Η απόφαση αφορά την ενδικοφανή προσφυγή κατά της άρνησης της Δ.Ο.Υ. Ιωαννίνων να δεχθεί ανείσπρακτα μισθώματα από εκμίσθωση ακίνητης περιουσίας για το φορολογικό έτος 2023. Η προσφεύγουσα ζητούσε να μην συνυπολογιστεί το ποσό των 4.800,00€ στο εισόδημά της, προσκομίζοντας αγωγή. Η φορολογική αρχή απέρριψε αρχικά το αίτημα κρίνοντας ότι η αγωγή αφορούσε αποζημιώσεις χρήσης και όχι μισθώματα. Η Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) έκανε εν μέρει δεκτή την προσφυγή. Κρίθηκε ότι, λόγω ύπαρξης δικαστικής απόφασης (που εκδόθηκε πριν τη λήξη της προθεσμίας υποβολής της δήλωσης) η οποία αναγνώριζε ενεργή μίσθωση, τα μισθώματα για τους μήνες Ιανουάριο, Φεβρουάριο, Μάρτιο και Απρίλιο του 2023 (400,00€ μηνιαίως) θεωρούνται ανείσπρακτα. Κατά συνέπεια, διατάσσεται η μερική ακύρωση της αρνητικής απάντησης και η τροποποίηση του διοικητικού προσδιορισμού φόρου από τον Προϊστάμενο της Δ.Ο.Υ. Ιωαννίνων.

Οι ενάγοντες, με την προδικαστική προσφυγή, ζητούν να κριθεί απαράδεκτη η αγωγή που τους ασκήθηκε από την εναγομένη, καθώς η σύμβαση μεταξύ τους έχει λήξει και δεν υπάρχει πλέον νομικό ενδιαφέρον για τη διεκδίκηση των ποσών που απαιτούνται. Επιπλέον, ασκούν αγωγή για την καταβολή του ποσού των 5.000 ευρώ, το οποίο απομένει από τη σύμβαση μεταξύ τους, και για αποζημίωση λόγω καθυστερημένης εκτέλεσης της σύμβασης. Το αντικείμενο της σύμβασης αφορούσε την παροχή υπηρεσιών συμβούλων της εταιρείας στους ενάγοντες, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι η εναγομένη δεν εκτέλεσε τις υποχρεώσεις της σύμφωνα με τους όρους της σύμβασης.

Ιδιωτικές επενδύσεις. Διεκδίκηση επένδυσης ακινήτου. Επιστροφή ή μη εγγυητικών επιστολών για εξασφάλιση Δημοσίου σε περίπτωση εκνίκησης.(..)Κατάσταση :  Εκκρεμεί αποδοχή 
Μετά την άσκηση αιτήσεως αναιρέσεως κατά της εφετειακής αποφάσεως που απέρριψε την διεκδικητική αγωγή και μέχρι αμετακλήτου εκδικάσεως της υποθέσεως, πρέπει να διατηρηθούν οι εγγυητικές επιστολές, διότι εξακολουθεί να μην είναι βέβαιη η έκβαση της δίκης.

Συνέπειες από τη διαπίστωση ότι ακίνητο που κατέχει το Δημόσιο για τη στέγαση υπηρεσίας του είχε ανεγερθεί πάνω σε δημόσιο κτήμα.(..)Κατάσταση :  Αποδεκτή 
Το Δημόσιο παύει να οφείλει αποζημίωση χρήσεως για την κατοχή και χρήση χώρων κτιρίου, μετά τη λήξη σχετικής μισθώσεως, εάν διαπιστωθεί ότι το κτίριο είχε ανεγερθεί πάνω σε δημόσιο κτήμα, δικαιούται δε να αναζητήσει και τα ήδη καταβληθέντα ποσά (μισθώματα και αποζημιώσεις χρήσεως) με αγωγή ή ανταγωγή κατά τα άρθρα 1096 και 1098 ΑΚ, αν ο φερόμενος ως ιδιοκτήτης του κτιρίου ήταν κακής πίστεως.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΦΠΑ-ΕΚΘΕΣΗ ΕΠΙΔΟΣΗΣ-ΔΙΑΜΟΝΗ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ (...)Εξάλλου, το διοικητικό εφετείο απέρριψε το λόγο έφεσης ότι η έκθεση επίδοσης δεν περιείχε σαφή προσδιορισμό του επιδοθέντος εγγράφου, με το σκεπτικό ότι ανέφερε τον αριθμό του, την εκδούσα αρχή, το νομικό πρόσωπο στο οποίο αφορά, δεν ασκεί δε επιρροή το ότι δεν ανέφερε την ημερομηνία έκδοσής του, αφού από το όλο περιεχόμενο της έκθεσης προέκυπτε ποιο ήταν το επιδοθέν έγγραφο. Όπως προκύπτει από το παρατιθέμενο στην αναιρεσιβαλλόμενη περιεχόμενο του αποδεικτικού, αναγράφεται ο αριθμός της ένδικης πράξης, η αρχή που την εξέδωσε και το νομικό πρόσωπο στο οποίο αφορά. Με τα δεδομένα αυτά, δεν καταλείπεται αμφιβολία ως προς το έγγραφο που επιδόθηκε και, συνεπώς, η έκθεση επίδοσης περιέχει σαφή προσδιορισμό της, όπως ορίζει το άρθρο 67 παρ. 1 του Κ.Φ.Δ. και πρέπει να απορριφθούν ως αβάσιμα τα περί του αντιθέτου προβαλλόμενα σχετικά με τη μη αναγραφή χρονολογίας έκδοσης και τη μη απάντηση του ισχυρισμού περί μη αναγραφής του είδους του επιδοθέντος εγγράφου .... Τέλος, το διοικητικό εφετείο απέρριψε το λόγο έφεσης ότι η έκθεση επίδοσης δεν ανέφερε και τα «επιστρεφόμενα δικαιολογητικά», με το σκεπτικό ότι η επιστροφή τους δεν ήταν στοιχείο του κύρους της επίδοσης (συμπλήρωσε δε ότι αυτά είχαν πράγματι επιστραφεί στην αναιρεσείουσα, η οποία είχε λάβει γνώση και της ένδικης πράξης από τις 29-4-1999, ημερομηνία σύνταξης του κατ’ αυτής εγγράφου της που παρελήφθη από το Υπ. Οικονομικών στις 21-5-1999). Για την εγκυρότητα της επίδοσης της ένδικης πράξης δεν απαιτούνταν και η κοινοποίηση των επιστρεφόμενων δικαιολογητικών. Συνεπώς, η κρίση του δικάσαντος εφετείου είναι νόμιμη, τα δε περί του αντιθέτου προβαλλόμενα είναι απορριπτέα ως αβάσιμα. Δια ταύτα Απορρίπτει την αίτηση.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΦΠΑ-ΕΚΘΕΣΗ ΕΠΙΔΟΣΗΣ-ΔΙΑΜΟΝΗ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ (...)Εξάλλου, το διοικητικό εφετείο απέρριψε το λόγο έφεσης ότι η έκθεση επίδοσης δεν περιείχε σαφή προσδιορισμό του επιδοθέντος εγγράφου, με το σκεπτικό ότι ανέφερε τον αριθμό του, την εκδούσα αρχή, το νομικό πρόσωπο στο οποίο αφορά, δεν ασκεί δε επιρροή το ότι δεν ανέφερε την ημερομηνία έκδοσής του, αφού από το όλο περιεχόμενο της έκθεσης προέκυπτε ποιο ήταν το επιδοθέν έγγραφο. Όπως προκύπτει από το παρατιθέμενο στην αναιρεσιβαλλόμενη περιεχόμενο του αποδεικτικού, αναγράφεται ο αριθμός της ένδικης πράξης, η αρχή που την εξέδωσε και το νομικό πρόσωπο στο οποίο αφορά. Με τα δεδομένα αυτά, δεν καταλείπεται αμφιβολία ως προς το έγγραφο που επιδόθηκε και, συνεπώς, η έκθεση επίδοσης περιέχει σαφή προσδιορισμό της, όπως ορίζει το άρθρο 67 παρ. 1 του Κ.Φ.Δ. και πρέπει να απορριφθούν ως αβάσιμα τα περί του αντιθέτου προβαλλόμενα σχετικά με τη μη αναγραφή χρονολογίας έκδοσης και τη μη απάντηση του ισχυρισμού περί μη αναγραφής του είδους του επιδοθέντος εγγράφου ... Τέλος, το διοικητικό εφετείο απέρριψε το λόγο έφεσης ότι η έκθεση επίδοσης δεν ανέφερε και τα «επιστρεφόμενα δικαιολογητικά», με το σκεπτικό ότι η επιστροφή τους δεν ήταν στοιχείο του κύρους της επίδοσης (συμπλήρωσε δε ότι αυτά είχαν πράγματι επιστραφεί στην αναιρεσείουσα, η οποία είχε λάβει γνώση και της ένδικης πράξης από τις 29-4-1999, ημερομηνία σύνταξης του κατ’ αυτής εγγράφου της που παρελήφθη από το Υπ. Οικονομικών στις 21-5-1999). Για την εγκυρότητα της επίδοσης της ένδικης πράξης δεν απαιτούνταν και η κοινοποίηση των επιστρεφόμενων δικαιολογητικών. Συνεπώς, η κρίση του δικάσαντος εφετείου είναι νόμιμη, τα δε περί του αντιθέτου προβαλλόμενα είναι απορριπτέα ως αβάσιμα. Δια ταύτα Απορρίπτει την αίτηση.

Η απόφαση 274/2025 του Ελεγκτικού Συνεδρίου αφορά αίτηση αναίρεσης ομόρρυθμης εταιρείας κατά του Ελληνικού Δημοσίου, η οποία ζητούσε την αναίρεση προηγούμενης απόφασης δημοσιονομικής διόρθωσης. Κατά τη συζήτηση της αίτησης αναίρεσης, η αναιρεσείουσα εταιρεία δεν εμφανίστηκε ούτε εκπροσωπήθηκε από πληρεξούσιο δικηγόρο. Το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι η εταιρεία δεν κλητεύθηκε νόμιμα, καθώς δεν υπήρχε έκθεση επίδοσης της κλήσης. Επιπλέον, η υποτιθέμενη επίδοση στον υπογράφοντα δικηγόρο κρίθηκε άνευ εννόμων συνεπειών, διότι ο δικηγόρος δεν είχε νομιμοποιηθεί σύμφωνα με τον ν. 4700/2020, καθότι δεν είχε προσκομιστεί έγγραφο πληρεξουσιότητας. Συνεπώς, το Δικαστήριο κήρυξε απαράδεκτη τη συζήτηση της αίτησης και όρισε νέα δικάσιμο την 1η Οκτωβρίου 2025, διατάσσοντας τη νόμιμη κλήτευση όλων των διαδίκων.

Με την προδικαστική προσφυγή, η προσφεύγουσα εταιρεία αιτείται την ακύρωση της προσβαλλόμενης απόφασης της Επιτροπής Διαγωνισμού, η οποία είχε απορρίψει την προσφορά της και είχε αποδεχθεί την προσφορά της πρόσωρινης αναδόχου εταιρείας. Το αντικείμενο της σύμβασης ήταν η εκτέλεση μελέτης για ένα έργο υποδομής μήκους περίπου 600 μέτρων κοντά σε συγκεκριμένη περιοχή, με προϋπολογισμό 483.870,97 € (χωρίς ΦΠΑ). Η προσφεύγουσα υποστήριζε ότι η απόρριψη της προσφοράς της ήταν μη νόμιμη και ότι η πρόσληψη της αναδόχου εταιρείας έγινε με αδικαιολόγητα κριτήρια, καθώς η τελευταία δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις του άρθρου 20 παρ. 4 του ν. 3669/2008.

Υπάρχει υποχρέωση καταβολής τόκων τόσο επί καταψηφιστικής όσο και επί αναγνωριστικής αγωγής. Εναρξη της τοκοφορίας από τη γένεση της επιδικίας με την άσκηση της αγωγής και την επίδοσή της στον εναγόμενο. Η αναγνωριστική αγωγή δεν ενεργεί επικουρικά σε σχέση με την καταψηφιστική αγωγή, αφού η απόφαση επ` αυτής παράγει δεδικασμένο. Αντίθετη μειοψηφία.

Εκτέλεση έργου:..Επειδή, η ανωτέρω κρίση της αναιρεσιβαλλόμενης δεν είναι νομίμως αιτιολογημένη, διότι ο ισχυρισμός που προέβαλε το αναιρεσείον με το από 19.6.2006 υπόμνημά του ενώπιον του δικάσαντος Διοικητικού Εφετείου, κατά τον οποίο ο υποβληθείς από την αναιρεσίβλητη 6ος λογαριασμός του έργου δεν συνοδευόταν από τις απαραίτητες, κατά το νόμο, για την πληρωμή του βεβαιώσεις περί ασφαλιστικής και φορολογικής ενημερότητας αυτής, δεν ήταν αλυσιτελής, όπως βασίμως προβάλλεται. Τούτο δε διότι σε περίπτωση που η αναιρεσίβλητη δεν είχε υποβάλει μαζί με τον 6ο λογαριασμό και τις ανωτέρω βεβαιώσεις, δεν θα υφίστατο υπαιτιότητα του Δημοσίου ως κυρίου του έργου για τη μη πληρωμή του και συνεπώς, δεν θα ήταν νόμιμη η από 21.6.2004 δήλωση της αναιρεσίβλητης περί διακοπής των εργασιών του έργου, κατά τα εκτιθέμενα στη σκέψη 4.Επειδή, συνεπώς, η υπό κρίση αίτηση πρέπει να γίνει δεκτή, να αναιρεθεί η προσβαλλόμενη απόφαση και η υπόθεση, που χρειάζεται διευκρίνιση κατά το πραγματικό, να παραπεμφθεί στο ίδιο δικαστήριο για νέα νόμιμη κρίση.