήθηκε πρόστιμο 250,00 ευρώ λόγω εκπρόθεσμης υποβολής δήλωσης παρακρατούμενων φόρων από επιχειρηματική δραστηριότητα (φορ. έτους 2018). Η εταιρεία υποστήριξε ότι είχε υποβάλει εμπρόθεσμα (10/8/2018) δήλωση φόρου Μισθωτών Υπηρεσιών εκ παραδρομής, αντί της σωστής δήλωσης επιχειρηματικής δραστηριότητας, πληρώνοντας μάλιστα κανονικά τον φόρο (1.104,60 ευρώ). Διαπιστώθηκε ότι η εταιρεία δεν απασχολούσε προσωπικό και δεν είχε υποχρέωση υποβολής δήλωσης μισθωτών υπηρεσιών. Η ΔΕΔ έκανε δεκτό τον ισχυρισμό στα πλαίσια της χρηστής διοίκησης και ακύρωσε την πράξη επιβολής προστίμου, με αποτέλεσμα μηδενική οριστική φορολογική υποχρέωση.

Η Απόφαση 628/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών αφορά την αποδοχή ενδικοφανούς προσφυγής κατά πράξης διοικητικού προσδιορισμού φόρου του φορολογικού έτους 2023. Ο προσφεύγων διαμαρτυρήθηκε επειδή ο κωδικός 605 (παρακρατηθέντες φόροι) της δήλωσης Ε1 ήταν μειωμένος κατά €1.200,00, καθώς δεν είχαν εμφανιστεί αμοιβές ύψους €6.000,00 από επιχειρηματική δραστηριότητα. Παρόλο που η δήλωση υποβλήθηκε με επιφύλαξη, η αρχή εξέδωσε πράξη προσδιορισμού φόρου, εφαρμόζοντας και το ελάχιστο τεκμαρτό καθαρό εισόδημα. Μετά την εξέταση των προσκομισθέντων στοιχείων (τιμολόγια, εμβάσματα, myDATA) διαπιστώθηκε ότι η εργοδότρια εταιρεία είχε υποβάλει τις δηλώσεις απόδοσης παρακρατούμενων φόρων με λανθασμένο ΑΦΜ του προσφεύγοντος. Η Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών, κρίνοντας ότι η πλημμέλεια δεν οφείλεται στον προσφεύγοντα, έκανε δεκτή την προσφυγή και διέταξε την τροποποίηση της πράξης, αυξάνοντας το συνολικό παρακρατηθέντα φόρο στον κωδικό 605 στο σωστό ποσό των €2.216,00.

Η απόφαση της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) απορρίπτει την ενδικοφανή προσφυγή μιας επιχείρησης κατά των οριστικών πράξεων διορθωτικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος και ΦΠΑ του Προϊσταμένου της ΔΟΥ Λιβαδειάς για το φορολογικό έτος 2018. Οι πράξεις καταλόγισαν φόρο και πρόστιμα συνολικού ποσού €100.713,71 για εισόδημα και €59.594,40 για ΦΠΑ, λόγω της λήψης και καταχώρισης 18 εικονικών φορολογικών στοιχείων συνολικής καθαρής αξίας €165.540,00. Η ΔΕΔ απέρριψε τους ισχυρισμούς του προσφεύγοντος περί έλλειψης υπογραφής, νομικής αιτιολογίας, και κακής εκτίμησης των γεγονότων, επιβεβαιώνοντας ότι οι εκδότριες εταιρείες ήταν συναλλακτικά ανύπαρκτες και ο προσφεύγων δεν απέδειξε το αληθές των συναλλαγών.

Η απόφαση 173/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (Δ.Ε.Δ.) απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή κατά της Οριστικής Πράξης Διορθωτικού Προσδιορισμού Φόρου Κληρονομιάς που εκδόθηκε από το Κέντρο Ελέγχου Φορολογουμένων Μεγάλου Πλούτου (Κ.Ε.ΦΟ.ΜΕ.Π.). Η πράξη αυτή επιβάρυvε την προσφεύγουσα με φόρο κληρονομιάς ύψους 62.651,25€ συν πρόσθετο φόρο 75.181,50€. Η προσφεύγουσα είχε υποβάλει ταυτόχρονα αίτημα υπαγωγής στη ρύθμιση μείωσης του πρόσθετου φόρου, σύμφωνα με το άρθρο 75 του ν. 5104/2024, δηλώνοντας ότι η ενδικοφανής προσφυγή ασκείται υπό την αίρεση της αποδοχής της ρύθμισης. Η Δ.Ε.Δ. έκρινε ότι η υποβολή της αίτησης μείωσης του φόρου συνιστά αυτοδίκαιη αποδοχή της κύριας οφειλής και, ως εκ τούτου, αυτοδίκαιη παραίτηση από την προσφυγή. Επιπλέον, κρίθηκε ότι η άσκηση αγωγής υπό αίρεση καθιστά την προσφυγή αόριστη και μη αποδεκτή.