Η απόφαση 256/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή που υπέβαλε μια Ιδιωτική Κεφαλαιουχική Εταιρεία. Η εταιρεία ζητούσε την έντοκη επιστροφή ή τον συμψηφισμό του τέλους ανθεκτικότητας στην κλιματική κρίση (ύψους 1.236,36€) που είχε καταβάλει από τον Μάϊο έως τον Ιούλιο του 2024, ισχυριζόμενη ότι τα καταλύματά της (τουριστικές επιπλωμένες κατοικίες) δεν είχαν φορολογική υποχρέωση βάσει του Ν. 5073/2023. Ο Προϊστάμενος της ΔΟΥ Βόλου απέρριψε τα αιτήματα. Η ΔΕΔ έκρινε ότι η αρχική αρνητική απάντηση της ΔΟΥ είχε καταστεί οριστική, καθώς η εταιρεία δεν άσκησε ενδικοφανή προσφυγή εντός της νόμιμης προθεσμίας. Οι ακόλουθες απαντήσεις της ΔΟΥ ήταν απλώς επιβεβαιωτικές πράξεις της αρχικής άρνησης, στερούμενες εκτελεστού χαρακτήρα, συνεπώς η προσφυγή κρίθηκε απαράδεκτη.

Η Απόφαση 460 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή κατά ατομικής ειδοποίησης καταβολής οφειλών και αρνητικής απάντησης της Δ.Ο.Υ. Πολυγύρου. Ο προσφεύγων αμφισβητούσε βεβαιωμένες οφειλές ύψους €13.635,42, προερχόμενες από κληρονομιά του θείου του. Ισχυριζόταν ότι προέβη εμπρόθεσμα σε αποποίηση της κληρονομιάς στις 18.10.2024, μέσα στην τετράμηνη προθεσμία από την ημερομηνία που έλαβε γνώση της επαγωγής της κληρονομίας μέσω της κοινοποίησης της ατομικής ειδοποίησης στις 27.09.2024. Η ΔΕΔ απέρριψε την προσφυγή, κρίνοντας ότι ασκήθηκε εκπρόθεσμα στις 20.11.2024, ξεπερνώντας το 30ήμερο όριο. Επιπλέον, κρίθηκε ότι η αμφισβήτηση της αρνητικής απάντησης αφορά στάδιο διοικητικής εκτέλεσης και έπρεπε να ασκηθεί με ανακοπή, όχι με ενδικοφανή προσφυγή.

Η απόφαση 1196/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή μιας εταιρείας κατά της αρνητικής απάντησης του ΚΕΒΕΙΣ Θεσσαλονίκης. Η εταιρεία ζητούσε την καταβολή τόκων επί αχρεωστήτως καταβληθέντων φόρων ύψους 14.979,33€, καθώς και την ακύρωση του διενεργηθέντος συμψηφισμού. Η ΔΕΔ έκρινε απαράδεκτο τον ισχυρισμό περί συμψηφισμού, καθώς αυτός ανάγεται στο στάδιο της διοικητικής εκτέλεσης (είσπραξη) και όχι του προσδιορισμού των φόρων. Επίσης, η προσβαλλόμενη πράξη περί άρνησης καταβολής τόκων κρίθηκε επιβεβαιωτική προγενέστερων αρνητικών απαντήσεων, οι οποίες είχαν καταστεί οριστικές, και συνεπώς στερείται  εκτελεστότητας, καθιστώντας την ενδικοφανή προσφυγή μη επιτρεπτή.

Η απόφαση της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή του φορολογουμένου. Ο προσφεύγων είχε προσφύγει κατά της αρνητικής απάντησης του Προϊσταμένου της Δ.Ο.Υ. ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ, ο οποίος είχε απορρίψει την τροποποιητική δήλωση φορολογίας εισοδήματος του 2018. Με την τροποποίηση, ο προσφεύγων ζητούσε να μεταφερθεί ποσό 95.623,60 € (αποζημίωση για καταστροφή αλιευτικού σκάφους) από τον κωδικό 659 (υποκείμενο σε ειδική εισφορά αλληλεγγύης) στον κωδικό 781 (χρηματικά ποσά από διάθεση περιουσιακών στοιχείων). Η ΔΕΔ έκρινε την ενδικοφανή προσφυγή ως απαράδεκτη επειδή δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις του άρθρου 2 της Α. 1165/2022, καθώς το έγγραφο δεν έφερε Ψηφιακή Βεβαίωση Εγγράφου μέσω gov.gr και ήταν ανυπόγραφο.

Η απόφαση 325/04.03.2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (Δ.Ε.Δ.) απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή μιας Ιδιωτικής Κεφαλαιουχικής Εταιρείας. Η προσφεύγουσα εταιρεία ζητούσε την ακύρωση της αρνητικής απάντησης του Προϊσταμένου του ΚΕ.Β.ΕΙΣ. Θεσσαλονίκης, σχετικά με αίτημα χορήγησης αποδεικτικού φορολογικής ενημερότητας για είσπραξη από φορέα πλην Κεντρικής Διοίκησης. Η Δ.Ε.Δ. έκρινε ότι αυτή η φορολογική διαφορά, που προκύπτει από την άρνηση χορήγησης ενημερότητας, υπάγεται αποκλειστικώς στην αρμοδιότητα του Προέδρου Πρωτοδικών του Διοικητικού Πρωτοδικείου, σύμφωνα με τον Ν. 1406/1983 και τον Ν. 2717/1999, και όχι στις διατάξεις του άρθρου 72 του Κώδικα Φορολογικής Διαδικασίας (Ν. 5104/2024), συνεπώς δεν εμπίπτει στην αρμοδιότητά της.

Η απόφαση 457 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή κατά της ατομικής ειδοποίησης καταβολής – υπερημερίας της Δ.Ο.Υ. Πολυγύρου και κατά της αρνητικής απάντησης της Δ.Ο.Υ. σε αίτημα διαγραφής οφειλών. Ο προσφεύγων αμφισβητούσε χρέη 13.635,42 € που προέρχονταν από κληρονομιά, ισχυριζόμενος ότι η αποποίησή του ήταν εμπρόθεσμη, καθώς έλαβε γνώση των οφειλών στις 27.09.2024. Η ΔΕΔ έκρινε ότι η προσφυγή κατά της ειδοποίησης ήταν εκπρόθεσμη (ασκήθηκε μετά την προθεσμία των 30 ημερών). Επιπλέον, αποφάνθηκε ότι η διαφορά που προκύπτει από την αρνητική απάντηση σχετικά με τη διαγραφή των οφειλών (που αφορά το στάδιο της διοικητικής εκτέλεσης) επιλύεται μόνο με την άσκηση ανακοπής στα Διοικητικά Δικαστήρια, καθιστώντας έτσι την ενδικοφανή προσφυγή απαράδεκτη.

Η απόφαση αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής ενός κληρονόμου κατά αρνητικής απάντησης της Δ.Ο.Τ. σχετικά με τον διαχωρισμό χρεών της αποβιώσασας κληρονομούμενης, τα οποία ανέρχονταν σε 3.895,61 ευρώ. Ο προσφεύγων αμφισβητεί το ποσοστό κληρονομικής μερίδας 50% που καθόρισε η φορολογική αρχή, υποστηρίζοντας ότι η ευθύνη του περιορίζεται μόνο στην ακίνητη περιουσία που αναφέρεται ρητά στη διαθήκη. Η Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) απέρριψε την προσφυγή ως απαράδεκτη. Η ΔΕΔ έκρινε ότι η απάντηση της Δ.Ο.Τ. δεν αποτελεί εκτελεστή διοικητική πράξη, καθώς αφορά το στάδιο της βεβαίωσης και είσπραξης του φόρου και είναι πληροφοριακού χαρακτήρα, συνεπώς δεν προσβάλλεται με ενδικοφανή προσφυγή.

Η Απόφαση 1298/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή κατά της αρνητικής απάντησης του Προϊσταμένου της Δ.Ο.Υ. Κοζάνης, η οποία αφορούσε την αίτηση του προσφεύγοντος για μεταβολή της φορολογικής του κατοικίας από την Ελλάδα. Ο προσφεύγων ισχυρίστηκε ότι εργάζεται ως επιστημονικός συνεργάτης και διδακτορικός φοιτητής σε πανεπιστήμια του εξωτερικού και ότι υφίσταται άνιση μεταχείριση σε σχέση με συναδέλφους του. Η ΔΕΔ, επικαλούμενη το άρθρο 72 του Ν. 5104/2024 και σχετικές διατάξεις, έκρινε ότι η διαφορά αυτή, που αφορά τη φορολογική κατοικία, δεν εμπίπτει στην αρμοδιότητά της, αλλά στα αρμόδια Διοικητικά Δικαστήρια.

Η απόφαση 462/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή κατά ατομικής ειδοποίησης καταβολής οφειλών κληρονομίας και αρνητικής απάντησης της Δ.Ο.Υ. Πολυγύρου. Η προσφεύγουσα αμφισβητούσε βεβαιωμένες οφειλές θείου της, ύψους 13.627,35 €, λόγω αποποίησης κληρονομίας. Η Δ.Ε.Δ. έκρινε την προσφυγή απαράδεκτη αφενός ως εκπρόθεσμη κατά της ειδοποίησης καταβολής (λόγω παρέλευσης της 30-ήμερης προθεσμίας), αφετέρου, κατά της αρνητικής απάντησης, διότι η διαφορά ανάγεται στο στάδιο της διοικητικής εκτέλεσης και επιλύεται με ανακοπή. Επιπροσθέτως, η Δ.Ο.Υ., με μεταγενέστερο έγγραφο (18.12.2024), έκανε αποδεκτή ως εμπρόθεσμη τη δήλωση αποποίησης κληρονομίας, καθιστώντας την προσφυγή ως προς την αρνητική απάντηση άνευ αντικειμένου.

Η απόφαση αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής κατά της αρνητικής απάντησης της Δ.Ο.Υ. Α' Θεσσαλονίκης σχετικά με αίτημα τροποποίησης δήλωσης φορολογίας εισοδήματος οικονομικού έτους 2008. Ο προσφεύγων είχε δηλώσει εκ παραδρομής το εμβαδόν της κύριας κατοικίας του 2.770,00 τ.μ. αντί του ορθού 27,70 τ.μ., με αποτέλεσμα τον καταλογισμό κύριου φόρου 23.046,97 €. Η υπόθεση αναπέμφθηκε στη Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) κατόπιν απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης, προκειμένου να κριθεί η βασιμότητα της ενδικοφανούς προσφυγής κατά της αρνητικής απάντησης της Δ.Ο.Υ. του Οκτωβρίου 2014. Η ΔΕΔ απέρριψε τελικά την προσφυγή, κρίνοντας ότι η τροποποιητική δήλωση υποβλήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2014, ήτοι πέραν του χρόνου πενταετούς παραγραφής του δικαιώματος του Δημοσίου για επιβολή φόρου (οικονομικό έτος 2008), καθιστώντας τον σχετικό ισχυρισμό αβάσιμο.