Αν η ειδική εισφορά αλληλεγγύης του άρθρου 43Α ΚΦΕ υπάγεται στην έννοια των «όμοιων με το φόρο εισοδήματος ή ουσιωδώς παρόμοιας φύσης φόρων», που περιλαμβάνονται στις Συμβάσεις Αποφυγής Διπλής Φορολογίας (ΣΑΔΦ) που έχει συνάψει η Ελλάδα.  Η ειδική εισφορά αλληλεγγύης του άρθρου 43Α του ΚΦΕ (ν. 4172/2013), το οποίο προστέθηκε με το άρθρο 12 παρ. 9 του ν. 4387/2016, δεν εμπίπτει στην κατηγορία των «όμοιων με το φόρο εισοδήματος ή ουσιωδώς παρόμοιας φύσης φόρων», που περιλαμβάνονται στις ισχύουσες Συμβάσεις Αποφυγής Διπλής Φορολογίας, που έχει συνάψει η χώρα μας και, ως εκ τούτου, δεν εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής τους.

Εισφορά αλληλεγγύης- αποφυγή διπλής φορολογίας..Επειδή, από τις παραπάνω διατάξεις του άρθρου 63 παρ. 1 εδαφ. β΄ και παρ. 5 εδαφ. α΄ του ΚΦΔ, ερμηνευόμενες ενόψει και της ανάγκης διαφύλαξης του ωφέλιμου αποτελέσματος της προβλεπόμενης στο άρθρο αυτό ενδικοφανούς διαδικασίας (η οποία σκοπεί στην επανεξέταση από τη φορολογική Διοίκηση των ζητημάτων που εγείρονται από τον φορολογούμενο σε σχέση με ορισμένη πράξη που έχει εκδοθεί σε βάρος του, ώστε είτε να επιλυθεί το πρόβλημα, ταχέως, από την ίδια τη Διοίκηση είτε, τουλάχιστον, να εκκαθαριστούν επαρκώς τα λυσιτελώς τιθέμενα νομικά ή/και πραγματικά ζητήματα, προκειμένου, αφενός, να μην επιβαρύνεται ασκόπως ο φόρτος των δικαστηρίων και, αφετέρου, να εξυπηρετείται η οικονομία και η αποτελεσματικότητα της οικείας ένδικης διαδικασίας επίλυσης της διαφοράς και του ασκούμενου στο πλαίσιό της ελέγχου του διοικητικού δικαστηρίου) προκύπτει ότι η Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) της ΑΑΔΕ υποχρεούται κατ’ αρχήν να αποφαίνεται ρητά και αιτιολογημένα επί (εκάστου) των λόγων της ενδικοφανούς προσφυγής. Ωστόσο, τούτο δεν σημαίνει ότι η ΔΕΔ υποχρεούται να εξετάσει το σύνολο των νομικών και πραγματικών ζητημάτων που μπορούν να εγερθούν στο πλαίσιο της εξέτασης της ενδικοφανούς προσφυγής, εάν, προκειμένου να αποφανθεί επί (εκάστου) των λόγων της προσφυγής, αρκεί να εκφέρει κρίση επί ορισμένων εκ των ζητημάτων αυτών, η οποία καθις τά, κατ’ αρχήν, αλυσιτελή την έρευνα των υπολοίπων. Πράγματι, η αντίθετη ερμηνευτική εκδοχή, αφενός, δεν βρίσκει επαρκές έρεισμα στο γράμμα των ως άνω διατάξεων του άρθρου 63 του ΚΦΔ και στον προαναφερόμενο σκοπό της προβλεπόμενης σε αυτό ενδικοφανούς διαδικασίας και, αφετέρου, θα επέβαλε στην ΔΕΔ ένα υπέρμετρο βάρος, ασύμβατο προς την αρχή της εύρυθμης και ορθολογικής λειτουργίας της, με τις εντεύθεν επιπτώσεις στην ταχύτητα και στην αποτελεσματικότητα του έργου της και, συνακόλουθα, στην αποτελεσματικότητα της εν λόγω διαδικασίας. Συνεπώς, εάν ο φορολογούμενος υποστηρίζει με την ενδικοφανή προσφυγή του ότι η προσβαλλόμενη πράξη της ελληνικής φορολογικής Διοίκησης, περί επιβολής σε βάρος του φόρου επί του εισοδήματός του, αντιβαίνει σε διάταξη Σύμβασης Αποφυγής Διπλής Φορολογίας, δυνάμει της οποίας το βαρυνόμενο εισόδημά του δεν υπόκειται σε φόρο στην ημεδαπή, η ΔΕΔ δύναται να απορρίψει τον οικείο λόγο, με την αιτιολογία ότι ο επίμαχος φόρος δεν εμπίπτει καν στο πεδίο εφαρμογής της Σύμβασης, χωρίς να απαιτείται να εξετάσει εάν συντρέχουν στη συγκεκριμένη υπόθεση οι (λοιπές) προϋποθέσεις εφαρμογής της διάταξης της Σύμβασης που επικαλείται ο φορολογούμενος. Περαιτέρω, σε τέτοια περίπτωση, η παράγραφος 5 του άρθρου 79 του ΚΔΔ (όπως αυτή προστέθηκε με το άρθρο 20 παρ. 1 του ν. 3900/2010, το οποίο αποβλέπει στην επιτάχυνση της επίλυσης από τα αρμόδια διοικητικά δικαστήρια των διαφορών από πράξεις ή παραλείψεις της φορολογικής Διοίκησης), ερμηνευόμενη σε συνδυασμό με τις προαναφερόμενες διατάξεις του ΚΦΔ, έχει την έννοια ότι το διοικητικό δικαστήριο, εάν δεχθεί ως βάσιμο τον προβαλλόμενο λόγο προσφυγής ότι δεν είναι νόμιμη η παραπάνω αιτιολογική βάση της απόρριψης της ενδικοφανούς προσφυγής, ούτε εξετάζει το ίδιο εάν συντρέχουν οι προϋποθέσεις εφαρμογής της διάταξης της Σύμβασης που επικαλέσθηκε ο βαρυνόμενος φορολογούμενος ούτε χορηγεί την επιδιωκόμενη απαλλαγή από τον επίμαχο ημεδαπό φόρο (ούτε διατάσσει την επιστροφή του τυχόν καταβληθέντος ποσού φόρου), θεωρώντας ως δεδομένη την (μη αμφισβητηθείσα από τη Διοίκηση) συνδρομή των εν λόγω προϋποθέσεων (την οποία η ΔΕΔ δεν εξέτασε και δεν όφειλε να ερευνήσει), αλλά παραπέμπει την υπόθεση στη ΔΕΔ, προκειμένου αυτή να αποφανθεί το πρώτον επί της εφαρμογής της διάταξης της Σύμβασης, στην οποία στηρίζεται η επιδιωκόμενη από τον προσφεύγοντα ακύρωση του επίμαχου φόρου. (...)Επειδή, η Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών της ΑΑΔΕ απέρριψε την από 14.12.2017 ενδικοφανή προσφυγή της προσφεύγουσας, κατά το μέρος της που βασιζόταν στο άρθρο VII της ΣΑΔΦ, με την προεκτεθείσα μη νόμιμη αιτιολογία, χωρίς να εξετάσει εάν συντρέχουν, εν προκειμένω, οι προϋποθέσεις εφαρμογής του άρθρου αυτού. Ενόψει τούτου και σύμφωνα με όσα έγιναν κατά πλειοψηφία ερμηνευτικώς δεκτά στην προηγούμενη σκέψη, η υπόθεση πρέπει να παραπεμφθεί στη Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών της ΑΑΔΕ, προκειμένου αυτή να αποφανθεί αιτιολογημένα (το αργότερο εντός εξήντα ημερών από την κοινοποίηση της παρούσας απόφασης στο Διοικητή της ΑΑΔΕ) επί του σκέλους της ανωτέρω ενδικοφανούς προσφυγής που στηρίζεται στο άρθρο VII της ΣΑΔΦ, με το δεδομένο ότι η ένδικη εισφορά εμπίπτει στο πεδίο του άρθρου I της ΣΑΔΦ. 

Η απόφαση 354/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) απορρίπτει την ενδικοφανή προσφυγή κατά της πράξης διοικητικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος φορολογικού έτους 2023 (ύψους 2.981,19€) της Δ.Ο.Υ. Νέων Μουδανιών. Η προσφεύγουσα ζητούσε την αναγνώριση και αφαίρεση φόρου 1.311,84€ που κατέβαλε στο Βέλγιο για σύνταξη, επικαλούμενη τη Σύμβαση Αποφυγής Διπλής Φορολογίας (ΣΑΔΦ) Ελλάδος-Βελγίου. Η Δ.Ο.Υ. είχε μηδενίσει το ποσό του φόρου αλλοδαπής (κωδικός 651), καθώς έκρινε ότι η Ελλάδα είχε αποκλειστικό δικαίωμα φορολόγησης βάσει των διατάξεων της ΣΑΔΦ. Η ΔΕΔ διαπίστωσε ότι, αν και προσκομίστηκε εκκαθαριστικό σύνταξης με επισημείωση της Χάγης, η προσφεύγουσα δεν προσκόμισε τα απαραίτητα δικαιολογητικά που να αποδεικνύουν τον τομέα (δημόσιο ή ιδιωτικό) εργασίας, προκειμένου να κριθεί η υπαγωγή των συντάξεων στο άρθρο 18 ή 19 της ΣΑΔΦ και κατά συνέπεια το δικαίωμα πίστωσης φόρου. Ως εκ τούτου, ο ισχυρισμός απορρίφθηκε ως αναπόδεικτος.

Η ειδική εισφορά αλληλεγγύης του άρθρου 29 του ν.3986/2011 και του άρθρου 43Α του ν.4172/2013 συνιστά φόρο ο οποίος εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής των ισχυουσών ΣΑΔΦ -συμμόρφωση με ΣτΕ 2465/2018.(ΑΔΑ:ΩΧ6Ρ46ΜΠ3Ζ-63Η)

Η απόφαση 362/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών αφορά την αποδοχή της ενδικοφανούς προσφυγής ενός φυσικού προσώπου και την ακύρωση της Πράξης Εκτιμώμενου Προσδιορισμού Φόρου Εισοδήματος για το φορολογικό έτος 2019. Η φορολογική αρχή είχε προσδιορίσει κύριο φόρο εισοδήματος και εισφορά αλληλεγγύης (συνολικά 21.575,80€) με βάση εισοδήματα από μισθωτές υπηρεσίες στη Ρουμανία. Ο προσφεύγων ισχυρίστηκε ότι ήταν φορολογικός κάτοικος Ρουμανίας το 2019, προσκομίζοντας πιστοποιητικό φορολογικής κατοικίας, άδειες παραμονής και στοιχεία εργασίας. Η ΔΕΔ έκρινε ότι ο προσφεύγων ήταν φορολογικός κάτοικος Ρουμανίας και, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 4172/2013 και τη Σύμβαση Αποφυγής Διπλής Φορολογίας Ελλάδας-Ρουμανίας, δεν φορολογείται στην Ελλάδα για εισόδημα αλλοδαπής προέλευσης.

Η απόφαση της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει την ενδικοφανή προσφυγή εταιρείας κατά της σιωπηρής απόρριψης αιτήματος επανεκκαθάρισης της τροποποιητικής δήλωσης Φορολογίας Εισοδήματος Νομικών Προσώπων φορολογικού έτους 2021. Η προσφεύγουσα ζητούσε την έντοκη επιστροφή φόρου αλλοδαπής ύψους 250.341,24 €, που είχε καταβληθεί στην Τουρκία για μερίσματα και δεν είχε αναγνωριστεί προς έκπτωση. Η εταιρεία επικαλέστηκε αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ), υποστηρίζοντας ότι πρέπει να αναγνωριστεί το συνολικό ποσό. Η ΔΕΔ απέρριψε τον ισχυρισμό, κρίνοντας ότι, βάσει του άρθρου 9 του ν.4172/2013 και της οικείας Σύμβασης Αποφυγής Διπλής Φορολογίας (ΣΑΔΦ) Ελλάδας-Τουρκίας, το ποσό του φόρου που εκπίπτει (κωδ. 619) περιορίζεται στο ποσό του φόρου που αναλογεί για το εισόδημα αυτό στην Ελλάδα (116.376,06 €), καθώς δεν προέκυψε επαρκές ποσό φόρου στο συνολικό φορολογητέο εισόδημα για να χωρέσει η έκπτωση ολόκληρου του αλλοδαπού φόρου.

Η απόφαση 760/05.05.2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών απορρίπτει την ενδικοφανή προσφυγή που ασκήθηκε κατά πράξης διοικητικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος για το φορολογικό έτος 2018, εκδοθείσα κατόπιν τροποποιητικής δήλωσης. Ο προσφεύγων, φορολογικός κάτοικος Ελλάδος, αιτήθηκε την ακύρωση του καταλογισμού ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης που επιβλήθηκε σε δηλωθέντα μερίσματα και τόκους αλλοδαπής προέλευσης. Η ΔΕΔ έκρινε ότι, καθώς ο προσφεύγων είναι κάτοικος Ελλάδας και η χώρα έχει δικαίωμα φορολόγησης του παγκόσμιου εισοδήματος (βάσει και της ΣΑΔΦ με τις ΗΠΑ), η εισφορά αλληλεγγύης επιβλήθηκε ορθά. Συνεπώς, η προσφυγή απορρίφθηκε, διατηρώντας το τελικό χρεωστικό ποσό στα 11.309,61€.

Η απόφαση 59/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) αφορά ενδικοφανή προσφυγή κατά πράξης διοικητικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος φορολογικού έτους 2022 από τον Προϊστάμενο της Δ.Ο.Υ. Βόλου. Ο προσφεύγων είχε δηλώσει εισόδημα αλλοδαπής (Βέλγιο) ύψους 40.950,00€ και φόρο αλλοδαπής 15.101,80€ ζητώντας πίστωση. Η φορολογική αρχή απέρριψε την πίστωση και μετέφερε το εισόδημα σε κωδικό αποκλειστικής φορολόγησης από την Ελλάδα (κωδικός 391), οδηγώντας σε συνολικό ποσό πληρωμής 23.022,21€. Ο προσφεύγων ζήτησε την ακύρωση, υποστηρίζοντας εσφαλμένη ερμηνεία της Σύμβασης Αποφυγής Διπλής Φορολογίας (ΣΑΔΦ) Ελλάδας – Βελγίου. Η ΔΕΔ αποδέχθηκε την προσφυγή και ακύρωσε την προσβαλλόμενη πράξη αποκλειστικά λόγω τυπικής πλημμέλειας, καθώς η πράξη της Δ.Ο.Υ. δεν περιείχε σαφή και επαρκή αιτιολογία για τη χρήση στοιχείων διαφορετικών από αυτά που είχαν δηλωθεί, παραβιάζοντας το άρθρο 76 του Κ.Φ.Δ. Η Δ.Ο.Υ. καλείται να εκδώσει νέα πράξη σύμφωνα με το σκεπτικό.

Η Απόφαση 294 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών αφορά την απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής κατοίκου εξωτερικού κατά πράξεων διοικητικού προσδιορισμού φόρου και επιβολής προστίμου φορολογικού έτους 2018, ύψους 1.912,36€ και 100,00€ αντίστοιχα. Οι πράξεις εκδόθηκαν οίκοθεν από τη Δ.Ο.Υ. Α΄ΠΕΙΡΑΙΑ, καθώς η προσφεύγουσα δεν είχε δηλώσει εισοδήματα αλλοδαπής προέλευσης (Τσεχία) 15.223,14€. Η προσφεύγουσα ισχυρίστηκε ότι τα εισοδήματα είχαν ήδη φορολογηθεί στην Τσεχία βάσει ΣΑΔΦ. Ωστόσο, η ΔΕΔ απέρριψε την προσφυγή στις 24/10/2024 ως απαράδεκτη λόγω εκπρόθεσμης υποβολής, καθώς η νόμιμη προθεσμία των 60 ημερών, η οποία έληγε την 8η/5/2024, είχε ήδη παρέλθει.

Η Απόφαση 1237/2025 της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) απορρίπτει ως απαράδεκτη την ενδικοφανή προσφυγή που ασκήθηκε κατά της αρνητικής απάντησης του Προϊσταμένου της Δ.Ο.Υ. Κομοτηνής. Ο προσφεύγων ζητούσε την ακύρωση της άρνησης τροποποίησης της δήλωσης φορολογίας εισοδήματος 2018, με σκοπό τη μεταφορά ποσού 155.992,07 € (αποζημίωση για την καταστροφή αλιευτικού σκάφους) από τον κωδικό 659 (εισόδημα υποκείμενο σε ειδική εισφορά αλληλεγγύης) στον κωδικό 781 (χρηματικά ποσά από διάθεση περιουσιακών στοιχείων, μη υποκείμενα σε εισφορά). Η ΔΕΔ απέρριψε την προσφυγή όχι επί της ουσίας, αλλά για τον λόγο ότι το οικείο έγγραφο της ενδικοφανούς προσφυγής δεν έφερε την απαιτούμενη Ψηφιακή Βεβαίωση Εγγράφου μέσω gov.gr και ήταν ανυπόγραφο, παραβιάζοντας τις προϋποθέσεις του άρθρου 2 της Α. 1165/2022.